Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη....

Τον τελευταίο καιρό έχω περάσει πολύ δύσκολα.

Η δουλειά στο σχολείο είναι πάρα πολλή, όπως είναι κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αλλά συχρόνως παρουσιάστηκε και ένα σοβαρό θέμα υγείας στον πατέρα μου.

Ξαφνικά, ο ήδη περιορισμένος χρόνος μου, βρέθηκε να πρέπει να μοιράζεται μεταξύ ραντεβού ενημέρωσης νέως γονέων, προβών για καλοκαιρινές γιορτές, γιορτών, προσαρμογών, το καθημερινό τρέξιμο για την οργάνωση και διοίκηση των σχολείων μου, τη φροντίδα της Έρικας ΚΑΙ το τρέξιμο στο νοσοκομείο.  Δεν νομίζω πως μου έχουν πέσει άλλη φορά τόσα πολλά μαζεμένα στη ζωή μου...

Μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο αυτή που παραμελήθηκε πιο πολύ (πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μου...) ήταν η Ερικούλα μου.  Από τη μία στιγμή στην άλλη με έχασε.  Κάποια βράδυα κοιμήθηκα στο νοσοκομείο με τον πατέρα μου, άλλες μέρες δεν γύρναγα σπίτι από τη δουλειά, πήγαινα πρώτα νοσοκομείο και μετά σε ραντεβού στο σχολείο, το πρωί που ξύπναγε είχα ήδη φύγει για τη δουλειά και την ώρα που χωνόταν στο γραφείο μου για να μου μιλήσει και να με αγκαλιάσει της έλεγα "Καρδούλα μου η μαμά δεν προλαβαίνει, έχει πολλή δουλειά..." και κάποιες μέρες με έβλεπε να κλαίω και να είμαι τρομερά ζορισμένη.

Εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, άρχισε να μου λέει: "Μαμά, εγώ είμαι μεγάλη και εσύ μικρή".  Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία.  Της απάντησα μία δυο φορές στα πεταχτά "Όχι Ερικούλα μου, εγώ είμαι μεγάλη", μια δυο άλλες φορές ένα σκέτο "Οκ.", αλλά μετά άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι... Η Έρικα μου το έλεγε αυτό τις ημέρες που έβλεπε πως δεν ήμουν καλά. Τις ημέρες που έκλαιγα και ερχόταν και καθόταν με το ζόρι στην αγκαλιά μου στο γραφείο μου και με χάιδευε και δεν ξεκόλαγε από πάνω μου. Τις ημέρες που με ένιωθε αδύναμη. Τις μέρες που ένιωθε πως δεν "είμαι στη θέση μου σα μαμά"

Και τότε κατάλαβα: Εκείνες τις ημέρες η σχεδόν 4χρονη Έρικα αναλάμβανε αυθόρμητα να σηκώσει στους μικρούς της ώμους όλο το βάρος της μαμάς της που ένιωθε πως είναι αδύναμη... Και μου το δήλωνε ευθαρσώς: "Μαμά, εγώ είμαι η μεγάλη κι εσύ η μικρή"...  

Τρελάθηκα όταν το κατάλαβα.  Σκέφτηκα αμέσως αυτά που έχουμε συζητήσει άπειρες φορές με την ομάδα Συστημικών Αναπαραστάσεων και την αγαπημένη μου Φρόσω. Πως τα παιδιά αναλαμβάνουν αυθόρμητα να "προστατεύσουν" τους γονείς τους.  Πως χάνουν τη θέση τους στην ιεραρχία της οικογένειας και γίνονται αυτά γονείς για τους γονείς τους αντί να παραμείνουν παιδιά, όταν νιώθουν πως οι γονείς δεν είναι "στη θέση τους". Πως αναλαμβάνουν όλο το βάρος της οικογένειας από την μεγάλη τους αγάπη στους γονείς τους.

Συνειδητοποίησα πως όλοι μας το έχουμε κάνει ασυνείδητα κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και πολλοί ίσως το κάνουμε ακόμα... Και πως ποτέ κανείς δεν μας το έχει αναγνωρίσει...

