Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Μετά τον κορονοϊό....



Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την ημέρα που οι Παιδικοί Σταθμοί έκλεισαν ξαφνικά, μια Τρίτη απόγευμα του Μαρτίου, λόγω κορονοϊού.

Οι πρώτες 15 μέρες, που νομίζαμε πως θα παραμείνουμε κλειστοί,  πέρασαν με πιο χαλαρά συναισθήματα, του τύπου "οκ, 15 μέρες είναι, θα περάσουν", "ευκαιρία να ξεκουραστούμε,  να συμμαζέψουμε, να κάνουμε όσα δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε ...".

Όσο πέρναγε όμως ο καιρός και οι 15 μέρες έγιναν μήνας, ο ένας μήνας έγινε δύο και τώρα πλέον μετράμε τις μέρες αντίστροφα για να ανοίξουμε ξανά,  τα συναισθήματα και οι σκέψεις άλλαξαν... και σήμερα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τα συναισθήματα αυτών των ημερών. Μη με ρωτήσετε γιατί τώρα... ίσως γιατί για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, βλέπω μια αχτίδα φωτός πως θα μπορέσουμε να πάμε στα σχολεία μας ξανά...

Καταρχήν, όσες φορές πήγαινα στο σχολείο για να πάρω κάτι και το έβλεπα έτσι άδειο, χωρίς τις φωνές και τα γέλια των παιδιών και χωρίς τα γρήγορα βήματα των νηπιαγωγών μου, που όλο τρέχουν με το χαμόγελο στα χείλη, για να κάνουν κάποια δραστηριότητα με τα παιδιά τους, με έπιανε ένα σφίξιμο ... Δεν άντεχα να τα βλέπω έτσι άδειο και βουβό ... Δεν άντεχα να βλέπω στους τοίχους και τα ταμπλό χειροτεχνίες Μαρτίου, ενώ ήταν Απρίλιος ή Μάιος. Ένιωθα σα να σταμάτησε ο χρόνος... ενώ κυλούσε κανονικά... Σαν τους ανθρώπους της Πομπηίας, που τους έπιασε η λάβα, ενώ ζούσαν την καθημερινότητά τους και έμειναν "παγωμένοι" σε ό,τι έκαναν εκείνη τη στιγμή που τους βρήκε το κακό...

Έχουμε κλείσει και άλλες φορές για διακοπές... αλλά όχι έτσι. 

Όχι χωρίς να πούμε τα αντίο μας, να κάνουμε τις αγκαλιές μας, να συζητήσουμε τα προγράμματά μας, να μαζέψουμε τα πράγματά μας, να συγκινηθούμε για κάποια παιδιά μας που θα φύγουν από το σχολείο και πρέπει να τα αποχαιρετήσουμε. 

Αυτό το κλείσιμο το ένιωσα σαν ξερίζωμα ... βίαιο, απότομο ... και με άγνωστη ημερομηνία επιστροφής.   

Το google και το Facebook φρόντιζαν όλο αυτό τον καιρό, να μου υπενθυμίζουν τι "έκανα τέτοια εποχή" πριν 1,2,3,5,7 χρόνια. 

Έβλεπα φωτογραφίες και αναρτήσεις από περασμένα χρόνια, από τη γιορτή της 25ης Μαρτίου, από τις μέρες της άνοιξης, του Πάσχα, της γιορτής της μητέρας, το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, τις εκδρομές μας, τα γενέθλια, τα πάρτυ, τις χειροτεχνίες, τα γέλια, τα πειράματα, τις ταμπέλες γραμμένες από τα χέρια των νηπίων μας, που τέτοια εποχή είχαν μάθει πλέον να γράφουν, τα πρώτα βήματα από μωρά μας που είχαν αρχίσει να περπατάνε, τις πρόβες για την καλοκαιρινή μας γιορτή... Άπειρες φωτογραφίες, άπειρες εικόνες, άπειρες στιγμές που δεν ζούσαμε φέτος, για πρώτη φορά εδώ και 26 χρόνια που είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης. 

Συνειδητοποίησα πόσες στιγμές με τα παιδιά μας χάσαμε αυτούς τους δύο μήνες... όταν όλη σου η ζωή είναι οι αγκαλιές, τα χαμόγελα, οι δυσκολίες και οι επιτυχίες των παιδιών σου ... αυτοί οι μήνες που βρέθηκες ξαφνικά και απροειδοποίητα μακριά τους σε πονάνε.  

Δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου αυτοί οι δύο μήνες και οι χαμένες στιγμές.  Στιγμές που με τίποτα δεν αναπληρώνονται με βιντεοκλήσεις, zoom, φωτοτυπίες σταλμένες στο σπίτι και με όλα όσα κληθήκαμε να κάνουμε από μακριά, για να μείνουμε έστω και εικονικά κοντά στα παιδιά μας.

Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να μπορέσουμε μέσα στον Ιούνιο να δούμε ξανά από κοντά τα παιδιά μας. 

Ξέρω πως πολλοί γονείς το φοβούνται και το καταλαβαίνω απόλυτα... 

Αλλά ξέρω επίσης, πως για εμάς τους εκπαιδευτικούς η καθημερινότητα με τα παιδιά μας είναι η ζωή μας, είναι μια σχέση ζωντανή που συνεχώς εξελίσσεται.

Και η απόσταση αυτών των δύο μηνών μας κούρασε.  Πολύ περισσότερο απ' όσο θα μας κούραζε το καθημερινό 8ωρο που είμαστε σαν τις "τρελές" για να τα προλάβουμε όλα μέσα στον Παιδικό Σταθμό.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μη χρειαστώ τους επόμενους μήνες να μου θυμίζουν το Facebook και το google πόσες στιγμές χάνω ... 
Εύχομαι παιδιά και εκπαιδευτικοί να έχουμε σύντομα την ευκαιρία να βρεθούμε μαζί... κι ας κρατάμε δύο μέτρα απόσταση. 
Θα είμαστε όμως πάλι μαζί...

Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

#ΜένουμεΣπίτι - οδηγός επιβίωσης για γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας

Τις πρώτες μέρες του αναγκαστικού μας «εγκλεισμού» λόγω του κορωνοϊού, ζήτησα από τις νηπιαγωγούς του σχολείου μου να ετοιμάσουμε ιδέες για να στέλνουμε στους γονείς που έχουν μείνει με τα παιδιά τους στο σπίτι, προκειμένου να περνούν πιο εύκολα και δημιουργικά αυτές οι ώρες.


Πραγματικά αρχίσαμε να στέλνουμε e-mails, ετοιμάσαμε έναν πίνακα στο Pinterest όπου αρχίσαμε να «ρίχνουμε» όλες τις ιδέες μας για να τις βλέπουν οι γονείς, ανεβάσαμε αναρτήσεις στο Facebook ... ώσπου άρχισαν να έρχονται διαδικτυακά οι ερωτήσεις: 
«Δεν μας στέλνετε κανένα φυλλάδιο να τους κάνουμε»; 
«Δεν τους κάνετε με skype ομαδική ανάγνωση παραμυθιού»; 
«Πείτε μου πώς τους κάνετε τα γράμματα να του τα κάνω κι εγώ για να μην τα ξεχάσει»; 

Προβληματίστηκα γιατί οι γονείς ζητούσαν "έτοιμη τροφή"...Κι επειδή, προφανώς κι εγώ είμαι κλεισμένη στο σπίτι και έχω κι εγώ περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να σκέφτομαι ΚΑΙ για να γράφω, άρχισαν να περνάνε διάφορες σκέψεις και ιδέες από το μυαλό μου, που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. 

Σκέφτηκα λοιπόν, πως οι γονείς νιώθουμε πανικό που έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι και δεν ξέρουμε πώς να τα απασχολήσουμε όλη την ημέρα, γιατί είναι κάτι που δεν το έχουμε συνηθίσει ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας.

Ειδικά οι εργαζόμενες μητέρες, έχουμε στην πραγματικότητα ελάχιστο χρόνο κάθε μέρα που μπορούμε να περάσουμε μαζί τους και οι δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε  είναι για το πολύ για δύο με τρεις ώρες την ημέρα  (οι οποίες περιλαμβάνουν και την προετοιμασία για τον ύπνο και το φαγητό, άρα ουσιαστικά λίγη ώρα για πραγματικό χρόνο απασχόλησης με τα παιδιά.)

Τα Σαββατοκύριακα που έχουμε όλοι, θεωρητικά, περισσότερο χρόνο, φροντίζουμε είτε να κάνουμε όσες δουλειές δεν προλάβαμε μέσα στην εβδομάδα ή να τους βρίσκουμε παιδάκια να παίζουν για να έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να τα πούμε με κανέναν φίλο ή φίλη μας ή να τα τρέχουμε σε παιδικές χαρές, παιδότοπους, θέατρα, κινηματογράφους, μαγαζιά και όλα τα συναφή, οπότε πάλι δεν έχουμε πολύ χρόνο one-to-one.

