Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

"Η κατάθλιψη δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Σημαίνει πως ήσουν πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα"

Δεν ήμουν σίγουρη για το αν πρέπει να δημοσιεύσω αυτή την ανάρτηση. Έχω αρχίσει να τη γράφω και την έχω αφήσει στη μέση πολλές φορές. Αλλά κάτι με ξαναγυρνάει σε αυτήν. Κάτι με πιέζει να την ολοκληρώσω, δεν ξέρω τι... Ίσως απλά να ήθελε το χρόνο της. Όπως όλα θέλουν το χρόνο τους στη ζωή τελικά...

Νομίζω πως δεν καθόμουν να την γράψω όχι για προσωπικούς λόγους. Για επαγγελματικούς κυρίως. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό να μαθαίνει ο κόσμος τον προσωπικό αγώνα που δίνει αυτός με τον οποίο συνεργάζεται επαγγελματικά. Σκεφτόμουν πως το ρητό "τα εν οίκω μην εν δήμω" κάποιο λόγο ύπαρξης θα έχει...

Από την άλλη σκέφτηκα πως ο καθένας μας σήμερα δίνει τον προσωπικό του αγώνα με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. Οπότε ποιος πραγματικά μπορεί να κρίνει ή να κατακρίνει τον άλλον; Είναι κανένας μας καλύτερος; 

Για κάποιο λόγο κάτι με κάνει να πιστέψω πως όταν μιλάς τόσο ανοιχτά για ένα προσωπικό σου θέμα, ενδέχεται περισσότερο να μπορείς να βοηθήσεις και άλλους που νιώθουν τα ίδια παρά να κατηγορηθείς. Μπορεί απλά να βοηθήσεις. Εμένα με βοηθούσε να διαβάζω παρόμοιες ιστορίες από ανθρώπους που ξαφνικά τους άφησαν οι δυνάμεις τους και έδωσαν τον αγώνα τους για να επανέλθουν. 

Ειδικά διαβάζοντας τη λεζάντα αυτής της φωτογραφίας, ένιωσα καλύτερα και το πήρα απόφαση: 

"Η κατάθλιψη δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Σημαίνει πως ήσουν πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα".

Κι αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ. Πως υπήρξα πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Και στο τέλος λύγισα. Δεν ξέρω πραγματικά ποιο είναι το όριο του καθενός. Το δικό μου όμως το έφτασα. Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Και βρέθηκα πλήρως ακινητοποιημένη. Εντάξει, είχα σημάδια κούρασης από καιρό, αλλά κατάφερνα και επανερχόμουν. Κι έφτασε ξαφνικά η στιγμή που δεν επανήλθα από μόνη μου. Τσάκισα... 

Τώρα συνειδητοποιώ πως η τελευταία ανάρτηση που είχα κάνει στο blog μου ήταν τον Ιούνιο του 2015. Και ήδη έλεγα πως ήμουν πολύ κουρασμένη. Και τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση έχουν περάσει σχεδόν 9-10 μήνες. Μεγάλο διάστημα σιωπής... Μεγάλο διάστημα κούρασης... 

Άρχισα να διαβάζω πάρα πολλά άρθρα για την κατάθλιψη. Για τα συμπτώματα, για τις αιτίες, τα φάρμακα, πόσο μπορεί να βοηθήσουν οι φίλοι και η οικογένεια αυτού που έχει κατάθλιψη, για τον αν περνάει ποτέ…


Διαπίστωνα  πως είχα τα περισσότερα σημάδια της κατάθλιψης... Το διαπίστωναν και οι γύρω μου σιγά σιγά...



Άρχισα να μην είμαι καθόλου αποδοτική στη δουλειά μου. Να μη δουλεύει το μυαλό μου. Να μην μπορώ να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι. ΄Η να μην μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ μέχρι πολύ πολύ αργά. Να μην μπορώ να συγκεντρωθώ για πάνω από μία ώρα, το πολύ. Ποιος; Εγώ; Που δούλευε το μυαλό μου με 1000 στροφές το λεπτό. Που θυμόμουν τα πάντα. Brain dead. Τίποτα. Τα βασικά και με το ζόρι. Προσπαθούσα να γράψω μία επιστολή που σε κανονικές συνθήκες θα μου έπαιρνε μισή ώρα το πολύ και κατέληγα να παιδεύομαι 5 ώρες..



Μου έλεγαν οι συνεργάτες μου για θέματα που προέκυπταν στη δουλειά και τους έλεγα: "Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις ..."



Άρχισα να μη θέλω να βγαίνω έξω. Όταν πίεζα τον εαυτό μου να βγω έξω, δεν πέρναγα καλά. Έφτασα στο σημείο να φύγω από νυχτερινό μαγαζί γιατί με έπιαναν τα κλάμματα στα καλά καθούμενα (ποιος φεύγει με κλάμματα από τα μπουζούκια;;;) Έβγαινα με φίλους και ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι μου ακόμα πέσω στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ. 



Δεν μπορούσα να φάω. Τίποτα. Με το ζόρι. 



Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κοιμάμαι. Το να πάω στο σούπερ μάρκετ μου φαινόταν τουλάχιστον άθλος. Οποιαδήποτε μικρή δουλειά στο σπίτι Γολγοθάς.  

Άρχισα να φοράω μόνο μαύρα. Εγώ που απεχθανόμουν τα μαύρα. Να μην θέλω να ασχοληθώ με το τι θα φορέσω, πώς να περιποιηθώ τον εαυτό μου, πώς να βαφτώ ή να χτενιστώ.

Οι "λογικές" συμβουλές των φίλων μου "Μη στενοχωριέσαι. Σημασία έχει που είσαι καλά, που είναι το παιδί σου καλά, που πάει η δουλειά σου καλά. Όλα τα άλλα γίνονται... Τι άλλο θες;;;" δεν ήταν ικανές να με παρηγορήσουν. Οκ, νοητικά και λογικά ήξερα πως έχουν απόλυτο δίκιο. Δεν είχα το δικαίωμα να καταρρεύσω αφού έχω κι εγώ και το παιδί μου την υγεία μας και ένα σπίτι και δουλειά και φίλους. 

Η άτιμη η κατάθλιψη όμως δεν λειτουργεί έτσι... Ό,τι και να λες στη λογική μου, όσο και να συμφωνώ μαζί σου, δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω αυτό που νιώθω. Απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως η ζωή μου δεν έχει νόημα, δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω τα πάντα είναι μάταια, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την άρνηση του μυαλού μου να συνεργαστεί. Δεν είναι θέμα μυαλού. Είναι θέμα άλλων πραγμάτων που δεν αντιμετωπίζονται λογικά ... Δυστυχώς....

Το καλό σε τέτοιες περιπτώσεις που νιώθεις αδυναμία είναι πως παρουσιάζονται δίπλα σου άνθρωποι και σε βοηθάνε. Και πολλές φορές τυχαίνει να είναι και άνθρωποι τους οποίους δεν περίμενες ποτέ πως θα ήταν εκεί για σένα. Κι είναι μια τόσο ευχάριστη έκπληξη, όταν νιώθεις ότι σε έχουν εγκαταλείψει όλες σου οι δυνάμεις να εμφανίζονται εξωτερικές δυνάμεις για να σε στηρίξουν...

Αφού καμιά φορά πιστεύω ότι επίτηδες μας βγάζει λίγο off "ο Θεός", "το σύμπαν" (ή όποια τέλος πάντων δύναμη αποφασίζει ότι πρέπει να βγούμε για λίγο off...) για να μας δείξει ότι υπάρχει βοήθεια εκεί που δεν το φανταζόμαστε και δεν είμαστε όσο μόνοι νομίζουμε...

Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα μου εκεί που δεν τους περίμενα ... ξέρουν αυτοί ποιοι και τους ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου.... Οι φίλοι και οι καλοί συνεργάτες όντως τελικά φαίνονται τις δύσκολες στιγμές... "Έβαλαν πλάτη" για να κρατήσουν έναν τοίχο που κατέρρε... Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά ... Χίλια ευχαριστώ...

Χρωστάω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια τεράστια συγνώμη συγχρόνως στην τετράχρονη Έρικα. Ευχαριστώ για την υπομονή της, τα χάδια της, την αγάπη της, την παρέα της και το γέλιο της που μου προσέφερε απλόχερα. Συγνώμη που πολλές φορές την απογοήτευσα. Που την άφησα να με βλέπει έτσι αγέλαστη και παραδομένη. Που την έφτασα να  με τραβάει από το χέρι και μου λέει "μαμά σήκω από το κρεβάτι και έλα να παίξουμε". Και με έκανε να νιώθω πως με τράβαγε η ζωή η ίδια από το χέρι και μου έλεγε "σήκω από το κρεβάτι και ζήσε ξανά"... Που χάρη σε αυτή βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω όλα... που ήταν το φως στο τούνελ μου..

Νομίζω πως το πήρα απόφαση να ολοκληρώσω τώρα αυτό το κείμενο γιατί τώρα νιώθω πλέον ότι είμαι καλά μετά από πολύ καιρό...  The good news is ότι τελικά μπορείς να βοηθηθείς στην κατάθλιψη... με φαρμακευτική αγωγή, ιατρική παρακολούθηση και στήριξη, με θεραπεία με άλογα (thank you hippolysis) και ανθρώπους (thank you Φαίδρα, Φρόσω, Νϊκη, Τιτίκα και άλλοι πολλοί...), με ανοχή και υποστήριξη από την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες, με  περπάτημα στην εξοχή, με γυμναστική, με στιγμές απομόνωσης και περισυλλογής και στιγμές που είσαι κοντά σε αγαπημένους, με καλή διατροφή, με λίγη παραπάνω προσοχή στον παραμελημένο και καταπονημένο εαυτό σου...

Good news is πως άρχισε ξανά να δουλεύει το μυαλό μου. Μπορώ να κάνω πράγματα που έκανα παλιά: να παίζω με την Έρικα, να βγαίνω έξω με φίλους και γελάω και να περνάω καλά, να μπορώ και δουλεύω και να φέρνω εις πέρας απλές, καθημερινές δουλειές. Και έχω καλλιεργήσει και ένα ταλέντο που αναπτύχθηκε μέσα στις δύσκολες μέρες που καθόμουν μόνη μου στο σπίτι και που μου αρέσει πάρα πολύ...

Τα καλά νέα είναι επίσης πως το "ουδέν κακόν αμιγές καλού" ισχύει... Μέσα στην αδυναμία μου και το "κακό" που με βρήκε, άφησα χώρο σε άλλους να κάνουν πράγματα για μένα και τα έκαναν καλά...! Και με εξέπληξαν ευχάριστα. Και μου έδωσαν ιδέες και νέα ώθηση να ξεκινήσω κι εγώ νέα πράγματα...

Συνεχίζω να περπατάω και να ελπίζω λοιπόν... Η κατάθλιψη μπορεί να βοηθηθεί. Υπάρχει φως στο τούνελ.  Ίσως τελικά να μην πρέπει να μένουμε δυνατοί για τόσο καιρό ... Ίσως είναι καλό να δείχνουμε αδυναμία και να ξεκουραζόμαστε...