Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

 Πήγαμε λοιπόν στην Πρώτη Δημοτικού...


Περίμενα να μαζευτούν αρκετές εμπειρίες και συναισθήματα για να γράψω την ανάρτηση, αλλά επειδή νιώθω πως θα έρθουν κι άλλες τώρα κοντά, γράφω τις πρώτες και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια... (to be continued, δηλαδή...)


  • Στάδιο πρώτο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση πρώτη

Περάσαμε το τέλος της σχολικής χρονιάς του Νηπιαγωγείου με ελαφρά πλύση εγκεφάλου "τώρα μεγαλώσαμε και θα πάμε στο μεγάλο σχολείο, τι ωραία, τι καλά".

Αρχικές αντιδράσεις λίγο χλιαρές, μετά εκεί κάπου στο μέσον των καλοκαιρινών διακοπών άρχισαν χαλαρές οι πρώτες ερωτήσεις: "Θύμισέ μου πώς το λένε το μεγάλο σχολείο" (γιατί το είχαμε ήδη επισκεφτεί γύρω στο Δεκέμβριο για ενημέρωση και εγγραφή...), "θα είναι και οι φίλοι μου εκεί;" (όχι, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς διάλεξαν ένα σχολείο που κανένα άλλο παιδάκι από το Νηπιαγωγείο σου δεν θα είναι μαζί ), και γιατί δεν θα είμαι με τους φίλους μου (θα κάνεις καινούριους φίλους καλό μου), ούτε με τη Δέσποινα θα είμαι, ούτε με τον Πέτρο;;; (τον μέλλοντα σύζυγο!) - καταφατική η απάντηση της μανούλας - με κανέναν δεν θα είσαι καλό μου, θα γνωρίσεις καινούρια παιδάκια ... μετά βουτιές στη θάλασσα και πάλι σιωπή.

Η μανούλα συνέχιζε αργά και σταθερά την προετοιμασία: "Το μεγάλο σχολείο μου έστειλε λίστα με τα βιβλία που θα αγοράσουμε" (καμμία αντίδραση), "τι καλά θα έχεις και καινούρια τσάντα με ροδάκια, και κασετίνα και μαρκαδόρους καινούριους" (μικρά δείγματα χαράς φάνηκαν σε αυτή την ανακοίνωση, αλλά μην φανταστείτε τρελό ενθουσιασμό...) οι βουτιές στη θάλασσα συνεχίστηκαν με κανονικό ρυθμό.

Μετά άρχισαν οι ερωτήσεις κρίσεως από τη μανούλα σε μεγαλύτερα κοριτσάκια που κάναμε μαζί διακοπές - "Εσείς τι τάξη πάτε;" "Α και η Έρικα θα πάει φέτος Δημοτικό και θα μάθει να διαβάζει και να γράφει σαν και σας" και άλλα χαρούμενα. Δεν την έβλεπα πάλι να χαίρεται, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία....

Τελειώνει το καλοκαίρι ... γυρνάμε στην Αθήνα.

  • Στάδιο δεύτερο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση δεύτερη
΄Εχουμε πλέον γυρίσει στην Αθήνα και έχω αρχίσει να δουλεύω με πυρετώδεις ρυθμούς. 

Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου τριγυρνάει η σκέψη πως πρέπει να αγοράσω τα βιβλιοχαρτικά του παιδιού μου ΠΡΙΝ πλακώσουν όλοι μαζί μια μέρα πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.  

Αρχική πρόθεση: να πάρουμε να τα αγοράσουμε μαζί για να έχει τη χαρά να τα διαλέξει η ίδια και να χαρεί. 
Σκληρή πραγματικότητα εργαζόμενης μάνας: δεν έχω ώρα και μυαλό για τίποτα πέραν από τη δουλειά...

Τηλεφωνώ σε φίλη μου με βιβλιοπωλείο: "Να σου στείλω τη λίστα να μου τα ετοιμάσεις να περάσω να τα πάρω μια μέρα πριν πλακώσει ο κόσμος ο πολύς;" "Εννοείται!" Τη στέλνω τη λίστα με mail και βγάζω το συγκεκριμένο θέμα από το πίσω μέρος του μυαλού μου.

Project σχολική τσάντα: καλοπιάνουμε τη νονά Έλενα "Νονά, πότε θα πάτε για τσάντα γιατί η μανούλα δεν προλαβαίνει;;;;" Καλά να είναι η νονά Έλενα, μας την πήρε και την τσάντα  - ροζ, με την barbie της, με τα ροδάκια της, τα χερούλια της, με τα όλα της... (God bless you νονά Έλενα!!!)