Και έρχεται ένας ιός, που μας τα κόβει ΟΛΑ αυτά και μας λέει "μείνετε σπίτι, μην πάτε δουλειά, μείνετε ΟΛΗ την ημέρα με τα παιδιά σας, δεν γίνεται να φωνάξετε παππού και γιαγιά, δεν μπορείτε να τα στείλετε στον παιδικό σταθμό, δεν κάνει να πάτε παιδική χαρά, δεν γίνεται να παίξετε με άλλα παιδιά, δεν μπορείτε να πάρετε τα παιδιά σας βόλτα κτλ. και γενικά... βγάλτε τα πέρα μόνοι σας ΟΛΗ την ημέρα για πολλές μέρες."

΄Εχω μάθει πάντα να εκτιμώ και να αξιοποιώ όποια δυσκολία ή εμπόδιο έφερνε μπροστά μου η ζωή, ώστε να βρίσκω ένα θετικό λόγο που έγινε, ακόμα και αν δεν ήταν απόλυτα σαφής ο λόγος αυτός σε μένα στην αρχή. 


Πιστεύω ακράδαντα πως η ζωή μας δίνει "blessings in disguise" και πρέπει να έχουμε το νου μας να τα διακρίνουμε.  Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι, τι μας δίνει σε αυτή την περίπτωση η ζωή με αυτό τον αναγκαστικό εγκλεισμό στο σπίτι μας; 

Η απάντηση δεν άργησε να έρθει: αυτό που μας δίνει η ζωή τώρα και που λείπει από τα παιδιά μας (που είναι αλήθεια πως έχουν πολύ περισσότερες υλικές παροχές από αυτές που είχαμε εμείς σαν παιδιά) είναι ο ΧΡΟΝΟΣ. Και το ίδιο ισχύει βεβαίως και για εμάς τους ενήλικες ...

Κανείς μας δεν έχει χρόνο για τίποτα... τρέχουμε από το σπίτι στη δουλειά, μετά πίσω στο σπίτι, στο super market, στο γυμναστήριο, στα ψώνια, στα διάφορα εξωσχολικά... 

Δεν έχουμε χρόνο ούτε για τα παιδιά μας, ούτε για τον εαυτό μας... και αυτή τη φορά, η ζωή μας έδωσε ΧΡΟΝΟ

Για σκεφτείτε το λίγο ... ξαφνικά μπορείτε να ξυπνήσετε πιο ήρεμα, χωρίς άγχος (ακόμη και αν δουλεύετε από το σπίτι), να πιείτε πιο ήρεμα τον καφέ σας, να ετοιμάσετε το πρωινό σας με την ησυχία σας.  Έχετε το χρόνο να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας χωρίς το άγχος της δουλειάς και όλων των υποχρεώσεων. Έχετε το χρόνο να μείνετε σπίτι σας και να μην τρέχετε γύρω-γύρω αδιάκοπα, σα να μην υπάρχει αύριο...

Πολλές φορές, όταν ρωτάω τις μαμάδες του σχολείου: «γιατί δεν αφήνετε το παιδί σας να ντυθεί μόνο του το πρωί;» ή «γιατί δεν το αφήνετε να φάει μόνο του;» ή «γιατί δεν το αφήνετε να κάνει δουλειές μαζί σας στο σπίτι»,  μαντέψτε ποια απάντηση παίρνω... «Δεν προλαβαίνω! Πρέπει να φύγω γρήγορα για τη δουλειά!» «Δεν προλαβαίνω! Πρέπει να κάνει μπάνιο γρήγορα για να πέσει στο κρεβάτι για να ξυπνήσει αύριο για το σχολείο». Η ζωή μας όλη ένα "Δεν προλαβαίνω"...

Λοιπόν... σας έχω νέα!!! ΤΩΡΑ είναι η ευκαιρία της ζωής σας να βοηθήσετε τα παιδιά σας προσχολικής ηλικίας να γίνουν επιτέλους ανεξάρτητα και αυτόνομα, χωρίς να έχετε την πίεση του χρόνου.

Θέλω να καταλάβουν οι γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας πως το πιο σημαντικό πράγμα που θέλουμε οι νηπιαγωγοί να μάθουμε στα παιδιά σας ΔΕΝ είναι τα γράμματα, ΔΕΝ είναι οι αριθμοί, ΔΕΝ είναι το να ζωγραφίζουν μέσα στις γραμμές ή να ξέρουν τα σχήματα και χρώματα και τα ζώα.

Οκ, ναι, τους μαθαίνουμε και αυτά, αλλά τα πιο σημαντικά πράγματα που τους μαθαίνουμε είναι να είναι αυτόνομα, ανεξάρτητα, να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, να μη φοβούνται να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα και να μαθαίνουν τον κόσμο γύρω τους με βιωματικό τρόπο

Δεν μας νοιάζει στον παιδικό σταθμό αν τα παιδιά θα λερώσουν τα χέρια τους ή τα ρούχα τους ή το πάτωμα ή τα έπιπλα. Δεν μας νοιάζει τόσο το τελικό αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια που κάνουν. Επίσης, κατανοούμε ότι το παιδί έχει έμφυτη περιέργεια για τον κόσμο γύρω του και την εκμεταλλευόμαστε, χωρίς να το περιορίζουμε.  

Θέλω λοιπόν να σας ζητήσω, αφού ευχαριστήσετε τη ζωή για το ανέλπιστο δώρο που σας έστειλε, που είναι ο ΧΡΟΝΟΣ, να το αξιοποιήσετε όσο καλύτερα μπορείτε, με πράγματα που μπορείτε να κάνετε με τα παιδιά σας στο σπίτι για τα παιδιά σας και για εσάς. 

Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως με τις καθημερινές δραστηριότητες που κάνετε στο σπίτι, και τις οποίες  συνήθως  κάνετε κάτω από πίεση χρόνου, τα παιδιά σας μπορούν να αναπτύξουν άπειρες δεξιότητες που θα χρειαστούν τόσο στη σχολική όσο και στην κανονική ζωή τους. Λέγεται "σχολείο ζωής"...

Αφήστε τα παιδιά με την ησυχία τους και χωρίς να πιέζονται χρονικά:
  • Να ετοιμάσουν και να σερβίρουν το πρωινό τους 

    Βάλτε τα παιδιά σας, για παράδειγμα, να πάρουν το μπωλ τους, να το βάλουν στο τραπέζι, να πάρουν το κουτί με τα δημητριακά να βάλουν μέσα με ένα κουτάλι 2 ή 3 κουταλιές δημητριακά, να πάρουν στα χέρια τους το μπουκάλι το γάλα (ΝΑΙ, θα είστε κοντά τους, ΟΧΙ δεν θα το κάνετε εσείς γι' αυτά) να γεμίσουν το μπωλ τους, να φροντίσουν να πάρουν το κουτάλι τους,  το ποτήρι τους, την πετσέτα τους και ό,τι άλλο χρειάζονται για το πρωινό τους και να κάτσουν όμορφα και ωραία να το φάνε.     
                                          
    Αν τρώτε ψωμί με βούτυρο και μέλι, να πάρουν μόνα τους το ψωμί, να το βάλουν στο πιάτο τους, να προσπαθήσουν μόνα τους να αλείψουν με ένα μαχαιράκι (χωρίς δοντάκια) το βούτυρο και το μέλι, που θα έχουν βγάλει με τη βοήθειά σας από το ψυγείο και θα τα έχουν βάλει επάνω στο τραπέζι ... Νομίζω πως καταλαβαίνετε τι εννοώ ... 
Και για να είστε ήσυχοι πως τα παιδιά σας δεν θα πάθουν τίποτα κάνοντας μόνα τους αυτά που αναφέρω, σας ενημερώνω πως οποιοδήποτε παιδί άνω των 2,5 ετών ΜΠΟΡΕΙ να τα κάνει αυτά, αν του δείξετε εμπιστοσύνη,  έχετε χρόνο και υπομονή και κυρίως,  αν δεν του τα κάνετε εσείς αντί για αυτό !!!

  • Να μάθουν να ντύνονται και να ξεντύνονται 
Αφήνετε τα παιδιά να ντυθούν μόνα τους το πρωί και να ξεντυθούν το βράδυ. Με τη βοηθειά σας, αλλά ΜΟΝΑ τους! Μπορούν να το κάνουν!
  • Να στρώνουν το κρεβάτι τους
  • Να βάζουν τα ρούχα τους που έχουν φορέσει όλη την ημέρα σε ένα σημείο που θα τους υποδείξετε στο δωμάτιό τους ή στα άπλυτα. Να βάλουν την πυτζάμα τους όπου τους δείξετε το πρωί και να τη διπλώσουν.
  • Να βάζουν τα ρούχα μαζί σας στα άπλυτα
  • Να τα ξεχωρίσουν σε χρωματιστά και λευκά
  • Να τα απλώσουν μαζί σας με τα μανταλάκια
  • Να ξεχωρίζουν τα πλυμένα ανά είδος ή χρώμα ή μέγεθος
  • Να μάθουν να διπλώνουν τα ρούχα της οικογένειας, πετσέτες, τραπεζομάντηλα
  • Να βάζουν και να βγάζουν τα παπούτσια τους
  • Να δένουν τα παπούτσια τους
  • Να μάθουν να πλένουν μόνα τους ΣΩΣΤΑ τα χέρια τους
  • Να πλένουν τα δόντια τους, να χτενίζονται 
  • Να κάνουν μπάνιο (ΝΑΙ, ένα παιδί άνω των 3 ετών μπορεί να μάθει να πλένεται μόνο του και απλά να είστε δίπλα του, χωρίς να του τα κάνετε όλα εσείς)
ΜΗΝ τα βάλτε στην μπανιέρα και αρχίσετε να τα πλένετε εσείς με μανία. 
Βάλτε τα μέσα, ετοιμάστε τους το νερό όπως το θέλουν και καθίστε κοντά τους.  Ήρεμα. Βάλτε ήρεμη, χαλαρωτική μουσική. 
Ενθαρρύνετέ τα να πλυθούν μόνα τους. Μπορούν. Πιστέψτε με. Δείξτε τους εμπιστοσύνη.

