Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη....

Τον τελευταίο καιρό έχω περάσει πολύ δύσκολα.

Η δουλειά στο σχολείο είναι πάρα πολλή, όπως είναι κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αλλά συχρόνως παρουσιάστηκε και ένα σοβαρό θέμα υγείας στον πατέρα μου.

Ξαφνικά, ο ήδη περιορισμένος χρόνος μου, βρέθηκε να πρέπει να μοιράζεται μεταξύ ραντεβού ενημέρωσης νέως γονέων, προβών για καλοκαιρινές γιορτές, γιορτών, προσαρμογών, το καθημερινό τρέξιμο για την οργάνωση και διοίκηση των σχολείων μου, τη φροντίδα της Έρικας ΚΑΙ το τρέξιμο στο νοσοκομείο.  Δεν νομίζω πως μου έχουν πέσει άλλη φορά τόσα πολλά μαζεμένα στη ζωή μου...

Μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο αυτή που παραμελήθηκε πιο πολύ (πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μου...) ήταν η Ερικούλα μου.  Από τη μία στιγμή στην άλλη με έχασε.  Κάποια βράδυα κοιμήθηκα στο νοσοκομείο με τον πατέρα μου, άλλες μέρες δεν γύρναγα σπίτι από τη δουλειά, πήγαινα πρώτα νοσοκομείο και μετά σε ραντεβού στο σχολείο, το πρωί που ξύπναγε είχα ήδη φύγει για τη δουλειά και την ώρα που χωνόταν στο γραφείο μου για να μου μιλήσει και να με αγκαλιάσει της έλεγα "Καρδούλα μου η μαμά δεν προλαβαίνει, έχει πολλή δουλειά..." και κάποιες μέρες με έβλεπε να κλαίω και να είμαι τρομερά ζορισμένη.

Εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, άρχισε να μου λέει: "Μαμά, εγώ είμαι μεγάλη και εσύ μικρή".  Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία.  Της απάντησα μία δυο φορές στα πεταχτά "Όχι Ερικούλα μου, εγώ είμαι μεγάλη", μια δυο άλλες φορές ένα σκέτο "Οκ.", αλλά μετά άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι... Η Έρικα μου το έλεγε αυτό τις ημέρες που έβλεπε πως δεν ήμουν καλά. Τις ημέρες που έκλαιγα και ερχόταν και καθόταν με το ζόρι στην αγκαλιά μου στο γραφείο μου και με χάιδευε και δεν ξεκόλαγε από πάνω μου. Τις ημέρες που με ένιωθε αδύναμη. Τις μέρες που ένιωθε πως δεν "είμαι στη θέση μου σα μαμά"

Και τότε κατάλαβα: Εκείνες τις ημέρες η σχεδόν 4χρονη Έρικα αναλάμβανε αυθόρμητα να σηκώσει στους μικρούς της ώμους όλο το βάρος της μαμάς της που ένιωθε πως είναι αδύναμη... Και μου το δήλωνε ευθαρσώς: "Μαμά, εγώ είμαι η μεγάλη κι εσύ η μικρή"...  

Τρελάθηκα όταν το κατάλαβα.  Σκέφτηκα αμέσως αυτά που έχουμε συζητήσει άπειρες φορές με την ομάδα Συστημικών Αναπαραστάσεων και την αγαπημένη μου Φρόσω. Πως τα παιδιά αναλαμβάνουν αυθόρμητα να "προστατεύσουν" τους γονείς τους.  Πως χάνουν τη θέση τους στην ιεραρχία της οικογένειας και γίνονται αυτά γονείς για τους γονείς τους αντί να παραμείνουν παιδιά, όταν νιώθουν πως οι γονείς δεν είναι "στη θέση τους". Πως αναλαμβάνουν όλο το βάρος της οικογένειας από την μεγάλη τους αγάπη στους γονείς τους.

Συνειδητοποίησα πως όλοι μας το έχουμε κάνει ασυνείδητα κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και πολλοί ίσως το κάνουμε ακόμα... Και πως ποτέ κανείς δεν μας το έχει αναγνωρίσει...