Σαν επιστέγασμα της φροντίδας της Έρικας για εμένα ήταν η απόφασή της να μην πάρει μέρος στη γιορτή της τάξης της.  Γιατί την ημέρα αυτή ήμουν από το πρωί ένα ψυχικό και σωματικό κουρέλι. Και όλη την ημέρα με φρόντιζε, με χάιδευε και δεν έφευγε λεπτό από δίπλα μου.  Και φυσικά δεν μπορούσε να με αφήσει μόνη μου την ώρα της γιορτής. Οπότε αρνήθηκε πεισματικά να πάρει μέρος και καθόταν μαζί μου όλη την ώρα.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να θυμώσω. Να μην πάρει μέρος το δικό μου παιδί στη γιορτή του σχολείου;;; Απαράδεκτο. Δεν μου έφταναν όλα, έπρεπε να έχω να αντιμετωπίσω και αυτό;

Και τότε, το ίδιο βράδυ, όταν το διηγήθηκα στη Φρόσω, μου είπε τη μαγική κουβέντα: "Μη της θυμώσεις.  Το έκανε από την έγνοια της για σένα... Πες της "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη"...

Πραγματικά, όταν την έβαλα αποκαμωμένη και απογοητεύμενη για ύπνο το ίδιο βράδυ, την πήρα μια τεράστια αγκαλιά και της είπα: "Ερικάκι μου, σε λατρεύω και τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη..."

Tότε έγινε κάτι μαγικό.... Για πρώτη φορά όλη την ημέρα η Έρικα με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και μου χάρισε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο. Η προσπάθειά της είχε επιτέλους αναγνωριστεί... Ο μοναδικός τρόπος που είχε να μου δείξει την ατελείωτη αγάπη της είχε πετύχει.  Την είχα δει και την είχα αναγνωρίσει... Και της το είχα πει κιόλας...

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Γιατί πιστεύω πως όλες οι μαμάδες έχουμε ζήσει στιγμές αδυναμίας, όπου νιώθουμε πως τα παιδιά μας δεν συνεργάζονται ή μας κουράζουν περισσότερο από όσο αντέχουμε.

Και πιστεύω πως όλες μας παραγνωρίζουμε πως το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που μπορεί να μας κάνουν τα παιδιά μας τις ημέρες αυτές, είναι ίσως μια απελπισμένη προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή μας από τα προβλήματά μας και να μας στηρίξουν με όποιον τρόπο έχουν πιο εύκολο: με τη μεγάλη τους αγάπη.

Επομένως, σε τέτοιες στιγμές, ας είμαστε πιο ευαισθητοποιημένες και ας μην εκνευριστούμε μαζί τους. Ας τους το αναγνωρίσουμε... Ας τους πούμε  αυτή τη μαγική φράση "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη"... Θα γαληνέψουν... Πιστέψτε με... Αναλογιστείτε πόσο θα ανακούφιζε ΕΣΑΣ αν σας έλεγε η μαμά σας αυτή τη μαγική φράση...


(Τελειώνοντας, θέλω να πω πόσο με άγγιξε αυτό το άρθρο και ειδικά αυτή τη παράγραφος:

"Ήθελε να είναι πάντα καλά. Δεν είχε καταλάβει ότι με αυτόν τον τρόπο της στερούσε το πιο σημαντικό, τη μαμά της. Εκείνη τη φιγούρα που γεμίζει ευτυχία κάθε παιδική καρδιά. Δεν είχε καταλάβει ότι το γέλιο της μητέρας είναι πολυτιμότερο από όλους τους θησαυρούς πάνω στη Γη."

Με έκανε να συνειδηποιήσω πως στην προσπάθειά μας να τα προλαβαίνουμε όλα και κάτω από το βάρος των καθημερινών προβλημάτων, τελικά χάνουμε το χαμόγελό μας και τη διάθεση να παίξουμε, να γελάσουμε και να χαρούμε με τα παιδιά μας. Και αυτό δεν αναπληρώνεται με ό,τι άλλο και να τους προσφέρουμε... )




Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Τρίτη γιορτή της μητέρας χωρίς εσένα...