Αν νιώθετε εσείς οκ με αυτό, μπείτε μαζί τους στην μπανιέρα. Κάντε το και φορώντας μαγιώ. Θα είναι σα να είστε σε πισίνα. Θα χαλαρώσετε και εσείς και τα παιδιά σας. Υπάρχουν άπειρα παιχνίδια που μπορείτε να παίξετε μαζί τους μέσα στην μπανιέρα. Αφήστε τα ίδια τα παιδιά να σας καθοδηγήσουν... έχουν μεγάλη φαντασία.

Μετά το μπάνιο... δείξτε τους πώς και αφήστε τα να κρεμάσουν μόνα τους την πετσέτα ή το μπουρνούζι τους στη συγκεκριμένη κρεμάστρα.  Δείξτε τους πώς να χρησιμοποιούν το πιστολάκι για να στεγνώσουν τα μαλλιά τους. Δώστε τους το χρόνο να βάλουν τις πυτζάμες τους. Να πλύνουν τα δόντια τους. Να διαλέξουν το παραμύθι που θέλουν να τους διαβάσετε. Να πέσουν στο κρεβάτι.
  • Να κάνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού, να σκουπίσουν με τη σκούπα και το φαράσι (υπάρχουν και σε μικρότερο μέγεθος, αν δυσκολεύονται πολύ με τα κανονικά...) να σφουγγαρίσουν, να ξεσκονίσουν. 
Αν κάνετε τις δουλειές αυτές ΜΑΖΙ τα παιδιά σας θα θέλουν να τις κάνουν γιατί θέλουν να κάνουν πράγματα μαζί σας! 

Μην πείτε: "μάζεψε εσύ τα παιχνίδια σου κι εγώ θα σφουγγαρίσω". 
Πείτε:  "έλα να μαζέψουμε μαζί τα παιχνίδια σου - να δούμε ποιος θα το κάνει πιο γρήγορα!!! και μετά θα χρειαστώ τη βοήθειά σου για να σκουπίσουμε, σφουγγαρίσουμε, απλώσουμε" (βάλτε οποιαδήποτε δουλειά θέλετε να κάνετε)

ΠΡΟΣΟΧΗ! Μη σας πιάσει τρέλα να κάνετε γενική καθαριότητα! Σκοπός είναι να μπορέσετε να κάνετε κάποιες βασικές δουλειές του σπιτιού και να εμπλέξετε και τα παιδιά σε αυτές. Θα χαρούν να σας βοηθήσουν, θα έχουν αναπτύξει δεξιότητες κι εσείς θα έχετε κάνει τη δουλειά σας! 
  • Να μαγειρέψουν μαζί σας ή να κάνουν γλυκά 
Ετοιμάστε μαζί με τα παιδιά σας το πρωινό/μεσημεριανό/βραδινό. 

Βρείτε μαζί τα υλικά που θα χρησιμοποιήσετε, μιλήστε γι' αυτά, για τις ιδιότητές τους (λαχανικά, ελαιόλαδο, όσπρια, μυρωδικά) ... κόψτε μαζί τους (επιμένω... αφήστε τα να δοκιμάσουν να κόβουν με ένα «ασφαλές» μαχαίρι), αφήστε τα να ανακατέψουν, να μυρίσουν τα υλικά, μαγειρέψετε μαζί τους... ΝAI, θα σας πάρει περισσότερο χρόνο από το κανονικό, αλλά έχετε αρκετό είπαμε... και επίσης, τα παιδιά τα ενθουσιάζει το μαγείρεμα και η ζαχαροπλαστική...
  • Να μάθουν να στρώνουν το τραπέζι (καιρός ήταν να έχουμε χρόνο να φάμε σαν οικογένεια όλοι μαζί...)
Μετράτε μαζί τους και υπολογίζετε πόσα άτομα είστε, πόσα σουπλά, πόσα πιάτα, πόσα ποτήρια, πόσα μαχαιροπήρουνα χρειάζεστε. 

Αφήνετε τα παιδιά να μεταφέρουν πιάτα και ποτήρια (έστω κι ένα ένα!!!) στο τραπέζι. ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ.  

Παίρνουν μόνα τους τα μαχαιροπήρουνα και μαθαίνουν να τα βάζουν δεξιά και αριστερά από τα πιάτα. 

Δείξτε τους να διπλώνουν τις χαρτοπετσέτες!  
  • Να μάθουν να σερβίρονται μόνα τους (μην τους φέρετε ένα έτοιμο πιάτο μπροστά τους)... 
Αφήστε τα παιδιά σας να αποφασίσουν πόσο φαγητό θα βάλουν στο πιάτο τους. Οι μαμάδες έχουν την τάση να γκρινιάζουν για το φαγητό των παιδιών τους... πόσο τρώνε και πόσο δεν τρώνε. (Με την ευκαιρία να τονίσω πως αυτή την περίοδο του «εγκλεισμού» τα παιδιά σας μπορεί να τρώνε λιγότερο... Καίνε πολύ λιγότερες θερμίδες από το κανονικό λόγω της έλλειψης κανονικών δραστηριοτήτων, οπότε ... ΜΗΝ τα πιέζετε να φάνε!)

Εξηγήστε στα παιδιά πως αν πάρουν λίγο φαγητό, μπορούν να σερβιριστούν ξανά. Αν βάλουν πολύ, θα πρέπει να το φάνε όλο που έχουν πάρει (ναι, υπάρχουν και λαίμαργα παιδιά, τα βλέπουμε κι εμείς στο σχολείο).   

Μετά από λίγες μέρες θα δείτε πόσο εύκολα θα αρχίσουν να υπολογίζουν σωστά πόσο θέλουν να φάνε. Γιατί αν πάρουν λίγο και μέχρι το επόμενο γεύμα δεν τους δώσετε κανένα κουλουράκι, σοκολατάκι και ο,τιδήποτε σχετικό, θα καταλάβουν ότι πρέπει να τρώνε το φαγητό τους την ώρα του γεύματος, όχι όλη την ημέρα.

Και πιστέψτε με, τα παιδιά δεν είναι χαζά. Ξέρουν ακριβώς πόσο πρέπει να φάνε... Εμείς μπλεκόμαστε στα πόδια τους και τους παίρνουμε τον έλεγχο μίας από τις πρωταρχικές τους ανάγκες επιβίωσης.

Τα ενθαρρύνετε να πάρουν και λαχανικά στο πιάτο τους. Ντοματίνια (κομμένα) και αγγουράκι σε στικς είναι μεγάλα hits...
  • Να μάθουν να τρώνε ήρεμα και χωρίς άγχος.
Φάτε με ηρεμία στο τραπέζι (και ΜΗΝ τα ταϊζετε! Άνω των 15 μηνών τα παιδιά μπορούν και ΠΡΕΠΕΙ να τρώνε μόνα τους.)

Και παρακαλώ ... μην τους βάζετε το tablet/ κινητό μπροστά τους για να φάνε!!! 

Όταν τα παιδιά τρώνε πρέπει να είναι μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πράξη, να καταλαβαίνουν πως θρέφουν το σώμα τους, να μην το κάνουν μηχανικά, απλά για να σας ευχαριστήσουν πως τρώνε... (για αυτό και μόνο μπορεί να γραφτεί ολόκληρο άρθρο ... επιφυλάσσομαι για αργότερα...)

Και μια και αυτή την εποχή προφανώς θα καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι, αξιοποιήστε το χρόνο για να συζητήσετε μεταξύ σας και με τα παιδιά σας. Το οικογενειακό τραπέζι ήταν πάντα ένας «χώρος» συνάντησης της οικογένειας και ανταλλαγής ιδεών. Είναι ευκαιρία να ακούσετε τι έχουν να πουν τα παιδιά σας και να σας ακούσουν και αυτά να συζητάτε και όχι να παίζετε με το κινητό σας.

Επίσης, είναι πολύ σημαντική ευκαιρία να συζητήσετε τις ανησυχίες που έχουν τα παιδιά αυτή την περίοδο. 
  • Να μάθουν να μαζεύουν το τραπέζι
Αφήστε τα παιδιά να σας φέρουν τα πιάτα από το τραπέζι είτε για να πλύνετε είτε για να τα βάλετε στο πλυντήριο. 