Οι μέρες της έναρξης του σχολείου πλησιάζουν επικίνδυνα, το παιδί μου κάτι έχει αρχίσει να υποψιάζεται και επίσημα πλέον, συνεχίζουμε όλοι με τρελή χαρά να λέμε πως θα πάει στην Πρώτη, πως θα έχει τσάντα και βιβλία και τα σχετικά, αντιδράσεις από μέρους της επιπέδου εξαιρετικά χαμηλού...

΄Ηρθε η ώρα να μπει και το γραφείο στο δωμάτιο της - " τι ωραία, εδώ θα διαβάζεις πλέον", τρελή χαρά η μαμά και ο μπαμπάς και όλος ο περίγυρος, χαμόγελα από το Ερικόνι, πήραμε και τη λάμπα του γραφείου να αλλάζει χρώματα για να την κάνουμε πιο εντυπωσιακή την υπόθεση (πίστα με φωτορυθμικά έγινε το γραφείο του παιδιού, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα....)

  • Στάδιο τρίτο: Πρώτη επίσκεψη γνωριμίας στο σχολείο
Και περνούν οι μέρες και μας έρχεται επιστολή από το σχολείο "Περιμένουμε τα πρωτάκια μας για να γνωριστούμε και να παίξουμε πριν αρχίσει το σχολείο την Τετάρτη το απόγευμα"

Τι καλά!!! Θα πάμε στο καινούριο σχολείο! Θα γνωρίσουμε τη δασκάλα μας!!! Κάναμε το μπάνιο μας, λουστήκαμε, χτενιστήκαμε, αποφασίσαμε τι θα φορέσουμε, περάσαμε όλη την ημέρα μας γεμάτες αγωνία για το απόγευμα που θα πηγαίναμε στο σχολείο.

΄Εφτασε και το απόγευμα. Βγάλαμε οικογενειακή φωτογραφία "πρώτη μέρα στο σχολείο" χαρούμενοι και γελαστοί. Μπήκαμε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο, είμαστε ακόμα χαρούμενοι, έχουμε και την αγωνία μας όμως...

Φτάνουμε. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο μπαίνουμε στην αυλή του σχολείου. Είναι γεμάτο παιδάκια (σαράντα συνολικά, αλλά στα δικά μας μάτια φάνηκαν χιλιάδες...)

Το Ερικόνι παγώνει. 
Κρύβεται πίσω μου. 
Μια ζωή στο σχολείο της μαμάς της που έχει συνολικά λίγο παραπάνω από 40 παιδάκια... 

Γνωρίζουμε δύο γλυκύτατες και συμπαθέστατες δασκάλες και ξαναβρίσκουμε την επίσης γλυκύτατη διευθύντρια του Δημοτικού. Εγώ δηλαδή, γιατί η Έρικα παραμένει σταθερά κρυμμένη πίσω από μένα. Συστήνομαι, εγώ μόνο πάντα, ενώ συγχρόνως κάνω απελπισμένες προσπάθειες να βγάλω την κρυμμένη Έρικα από πίσω μου, μπας και την δει καμμία δασκάλα. No hope.

Μας λένε να καθίσουν όλα τα παιδάκια στα σκαλάκια για να τα μοιράσουν σε ομάδες για να παίξουν. 39 παιδάκια κάθονται χαρωπά και περιμένουν. Το 40κοστό, το δικό μου δηλαδή, όρθιο και να έχει αρχίσει ΚΑΙ να κλαίει πλέον. Απελπισία. Της μιλάμε ο μπαμπάς της, εγώ, οι δασκάλες, η διευθύντρια. Τίποτα. Το κλάμα σταθερή αξία.

Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όλα τα παιδιά που έκαναν προσαρμογή στο δικό μου σχολείο τα τελευταία 23 χρόνια και οι απελπισμένες ματιές που μου έριχναν οι δόλιες μάνες. "Μην ανησυχείτε που κλαίει, όλα κλαίνε λίγο στην αρχή" ... Στη δική μας περίπτωση έκλαιγε ΜΟΝΟ η Έρικα.

Θυμάμαι τις συμβουλές μου "Μην ενδώσετε στα κλάμματα, μόλις φύγετε θα σταματήσει" - κάνω την καρδιά μου πέτρα και ακολουθώ τις συμβουλές μου. Την παραδίδω στα έμπειρα χέρια της διευθύντριας (God bless you Ευδοξία!!!), γυρνάω την πλάτη στο παιδί μου που κοπανιέται και φεύγω.

