Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Τελικά ... να κοιμόμαστε ή να μην κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι με το παιδί;;;


Σας έχω δηλώσει ευθαρσώς πως είμαι μια "μαμά με όρια".

Αυτό περιελάμβανε, πέραν όλων των άλλων, την απόλυτη πεποίθηση μου, πως τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να κοιμούνται στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Έχοντας ακούσει άπειρες ιστορίες "πόνου" από τις μαμάδες του σχολείου μου για το πόσο είχαν ταλαιπωρηθεί από τις νυχτερινές επισκέψεις των παιδιών τους στο κρεβάτι τους και αφού είχα "μαλώσει" άγνωστο αριθμό μαμάδων που στην αίτηση εγγραφής των παιδιών τους στον παιδικό σταθμό μου δήλωναν πως "το παιδί κοιμάται μαζί μας", ήμουν αποφασισμένη να μην το επιτρέψω ποτέ να το κάνει το δικό μου παιδί. 

Με το που έγινε η Έρικα 40 ημερών έφυγε από το δωμάτιό μας και πήγε στην κούνια της στο δικό της δωμάτιο. Με κάμερα για να την παρακολουθώ, βέβαια, αλλά στο δικό της δωμάτιο. 

Αυτό συνεχίστηκε με μεγάλη επιτυχία μέχρι που έγινε 2 χρονών. Χωρίς κλάματα και γκρίνιες και με μένα να νιώθω το απόλυτο συναίσθημα επιτυχίας... Τα είχα καταφέρει. Οι άλλες μαμάδες δεν ήξεραν τι έκαναν, ενώ εγώ τα είχα καταφέρει από την αρχή. Μέχρι τότε,  φυσικά. Γιατί όταν η Έρικα έγινε δύο χρονών, η παιδίατρος μου συνέστησε να βγάλω τα κάγκελα από την κούνια της. 

Εκείνη την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ!  
Για την ίδια ήταν σα να έπεσε "το τείχος του Βερολίνου".
(Για μένα ήταν σα να την έστειλα -τουλάχιστον - για μεταπτυχιακό στην Αμερική…)

Θυμάμαι πως άρχισε να χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι της, να κάνει τούμπες και να ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα. Είχε βιώσει ένα απίστευτο συναίσθημα ελευθερίας. Ήταν ελεύθερη να μπαινοβγαίνει στο κρεβάτι της όποτε ήθελε αυτή. Δεν την περιόριζε τίποτα! Ουάου!!!

(Εγώ πάλι ένιωθα πως άνοιξα μια πόρτα στο παιδί μου για την απόλυτη ελευθερία!!!! Ήταν η πρώτη της επανάσταση. Δεν θα είχα πλέον εγώ τον έλεγχο του βραδινού της ύπνου, αλλά η ίδια... Φαντάστηκα πως είναι θέμα χρόνου να μου ζητήσει να πάει μόνη της σινεμά με τις φίλες ή να πάει για ποτό με το φιλαράκο της. Ξέρω, ήμουν υπερβολική, όμως έτσι το βίωσα, να μην το πω;;;;)

Η "πτώση του τείχους του Βερολίνου" της Έρικας, άνοιξε την πόρτα για να  αρχίσω να ζω κι εγώ από πρώτο χέρι, αυτά που μου διηγούνταν οι άλλες μαμάδες. Άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες πως δεν ήθελε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της, αλλά μαζί μου και φυσικά, εφόσον πλέον και περπατούσε και είχε ελευθερία κινήσεων χωρίς το κάγκελο, άρχισε να "κόβει βόλτες". 

Και έτσι κάπως σεμνά και ταπεινά άρχισα να ζω κι εγώ το δικό μου δράμα...

Περάσαμε αυτό τον πρώτο χρόνο με πολλά σκαμπανεβάσματα. Τις περισσότερες φορές κοιμόταν μόνη της, αλλά πλέον πολύ συχνά διεκδικούσε την παρέα μου. Σας ορκίζομαι, πως λόγω των πεποιθήσεών μου, προσπαθούσα σθεναρά να μην ενδώσω. Της έβαλα κάγκελο στην πόρτα για να μην μπορεί να βγαίνει από το δωμάτιο, τουλάχιστον,  δοκίμασα τις τεχνικές του βιβλίου "Κοιμήσου παιδί μου"... (Φυσικά φρόντιζα παράλληλα να την παίρνω στο κρεβάτι μου τα πρωινά για να ξέρει πως έχει το χρόνο που θέλει στο κρεβάτι μαζί άλλη ώρα και όχι απαραίτητα το βράδυ).