Και να που έφτασε πάλι ο καιρός για να σε γιορτάσω χωρίς να είσαι εδώ ... Για τρίτη φορά...

Θυμάμαι όταν είμασταν μικρές με πόση αγάπη γράφαμε καρτούλες και τις γεμίζαμε καρδούλες και γράφαμε με παιδικά "άχαρα" γράμματα "Χρόνια πολλά μανούλα. Σ´ αγαπάω πάρα πολύ".

Δεν φαντάζεσαι πως συγκινήθηκα όταν βρήκα όλες αυτές τις καρτούλες σε ένα συρτάρι όταν μάζευα τα πράγματά σου. Μαζεμένες όλες μαζί, με ευλάβεια, μέσα σε μία ζελατίνα... Δεν φανταζόμουν πόση χαρά σου έδιναν αυτές οι καρτούλες μου...

Τα χρόνια πέρασαν και πέρασα στη φάση της "επανάστασης". "Αμάν, έχει γιορτή και η μαμά, να πάω να της πάρω κανένα λουλούδι!!!". Σαν υποχρέωση ένα πράγμα... Πόσο μεγάλο λάθος... Πόσο μεγάλο... Πέρασε δύσκολες φάσεις η σχέση μας. Το ομολογώ... Και παραδέχομαι πως έφταιγα εγώ.  Δεν ήξερα όμως... Δεν ήξερα πόσο μεγάλη, ατελείωτη μπορεί να είναι η αγάπη της μάνας... Χίλια συγνώμη μανούλα ...

Σήμερα σου έφερα λουλούδια στον τάφο σου, μαζί με την Ερικούλα. Της είπα "Σήμερα που γιορτάζουν οι μανούλες θα πάω κι εγώ λουλούδια στη δική μου μαμά. Θα έρθεις μαζί μου;"
"Πού είναι η δική σου μαμά" με ρώτησε.
Της είπα "Το σπιτάκι της είναι στο νεκροταφείο. Αλλά στην πραγματικότητα την έχω μέσα στην καρδιά μου. Και με αγαπάει και με προσέχει κάθε μέρα. Και εμένα και εσένα". 

Και ήρθαμε παρέα. Αγοράσαμε ζέρμπερες που σου άρεσαν. Μου ζήτησε η Έρικα να τις βάλει αυτή μέσα στο βάζο. "Γιατί δεν τη βλέπω τη γιαγιά Αλέκα;" με ρώτησε. "Εσύ δεν τη βλέπεις, αλλά είμαι σίγουρη πως αυτή σε βλέπει αυτή την ώρα και χαίρεται πολύ, αγάπη μου"...

Χρόνια σου πολλά μαμά... Μπορεί να μην σε βλέπουμε, αλλά ξέρω πως μας προσέχεις. Δεν θα σταματήσεις ποτέ να μας προσέχεις. 

Το πρωί είπα στην Ερικούλα πως σήμερα γιορτάζουν όλες οι μανούλες του κόσμου. Της είπα για ακόμη μια φορά πως είναι το καλύτερο δώρο που μου έστειλε ο Θεός, πως η αγάπη μου γι' αυτήν δεν μπορεί να μετρηθεί, πως θα είμαι πάντα δίπλα της, ό,τι κι αν συμβεί. Με άκουγε προσεκτικά. Γύρισε, με φίλησε 4 φορές, όπως με φιλάει πάντα, από μία φορά στο κάθε μάγουλο, μία στη μύτη και μία στο μέτωπο και μου έκανε μια τεράστια, σφιχτή αγκαλιά. Μου είπε "σ' αγαπάω τόσο πολύ μαμά μου. Χρόνια πολλά"... 