Σα γνήσια συνειδητοποιημένη Ελληνίδα μάνα κάθομαι έξω από την αυλή του σχολείου σε σημείο που δεν με βλέπει και την παρατηρώ. Ηρωίδα η διευθύντρια, την έχει πιάσει στην κουβέντα μπας και την ημερήσει. 

Φεύγω για κανένα τέταρτο. Επανέρχομαι. Εκεί που τις άφησα, εκεί τις βρήκα. Στο ίδιο σκαλάκι, ενώ όλα τα άλλα παιδάκια έχουν χωριστεί σε ομάδες και παίζουν αμέριμνα - τουλάχιστον δεν κλαίει πια. Ξαναφεύγω ... Θα το ξαναπώ. God bless you διευθύντρια Ευδοξία...

Επανέρχομαι τη συμφωνημένη ώρα. Τα παιδάκια είναι όλα έτοιμα σε γραμμή για να τα παραδώσουν στους γονείς τους. Και η δική μου στη γραμμή!!! Συγκίνηση η μάνα! Τουλάχιστον μπήκε στη γραμμή!

Φεύγουμε χαρωπά. Πέφτει η ερώτηση βόμβα: 
"Πού είναι οι φίλοι μου μαμά;;;" 
"Δεν είπαμε Ερικόνι μου πως θα πάνε σε άλλο σχολείο;;;
"Και δεν θα τους ξαναδώ;;;;"
"Θα τους βλέπεις αλλού καλό μου, όχι στο σχολείο. Στο σχολείο θα κάνεις άλλους φίλους"
Δεν της άρεσε...

Η 11η Σεπτεμβρίου πλησιάζει απειλητικά, τα βιβλία ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάω να τα παραλάβω. Δευτέρα ανοίγει το σχολείο, Σάββατο πρωί πάω στο βιβλιοπωλείο. (ήταν που ήθελα να αποφύγω ΟΛΟ τον κόσμο που θα πήγαινε τελευταία στιγμή!) Κόσμος;;; Χαμός. Προσκύνημα. 

Και ναι μεν μου τα είχαν κρατήσει, αλλά ομοίως είχαν κρατήσει και των υπολοίπων μαμάδων. Και όταν η λίστα περιέχει μολύβια, ξύστρες, γόμες,  στυλό, πλαστελίνες, μαρκαδόρους, κόλλες, ψαλίδια, τετράδια, ντοσιέ, φακέλους με αυτιά, φακέλους χωρίς αυτιά, ελληνικά βιβλία, ξενόγλωσσα βιβλία και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, η ουρά στο ταμείο όπου έπρεπε να περαστούν ΟΛΑΑΑΑΑΑ αυτά ένα-ένα από το scanner ήταν ατελείωτη. 

Γνωρίστηκα με άλλες μαμάδες, κάναμε την πλάκα μας, είπαμε τον πόνο μας, να μην τα πολυλογώ, κανένα δίωρο το έχασα στο βιβλιοπωλείο - ορκίστηκα του χρόνου να το πετύχω να ΜΗΝ ΠΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ!!!.

(Τα σχόλιά μου για τα βιβλία των μαθηματικών της Πρώτης Δημοτικού θα τα κάνω σε άλλη ανάρτηση. Με έλουσε κρύος ιδρώτας στη σκέψη πως το παιδί μου στο τέλος της χρονιάς θα έχει μάθει ΟΛΑ αυτά τα πράγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης!)

  • Στάδιο τέταρτο: Αγιασμός
Δευτέρα πρωί ξεκινάμε για το σχολείο οικογενειακά και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ενισχυμένη η ομάδα. Μπαμπάς, μαμά, μαζί μας και η Κα Βίκυ που την προσέχει μέχρι να τελειώσω τη δουλειά, μαζί μας και η νονά Έλενα. Ούτε νύφη να την πηγαίναμε. 
Όχι με την ίδια χαρά της μέρας που φύγαμε για γνωριμία (από την πλευρά της Έρικας εννοείται), οι υπόλοιποι μια χαρά είμαστε...