Σαν επιστέγασμα της φροντίδας της Έρικας για εμένα ήταν η απόφασή της να μην πάρει μέρος στη γιορτή της τάξης της.  Γιατί την ημέρα αυτή ήμουν από το πρωί ένα ψυχικό και σωματικό κουρέλι. Και όλη την ημέρα με φρόντιζε, με χάιδευε και δεν έφευγε λεπτό από δίπλα μου.  Και φυσικά δεν μπορούσε να με αφήσει μόνη μου την ώρα της γιορτής. Οπότε αρνήθηκε πεισματικά να πάρει μέρος και καθόταν μαζί μου όλη την ώρα.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να θυμώσω. Να μην πάρει μέρος το δικό μου παιδί στη γιορτή του σχολείου;;; Απαράδεκτο. Δεν μου έφταναν όλα, έπρεπε να έχω να αντιμετωπίσω και αυτό;

Και τότε, το ίδιο βράδυ, όταν το διηγήθηκα στη Φρόσω, μου είπε τη μαγική κουβέντα: "Μη της θυμώσεις.  Το έκανε από την έγνοια της για σένα... Πες της "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη"...

Πραγματικά, όταν την έβαλα αποκαμωμένη και απογοητεύμενη για ύπνο το ίδιο βράδυ, την πήρα μια τεράστια αγκαλιά και της είπα: "Ερικάκι μου, σε λατρεύω και τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη..."

Tότε έγινε κάτι μαγικό.... Για πρώτη φορά όλη την ημέρα η Έρικα με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και μου χάρισε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο. Η προσπάθειά της είχε επιτέλους αναγνωριστεί... Ο μοναδικός τρόπος που είχε να μου δείξει την ατελείωτη αγάπη της είχε πετύχει.  Την είχα δει και την είχα αναγνωρίσει... Και της το είχα πει κιόλας...

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Γιατί πιστεύω πως όλες οι μαμάδες έχουμε ζήσει στιγμές αδυναμίας, όπου νιώθουμε πως τα παιδιά μας δεν συνεργάζονται ή μας κουράζουν περισσότερο από όσο αντέχουμε.

Και πιστεύω πως όλες μας παραγνωρίζουμε πως το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που μπορεί να μας κάνουν τα παιδιά μας τις ημέρες αυτές, είναι ίσως μια απελπισμένη προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή μας από τα προβλήματά μας και να μας στηρίξουν με όποιον τρόπο έχουν πιο εύκολο: με τη μεγάλη τους αγάπη.

Επομένως, σε τέτοιες στιγμές, ας είμαστε πιο ευαισθητοποιημένες και ας μην εκνευριστούμε μαζί τους. Ας τους το αναγνωρίσουμε... Ας τους πούμε  αυτή τη μαγική φράση "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη"... Θα γαληνέψουν... Πιστέψτε με... Αναλογιστείτε πόσο θα ανακούφιζε ΕΣΑΣ αν σας έλεγε η μαμά σας αυτή τη μαγική φράση...


(Τελειώνοντας, θέλω να πω πόσο με άγγιξε αυτό το άρθρο και ειδικά αυτή τη παράγραφος:

"Ήθελε να είναι πάντα καλά. Δεν είχε καταλάβει ότι με αυτόν τον τρόπο της στερούσε το πιο σημαντικό, τη μαμά της. Εκείνη τη φιγούρα που γεμίζει ευτυχία κάθε παιδική καρδιά. Δεν είχε καταλάβει ότι το γέλιο της μητέρας είναι πολυτιμότερο από όλους τους θησαυρούς πάνω στη Γη."

Με έκανε να συνειδηποιήσω πως στην προσπάθειά μας να τα προλαβαίνουμε όλα και κάτω από το βάρος των καθημερινών προβλημάτων, τελικά χάνουμε το χαμόγελό μας και τη διάθεση να παίξουμε, να γελάσουμε και να χαρούμε με τα παιδιά μας. Και αυτό δεν αναπληρώνεται με ό,τι άλλο και να τους προσφέρουμε... )