Η αλήθεια είναι όμως, πως ο ύπνος της είχε γίνει πιο ανήσυχος. Ξυπνούσε πολλές φορές και με φώναζε, έλεγε πως φοβάται. Η ψυχολόγος και η παιδίατρος μου είπαν πως εκεί κάπου μεταξύ δύο και τριών είναι η ηλικία που αρχίζει να βλέπει όνειρα, να φοβάται σκιές στο δωμάτιό της κτλ.

Επίσης, δεν μπορώ να σας κρύψω πως, πολλές φορές, τη βρήκα να κοιμάται στο πάτωμα δίπλα στην πόρτα (αγκαλιά με την κουβερτούλα της και την κούκλα της), πολλές φορές πήγα δίπλα της το κρεβάτι της και περίμενα να κοιμηθεί για να φύγω (που, όχι, δεν το πετύχαινα να φύγω, γιατί μόλις με καταλάβαινε, ξύπναγε και αρχίζαμε ξανά μανά την ίδια ιστορία από την αρχή), πολλές φορές τσακωθήκαμε, κλάψαμε, υποφέραμε μπροστά σε αυτό το περίφημο κάγκελο που είχα βάλει στην πόρτα της... Πολλές φορές... 

Αφού το πάλεψα έτσι σχεδόν ένα χρόνο, και με την έναρξη της σχολικής χρονιάς είχα πολλή δουλειά και γύριζα σπίτι πάντα κουρασμένη και έχοντας ελάχιστη ενέργεια, τόσο για να παίξω μαζί της όσο και για να αντιμετωπίσω τις βραδινές γκρίνιες και τα δράματα "δεν θέλω να κοιμάμαι μόνη μου, θέλω παρέα, θέλω να κοιμηθώ μαζί σου", έκανα την πρώτη υποχώρηση. Την άφησα να έρθει στο κρεβάτι μου. 

Από εκείνη την ημέρα δεν έχει φύγει ποτέ. Υποθέτω πως ένιωσε πως έπεσε άλλη μια φορά το τείχος του Βερολίνου.... αυτή τη φορά ήταν αυτό που είχα χτίσει εγώ και που την κράταγε μακριά μου τα βράδια ...

Και τώρα έρχεται το σοκαριστικό κομμάτι για μία "μαμά με όρια", όπως εγώ... 

Από εκείνη τη μέρα που κοιμήθηκε στο κρεβάτι μαζί μου, συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη το είχε (και το είχα...). Αυτές  οι ώρες που κοιμόμαστε αγκαλιά κατέληξαν να γίνουν οι πιο όμορφες ώρες της ημέρας μας. Την ένιωθα πως κολλούσε επάνω μου και μπορούσα (και μπορώ ακόμη και σήμερα που ακόμη κοιμάται στο κρεβάτι μου) να την κρατήσω αγκαλιά, να τη χαϊδολογήσω, να της πω τα παραμύθια της, να τη ζουλήξω, να τη νιώσω κοντά μου. Ένιωθα τη δική της ανάγκη να είναι κοντά μου.

Το πιο συγκλονιστικό είναι πως τώρα που είναι 5 χρονών μου λέει πολλές φορές: "Μαμά θυμάσαι που ήμουν μωρό και με έβαζες στο κρεβάτι μου; Φοβόμουν και σε ήθελα" ή "Μαμά, βλέπεις αυτό το καδράκι που κρέμεται στον τοίχο" - ένα καδράκι με ένα κοριτσάκι που της είχαν κάνει δώρο όταν ήταν μωρό - "Όταν με άφηνες μόνη μου τα βράδια, το κοίταγα και έκλαιγα και παρακαλούσα να έρθεις να με πάρεις". Το φαντάζεστε πώς το έχει νιώσει αυτό που προσπαθούσα να κάνω; Το θυμάται και το μοιράζεται μαζί μου σαν μια στιγμή αγωνίας.

Δεν ξέρω και δεν θέλω να εξηγήσω επιστημονικά τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά στο θέμα αυτό. 