Η Έρικα είναι πιο ήρεμη αυτή τη φορά. Γίνεται ο αγιασμός, μας μιλάει η Διευθύντρια, συγκινούμαστε οικογενειακώς, κλαίμε, δίνουμε η μία στην άλλη χαρτομάντηλα, η Έρικα στέκεται δίπλα μου, έρχεται η ώρα να πάνε στις τάξεις τους. Με ελαφρύ σπρώξιμο στην πλάτη τη στέλνω στη δασκάλα της. Πήγε! Είμαι συγκινημένη η μάνα. Sucess!!!

Μετά από λίγο κατεβαίνουν με δωράκι από τη δασκάλα - ευτυχώς είναι χαμογελαστή. Πάει κι αυτό. Αγιαστήκαμε και μπήκαμε στην τάξη.

  • Στάδιο πέμπτο: Ενημέρωση γονέων για το πρόγραμμα
Το απόγευμα γίνεται ενημέρωση των γονέων για το πρόγραμμα. Μπαίνουμε όλοι οι γονείς στην τάξη των παιδιών μας. Δεν ξέρω κανέναν. Προσπαθώ να μαντέψω από τους γονείς πώς μπορεί να είναι τα παιδιά τους. Καμμία επιτυχία. Θα περιμένω το πρώτο πάρτυ, αποφασίζω, για να δω ποιος είναι ποιος.

Ακούω με προσοχή την ενημέρωση. Τα περισσότερα τα ξέρω, εκπαιδευτικός γαρ, αλλά ωραία είναι να τα ακούς κι από άλλο συνάδελφο. Λίγο παγώνω όταν μαθαίνω πως μετά τα Χριστούγεννα θα χρειαστεί να διαβάζουμε στο σπίτι μία ώρα και ένα τέταρτο - θα το διαχειριστώ όταν έρθει εκείνη η ώρα...

Η ενημέρωση κρατάει πολλή ώρα. Μια χαρά τα λέει η δασκάλα μας, εγώ είμαι κουρασμένη από όλη την ημέρα. Θέλω και τσιγάρο... Στο τέλος λέω στη δασκάλα "Συγνώμη, αλλά πλέον δεν σας παρακολουθώ. Και τρέμω πως θα κάνει και το παιδί μου το ίδιο όταν κουράζεται..." Με πνίγει η αγωνία τι γονίδια κληροδότησα στο παιδί μου... 

  • Στάδιο έκτο: Πρώτη μέρα στο σχολείο μόνη της (με το σχολικό)
Ξυπνάω στις 6.30 το πρωί (την ώρα που στα νιάτα μου γύριζα από τα μπουζούκια...) Παίρνω απόφαση πως για τα επόμενα 12 χρόνια αυτή η ώρα θα γίνει πλέον η επίσημη ώρα που θα ξυπνάω... Δεν με πνίγει και η χαρά, το ομολογώ...

Αρχίζω την προσπάθεια να την ξυπνήσω. 
Με χάδια, με γλυκόλογα, με φιλιά. Καμμία επιτυχία. 
Με παιδικά τραγούδια. Καμμία επιτυχία. 
Μου έρχεται "φλασιά" πως τις τελευταίες μέρες ακούει την παρωδία του Despasito "Θες παστίτσιο". Youtube to the rescue. Και ΝΑΙ!!! Με το "Θες παστίτσιο" ξυπνάει. Γελάμε μαζί, κάνουμε χαζά, την ετοιμάζω, της ετοιμάζω κολατσιό λες και θα πάει στην οικοδομή. Καλύτερα να σκάσει από το φαγητό παρά να πεινάσει το βλαστάρι μου... Δεν έχω ξαναετοιμάσει κολατσιό, στον Παιδικό Σταθμό έτρωγε μέσα στο σχολείο πρωινό και μεσημεριανό (πιάστηκα άπειρη!). 

Κατεβαίνουμε κάτω να περιμένουμε το σχολικό. Βγάζουμε φωτογραφίες αναμνηστικές. (Είμαι και ψιλοέτοιμη να την πάω εγώ, αν και τυχόν δεν θέλει να μπει στο σχολικό, αλλά δεν το λέω...)

Έρχεται το σχολικό, είναι μέσα άλλο ένα παιδάκι. Της γελάει. Καλά να είναι το παιδάκι! "Πώς σε λένε αγοράκι μου;", τον ρωτάω. Άρη", μου απαντάει ντροπαλά. Να μου την προσέχεις την Έρικα σε παρακαλώ, Άρη μου!!!" του λέω. Μου γελάει κι εμένα... Τον αγαπώ τον Άρη!!!

Φεύγουν...

Το παιδί μου πήγε στο Δημοτικό!!!  Καλή μας αρχή! (to be continued!!!)