Ένιωσα σαν να με φίλαγες εσύ εκείνη την ώρα... Ειδικά όταν με φιλάει στο μέτωπο η Έρικα νιώθω πάντα σα να είναι το δικό σου το φιλί, όχι δικό της ...

Και τώρα που γράφω και με έχουν πιάσει τα κλάμματα μου λέει "μην κλαις μανούλα μου, βγάλε τα γυαλάκια σου να μην πονάνε τα ματάκια σου". Μη μου πεις πως δεν ήσουν εσύ που τα έλεγες αυτά...

Μαμά μου, χρόνια σου πολλά. Στην σκέψη μας και στην καρδιά μας. Σ' αγαπάω ....


Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Αντίο συνομήλικο κοριτσάκι ....

Κοιμάμαι δίπλα στην (σχεδόν) τετράχρονη κόρη μου. 

Ακούω την αναπνοή της, πιάνω το χεράκι της και μου το σφίγγει ασυναίσθητα,  τη βλέπω που γυρίζει μέσα στον υπνο της και ψάχνει και αγκαλιάζει το λούτρινο κουνελάκι της και ξέρω πως στη διάρκεια της νύχτας, μόλις με πάρει ο ύπνος,  θα το καταλάβει και θα κανει μια στροφή και έρθει να κουρνιάσει στην αγκαλιά μου, για να κάνουμε "αγκαλίτσα-φωλίτσα" όπως λέμε.

Και δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό μου από ένα άλλο συνομήλικο κοριτσάκι, που προφανώς έκανε κι αυτό τα ίδια κάθε βραδυ στο δικό του κρεβατάκι... 
Και δεν το χωράει ο νους μου... 
Πώς μπορεί κανείς να κάνει τέτοιο κακό στο πιο υπέροχο πλάσμα στον κόσμο, στο παιδί του...;;; Στο ίδιο του το παιδί;;;

Από τότε που έγινα η ίδια μαμά δεν αντέχω ούτε να ακούω ούτε να βλέπω παιδιά να υποφέρουν με οποιοδήποτε τροπο ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ούτε σε ταινία. Ούτε να μου το διηγηθούν. Όχι ότι παλιά μπορούσα. Απλά τώρα αναπόφευκτα βάζω στη θέση τους την εικόνα του δικού μου παιδιού. Και ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ. Τόσο απλά.  ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ.

Δεν θέλω να μάθω άλλες λεπτομέρειες για αυτό το έγκλημα. Δεν αντέχω. Spare me the details - που λένε και οι Άγγλοι. Δεν τις αντέχω...

Θέλω να κρατάω το χέρι της  τετράχρονης κόρης μου και να εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι τα παιδιά όλου του κόσμου καλά. Και ασφαλή όπως νιώθει η κόρη μου μέσα στην αγκαλίτσα-φωλίτσα μας...

Καλό ταξίδι κοριτσάκι ... Από την πρώτη στιγμή που είδα το "amber alert για τετράχρονο κορίτσι" σκέφτηκα πως είσαι συνομήλικη με την κόρη μου. 
Μακάρι να είχες κι εσύ μια αγκαλίτσα-φωλίτσα .... Εύχομαι να τη βρεις εκεί που είσαι τώρα τουλάχιστον ...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Για να είσαι καλή μαμά, πρέπει πρώτα ν' αγαπάς τον εαυτό σου

Προχθές που χάζευα στο facebook "έπεσα" πάνω σε μία ανάρτηση με τον τίτλο "για να είσαι καλή μαμά πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου", που έχει γράψει μια άλλη μαμά blogger.

Μου κίνησε αμέσως την περιέργεια. Σαν εργαζόμενη χωρισμένη μαμά μιας τρίχρονης κόρης, πέρασα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννησή της και μετά, προσπαθώντας να προλάβω να συνδυάσω - όχι με ιδιαίτερη επιτυχία ομολογώ - σπίτι, παιδί, δουλειά και φυσικά τον εαυτό μου και ζώντας με τις τύψεις πως τελικά δεν καταφέρνω να της διαθέσω αρκετό χρόνο. 

Το αποτέλεσμα ήταν πως στην προσπάθειά μου να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα στην Έρικα, έκλεβα από το χρόνο που αφιέρωνα σε μένα. Σταμάτησα να προσέχω τον εαυτό μου αργά και σταθερά.  Σταμάτησα να κάνω όλα αυτά που μου έδιναν χαρά και φρόντιζαν τη φυσική μου κατάσταση: το χορό που λάτρευα, τις βόλτες με τα σκυλιά μου, το κολύμπι, την capoeira. Σταμάτησα τις βραδυνές εξόδους, τα θέατρα, τους απογευματινούς καφέδες με τις φιλενάδες μου, τα πολύωρα τηλεφωνήματα. Σταμάτησα να φροντίζω το ντύσιμό μου και τη εξωτερική μου εμφάνιση γενικότερα. Μην φανταστείτε πως έγινα καμία έγκλειστη ρακένδυτη στο σπίτι. Απλά όλα αυτά είχαν γίνει πλέον δευτερεύοντα μπροστά στο να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι με την Έρικα. Λογικό θα μου πείτε... μάνα έγινες ... αυτός είναι ο ρόλος σου.  Αλλά είχα καταντήσει να κάνω τα πάντα "στα κλεφτά".  Στα κλεφτά ο καφές με μία φίλη, μια βόλτα στα μαγαζιά, μια βραδινή έξοδος.

Και προφανώς δεν ήμουν καλά.  Δεν ήμουν ευχαριστημένη.  Δεν ήμουν χαρούμενη. Δε γελούσα όπως παλιά.  Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Και ο χρόνος που αφιέρωνα τελικά στην Έρικα δεν ήταν ποιοτικός. Σερνόμουνα, δεν είχα ενέργεια, δεν είχα κέφι. Γύρναγα μεν από τη δουλειά κατευθείαν στο σπίτι, αλλά δεν είχα κουράγιο να παίξω μαζί της. Χρειαζόμουν μία ή δύο ώρες ύπνου πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε (μην πω πως κάποιες φορές μπορεί να μην μπορούσα να σηκωθώ καθόλου από τον καναπέ που σωριαζόμουν όταν γύριζα σπίτι...). Κυκλοφορούσα με τις φόρμες και τα φαρδιά ρούχα (γιατί χωρίς καθόλου γυμναστική όσο διατροφή και να προσπαθείς να κάνεις, δεν έχεις αποτελέσματα... εξακριβωμένο!) , άβαφη (πάνε οι παλιές καλές εποχές που δεν έβγαινα από το σπίτι αν δεν ήμουν "υπερπαραγωγή") και με απεριποίητο νύχι και μαλλί και πρέπει να ομολογήσω πως δεν ήμουν η χαρά της ζωής. Και το χειρότερο απ΄ όλα: άρχισα το κάπνισμα! Εγώ που μπορεί να κάπνιζα ένα τσιγάρο το τρίμηνο, έτσι για το χαβαλέ, άρχισα να καπνίζω με μανία.

Κάποια στιγμή άρχισα πλέον να το νιώθω έντονα πως έχω παραμελήσει τη Νατάσσα. Και άρχισα να συνειδητοποιώ πως μια μαμά που παραμελεί και δεν αγαπάει τον εαυτό της, δεν είναι μια τόσο καλή μαμά τελικά.

Η αγαπημένη μου φίλη ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Φαίδρα Λογοθέτη λέει πάντα στις ομιλίες που κάνει σε μαμάδες, πως οι μαμάδες πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, αυτό που μας λένε πως πρέπει να γίνεται στα αεροπλάνα σε περίπτωση κινδύνου, που πέφτουν οι μάσκες οξυγόνου: Πρέπει πρώτα να βάλει ο ενήλικας τη μάσκα οξυγόνου και στη συνέχεια να τη βάλει στο παιδί.  Γιατί αν ο ενήλικας δεν είναι καλά, δεν θα μπορέσει ούτε το παιδί να βοηθήσει...

Άρχισα σιγά-σιγά να το καταλαβαίνω και η ίδια πως έπρεπε κάτι να κάνω, να αρχίσω να φροντίζω ξανά εμένα, να αγαπάω εμένα για να γίνω η μαμά που η Έρικα θα ήθελα να έχει για πρότυπο και όχι μια κουρασμένη και παραμελημένη μαμά/επιχειρηματίας.

Ξεκίνησα με μία σημαντικότατη αλλαγή στη διατροφή μου, η οποία προκάλεσε αυτό που είχα περισσότερο ανάγκη για να κάνω την αρχή που χρειαζόμουν: άρχισα να έχω επιτέλους ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Σταμάτησα να σέρνομαι από τη δουλειά στο σπίτι και να χρειάζομαι να ξεκουραστώ δυο ώρες πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε. 

Η αύξηση αυτή της ενέργειάς μου με ώθησε να ξεκινήσω λίγο λίγο να περπατάω (γιατί πλέον άρχισα να αντέχω να περπατάω!) Με παρακίνηση της αγαπημένης μου φίλης (μαμάς επίσης) - με σαφώς περισσότερη ενέργεια από εμένα (thank you Μίνα!!!) - άρχισα να περπατάω 2 φορές την εβδομάδα.  Στη συνέχεια, νιώθοντας όλο και καλύτερα με το περπάτημα, πήρα τη μεγάλη απόφαση να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στο κολύμπι, που το είχα παρατήσει αρκετά χρόνια πριν την έλευση της Έρικας. Πήγα στο κολυμβητήριο διστακτικά.  "Θα κάνω δοκιμαστικά μία φορά και μετά θα σας πω αν θα γραφτώ", τους δήλωσα. Είχα την αίσθηση πως θα πέσω στο νερό και με το ζόρι θα πάω από την μία άκρη της πισίνας στην άλλη.  Και, ω του θαύματος, την πρώτη κιόλας αυτή φορά κατάφερα να κολυμπήσω 1000 μέτρα. Παρότι κάπνιζα και παρότι το είχα παρατήσει τόσα χρόνια! 

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόση ενέργεια ένιωθα μετά το κολύμπι! Πέταγα! Εκεί που νόμιζα πως θα σερνόμουν γύρναγα σπίτι και έκανα 10 διαφορετικά πράγματα με την Έρικα. Πράγματα που πριν δεν είχα διανοηθεί πως θα μπορούσα να κάνω.

Η αρχή είχε γίνει... Κανόνισα να πηγαίνω σταθερά στο κολυμβητήριο 2 φορές την εβδομάδα και τουλάχιστον άλλες δύο να περπατάω. Και για να μη νιώθω πως ξεκλέβω χρόνο από αυτόν που θα διέθετα στην Έρικα, άρχισα να την παίρνω κι αυτήν μαζί μου στο περπάτημα. Δεν φανταζόμουν πως θα της άρεσε... Κι όμως το λάτρεψε! Παρότι διαμαρτυρήθηκε στην αρχή "εγώ δεν κάθομαι στο καρότσι, δεν είμαι μωρό!", στη συνέχεια της βόλτας στρογγυλοκάθησε στο καρότσι της και τώρα κάποιες φορές περπατάμε παρεούλα. Κάποιες φορές περπατάμε και με τη Μίνα και με τη Φαίδρα (οπότε συνδυάζουμε τα πράγματα και συζητάμε αυτά που θα λέγαμε στον καφέ, περπατώντας!) Με αυτό τον τρόπο είμαστε όλες ευχαριστημένες... (Μικρό μυστικό: Με μία εφαρμογή του κινητού μου μέτραγα τα χιλιόμετρα που έκανα κάθε φορά στο κινητό μου καθώς και πόσες θερμίδες καίω. Αυτή η εφαρμογή "ανέβαζε" κάθε φορά μετά το τέλος της "προπόνησης" τα αποτελέσματα αυτά στη σελίδα μου στο Facebook.  Το είδαν κάποιες άλλες φίλες μου και με ρώτησαν αν μπορούμε να περπατάμε παρέα. Άρα, βρήκα κι άλλη παρέα!!!)

Αποφάσισα πως το να μένω κάθε βράδυ μόνη μου στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση δεν ήταν το καλύτερο ούτε για την κοινωνική μου ζωή ούτε για την αυτοπεποίθησή μου. Και τελικά δεν προσέφερα τίποτα ουσιαστικό και στην Έρικα που, αυτές τις ώρες, κοιμάται. Οπότε άρχισα δειλά-δειλά να βγαίνω με φίλες μου για κανένα φαγητό, ποτό, σινεμά ή θέατρο (τη μεγάλη μου αγάπη...). Surprise!!! Υπάρχει ζωή εκεί έξω την ώρα που εγώ κάθομαι μέσα και κλαίω τη μοίρα μου ...

Επίσης, άρχισα να προσέχω περισσότερο την εξωτερική μου εμφάνιση. Λίγο τα νύχια, λίγο τα μαλλιά, λίγο το βάψιμο, λίγο το πιο προσεγμένο ντύσιμο ... όλα έκαναν τη δουλειά τους.  

Άρχισα τις προσπάθειες να κόψω και το κάπνισμα. Εδώ δεν είχα ιδιαίτερη επιτυχία, το ομολογώ. Παρότι το πέτυχα για λίγο καιρό, "ξανακύλησα" σχετικά σύντομα... Υπόσχομαι πως θα τη συνεχίσω κι αυτή την προσπάθεια πάντως! Μου βγήκε πιο δύσκολο από όσο περίμενα...Πάντως όσο καιρό το είχα κόψει, ένιωθα, αν μη τι άλλο, μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας από την τρομερή σκλαβιά του "πρέπει να βγω έξω να καπνίσω ΤΩΡΑ, αλλιώς θα σας δείρω όλους!!!"

Ηθικόν δίδαγμα: Το να φροντίζουμε τον εαυτό μας είναι εξίσου σημαντικό με το να φροντίζουμε τα παιδιά μας.  Όσο δύσκολο και ακατατόρθωτο να μας φαίνεται (που φαντάζομαι πως οι "νέες" μαμάδες κατανοούν απολύτως τι εννοώ) πρέπει να βρούμε τον τρόπο να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας δραστηριότητες που θα κάνουν ΕΜΑΣ να νιώθουμε καλά. Και ευχαριστημένες μαμάδες έχουν ευχαριστημένα, ήρεμα και συνεργάσιμα παιδιά...

(Εγώ συνεχίζω ακάθεκτη πάντως.  Επόμενος στόχος το κάπνισμα, το υπόσχομαι!)





Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Home alone....

Φαντάζομαι πως όλες οι μαμάδες θα συμφωνήσετε μαζί μου πως από τότε που γίναμε μαμάδες ο χρόνος που έχουμε για τον εαυτό μας μειώθηκε στο ελάχιστο. 

Προσωπικά πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να προσπαθώ να στριμώξω όλες τις δουλειές μου και όλα τα θέλω μου (βόλτα, καφέ, φίλες, γυμναστική, χαλάρωση, blogging ) σε "κουλές" ώρες προκειμένου να έχω χρόνο για να είμαι με την Έρικα, να πάμε βόλτα, να παίξει με παιδάκια, να μαγειρέψουμε, να κάνουμε πράγματα μαζί. Και πολλές φορές έχω αναπολήσει τις μέρες που ήμουν μόνη μου και όριζα απολύτως το χρόνο μου.

Και δεδομένου ότι εκτός από μαμά-νηπιαγωγός είμαι και μία χωρισμένη μαμά, ο χρόνος μου είναι ακόμα πιο περιορισμένος...  (Δε χρειάζεται να αναλύσω το γιατί, φαντάζομαι...)

Σήμερα, πρώτη φορά εδώ και 1,5 χρόνο που έχω χωρίσει, η κόρη μου περνάει το πρώτο της Σαββατοκύριακο μακριά μου, μαζί με τον μπαμπά της...

Δεν μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό πως θα ένιωθα έτσι ... Δεν ανησυχώ αν είναι καλά. Το νιώθω πως είναι καλά. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο πολλές φορές και κατάλαβα από τον τόνο της φωνής της πως είναι καλά και χαρούμενη. Το ξέρω πως ο πατέρας της θα την προσέξει και ας είναι για πρώτη φορά ολομόναχοι μαζί...

Αλλά να, ξαφνικά ένιωσα πως έχω όλο το χρόνο που θέλω στη διάθεσή μου και δεν ξέρω τι να τον κάνω... Τι να πρωτοκάνω ... Πώς χειρίζεται κανείς τόσο ελεύθερο χρόνο που του δίνεται ξαφνικά;  Να πάω στα μαγαζιά χωρίς τύψεις; Να κάτσω σπίτι και να χαλαρώσω χωρίς να ακούω παιδικές φωνές, συνεχείς ερωτήσεις "γιατί μαμά;;;" και χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα ;;; Να κάνω γυμναστική; Να πάω για καφέ; Να βγω για ποτό; Να μαγειρέψω χωρίς να έχω κανέναν να μου λέει "μαμά να κάνω εγώ γύρω-γύρω το φαγητό;;;"

Και για πολλή ώρα δεν έκανα τίποτα ... Απολύτως.  Ένα μούδιασμα... Το σπίτι είναι άδειο. Νεκρική σιγή... Μια ησυχία που σε ξεκουφαίνει... 

Δεν έχω κανέναν μέσα στο σπίτι . Και δεν έχω και τίποτα να κάνω...

Τελικά βγήκα λίγο και περπάτησα. Μίλησα στο τηλέφωνο.  Έβαλα δυνατά μουσική. Άναψα το τζάκι. Ήπια κρασί. Μαγείρεψα μόνο για μένα. Χάζεψα τηλεόραση. 

Έκανα αρκετά. Αλλά όλα μου φαίνονται αλλιώς χωρίς εκείνη μέσα στο σπίτι ...

Απίστευτοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά. ...

Καληνύχτα Ερικάκι μου. Ξέρω πως είσαι καλά με τον μπαμπά σου. Και ξέρω πως θα περάσεις και πολλά άλλα Σαββατοκύριακα μαζί του... Αυτό εδώ είναι μόνο η αρχή...

Και εγώ θα περάσω πολλά Σαββατοκύριακα μόνη μου. Και προφανώς και εγώ θα αρχίσω να συνηθίζω την ησυχία του σπιτιού μας και τον bonus ελεύθερο χρόνο που μου δίνεται ... Και θα μάθω να το διαχειρίζομαι ...

(Υ.Γ. Ερικάκι μου, θέλω να στο γράψω κιόλας για να μην πεις ποτέ πως δεν στο είπα: Προχθές που είδες τον μπαμπά σου μετά από αρκετό καιρό, μου είπες το βράδυ που σε έβαλα για ύπνο "Μαμά σήμερα δεν σε αγαπάω πολύ. Σε αγαπάω λίγο". Και όταν σε ρώτησα "Ποιον αγαπάς σήμερα πολύ;" Μου απάντησες "Τον μπαμπά μου αγαπάω πάρα πολύ. Εσένα σε αγαπάω λίγο". Κι εγώ σου απάντησα "Καλά κάνεις αφού έτσι νιώθεις. Να θυμάσαι όμως πάντα, πως όσο και να με αγαπάς εσύ, εγώ πάντα θα σε λατρεύω ..."

Και συμπληρώνω τώρα: Και σου υπόσχομαι πως πάντα θα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο θα είναι για σένα να διαχειρίζεσαι την αγάπη που πρέπει να μοιράσεις ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που σε έφεραν σ' αυτό τον κόσμο με πολλή αγάπη, αλλά δεν κατάφεραν να μείνουν μαζί για να μη σε φέρουν αντιμέτωπη με τέτοια διλήμματα) ...