Σαν εκπαιδευτικός/ψυχολόγος πάντα έλεγα (δε λέω πλέον, όπως έχετε καταλάβει) να κοιμάστε χωριστά. 
Σα μαμά, λέω: να κάνετε ό,τι σας κάνει ΟΛΟΥΣ να νιώθετε καλύτερα - και με το "όλους" εννοώ και τον πατέρα και τη μητέρα και το ίδιο το παιδί - γιατί είναι μία απόφαση που έχει συνέπειες για όλα τα μέλη της οικογένειας που μοιράζονται στο τέλος το ίδιο κρεβάτι.- Και κυρίως τα παιδιά.  Που έχουν τόση ανάγκη από "μανούλα" και αγκαλιά και τους τα στερούμε, γιατί τρέχουμε όλη την ημέρα σαν τις παλαβές για να προλάβουμε την καθημερινότητά μας.

Αν κάτι έμαθα από την ψυχολογία και το λέω πάντα, είναι πως στη ζωή δεν υπάρχει "σωστό" και "λάθος". Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το κάθε θέμα και τελικά επιλέγεις αυτή που για τον οποιοδήποτε λόγο ταιριάζει σε εσένα.

Αν λοιπόν νιώθετε πως σας ταιριάζει το να κοιμάστε όλοι μαζί να κοιμάστε. Αν σας ταιριάζει - και ΤΟΥ ταιριάζει - να πηγαίνει το παιδί στο κρεβάτι του, ας κοιμάται στο κρεβάτι του.

Είμαι σίγουρη πως τα παιδιά θα φύγουν από το "οικογενειακό κρεβάτι" όταν είναι ο κατάλληλος χρόνος γι αυτά, και για σας. Τα παιδιά τα κάνουν όλα στον "κατάλληλο χρόνο".  Αρκεί εμείς, ως γονείς να είμαστε σε επιφυλακή και να αφουγκραζόμαστε πως έφτασε ο κατάλληλος χρόνος για οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή τους (να βγάλουν την πάνα, να κόψουν την πιπίλα κτλ ...)

Τα παιδιά θα πάνε στο κρεβάτι τους όταν ΚΑΙ εσείς το θέλετε και αυτά το θέλουν.  Γιατί να θυμάστε πάντα πως τα παιδιά πιάνουν συναισθήματα, ακόμα και εκείνα που δεν τους τα λέμε. Ακόμα περισσότερο αυτά. Επομένως, πριν σκεφτείτε ποια θεωρία θέλετε να ακολουθήσετε στον τομέα αυτό, να έχετε πάντα στο νου σας τι θέλετε ΕΣΕΙΣ πραγματικά και τι ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ σε εσάς. Και αυτό θα κάνουν και τα παιδιά σας...

Και μη φοβάστε τις αγκαλιές ... Κανείς δεν έπαθε τίποτα από τις πολλές αγκαλιές...




1 σχόλιο:

  1. Καμιά φορά αισθάνομαι πως όποια προσπάθεια κάνουμε για να οριοθετήσουμε τα παιδιά μας με τρόπο κάπως εριστικό (χωρίς πρώτα να αναλογιστούμε μήπως το όριό μας είναι υπερβολικό για εκείνα ή πως το εισπράττουν εκείνα όλο αυτό), είναι μια προσπάθεια να οριοθετήσουμε στην πραγματικότητα το δικό μας εαυτό. Παρατηρώ πως σε περιόδους που οι δικές μας ζωές δεν πάνε πολύ καλά, γιατί δεν μπορούμε εμείς οι ίδιες να αντιμετωπίσουμε τους εαυτούς μας ή γιατί μπορεί να κουβαλάμε πολλές ανασφάλειες ή να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες μιας σειράς λάθος αποφάσεων και ίσως να κατηγορούμε τους εαυτούς μας ενδόμυχα χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αμέσως αυτό βγαίνει στη σχέση μας με τα παιδιά μας σαν μεγαλύτερη αυστηρότητα, λιγότερη ουσιαστική επικοινωνία και διόγκωση της ιδέας ότι αυτό που λέει η μαμά πρέπει οπωσδήποτε να το κάνει το παιδί αμέσως και χωρίς διαμαρτυρία. Αντίθετα όταν εμείς είμαστε πιο καλά με τους εαυτούς μας, όταν φερόμαστε καλύτερα στον ίδιο μας τον εαυτό, τον σεβόμαστε και τον αγαπάμε, τότε αμέσως γίνεται πιο επικοινωνιακή και η σχέση μας με τα παιδιά μας και τους δίνουμε εκείνο το χώρο που καμιά φορά θέλουν, αλλά δεν τολμούν να ζητήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή