Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

 Πήγαμε λοιπόν στην Πρώτη Δημοτικού...


Περίμενα να μαζευτούν αρκετές εμπειρίες και συναισθήματα για να γράψω την ανάρτηση, αλλά επειδή νιώθω πως θα έρθουν κι άλλες τώρα κοντά, γράφω τις πρώτες και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια... (to be continued, δηλαδή...)


  • Στάδιο πρώτο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση πρώτη

Περάσαμε το τέλος της σχολικής χρονιάς του Νηπιαγωγείου με ελαφρά πλύση εγκεφάλου "τώρα μεγαλώσαμε και θα πάμε στο μεγάλο σχολείο, τι ωραία, τι καλά".

Αρχικές αντιδράσεις λίγο χλιαρές, μετά εκεί κάπου στο μέσον των καλοκαιρινών διακοπών άρχισαν χαλαρές οι πρώτες ερωτήσεις: "Θύμισέ μου πώς το λένε το μεγάλο σχολείο" (γιατί το είχαμε ήδη επισκεφτεί γύρω στο Δεκέμβριο για ενημέρωση και εγγραφή...), "θα είναι και οι φίλοι μου εκεί;" (όχι, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς διάλεξαν ένα σχολείο που κανένα άλλο παιδάκι από το Νηπιαγωγείο σου δεν θα είναι μαζί ), και γιατί δεν θα είμαι με τους φίλους μου (θα κάνεις καινούριους φίλους καλό μου), ούτε με τη Δέσποινα θα είμαι, ούτε με τον Πέτρο;;; (τον μέλλοντα σύζυγο!) - καταφατική η απάντηση της μανούλας - με κανέναν δεν θα είσαι καλό μου, θα γνωρίσεις καινούρια παιδάκια ... μετά βουτιές στη θάλασσα και πάλι σιωπή.

Η μανούλα συνέχιζε αργά και σταθερά την προετοιμασία: "Το μεγάλο σχολείο μου έστειλε λίστα με τα βιβλία που θα αγοράσουμε" (καμμία αντίδραση), "τι καλά θα έχεις και καινούρια τσάντα με ροδάκια, και κασετίνα και μαρκαδόρους καινούριους" (μικρά δείγματα χαράς φάνηκαν σε αυτή την ανακοίνωση, αλλά μην φανταστείτε τρελό ενθουσιασμό...) οι βουτιές στη θάλασσα συνεχίστηκαν με κανονικό ρυθμό.

Μετά άρχισαν οι ερωτήσεις κρίσεως από τη μανούλα σε μεγαλύτερα κοριτσάκια που κάναμε μαζί διακοπές - "Εσείς τι τάξη πάτε;" "Α και η Έρικα θα πάει φέτος Δημοτικό και θα μάθει να διαβάζει και να γράφει σαν και σας" και άλλα χαρούμενα. Δεν την έβλεπα πάλι να χαίρεται, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία....

Τελειώνει το καλοκαίρι ... γυρνάμε στην Αθήνα.

  • Στάδιο δεύτερο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση δεύτερη
΄Εχουμε πλέον γυρίσει στην Αθήνα και έχω αρχίσει να δουλεύω με πυρετώδεις ρυθμούς. 

Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου τριγυρνάει η σκέψη πως πρέπει να αγοράσω τα βιβλιοχαρτικά του παιδιού μου ΠΡΙΝ πλακώσουν όλοι μαζί μια μέρα πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.  

Αρχική πρόθεση: να πάρουμε να τα αγοράσουμε μαζί για να έχει τη χαρά να τα διαλέξει η ίδια και να χαρεί. 
Σκληρή πραγματικότητα εργαζόμενης μάνας: δεν έχω ώρα και μυαλό για τίποτα πέραν από τη δουλειά...

Τηλεφωνώ σε φίλη μου με βιβλιοπωλείο: "Να σου στείλω τη λίστα να μου τα ετοιμάσεις να περάσω να τα πάρω μια μέρα πριν πλακώσει ο κόσμος ο πολύς;" "Εννοείται!" Τη στέλνω τη λίστα με mail και βγάζω το συγκεκριμένο θέμα από το πίσω μέρος του μυαλού μου.

Project σχολική τσάντα: καλοπιάνουμε τη νονά Έλενα "Νονά, πότε θα πάτε για τσάντα γιατί η μανούλα δεν προλαβαίνει;;;;" Καλά να είναι η νονά Έλενα, μας την πήρε και την τσάντα  - ροζ, με την barbie της, με τα ροδάκια της, τα χερούλια της, με τα όλα της... (God bless you νονά Έλενα!!!)

Οι μέρες της έναρξης του σχολείου πλησιάζουν επικίνδυνα, το παιδί μου κάτι έχει αρχίσει να υποψιάζεται και επίσημα πλέον, συνεχίζουμε όλοι με τρελή χαρά να λέμε πως θα πάει στην Πρώτη, πως θα έχει τσάντα και βιβλία και τα σχετικά, αντιδράσεις από μέρους της επιπέδου εξαιρετικά χαμηλού...

΄Ηρθε η ώρα να μπει και το γραφείο στο δωμάτιο της - " τι ωραία, εδώ θα διαβάζεις πλέον", τρελή χαρά η μαμά και ο μπαμπάς και όλος ο περίγυρος, χαμόγελα από το Ερικόνι, πήραμε και τη λάμπα του γραφείου να αλλάζει χρώματα για να την κάνουμε πιο εντυπωσιακή την υπόθεση (πίστα με φωτορυθμικά έγινε το γραφείο του παιδιού, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα....)

  • Στάδιο τρίτο: Πρώτη επίσκεψη γνωριμίας στο σχολείο
Και περνούν οι μέρες και μας έρχεται επιστολή από το σχολείο "Περιμένουμε τα πρωτάκια μας για να γνωριστούμε και να παίξουμε πριν αρχίσει το σχολείο την Τετάρτη το απόγευμα"

Τι καλά!!! Θα πάμε στο καινούριο σχολείο! Θα γνωρίσουμε τη δασκάλα μας!!! Κάναμε το μπάνιο μας, λουστήκαμε, χτενιστήκαμε, αποφασίσαμε τι θα φορέσουμε, περάσαμε όλη την ημέρα μας γεμάτες αγωνία για το απόγευμα που θα πηγαίναμε στο σχολείο.

΄Εφτασε και το απόγευμα. Βγάλαμε οικογενειακή φωτογραφία "πρώτη μέρα στο σχολείο" χαρούμενοι και γελαστοί. Μπήκαμε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο, είμαστε ακόμα χαρούμενοι, έχουμε και την αγωνία μας όμως...

Φτάνουμε. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο μπαίνουμε στην αυλή του σχολείου. Είναι γεμάτο παιδάκια (σαράντα συνολικά, αλλά στα δικά μας μάτια φάνηκαν χιλιάδες...)

Το Ερικόνι παγώνει. 
Κρύβεται πίσω μου. 
Μια ζωή στο σχολείο της μαμάς της που έχει συνολικά λίγο παραπάνω από 40 παιδάκια... 

Γνωρίζουμε δύο γλυκύτατες και συμπαθέστατες δασκάλες και ξαναβρίσκουμε την επίσης γλυκύτατη διευθύντρια του Δημοτικού. Εγώ δηλαδή, γιατί η Έρικα παραμένει σταθερά κρυμμένη πίσω από μένα. Συστήνομαι, εγώ μόνο πάντα, ενώ συγχρόνως κάνω απελπισμένες προσπάθειες να βγάλω την κρυμμένη Έρικα από πίσω μου, μπας και την δει καμμία δασκάλα. No hope.

Μας λένε να καθίσουν όλα τα παιδάκια στα σκαλάκια για να τα μοιράσουν σε ομάδες για να παίξουν. 39 παιδάκια κάθονται χαρωπά και περιμένουν. Το 40κοστό, το δικό μου δηλαδή, όρθιο και να έχει αρχίσει ΚΑΙ να κλαίει πλέον. Απελπισία. Της μιλάμε ο μπαμπάς της, εγώ, οι δασκάλες, η διευθύντρια. Τίποτα. Το κλάμα σταθερή αξία.

Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όλα τα παιδιά που έκαναν προσαρμογή στο δικό μου σχολείο τα τελευταία 23 χρόνια και οι απελπισμένες ματιές που μου έριχναν οι δόλιες μάνες. "Μην ανησυχείτε που κλαίει, όλα κλαίνε λίγο στην αρχή" ... Στη δική μας περίπτωση έκλαιγε ΜΟΝΟ η Έρικα.

Θυμάμαι τις συμβουλές μου "Μην ενδώσετε στα κλάμματα, μόλις φύγετε θα σταματήσει" - κάνω την καρδιά μου πέτρα και ακολουθώ τις συμβουλές μου. Την παραδίδω στα έμπειρα χέρια της διευθύντριας (God bless you Ευδοξία!!!), γυρνάω την πλάτη στο παιδί μου που κοπανιέται και φεύγω.

Σα γνήσια συνειδητοποιημένη Ελληνίδα μάνα κάθομαι έξω από την αυλή του σχολείου σε σημείο που δεν με βλέπει και την παρατηρώ. Ηρωίδα η διευθύντρια, την έχει πιάσει στην κουβέντα μπας και την ημερήσει. 

Φεύγω για κανένα τέταρτο. Επανέρχομαι. Εκεί που τις άφησα, εκεί τις βρήκα. Στο ίδιο σκαλάκι, ενώ όλα τα άλλα παιδάκια έχουν χωριστεί σε ομάδες και παίζουν αμέριμνα - τουλάχιστον δεν κλαίει πια. Ξαναφεύγω ... Θα το ξαναπώ. God bless you διευθύντρια Ευδοξία...

Επανέρχομαι τη συμφωνημένη ώρα. Τα παιδάκια είναι όλα έτοιμα σε γραμμή για να τα παραδώσουν στους γονείς τους. Και η δική μου στη γραμμή!!! Συγκίνηση η μάνα! Τουλάχιστον μπήκε στη γραμμή!

Φεύγουμε χαρωπά. Πέφτει η ερώτηση βόμβα: 
"Πού είναι οι φίλοι μου μαμά;;;" 
"Δεν είπαμε Ερικόνι μου πως θα πάνε σε άλλο σχολείο;;;
"Και δεν θα τους ξαναδώ;;;;"
"Θα τους βλέπεις αλλού καλό μου, όχι στο σχολείο. Στο σχολείο θα κάνεις άλλους φίλους"
Δεν της άρεσε...

Η 11η Σεπτεμβρίου πλησιάζει απειλητικά, τα βιβλία ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάω να τα παραλάβω. Δευτέρα ανοίγει το σχολείο, Σάββατο πρωί πάω στο βιβλιοπωλείο. (ήταν που ήθελα να αποφύγω ΟΛΟ τον κόσμο που θα πήγαινε τελευταία στιγμή!) Κόσμος;;; Χαμός. Προσκύνημα. 

Και ναι μεν μου τα είχαν κρατήσει, αλλά ομοίως είχαν κρατήσει και των υπολοίπων μαμάδων. Και όταν η λίστα περιέχει μολύβια, ξύστρες, γόμες,  στυλό, πλαστελίνες, μαρκαδόρους, κόλλες, ψαλίδια, τετράδια, ντοσιέ, φακέλους με αυτιά, φακέλους χωρίς αυτιά, ελληνικά βιβλία, ξενόγλωσσα βιβλία και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, η ουρά στο ταμείο όπου έπρεπε να περαστούν ΟΛΑΑΑΑΑΑ αυτά ένα-ένα από το scanner ήταν ατελείωτη. 

Γνωρίστηκα με άλλες μαμάδες, κάναμε την πλάκα μας, είπαμε τον πόνο μας, να μην τα πολυλογώ, κανένα δίωρο το έχασα στο βιβλιοπωλείο - ορκίστηκα του χρόνου να το πετύχω να ΜΗΝ ΠΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ!!!.

(Τα σχόλιά μου για τα βιβλία των μαθηματικών της Πρώτης Δημοτικού θα τα κάνω σε άλλη ανάρτηση. Με έλουσε κρύος ιδρώτας στη σκέψη πως το παιδί μου στο τέλος της χρονιάς θα έχει μάθει ΟΛΑ αυτά τα πράγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης!)

  • Στάδιο τέταρτο: Αγιασμός
Δευτέρα πρωί ξεκινάμε για το σχολείο οικογενειακά και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ενισχυμένη η ομάδα. Μπαμπάς, μαμά, μαζί μας και η Κα Βίκυ που την προσέχει μέχρι να τελειώσω τη δουλειά, μαζί μας και η νονά Έλενα. Ούτε νύφη να την πηγαίναμε. 
Όχι με την ίδια χαρά της μέρας που φύγαμε για γνωριμία (από την πλευρά της Έρικας εννοείται), οι υπόλοιποι μια χαρά είμαστε...

Η Έρικα είναι πιο ήρεμη αυτή τη φορά. Γίνεται ο αγιασμός, μας μιλάει η Διευθύντρια, συγκινούμαστε οικογενειακώς, κλαίμε, δίνουμε η μία στην άλλη χαρτομάντηλα, η Έρικα στέκεται δίπλα μου, έρχεται η ώρα να πάνε στις τάξεις τους. Με ελαφρύ σπρώξιμο στην πλάτη τη στέλνω στη δασκάλα της. Πήγε! Είμαι συγκινημένη η μάνα. Sucess!!!

Μετά από λίγο κατεβαίνουν με δωράκι από τη δασκάλα - ευτυχώς είναι χαμογελαστή. Πάει κι αυτό. Αγιαστήκαμε και μπήκαμε στην τάξη.

  • Στάδιο πέμπτο: Ενημέρωση γονέων για το πρόγραμμα
Το απόγευμα γίνεται ενημέρωση των γονέων για το πρόγραμμα. Μπαίνουμε όλοι οι γονείς στην τάξη των παιδιών μας. Δεν ξέρω κανέναν. Προσπαθώ να μαντέψω από τους γονείς πώς μπορεί να είναι τα παιδιά τους. Καμμία επιτυχία. Θα περιμένω το πρώτο πάρτυ, αποφασίζω, για να δω ποιος είναι ποιος.

Ακούω με προσοχή την ενημέρωση. Τα περισσότερα τα ξέρω, εκπαιδευτικός γαρ, αλλά ωραία είναι να τα ακούς κι από άλλο συνάδελφο. Λίγο παγώνω όταν μαθαίνω πως μετά τα Χριστούγεννα θα χρειαστεί να διαβάζουμε στο σπίτι μία ώρα και ένα τέταρτο - θα το διαχειριστώ όταν έρθει εκείνη η ώρα...

Η ενημέρωση κρατάει πολλή ώρα. Μια χαρά τα λέει η δασκάλα μας, εγώ είμαι κουρασμένη από όλη την ημέρα. Θέλω και τσιγάρο... Στο τέλος λέω στη δασκάλα "Συγνώμη, αλλά πλέον δεν σας παρακολουθώ. Και τρέμω πως θα κάνει και το παιδί μου το ίδιο όταν κουράζεται..." Με πνίγει η αγωνία τι γονίδια κληροδότησα στο παιδί μου... 

  • Στάδιο έκτο: Πρώτη μέρα στο σχολείο μόνη της (με το σχολικό)
Ξυπνάω στις 6.30 το πρωί (την ώρα που στα νιάτα μου γύριζα από τα μπουζούκια...) Παίρνω απόφαση πως για τα επόμενα 12 χρόνια αυτή η ώρα θα γίνει πλέον η επίσημη ώρα που θα ξυπνάω... Δεν με πνίγει και η χαρά, το ομολογώ...

Αρχίζω την προσπάθεια να την ξυπνήσω. 
Με χάδια, με γλυκόλογα, με φιλιά. Καμμία επιτυχία. 
Με παιδικά τραγούδια. Καμμία επιτυχία. 
Μου έρχεται "φλασιά" πως τις τελευταίες μέρες ακούει την παρωδία του Despasito "Θες παστίτσιο". Youtube to the rescue. Και ΝΑΙ!!! Με το "Θες παστίτσιο" ξυπνάει. Γελάμε μαζί, κάνουμε χαζά, την ετοιμάζω, της ετοιμάζω κολατσιό λες και θα πάει στην οικοδομή. Καλύτερα να σκάσει από το φαγητό παρά να πεινάσει το βλαστάρι μου... Δεν έχω ξαναετοιμάσει κολατσιό, στον Παιδικό Σταθμό έτρωγε μέσα στο σχολείο πρωινό και μεσημεριανό (πιάστηκα άπειρη!). 

Κατεβαίνουμε κάτω να περιμένουμε το σχολικό. Βγάζουμε φωτογραφίες αναμνηστικές. (Είμαι και ψιλοέτοιμη να την πάω εγώ, αν και τυχόν δεν θέλει να μπει στο σχολικό, αλλά δεν το λέω...)

Έρχεται το σχολικό, είναι μέσα άλλο ένα παιδάκι. Της γελάει. Καλά να είναι το παιδάκι! "Πώς σε λένε αγοράκι μου;", τον ρωτάω. Άρη", μου απαντάει ντροπαλά. Να μου την προσέχεις την Έρικα σε παρακαλώ, Άρη μου!!!" του λέω. Μου γελάει κι εμένα... Τον αγαπώ τον Άρη!!!

Φεύγουν...

Το παιδί μου πήγε στο Δημοτικό!!!  Καλή μας αρχή! (to be continued!!!)


Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

6 χρόνια μαμά - αρχή νέας εποχής

Κάθε χρόνο, προς το τέλος της Άνοιξης, έρχεται στο σχολείο μας ο αγαπημένος μας φωτογράφος και παίρνει τα παιδιά μας φωτογραφίες.

Εγώ άρχισα το 2013, ως μαμά πλέον και όχι σα νηπιαγωγός του σχολείου, να βγαίνω αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες κρατώντας αγκαλιά την κόρη μου.

Το 2013, κοριτσάκι ακόμη μηνών, την κρατάω στην αγκαλιά μου, εγώ γελάω κι αυτή δεν κοιτάζει καν το φακό και κάνει με ησυχία την πιπίλα της.


Το 2014, λίγο πιο μεγάλη, ακόμη στην αγκαλιά μου, κοιτάζει ό,τι της δείχνει η μαμά, προκειμένου να βγει ωραία η φωτογραφία.  Η ωραία εποχή, που τους λες "κοίτα, κοίτα εκεί!" και γυρνάνε αυτόματα και κοιτάνε...


Και ακολούθησαν έτσι απλά και αθόρυβα οι φωτογραφίσεις του 2015 και του 2016. Με φιλιά στα μάγουλα και χαμόγελα.

                                               

Και κοιτώντας την τελευταία φωτογραφία του 2017, συνειδητοποιώ πως πλέον έχω να στέκεται δίπλα μου και απλά ακουμπάει επάνω μου - και δεν την κρατάω στην αγκαλιά μου - ένα ολόκληρο κορίτσι... που κοιτάει κατάματα και με αυτοπεποίθηση το φακό.

Το "μωρό" μου μεγάλωσε... Είναι πλέον έτοιμο να πάει στην Πρώτη Δημοτικού...

Πριν λίγο καιρό πήρε μέρος στη γιορτή αποφοίτησης του Νηπιαγωγείου μας.  Α Π Ο Φ Ο Ι Τ Η Σ Η Σ ... !!!

Το μωρό μου πήρε μέρος στην πρώτη του αποφοίτηση... Έτσι απλά. Πέρασαν 6 ολόκληρα χρόνια έτσι αθόρυβα... Σα νερό...

Νομίζω πως αρχίζει να με πιάνει πανικός. Έτσι απλά και αθόρυβα θα ακολουθήσει και η αποφοίτηση από το Δημοτικό; Και το Γυμνάσιο; Και το Λύκειο; Πώς περνάνε έτσι τα χρόνια;

Μου το είχαν πει πως όταν κάνεις δικά σου παιδιά ο χρόνος περνάει σα νερό. Το είχα νιώσει λίγο με τους μαθητές του σχολείου μου, που ξαφνικά μου λέγανε οι μαμάδες τους που τις έβλεπα τυχαία στο δρόμο "Ο Γιάννης μου τελειώνει τώρα την τρίτη γυμνασίου" και έμενα να τις κοιτάζω εμβρόντητη για το πώς ο 4χρονος Γιαννάκης "μου" έφτασε να γίνει ο 14χρονος έφηβος Γιάννης "της" κι εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, αλλά όταν το βιώνεις στο δικό σου παιδί είναι διαφορετικά.

Συνειδητοποιώ πως πέρασαν 6 χρόνια, πως δεν θα έχω πλέον θέματα να γράφω για νέες μαμάδες, για τις πρώτες μέρες και την προσαρμογή στον Παιδικό Σταθμό, αλλά θα αρχίσω να γράφω για τις πρώτες μέρες στο Δημοτικό, για τις ώρες της μελέτης, για τους πρώτα πάρτυ χωρίς εμένα, για τους πρώτους τσακωμούς στην αυλή του σχολείου, για τη συναναστροφή με μεγαλύτερα παιδιά, για τα προβλήματα της προ-εφηβείας όταν φτάσει στην Πέμπτη και την Έκτη Δημοτικού, για την πρώτη της περίοδο, για το πρώτο της φίλο, για το Γυμνάσιο που θα τη στείλω ...

Θεέ μου πόσο γρήγορα θα έρθουν και θα περάσουν κι αυτά...

Πριν λίγες μέρες προσφέρθηκα να βοηθήσω στο διάβασμα την 8χρονη φίλη της κόρης μου. "Μόνο μαθηματικά έχω " μου είπε.  "Piece of cake" , σκέφτηκα. "Σε μισή ώρα θα τα έχουμε τελειώσει".  

1,5 ώρα διαβάζαμε.  Πέρασε όλη η ζωή μου στο Δημοτικό μπροστά μου... Τόσες προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς δεν θυμάμαι από πότε έχω να κάνω. Κάνω βεβαίως για τη δουλειά μου. Αλλά με κομπιουτεράκι. Όχι με "ένα το κρατούμενο" ...

Τι με περιμένει τη μάνα? Πώς ξαφνικά θα χρειαστεί να μην χρησιμοποιώ πλέον τις γνώσεις μου σα νηπιαγωγός και θα χρειαστεί να χρησιμοποιώ ό,τι θυμάμαι από το Δημοτικό? 

Και πώς λίγα χρόνια αργότερα θα χρειαστεί να παραδώσω τη σκυτάλη σε έναν καθηγητή Γυμνασίου γιατί εκεί οι γνώσεις μου στις παιδαγωγικές δραστηριότητες προσχολικής ηλικίας θα μου είναι εντελώς άχρηστες στο δικό μου το παιδί...

Δε θέλω να τα σκέφτομαι άλλο... Θα έρθουν όλα με την ώρα τους. Όπως ήρθαν κι αυτά που έζησα μέχρι σήμερα για 6 χρόνια που πέρασαν σα νερό...

Απλά μοιράζομαι τον ενθουσιασμό μου, το καμάρι μου, την ευγνωμοσύνη μου - που με αξίωσε ο Θεός να γίνω μαμά στα 44 - και να έχω αυτή την απίστευτη εμπειρία ζωής του να μεγαλώνω ένα παιδί. Απλά σας ενημερώνω πως "αλλάζω" τάξη.  Θα πάω φέτος στο Δημοτικό (για μαμάδες). Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Καλές διακοπές! 

Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Πώς κρίνουμε τους ανθρώπους τελικά; Ψάχνοντας το κρυμμένο αστέρι...



Πριν από λίγες μέρες έλαβα μια επιστολή από μια μητέρα του σχολείου, η οποία μου ανακοίνωνε πως έχει προβληματιστεί ιδιαίτερα που στο αγγλόφωνο τμήμα που θα φοιτήσει την επόμενη σχολική χρονιά το παιδί της έχω Ελληνίδα νηπιαγωγό που δεν έχει τέλεια αγγλική προφορά και πως αν δεν την αλλάξω, θα πάρει το παιδί της από το σχολείο.  Φέρνει το παιδί της σε αγγλόφωνο τμήμα και απαιτεί η νηπιαγωγός να έχει τέλεια αγγλική προφορά. 

Την ώρα που διάβαζα την επιστολή πέρασαν χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό μου και συναισθήματα από την ψυχή μου. Δεν θα περιγράψω όλα.  Επρόκειτο περί brainstorming που ίσως θα σας κουράσει. Θα περιγράψω όμως αυτά στα οποία κατέληξα και θεωρώ πιο σημαντικά και γι' αυτό και θέλω να τα μοιραστώ.

Συμφώνησα λοιπόν απόλυτα στην άποψη πως είναι σημαντικό η δασκάλα που διδάσκει μια ξένη γλώσσα να έχει σωστή προφορά. Αλλά μία δασκάλα, όπως κάθε άνθρωπος, χαρακτηρίζεται από ένα πλήθος από χαρακτηριστικά, δεξιότητες, χαρίσματα και - προφανώς - ελαττώματα και δεν μπορεί να επικεντρωνόμαστε σε ένα μόνο από αυτά και να τον κρίνουμε και να τον απορρίπτουμε ή να τον θαυμάζουμε για ένα και μόνο χαρακτηριστικό. 

Κάλεσα τη μητέρα για να συζητήσουμε την ανησυχία της - είναι κάτι που κάνω πάντα με όποιον μου εκφράζει κάποιο παράπονο ή ανησυχία.  Συζητάω μαζί του.  Τη ρώτησα αν ξέρει κάτι άλλο για τη συγκεκριμένη δασκάλα πέραν του ότι δεν της άρεσε η προφορά της όταν την άκουσε μια φορά να μιλάει.   Μου απάντησε "όχι".

Την ενημέρωσα πως η συγκεκριμένη δασκάλα είναι εξαιρετική, με πολύ καλές σπουδές, τρυφερή και γλυκειά- όπως απαιτεί η ηλικία των παιδιών για τα οποία είναι υπεύθυνη -, ξέρει να βάζει όρια στα παιδιά με τον σωστό τρόπο, να τα ενθαρρύνει, να τα μαθαίνει όλα όσα είναι απαραίτητα για την ηλικία τους, με προϋπηρεσία, με... με... με... Δεν είναι κρίμα να τη χαρακτηρίζει για ένα μόνο μειονέκτημά της, το οποίο στο κάτω κάτω θα είχε πολύ μικρότερη επίπτωση στο παιδί της σε βάθος χρόνου, από το να ήταν μια κακή δασκάλα που δεν θα έδινε στο παιδί της τα κατάλληλα ερεθίσματα για να "ανθίσει"? Χωρίς σε καμμία περίπτωση να υποτιμώ το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό που ξέρω πως είναι όντως σημαντικό.

Προβληματίστηκα πολύ. Όχι μόνο για τη δική μου δασκάλα. 
Αλλά για τις αποφάσεις που παίρνουμε οι γονείς. Για τα παιδιά μας. Για το τι μαθαίνουμε τελικά στα παιδιά μας. Για το πώς προσπαθούμε να επέμβουμε στο μέλλον τους. Εννοείται πάντα με καλή πρόθεση.

Σκέφτηκα με πόση ευκολία θα άλλαζε μια μάνα ΟΛΟ το περιβάλλον που έχει συνηθίσει το παιδί της, ένα ολόκληρο σύστημα υποστήριξης από μία ομάδα 10 ανθρώπων, που συνεργάζονται καθημερινά για να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν στα παιδιά που τους έχουν εμπιστευτεί, επικεντρώνοντας την προσοχή της σε ένα μόνο χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου, τον οποίο δεν ήξερε καθόλου προσωπικά και το μόνο που ήξερε και την ενδιέφερε ήταν ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ χαρακτηριστικό του. 

Σκέφτηκα πώς προσπαθούμε σα γονείς να βρίσκουμε και να ορίζουμε πάντα αυτό που θεωρούμε πως είναι καλό για τα παιδιά μας. Άραγε θα μπορούμε πάντα να βγάζουμε από τη μέση τους εκπαιδευτικούς που δεν αρέσουν σε εμάς ή τους μελλοντικούς φίλους, συνεργάτες, εργοδότες τους; Πόσα σχολεία θα τους αλλάξουμε μέχρι να βρούμε τον εκπαιδευτικό που ταιριάζει στα δικά "θέλω";  Μήπως θα έπρεπε να τα αφήσουμε λίγο να τα βγάζουν πέρα με ό,τι τους φέρνει η ζωή στο δρόμο τους;

Προβληματίστηκα επίσης με την ευκολία που μια μάνα αμφισβητεί την εμπειρία ενός ανθρώπου που είναι 23 χρόνια στο χώρο που ειδικεύεται (της εκπαίδευσης στην προκειμένη περίπτωση) και, όπως και ναι το κάνουμε, κάποια εμπειρία θα έχει και κάποιο λόγο θα έχει που επέλεξε το συγκερικένο συνεργάτη για το συγκεκριμένο τμήμα και τη συγκεκριμένη ηλικία  παιδιών. Κάνουμε το ίδιο με τον παιδίατρο, το δικηγόρο, τον κάθε ειδικό στο τομέα του; Κρίνοντας με τα δικά μας δεδομένα και με ό,τι μας λένε οι φίλοι και γνωστοί μας; 

Προβληματίστηκα για το τι μαθαίνουμε τελικά στα παιδιά μας. Πως είναι εντάξει να κρίνουμε τους άλλους με ένα μόνο χαρακτηριστικό τους; Οπότε κι αυτά κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως θα κριθούν για ένα μόνο χαρακτηριστικό τους; Πως ίσως κάποιος στο μέλλον θα αμφισβητήσει τα προσόντα τους, τις σπουδές τους και το σύνολο των ικανοτήτων τους και θα επικεντρωθεί σε ένα τους μειονέκτημα;

Προφανώς είναι κάτι που γίνεται κατά κόρον στην κοινωνία μας. 
Σε όλους τους τομείς.  Και σε όλες τις ειδικότητες.   
Αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας πως δεν μου αρέσει.
Και πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να μάθουμε στα παιδιά μας να βλέπουν τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους σαν ένα σύνολο χαρακτηριστικών. Όπως είναι και τα ίδια. Με προτερήματα και μειονεκτήματα. 

Να τα μάθουμε να επικεντρώνονται στα καλά τα δικά τους και των άλλων. 
Να δίνουν δεύτερες ευκαιρίες.  Να μάθουν να σέβονται τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους σα σύνολο.  Να σέβονται τις γνώσεις, την εμπειρία του, τα ταλέντα του, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να έχουν εμπιστοσύνη και στις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες. Να έχουν αυτοπεποίθηση.  Εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. 

Δεν είμαστε όλοι για όλα. Όλοι όμως είμαστε καλοί σε κάτι. Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα αστέρι. 

Και, επειδή λέω πάντα στους συνεργάτες μου πως δουλειά του εκπαιδευτικού είναι να βρίσκει το αστέρι που είναι κρυμμένο μέσα σε κάθε παιδί και να το καλλιεργήσει, πιστεύω πως είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε και στα παιδιά μας. Να τα εκπαιδεύσουμε να βρίσκουν και να πιστεύουν στο αστέρι των άλλων.

Είμαστε μια γενιά ανθρώπων που έχουμε συνηθίσει να τονίζει και να διαγράφει με κόκκινο στυλό ο δάσκαλος τα λάθη μας.  Έχουμε εκπαιδευτεί να βρίσκουμε και να τιμωρούμε το λάθος.  Όχι να επιβραβεύουμε τα χίλια καλά.  Να βρίσκουμε και να κολλάμε στο ένα και μοναδικό λάθος. 

Μήπως είναι καιρός να το αλλάξουμε αυτό? Μήπως πρέπει και εμείς να διευρύνουμε τη ματιά μας και να μάθουμε και τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο?

(Y.Γ. Θέλω να τονίσω πως όλα αυτά δεν τα γράφω με κριτική διάθεση στη συγκεκριμένη μητέρα. Αντίθετα την ευχαριστώ που μου έδωσε την ευκαιρία να προβληματιστώ με το αίτημά της. Γιατί πιστεύω πως ο,τιδήποτε μας φέρνει η ζωή μπροστά μας, έχει ένα λόγο που το κάνει...)

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Να τις ακούτε τις ιστορίες που λένε οι μαμάδες σας βρε ...

Με τη μαμά μου είχα πολύ δύσκολη σχέση. Νομίζω το έχω γράψει πολλές φορές.  Ευτυχώς πρόλαβα και "έφτιαξα" ό,τι προλάβαινα από αυτή τη σχέση στο λίγο χρόνο που μου δόθηκε πριν φύγει από κοντά μας για πάντα πριν σχεδόν 5 χρόνια (Θεέ μου, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός...)

Για κάποιο περίεργο λόγο σ' αυτά τα πέντε χρόνια μαθαίνω γι αυτήν όσα πράγματα δεν είχα μάθει όσο καιρό ήταν κοντά μας...

Έμαθα γιατί με έβλεπε πάντα σαν το μωρό της κι ας είχα φτάσει να είμαι 45 χρονών, γιατί μου ετοίμαζε φαγητό και μου το άφηνε να το φάω , ενώ εγώ της φώναζα να μην το κάνει, γιατί με κοίταγε με παράπονο στα μάτια και δεν μου μίλαγε, γιατί επέμενε με τόσο σθένος να κάνω πράγματα που αυτή ήταν πεπεισμένη πως ήταν σωστά, κι εγώ όχι. Τα έμαθα για της πλαγίας οδού και με μεγάλη καθυστέρηση,  αλλά τα έμαθα...

Ένα πράγμα που μου έλεγε πάντα η μαμά μου με παράπονο ήταν: "δεν μου έχεις πει ποτέ να πάμε μαζί μια βόλτα, να πιούμε έναν καφέ..."
Εγώ; Καφέ με τη μαμά μου; Να πούμε τι;;; Δεν θα περνάει η ώρα ... Χίλιες φορές να πάω στα πεταχτά να τα πούμε στο σπίτι της και μετά  να φύγω να πάω για καφέ με τις φίλες μου.

Μετά το θάνατό της τα έφερε έτσι η ζωή και βρέθηκα με πολλές μαμάδες φίλων μου. Και κάθισα μαζί τους. Και μίλησα μαζί τους. Και ήπια καφέ μαζί τους. Και έφαγα μαζί τους. Και άκουσα τις ιστορίες τους.  Και μετάνιωσα.

Γιατί τελικά η κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία. Και τα δικά της βιώματα.  Και τους δικούς της λόγους που την έκαναν να φέρεται με τον τρόπο που φερόταν σα μαμά.

Και αν πιεις ένα καφέ μαζί της ή ακόμα καλύτερα, αν περάσεις ένα Σαββατοκύριακο μαζί της, θα σου διηγηθεί πολλά από τη ζωή της, που σίγουρα ήταν πολύ διαφορετική από τη δική σου. Και θα καταλάβεις πολλά.

Η γενιά των δικών μας μαμάδων που είναι τώρα κάπου ανάμεσα στα 75 με 80 μεγάλωσε σε έναν άλλο κόσμο. Με άλλες προτεραιότητες και άλλα δεδομένα. Οι περισσότερες βίωσαν με τον έναν ή τον  άλλο τρόπο τον πόλεμο.  Άλλες την προσφυγιά.  Άλλες την απώλεια ενός ή και των δύο γονέων. Οι περισσότερες έζησαν σε ένα  γάμο, που δεν ήταν έτσι όπως τον είχαν ονειρευτεί, αλλά αυτός ήταν και δεν είχε περιθώρια για αλλαγή... Η οικονομική και συναισθηματική ανεξαρτησία δεν ήταν τότε της μόδας...

Ένα κοινό που νιώθω εγώ πως είχε αυτή η γενιά των μαμάδων ήταν πως μεγάλωσαν σε μια εποχή που η  έκφραση και εκδήλωση των  συναισθημάτων δεν ήταν αυτονόητη - για να μην πω ανύπαρκτη... Είναι μια γενιά που έζησε αγωνίες επιβίωσης και δεν είχε την πολυτέλεια να τις πάρουν αγκαλιά, να τις φιλήσουν, να τους πουν "μπράβο" για τα όποια επιτεύγματά τους. Είναι μια γενιά που δεν πήρε συναίσθημα και δεν έμαθε πώς να το δίνει παρακάτω. 

Και μετά ήρθαμε εμείς.  Που είχαμε την τύχη για γεννηθούμε εκεί ανάμεσα στο 1960 και το 1970 που τα προβλήματα επιβίωσης, πολέμου και τα σχετικά είχαν περιοριστεί.  Κάποιοι είχαμε την τύχη να μην έχουμε καν την αγωνία για  μια "καλή ζωή" που ήταν όλα εξασφαλισμένα, μια και οι γονείς μας αγωνίστηκαν να μας προσφέρουν σε υλικά αγαθά, όλα όσα είχαν στερηθεί αυτοί. Σπίτια, καλά σχολεία, μόρφωση, αυτοκίνητο στα 18, διακοπές, εξοχικά.  Anything money could buy...

Αυτό όμως που "money can't buy" και είναι το συναίσθημα, δεν μπόρεσαν να μας το δώσουν. 
Ακριβώς γιατί είναι κάτι που βιώνεται και δεν αγοράζεται. 

Και βγήκαμε μια γενιά παιδιών που τα είχαμε - σχεδόν - όλα, αλλά παραμέναμε παραπονεμένοι και πληγωμένοι. 

Δεν με αγάπησε η μαμά μου, δεν με φίλησε η μαμά μου, δεν με πήρε αγκαλιά η μαμά μου, δεν μου είπε ποτέ μπράβο η μαμά μου... Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τα συναισθήματα που της "πέταγα" στα μούτρα πολλές φορές, γιατί δεν είχε μάθει ποτέ να διαχειρίζεται τα δικά της...


Είμαι ευγνώμων για όλες τις μαμάδες αυτής της ηλικίας που είναι ακόμη κοντά μας και μου διηγούνται τις ιστορίες τους.  Όταν πίνω καφέ μαζί τους ή όταν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω μαζί τους είναι σα να ακούω τη δική μου μαμά. Που δεν την άκουσα ποτέ - παρά μόνο σε μια καταλυτική για τη σχέση μας συζήτηση που μου απάντησε απολογητικά στις κατηγορίες μου πως "δεν με πήρες αγκαλιά, δεν μου είπες μπράβο, δεν..., δεν..., δεν ..." με ένα απλό και αθώο:  "μα δεν ήξερα πώς να το κάνω... Ούτε εμένα με πήραν ποτέ αγκαλιά, ούτε εμένα μου είπαν μπράβο..." Είμαι ευγνώμων γιατί μου μιλάνε και νομίζω πως ακούω τη δική μου μαμά.

Γι' αυτό σας λέω.  Να τις ακούτε τις ιστορίες που σας λένε οι μαμάδες σας... Και αν δεν ζουν οι δικές σας μαμάδες να ακούτε ιστορίες από άλλες μαμάδες.  Να τις βγάζετε καμιά βόλτα για καφέ, να τις πηγαίνετε διακοπές ένα ΣΚ...

Η κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία... Που ρίχνει φως έμμεσα στη δική μας ζωή...

Μαμά την ακούω την ιστορία σου.  Από άλλες μαμάδες μεν, αλλά την ακούω... 
Μεγάλη αγκαλιά, σαν κι αυτήν που δεν σου έδωσα και δεν μου έδωσες ποτέ. Σαν κι αυτές  που κάνω εγώ στην κόρη μου, επειδή μου προσέφερες απλόχερα την οικονομική πολυτέλεια και άνεση, το σπίτι και τη μόρφωση για να έχω χρόνο να ασχοληθώ με συναισθήματα....

Σ' ακούω μαμά...