Αν τα βάζετε στο πλυντήριο, δείξτε τους πώς να τα βάλουν το πλυντήριο και σε επόμενο στάδιο να αδειάσουν το πλυντήριο και να τακτοποιήσουν τα πιατικά στη θέση τους.

Αν τα πλένετε εσείς, αφήστε τα παιδιά να τα σκουπίσουν και μετά βοηθήστε τα να τα τακτοποιήσουν στη θέση τους. 

Κάλλιστα μπορούν να σας βοηθήσουν ΚΑΙ στο πλύσιμο οφείλω να πω. (όχι ΔΕΝ θα τα σπάσουν και αν σπάσουν και κανένα, πιστέψτε με, δεν πειράζει... ξεκινήστε με το πρόχειρο σερβίτσιο σας.)
  • Να μάθουν να κόβουν με μαχαίρι (υπό την παρακολούθησή σας εννοείται)
  • Να τακτοποιήσουν μαζί σας ντουλάπια 
  • Να παίξουν με τα κατσαρολικά  - δεν φαντάζεστε πόσο χαίρονται τα παιδιά να παίζουν με αυτά -  (να ακούσουν τι ήχο κάνει η κάθε κατσαρόλα ανάλογα με το μέγεθός της, να συγκρίνουν το βάρος, τη χωρητικότητά τους, το ύψος, το πλάτος της)
  • Να ξεχωρίσουν τα παιχνίδια τους (ποια χρειάζονται και ποια είναι για μικρότερα παιδιά και μπορείτε να τα δώσετε) 
  • Τα ταξινομήσουν μαζί σας ό,τι υπάρχει μέσα στο σπίτι (μπαχαρικά, λαχανικά, φρούτα ρούχα, παπούτσια, πετσέτες, ζυμαρικά, όσπρια...)
Επίσης, μια και έχετε χρόνο:

Παίξτε μαζί τους μπάλα, μαξιλαροπόλεμο, κρυφτό, κυνηγητό. Χαζολογήστε. Κυλιστείτε στο πάτωμα. Απλά παίξτε... Παίξτε παιχνίδια που παίζαμε κι εμείς παιδιά.  Απολαύστε το χρόνο που σας δίνεται...

Διαβάστε τους βιβλία ή βάλτε τα ακούσουν βιβλία από αυτά που προσφέρουν εκδοτικοί οίκοι (δείτε αυτό το link)

Διευκρίνιση: 
Δεν εννοώ να περάσετε ΟΛΗ την ημέρα σας έτσι.   Τα παιδιά μας δεν πρέπει να μάθουν πως όλη την ημέρα θα ασχολείται ένας ενήλικας μαζί τους.  Έχετε κι εσείς δικαίωμα σε προσωπικό χώρο και χρόνο, ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες... 

Είναι αλήθεια πως τα παιδιά χαίρονται να είναι μαζί μας (νομίζω πως κυρίως αυτό τους δίνει χαρά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο) ... και θεωρητικά πρέπει να χαιρόμαστε κι εμείς όταν ασχολούμαστε μαζί τους. 

Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα μάθουν τα παιδιά πως, όπως υπάρχει ουσιαστικός χρόνος που περνάνε οι γονείς μαζί τους, έτσι υπάρχει και χρόνος που πρέπει να τον περάσουν μόνα τους και να βρούνε τρόπο να απασχοληθούνε μόνα τους, ώστε να έχουν και οι γονείς τους το δικό τους χρόνο.

Μικρό μυστικό: Είναι πολύ σημαντικό για όλους να οργανώσετε την ημέρα σας. Τι εννοώ; Κάντε ένα ημερήσιο πρόγραμμα. 

Ο χρόνος που είναι οργανωμένος και οριοθετημένος από εσάς σας δίνει ένα πλαίσιο για να λειτουργήσετε και δεν κάνει την ημέρα να φαίνεται ατελείωτη (που με ένα παιδί για πολλές μέρες στο σπίτι... κάποιες μέρες μπορεί να φαίνονται ατελείωτες!) Δεν είναι πιεστικός, όπως όταν πρέπει να πάτε στη δουλειά, αλλά σας δίνει ένα ευέλικτο πλαίσιο. 

Βρείτε μόνοι σας σαν οικογένεια ποιο γενικό πλάνο σας εξυπηρετεί. 
  • Τι ώρα ξυπνάτε σαν οικογένεια. 
  • Τι ώρα τρώτε μεσημεριανό; 
  • Πόση ώρα έχετε ανάγκη να μείνετε μόνοι σας για να κάνετε πράγματα για τη δουλειά σας; 
  • Πόση ώρα έχετε ανάγκη να ξεκουραστείτε το μεσημέρι; 
  • Τι ώρα θέλετε να κοιμηθούν τα παιδιά το βράδυ; 
Ανάμεσα σε αυτές τις ώρες που είναι σημαντικές για την οικογένειά σας (και εσάς), βάλτε πόσες ώρες μπορείτε να διαθέσετε για δραστηριότητες που είναι αποκλειστικά για τα παιδιά σας* και πόσες σε συνδυασμό με δουλειές του σπιτιού, που πρέπει να γίνονται πλέον ΜΑΖΙ με τα παιδιά σας. 

Φροντίστε να "σπάτε" το χρόνο, έχοντας στο μυαλό σας πως τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να κάνουν την ίδια δραστηριότητα για πολλή ώρα. 

*ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ να θυμάστε: Τα παιδιά χρειάζονται την πλήρη αφοσίωσή μας όταν παίζουμε μαζί τους. Αν ασχολείστε μαζί τους και συγχρόνως βλέπετε με το ένα μάτι την τηλεόραση που παίζει, το με το άλλο μάτι το κινητό και το μυαλό σας τρέχει σε αυτά που πρέπει να κάνετε όταν επιστρέψετε στη δουλειά ... δεν το θεωρούν χρόνο που τους αφιερώνετε αποκλειστικά. Το θεωρούν ημίμετρο και ζητάνε όλο και περισσότερο. 

Σας δίνω ενδεικτικό παράδειγμα, για να σας βοηθήσει να το διαμορφώσετε ανάλογα με τα ωράρια της δικής σας οικογένειας.  

Αν σας βοηθάει (που τα παιδιά τα βοηθάει σίγουρα) φτιάξτε αυτό το ημερήσιο πρόγραμμα μαζί με τα παιδιά σας  σε ένα μεγάλο χαρτί και κολλήστε στο ψυγείο για να το βλέπετε όλοι... Ένα πρόγραμμα θέτει πάντα ένα "όριο" που πρέπει να είναι σεβαστό από όλους....

8.00 - 9.00 Πρωινό ξύπνημα - προετοιμάσετε με τα παιδιά το πρωινό, με τον τρόπο που έχω αναφέρει παραπάνω.

9.00 - 10.30  Απασχόληση με τα παιδιά. 

Μοιράστε το χρόνο σας έξυπνα σε μισάωρα.

Κάντε ένα μισάωρο καθαρά "εκπαιδευτικά" παιχνίδια ή δραστηριότητες που είτε σας έχουν στείλει οι δασκάλες σας (με συγκεκριμένο παιδαγωγικό στόχο - χρώματα, σχήματα, διαδρομές σε χαρτί ή στο χώρο, χειροτεχνίες, χρήση κόλλας και γενικά τέτοιου είδους δραστηριότητες είτε που τις έχετε βρει μόνοι σας.  Έχουμε ανεβάσει πολλές δραστηριότητες  σε πίνακα στο Pinterest,  όπως ανέφερα παραπάνω, αλλά σίγουρα μπορείτε να βρείτε και μόνοι σας.

Το 2ο μισάωρο παίξτε πιο  "χαλαρά" (με τουβλάκια, παζλ, αυτοκινητάκια, lego και γενικά  τέτοιου τύπου παιχνίδια). Μετά από δραστηριότητα που απαιτεί συγκέντρωση, τα παιδιά πρέπει να κάνουν κάτι πιο χαλαρό.

Το 3ο μισάωρο διαβάστε παραμύθι, ζωγραφίστε, τραγουδήστε τραγούδια με τα παιδιά.  Ενθάρρυνετέ τα να χορέψουν με τη μουσική, χορέψτε κι εσείς μαζί, θα χαλαρώσετε!

Δείτε αυτό το link που έχει διάφορα sites με χορό και κίνηση.

10.30 -11.30 Ώρα για κάποιες από τις δουλειές του σπιτιού ΜΑΖΙ με τα παιδιά σας

11.30 - 12.30 Ώρα για παιχνίδι σε ανοιχτό χώρο

Αν είστε τυχεροί και έχετε κήπο, βγάλτε τα παιδιά στον κήπο. Είτε αφήστε τα σκάψουν, να μαζέψουν φύλλα, ξυλαράκια, κουκουνάρια, να παρατηρήσουν φυτά και ζουζούνια και να παίξουν με τα χώματα είτε να παίξουν ελεύθερα.  

Αν έχετε μπαλκόνι με γλάστρες, κάντε κηπουρική. Φυτέψτε σε γλάστρες φασόλια, φακές, πατάτες, κρεμμύδια... Τα παιδιά λατρεύουν το χώμα... 

Αν όχι, πάρτε τα και πάτε να περπατήσετε, να κάνετε ποδήλατο, πατίνι, βόλτα με το καρότσι σε σημείο ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΟΣΜΟ (δρόμος θα είναι, πάρκο θα είναι, κάποιο δασάκι κοντά σας... κάτι θα υπάρχει). Ακούστε τα πουλάκια που κελαηδάνε, αφήστε τα να σκαρφαλώσουν σε δέντρα, να κυλιστούνε στο χορτάρι... Χαλαρώστε και απολαύστε το.  Ο καθαρός αέρας και η άσκηση θα κάνει καλό σε όλους σας... και ενισχύει και το ανοσοποιητικό.

12.30 - 13.30 Προετοιμασία μεσημεριανού

13.30- 14.30 Στρώσιμο τραπεζιού μαζί με τα παιδιά και μεσημεριανό

14.30 - 16.30 ΄Ωρα ανάπαυσης 

Αν τα παιδιά κοιμούνται, βάλτε τα για ύπνο. 

Αν δεν κοιμούνται, αφήστε τα να κάνουν κάτι που τα χαλαρώνει (ίσως να δούνε παιδικά στην τηλεόραση ή να ακούσουν ένα παραμύθι από tablet ή κάτι σχετικό). Πάντως ... ξεκουραστείτε οικογενειακώς. 

Αν προτιμάτε να κάνετε κάτι για την εργασία σας αυτή την ώρα, κάντε το.

16.30 - 18.00 Δεύτερος κύκλος αποκλειστικής απασχόλησης μόνο με τα παιδιά σας. 

Ακολουθήστε τις οδηγίες του ωραρίου 9.00 με 10.30... και τελειώστε με το μάζεμα των παιχνιδιών που χρησιμοποιήσατε όλη την ημέρα ΜΑΖΙ με τα παιδιά. 

18.00 - 19.00 Προετοιμασία βραδινού ή δεύτερος κύκλος εργασιών σπιτιού που πρέπει να γίνουν για το σπίτι και όλη την οικογένεια. 

Ακολουθήστε τις οδηγίες του ωραρίου 12.30 έως 14.30.

19.00 - 20.30 Προετοιμασία για ύπνο

Αφήστε τα παιδιά να βγάλουν μόνα τους τα ρούχα τους (να τα μαζέψουν, να τα διπλώσουν και όλα όσα ανέφερα παραπάνω...) Να τα βάλουν όπου τους υποδείξετε. 

Ξεκινήστε την ετοιμασία για το βραδινό τους μπάνιο/ντους.

Διαλέξτε μαζί ένα παραμύθι για να διαβάσετε πριν πέσουν το κρεβάτι. 
Αν θέλετε να δούνε παιδικά, αποφύγετε την ώρα πριν τα βάλετε στο κρεβάτι. 
Η έκθεση στην τηλεόραση ή τα tablets τους πριν τον ύπνο προκαλεί υπερδιέγερση και δεν μπορούν να κοιμηθούν.

Tips

  • Ζητώ συγνώμη για το μέγεθος της ανάρτησης. Έχω πολύ χρόνο όπως βλέπετε... και πράγματα που ήθελα από καιρό να πω στους γονείς...
  • Όλα όσα έγραψα προϋποθέτουν πως είμαστε όλοι στην οικογένεια υγιείς (το οποίο εύχομαι με όλη την καρδιά μου, για όλους μας...) και έχουμε όλα τα στοιχειώδη για να είναι η ζωή μας όπως τη θέλουμε. Έχω πλήρη επίγνωση πως δεν έχουν όλες οι οικογένειες όλες τις δυνατότητες ... Αναφέρομαι σε ένα μέσο όρο.
  • Μην προσπαθείτε να δουλεύετε για τη δουλειά σας και να έχετε τα παιδιά σας δίπλα σας χωρίς απασχόληση ή ξεκούραστα. Δεν θα βγει. Αν τους έχετε διαθέσει μία ώρα για να έχετε κάνει πράγματα μαζί, σίγουρα θα σας αφήσουν μετά για μία ώρα μόνη σας να κάνετε ό,τι θέλετε να κάνετε. Να θυμάστε να "σπάτε" το χρόνο...
  • Αν είστε και οι δύο γονείς στο σπίτι και πρέπει να εργάζεστε και οι δύο από μακριά από τη δουλειά σας, κάντε βάρδιες. Το πρωί θα δουλεύει ο ένας, το απόγευμα ο άλλος. Ή από τις 8.00 μέχρι τις 12.00 ο ένας, από τις 12.00 έως τις 4.00 ο άλλος. Η εμπειρία μου έχει δείξει πως πολλές φορές όταν δουλεύεις από το σπίτι και δεν έχει διάσπαση από συνεργάτες, δουλεύεις πιο αποδοτικά και χρειάζεσαι λιγότερο χρόνο για να βγάλεις τη δουλειά που πρέπει να βγάλεις.
  • Όλες οι δραστηριότητες που μπορείτε να κάνετε στο σπίτι, καλύπτουν όλους τους παιδαγωγικούς στόχους που έχουμε στο νηπιαγωγείο/παιδικό σταθμό (συντονισμό κινήσεων, λεπτή κινητικότητα, αδρή κινητικότητα, μαθηματικά, ανάγνωση, γραφή, βιωματική διδασκαλία, αισθητηριακές ασκήσεις... τα πάντα!!!) Αν τα γράψω αναλυτικά δίπλα από την κάθε δραστηριότητα θα μου πάρει ώρες. Οπότε, εμπιστευτείτε με ... το παιδί εκπαιδεύεται κανονικά μαζί σας ... μόνο το κοινωνικό του κομμάτι μένει πίσω... 
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρειάζονται να πηγαίνουν σχολείο και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα σχολεία να ανοίξουν σύντομα...

Απλά σημαίνει πως εσείς ως γονείς μπορείτε να τα βοηθήσετε ουσιαστικά στο να γίνουν ανεξάρτητα και αυτόνομα, ενώ τα έχετε στο σπίτι μαζί σας όλη την ημέρα αυτή την δύσκολη περίοδο! 

Μην ξεχνάτε πως η οικογένεια είναι και θα είναι πάντα το πρώτο και κύριο σχολείο των παιδιών.  Και αυτό είναι αξία ανεκτίμητη και θα σας ευγνωμονούν τόσο τα ίδια τα παιδιά σας σε όλη τους τη ζωή όσο και όλες οι δασκάλες τους, σε όλες τις βαθμίδες.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου αυτή η περίοδος να περάσει γρήγορα και να γυρίσουμε όλοι στην καθημερινότητά μας...

Σάββατο 30 Ιουνίου 2018

Γυναικεία επιχειρηματικότητα part II


Είχα χθες μια συζήτηση με έναν γονέα του σχολείου μου. Για να λύσουμε ένα θέμα που είχε προκύψει. 

Βρεθήκαμε αργά απόγευμα Παρασκευής. Ξεκίνησε την κουβέντα μας με το να μου αναφέρει πόσο δύσκολο φαντάζεται πως πρέπει να είναι για μια γυναίκα να έχει δική της επιχείρηση και να με ευχαριστήσει που του διέθετα από τον "προσωπικό μου χρόνο".

Μόλις μου ανέφερε "φαντάζομαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για μία γυναίκα να είναι μαμά και να έχει δική της επιχείρηση" και "τον προσωπικό μου χρόνο", άναψε ένα λαμπάκι στο κεφάλι μου. Όχι κακό λαμπάκι - απλά άναψε...

Μπορεί άραγε πραγματικά να καταλάβει κάποιος τι βάρος κουβαλάει ένας επιχειρηματίας, όταν δεν είναι επιχειρηματίας; Υπάρχει άραγε "προσωπικός χρόνος" για μια γυναίκα-επιχειρηματία και μαμά; 

Στην πορεία της συζήτησής μας γυρνούσαν στο μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις για αυτά τα 24 χρόνια που είμαι μια γυναίκα επιχειρηματίας. Μπήκα - χωρίς να ξέρω τι με περιμένει προφανώς ... - στο χώρο των επιχειρήσεων στην ανέμελη ηλικία των 26 ετών. 

Σήμερα, 24 χρόνια μετά, δεν θυμάμαι καν πώς ήταν η ζωή μου πριν από αυτή την εποχή και I keep walking...

Μετά την κουβέντα μας, θυμήθηκα πως είχα γράψει στο blog μου μία ανάρτηση σχετικά με τη "γυναικεία επιχειρηματικότητα". Για όποιον θα ήθελε να τη διαβάσει είναι εδώ.

Άνοιξα το blog, τη βρήκα και την ξαναδιάβασα. Ήταν γραμμένη το Μάρτιο του 2013 - μόλις δύο χρόνια αφού είχα γίνει "μαμά" και μόλις πέντε μήνες πριν γίνω "χωρισμένη μαμά". 

Έχουν μεσολαβήσει 5 χρόνια από αυτή την ανάρτηση. Πέντε χρόνια, στη διάρκεια των οποίων πολλά έμειναν τα ίδια και πολλά άλλαξαν. 

Εκτός από μαμά/γυναίκα επιχειρηματίας μπήκαν στο παιχνίδι των τίτλων οι λέξεις: χωρισμένη μαμά, γυναίκα επιχειρηματίας που έχει κουραστεί και θέλει να παρατήσει τα πάντα και να κάτσει σπίτι της, μαμά επιχειρηματίας που παλεύει με την κατάθλιψη, επιχειρηματίας υπό έξωση από τον ιδιοκτήτη, μαμά επιχειρηματίας σε αναζήτηση νέου χώρου, κουρασμένη γυναίκα επιχειρηματίας που στήνει ένα νέο χώρο από το μηδέν,  μαμά επιχειρηματίας που προσπαθεί να διαχειριστεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε γονιός με τα παιδιά του, χωρισμένη μαμά που προσπαθεί να διαχειριστεί τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε χωρισμένη μητέρα με τα δικά της παιδιά, γυναίκα επιχειρηματίας που βλέπει την επιχείρησή της να πηγαίνει καλά σε μια εποχή κρίσης. 

Ο αριθμός των συνεργατών έχει φτάσει τους 30, ο αριθμός των γονέων ανέβηκε ανάλογα, ο χρόνος που αποζητάει ένα παιδί που πάει στην Πρώτη Δημοτικού και οι ανάγκες του συνεχώς αυξάνονται, ο χρόνος που διαθέτεις για τον εαυτό σου συνεχώς μειώνεται.

Πριν λίγες μέρες έλαβα μία επιστολή από το Women Leaders όπου μου ανέφεραν πως θέλουν να με συμπεριλάβουν στην φετινή έκδοση με τις  «Γυναίκες Ηγέτες Επιχειρήσεων». Το θεώρησα τιμητικό και σημαδιακό συγχρόνως. Μετά από 24 χρόνια αγώνα, τουλάχιστον μπορώ να πω πως θεωρούμαι μια από τις γυναίκες ηγέτες στο χώρο των ελληνικών επιχειρήσεων. Με όποιο κόστος έχει αυτό για την προσωπική μου ζωή.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; 

Απλά, με αφορμή τη χθεσινή συζήτηση, άρχισε να αναβοσβήνει στο μυαλό μου η φωτεινή πινακίδα "πίσω από μία επιτυχημένη επιχείρηση, υπάρχει ένας επιχειρηματίας που δε σταματάει να δουλεύει ποτέ, που δεν κοιμάται τα βράδια, που το μυαλό του συνέχεια γεννάει ιδέες, που στέλνει μηνύματα στους συνεργάτες του στις 4 η ώρα το πρωί, που πρέπει να σκέφτεται τους συνεργάτες του και τους πελάτες του 24 ώρες το 24ωρο, που απαντάει το τηλέφωνό του στις διακοπές του, μέσα στη νύχτα, την ώρα που έχει ξεκλέψει λίγο χρόνο για τον εαυτό του". Και ένιωσα πως έπρεπε να το μοιραστώ. Γιατί και οι επιχειρηματίες είμαστε άνθρωποι. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας...

Καλή σας ημέρα...

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Έχω ένα ξεχωριστό παιδί (μέρος Ι - προσχολική ηλικία)

Ένα από τα πιο "λεπτά" θέματα που χρειάζεται να διαχειριστώ σα νηπιαγωγός και ιδιοκτήτρια παιδικού σταθμού εδώ και τόσα χρόνια, είναι το πώς να ευαισθητοποιήσω τους γονείς των παιδιών που έχουν μαθησιακές δυσκολίες.

Ας είμαστε ειλικρινείς.  

Κανείς μας δεν θέλει να ακούσει πως το παιδί του "έχει πρόβλημα" στο σχολείο. Αυτά συμβαίνουν μόνο στα άλλα παιδιά, όχι στα δικά μας ...

Όταν παραδίδουμε το παιδάκι μας στο πρώτο του σχολείο, είμαστε σίγουροι πως θα μας επιβεβαιώσουν απλώς το πόσο όμορφο, έξυπνο και χαριτωμένο είναι ... γιατί στα δικά μας μάτια,  έτσι είναι! Είναι μοναδικό και υπέροχο! (Και η αλήθεια είναι, πως είναι!)

Αυτό που μας διαφεύγει σαν γονείς μικρών παιδιών πολλές φορές, ειδικά όταν είναι το πρώτο μας παιδί, είναι πως δεν έχουμε επαρκές μέτρο σύγκρισης...

Οκ, τα ξαδερφάκι του μιλάει ήδη, ενώ το δικό μας δεν μιλάει καθόλου ή δε μιλάει καθαρά και το καταλαβαίνουμε μόνο εμείς, αλλά εντάξει... και ο μπαμπάς του μίλησε αργά.   

Ναι, το παιδάκι της κυρίας στην παιδική χαρά που παίζουμε δεν χτυπάει και δεν είναι επιθετικό σαν το δικό μας, αλλά εντάξει...είναι και λίγο μαμόθρεφτο μωρέ. 

Τα άλλα παιδιά έχουν αρχίσει να παίζουν και να μοιράζονται, ενώ το δικό μας κάθεται απομονωμένο και δεν πλησιάζει άλλα παιδιά, αλλά κι εγώ έτσι ήμουν μικρή...

Επίσης ο Γιαννάκης που μένει δίπλα μπορεί να κάνει μόνος του ένα μικρό παζλ, να κάνει μια ζωγραφιά, να ξεχωρίζει τα χρώματα, να συγκεντρωθεί για λίγη τουλάχιστον ώρα σε μια δραστηριότητα ή παιχνίδι, αλλά και το δικό μας ξέρετε τι ήσυχο που κάθεται όταν βλέπει παιδικά; (το πόσο ήσυχα και συγκεντρωμένα είναι τα παιδιά όταν βλέπουν παιδικά ή απασχολούνται με tablets είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο από μόνο του, δεν το θίγω καν εδώ ...)

Είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης σχεδόν 30 χρόνια, έχοντας φιλοξενήσει παιδιά στο δικό μου σχολείο εδώ και 24 χρόνια.  Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως, αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 7-8 χρόνια (ενδεχομένως και λίγο περισσότερο), δεν το έχω ξαναζήσει.

Σε ένα δείγμα 100 παιδιών, έχω κάθε χρόνο σταθερά πλέον 7 έως 8 παιδιά που έχουν "μαθησιακές δυσκολίες", "προβλήματα συμπεριφοράς", είναι "στο φάσμα του αυτισμού", "είναι υπερκινητικά", χρειάζονται λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, παράλληλη στήριξη στην τάξη. Μεγάλο ποσοστό, δε νομίζετε;

Γιατί πέφτει στη νηπιαγωγό ο εύκολος ρόλος να αντιληφθεί και ο άχαρος ρόλος να μας ενημερώσει πως το παιδί μας διαφέρει από τα υπόλοιπα; 

Για τον απλούστατο λόγο, πως η νηπιαγωγός είναι η πρώτη που έχει ένα πραγματικό μέτρο σύγκρισης. Βλέπει το παιδί μας μέσα σε ένα σύνολο συνομηλίκων. Και βλέποντας τα παιδιά μέσα σε ένα σύνολο συνομηλίκων μπορείς άμεσα να καταλάβεις ποιο από τα παιδιά έχει κάποιες ιδιαιτερότητες στη συμπεριφορά ή την ανάπτυξή του.

(Αν δεν το κάνει η Νηπιαγωγός, θα το κάνει σίγουρα η δασκάλα της Πρώτης Δημοτικού. Απλά σε εκείνη την ηλικία θα είναι διαφορετικά τα "συμπτώματα" και θα μιλήσω γι' αυτό το θέμα στο δεύτερο μέρος της ανάρτησης).

Τι σημαίνει ακριβώς για ένα παιδί προσχολικής ηλικίας να έχει "μαθησιακές δυσκολίες" - αφού δεν γράφει και δεν διαβάζει ... Θα  πω τα πράγματα λίγο απλοποιημένα, όχι επιστημονικά και με δύσκολες ορολογίες.

Ένα παιδί που έχει μαθησιακές δυσκολίες μπορεί, ενώ είναι ηλικιακά έτοιμο να μιλάει, είτε να μη μιλάει καθόλου ή μιλάει σα μωρό ή με το επίπεδο των "two word sentences" : μαμά νερό, μπαμπά μπουμ κτλ. 
Σε λίγο μεγαλύτερη - προσχολική ηλικία όμως πάντα - μπορεί να έχει φτωχό λεξιλόγιο και περιγραφή, να μην μπορεί να μας διηγηθεί μια ιστορία βλέποντας τις εικόνες ή να λέει κάποια γράμματα λάθος, να μην τα λέει καθόλου ή να κάνει αντικαταστάσεις γραμμάτων  (πχ. νελό αντί για νερό) - ξέρω πως μέχρι κάποια ηλικία το τελευταίο μπορεί να θεωρείται και χαριτωμένο, αλλά από ένα σημείο και πέρα, το παιδί που ακούει τον εαυτό του να λέει μία λέξη λάθος, θα αρχίσει και να τη γράφει λάθος...και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι χαριτωμένο, ειδικά για το παιδί.... -

Μπορεί να μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο: ο Νίκος θέλει να  φάει, η Μαρία πονάει.

Μπορεί να επαναλαμβάνει αυτά που του λέμε (εχολαλία).

Μπορεί να έχει μία εμμονή στο να τακτοποιεί πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο.

Μπορεί να μην μας κοιτάει όταν του μιλάμε (να μην κάνει "βλεμματική επαφή")

Ενώ είναι ηλικιακά έτοιμο να μασάει την τροφή του, μπορεί να συνεχίζει να τρώει λιωμένες τις τροφές.

Μπορεί, ενώ είναι έτοιμο ηλιακά να βγάλει τις πάνες, να μην είναι σε θέση να το κάνει στην πραγματικότητα.

Μπορεί, ενώ θα έπρεπε να συγκεντρώνεται έστω για 5 λεπτά σε μία δραστηριότητα, να μην καταφέρνει ούτε να κάτσει ήσυχο και συγκεντρωμένο, ούτε να την ολοκληρώσει.

Μπορεί να έχει δυσκολία να διαχειριστεί τις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά, να είναι επιθετικό ή ντροπαλό, να μην "αντέχει" να κάτσει στην ομάδα να συμμετέχει σε μία συζήτηση, να δυσκολεύεται να κάνει φίλους, να μην μπορεί, γενικά, να διαχειριστεί τις ανάλογες για την ηλικία του κοινωνικές σχέσεις και επαφές.

Μπορεί, μπορεί, μπορεί .... Χιλιάδες "μπορεί" που δεν παρουσιάζονται όλα μαζί, που δεν σημαίνουν απαραίτητα πως υπάρχει μαθησιακή δυσκολία, αλλά θα έπρεπε να μας πονηρέψουν σα γονείς.

Ξέρετε, όσο πιο νωρίς καταλάβει ένας γονιός πως το παιδί του έχει κάποια μορφή δυσκολίας, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορεί να το βοηθήσει. 

Θέλω να σας διαβεβαιώσω για κάτι και να το γράψω με μεγάλα γράμματα για να το βροντοφωνάξω

Τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΣΑ ΓΟΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ....

Εγώ τα λέω αυτά τα παιδιά ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Είναι παιδιά, που, εφόσον ακούσουμε τους εκπαιδευτικούς που τα έχουν αναλάβει και τα ζουν σε καθημερινή βάση,  και ακολουθήσουμε τις όποιες εκπαιδευτικές διαδικασίες μας συστήσουν οι λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, ψυχοθεραπευτές ή γιατροί (ή όποιοι, τέλος πάντων, ειδικοί είναι οι αρμόδιοι για να βοηθήσουν και τα παιδιά αλλά και εμάς σα γονείς) θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους σιγά σιγά.

Και επειδή διαπιστώνω κάθε χρόνο , πως ο αριθμός των ξεχωριστών παιδιών αυξάνεται κι επειδή βιώνω,  από πρώτο χέρι, την άρνηση πολλών γονέων να ακούσουν, να αποδεχτούν και στη συνέχεια να αντιμετωπίσουν με τον κατάλληλο τρόπο τη διαφορετικότητα των παιδιών τους, θέλω να ευαισθητοποιήσω όσους περισσότερους γονείς μπορώ, και να τους πω: 
  • Ακούτε τις νηπιαγωγούς των παιδιών σας, όταν προσπαθούν να σας μιλήσουν για το πόσο ξεχωριστό μπορεί να είναι το παιδί σας.
  • Καταλάβετε πως οι νηπιαγωγοί ΔΕΝ έχουν κανένα όφελος από αυτό,  και πως το κάνουν γιατί γνωρίζουν, πως, όσο νωρίτερα επέμβει ένας ειδικός, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα είναι τα αποτελέσματα και τόσο πιο πολύ θα βοηθηθεί τόσο το δικό τους έργο, όσο και το δικό σας.
  • Απενοχοποιηθείτε, μη νοιώθετε μειονεκτικά και μην κάνετε το παιδί σας να νιώσει μειονεκτικά. 
  • Αγκαλιάστε και στηρίξτε το ξεχωριστό παιδί σας.  
  • Απευθυνθείτε ΑΜΕΣΑ στον κατάλληλο ειδικό για να σας βοηθήσει, να σας καθοδηγήσει, να στηρίξει εσάς και το παιδί σας.

  • Κατανοήστε πως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν έχουμε όλοι ανεπτυγμένες τις ίδιες ικανότητες και δεξιότητες. Κι αυτό είναι ΟΚ. Γιατί είναι σίγουρο πως όλοι είμαστε καλοί σε κάτι.  Απλά κάτι ξεχωριστό ο καθένας...

Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καταλάβετε, πόσο ωφέλιμη ήταν για το παιδί σας η έγκαιρη παρέμβαση.
(Πριν κλείσω, θέλω να σας πω μια ιστορία που λέω πάντα στους γονείς μαθητών μου, όταν τους καλώ για να κάνουμε την πρώτη "δύσκολη" συζήτηση για το ξεχωριστό τους παιδί.

Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σχολείου μου είχα ένα παιδάκι ηλικίας 3 ετών, που είχε αρκετά προβλήματα, τόσο σε μαθησιακό επίπεδο όσο και σε επίπεδο συμπεριφοράς. Λόγω του ότι ήμουν νέα και άπειρη στο πώς να διαχειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις και λόγω υπερβάλλοντα ζήλου, "πίεσα" τη μητέρα του να κάνει κάτι πάνω σε αυτό. Η μητέρα του αντέδρασε άσχημα στην επιμονή μου και θεώρησε πως, το καλύτερο που είχε να κάνει, ήταν απλά να πάρει το παιδί της από το δικό μου σχολείο και να το πάει σε κάποιο άλλο.

Τα χρόνια πέρασαν, δεν ξέρω πόσα σχολεία άλλαξε το παιδί αυτό, αλλά συμπτωματικά έμαθα από άλλη μητέρα, πως το συγκεκριμένο παιδί, αφού πήγε στο δημοτικό και αφού, φυσικά, συνέχιζε να έχει δυσκολίες, διαγνώστηκε με μειωμένη ακοή στη δευτέρα ή τρίτη δημοτικού.

Σκεφτείτε πόσα χρόνια ταλαιπωρήθηκε, πόση απογοήτευση εισέπραξε πως δεν τα κατάφερνε, πόσα ακουστικά ερεθίσματα έχασε και τι επίπτωση είχε αυτή του η δυσκολία στην καθημερινότητα αυτού του παιδιού. 
Σκεφτείτε πόσο πιο απλά θα είχαν γίνει τα πράγματα, αν η μητέρα με είχε ακούσει και είχε εμπιστευτεί έναν ειδικό ΕΓΚΑΙΡΩΣ για να διαπιστώσουν μαζί, τι έκανε το δικό της παιδί να είναι ξεχωριστό και πώς μπορούσε να το βοηθήσει.)

Σας παρακαλώ, εμπιστευτείτε τους εκπαιδευτικούς που έχουν αναλάβει τα παιδιά σας. 
Σας παρακαλώ, εμπιστευτείτε τους ειδικούς. 
Σας παρακαλώ, αποδεχτείτε τα ξεχωριστά παιδιά σας.
Σας παρακαλώ, αποδεχτείτε πως είμαστε όλοι ξεχωριστοί, με έναν μοναδικό τρόπο ο καθένας μας και αυτό δεν μας κάνει λιγότερο καλούς. 





Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

 Πήγαμε λοιπόν στην Πρώτη Δημοτικού...


Περίμενα να μαζευτούν αρκετές εμπειρίες και συναισθήματα για να γράψω την ανάρτηση, αλλά επειδή νιώθω πως θα έρθουν κι άλλες τώρα κοντά, γράφω τις πρώτες και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια... (to be continued, δηλαδή...)


  • Στάδιο πρώτο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση πρώτη

Περάσαμε το τέλος της σχολικής χρονιάς του Νηπιαγωγείου με ελαφρά πλύση εγκεφάλου "τώρα μεγαλώσαμε και θα πάμε στο μεγάλο σχολείο, τι ωραία, τι καλά".

Αρχικές αντιδράσεις λίγο χλιαρές, μετά εκεί κάπου στο μέσον των καλοκαιρινών διακοπών άρχισαν χαλαρές οι πρώτες ερωτήσεις: "Θύμισέ μου πώς το λένε το μεγάλο σχολείο" (γιατί το είχαμε ήδη επισκεφτεί γύρω στο Δεκέμβριο για ενημέρωση και εγγραφή...), "θα είναι και οι φίλοι μου εκεί;" (όχι, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς διάλεξαν ένα σχολείο που κανένα άλλο παιδάκι από το Νηπιαγωγείο σου δεν θα είναι μαζί ), και γιατί δεν θα είμαι με τους φίλους μου (θα κάνεις καινούριους φίλους καλό μου), ούτε με τη Δέσποινα θα είμαι, ούτε με τον Πέτρο;;; (τον μέλλοντα σύζυγο!) - καταφατική η απάντηση της μανούλας - με κανέναν δεν θα είσαι καλό μου, θα γνωρίσεις καινούρια παιδάκια ... μετά βουτιές στη θάλασσα και πάλι σιωπή.

Η μανούλα συνέχιζε αργά και σταθερά την προετοιμασία: "Το μεγάλο σχολείο μου έστειλε λίστα με τα βιβλία που θα αγοράσουμε" (καμμία αντίδραση), "τι καλά θα έχεις και καινούρια τσάντα με ροδάκια, και κασετίνα και μαρκαδόρους καινούριους" (μικρά δείγματα χαράς φάνηκαν σε αυτή την ανακοίνωση, αλλά μην φανταστείτε τρελό ενθουσιασμό...) οι βουτιές στη θάλασσα συνεχίστηκαν με κανονικό ρυθμό.

Μετά άρχισαν οι ερωτήσεις κρίσεως από τη μανούλα σε μεγαλύτερα κοριτσάκια που κάναμε μαζί διακοπές - "Εσείς τι τάξη πάτε;" "Α και η Έρικα θα πάει φέτος Δημοτικό και θα μάθει να διαβάζει και να γράφει σαν και σας" και άλλα χαρούμενα. Δεν την έβλεπα πάλι να χαίρεται, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία....

Τελειώνει το καλοκαίρι ... γυρνάμε στην Αθήνα.

  • Στάδιο δεύτερο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση δεύτερη
΄Εχουμε πλέον γυρίσει στην Αθήνα και έχω αρχίσει να δουλεύω με πυρετώδεις ρυθμούς. 

Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου τριγυρνάει η σκέψη πως πρέπει να αγοράσω τα βιβλιοχαρτικά του παιδιού μου ΠΡΙΝ πλακώσουν όλοι μαζί μια μέρα πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.  

Αρχική πρόθεση: να πάρουμε να τα αγοράσουμε μαζί για να έχει τη χαρά να τα διαλέξει η ίδια και να χαρεί. 
Σκληρή πραγματικότητα εργαζόμενης μάνας: δεν έχω ώρα και μυαλό για τίποτα πέραν από τη δουλειά...

Τηλεφωνώ σε φίλη μου με βιβλιοπωλείο: "Να σου στείλω τη λίστα να μου τα ετοιμάσεις να περάσω να τα πάρω μια μέρα πριν πλακώσει ο κόσμος ο πολύς;" "Εννοείται!" Τη στέλνω τη λίστα με mail και βγάζω το συγκεκριμένο θέμα από το πίσω μέρος του μυαλού μου.

Project σχολική τσάντα: καλοπιάνουμε τη νονά Έλενα "Νονά, πότε θα πάτε για τσάντα γιατί η μανούλα δεν προλαβαίνει;;;;" Καλά να είναι η νονά Έλενα, μας την πήρε και την τσάντα  - ροζ, με την barbie της, με τα ροδάκια της, τα χερούλια της, με τα όλα της... (God bless you νονά Έλενα!!!)

Οι μέρες της έναρξης του σχολείου πλησιάζουν επικίνδυνα, το παιδί μου κάτι έχει αρχίσει να υποψιάζεται και επίσημα πλέον, συνεχίζουμε όλοι με τρελή χαρά να λέμε πως θα πάει στην Πρώτη, πως θα έχει τσάντα και βιβλία και τα σχετικά, αντιδράσεις από μέρους της επιπέδου εξαιρετικά χαμηλού...

΄Ηρθε η ώρα να μπει και το γραφείο στο δωμάτιο της - " τι ωραία, εδώ θα διαβάζεις πλέον", τρελή χαρά η μαμά και ο μπαμπάς και όλος ο περίγυρος, χαμόγελα από το Ερικόνι, πήραμε και τη λάμπα του γραφείου να αλλάζει χρώματα για να την κάνουμε πιο εντυπωσιακή την υπόθεση (πίστα με φωτορυθμικά έγινε το γραφείο του παιδιού, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα....)

  • Στάδιο τρίτο: Πρώτη επίσκεψη γνωριμίας στο σχολείο
Και περνούν οι μέρες και μας έρχεται επιστολή από το σχολείο "Περιμένουμε τα πρωτάκια μας για να γνωριστούμε και να παίξουμε πριν αρχίσει το σχολείο την Τετάρτη το απόγευμα"

Τι καλά!!! Θα πάμε στο καινούριο σχολείο! Θα γνωρίσουμε τη δασκάλα μας!!! Κάναμε το μπάνιο μας, λουστήκαμε, χτενιστήκαμε, αποφασίσαμε τι θα φορέσουμε, περάσαμε όλη την ημέρα μας γεμάτες αγωνία για το απόγευμα που θα πηγαίναμε στο σχολείο.

΄Εφτασε και το απόγευμα. Βγάλαμε οικογενειακή φωτογραφία "πρώτη μέρα στο σχολείο" χαρούμενοι και γελαστοί. Μπήκαμε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο, είμαστε ακόμα χαρούμενοι, έχουμε και την αγωνία μας όμως...

Φτάνουμε. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο μπαίνουμε στην αυλή του σχολείου. Είναι γεμάτο παιδάκια (σαράντα συνολικά, αλλά στα δικά μας μάτια φάνηκαν χιλιάδες...)

Το Ερικόνι παγώνει. 
Κρύβεται πίσω μου. 
Μια ζωή στο σχολείο της μαμάς της που έχει συνολικά λίγο παραπάνω από 40 παιδάκια... 

Γνωρίζουμε δύο γλυκύτατες και συμπαθέστατες δασκάλες και ξαναβρίσκουμε την επίσης γλυκύτατη διευθύντρια του Δημοτικού. Εγώ δηλαδή, γιατί η Έρικα παραμένει σταθερά κρυμμένη πίσω από μένα. Συστήνομαι, εγώ μόνο πάντα, ενώ συγχρόνως κάνω απελπισμένες προσπάθειες να βγάλω την κρυμμένη Έρικα από πίσω μου, μπας και την δει καμμία δασκάλα. No hope.

Μας λένε να καθίσουν όλα τα παιδάκια στα σκαλάκια για να τα μοιράσουν σε ομάδες για να παίξουν. 39 παιδάκια κάθονται χαρωπά και περιμένουν. Το 40κοστό, το δικό μου δηλαδή, όρθιο και να έχει αρχίσει ΚΑΙ να κλαίει πλέον. Απελπισία. Της μιλάμε ο μπαμπάς της, εγώ, οι δασκάλες, η διευθύντρια. Τίποτα. Το κλάμα σταθερή αξία.

Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όλα τα παιδιά που έκαναν προσαρμογή στο δικό μου σχολείο τα τελευταία 23 χρόνια και οι απελπισμένες ματιές που μου έριχναν οι δόλιες μάνες. "Μην ανησυχείτε που κλαίει, όλα κλαίνε λίγο στην αρχή" ... Στη δική μας περίπτωση έκλαιγε ΜΟΝΟ η Έρικα.

Θυμάμαι τις συμβουλές μου "Μην ενδώσετε στα κλάμματα, μόλις φύγετε θα σταματήσει" - κάνω την καρδιά μου πέτρα και ακολουθώ τις συμβουλές μου. Την παραδίδω στα έμπειρα χέρια της διευθύντριας (God bless you Ευδοξία!!!), γυρνάω την πλάτη στο παιδί μου που κοπανιέται και φεύγω.

Σα γνήσια συνειδητοποιημένη Ελληνίδα μάνα κάθομαι έξω από την αυλή του σχολείου σε σημείο που δεν με βλέπει και την παρατηρώ. Ηρωίδα η διευθύντρια, την έχει πιάσει στην κουβέντα μπας και την ημερήσει. 

Φεύγω για κανένα τέταρτο. Επανέρχομαι. Εκεί που τις άφησα, εκεί τις βρήκα. Στο ίδιο σκαλάκι, ενώ όλα τα άλλα παιδάκια έχουν χωριστεί σε ομάδες και παίζουν αμέριμνα - τουλάχιστον δεν κλαίει πια. Ξαναφεύγω ... Θα το ξαναπώ. God bless you διευθύντρια Ευδοξία...

Επανέρχομαι τη συμφωνημένη ώρα. Τα παιδάκια είναι όλα έτοιμα σε γραμμή για να τα παραδώσουν στους γονείς τους. Και η δική μου στη γραμμή!!! Συγκίνηση η μάνα! Τουλάχιστον μπήκε στη γραμμή!

Φεύγουμε χαρωπά. Πέφτει η ερώτηση βόμβα: 
"Πού είναι οι φίλοι μου μαμά;;;" 
"Δεν είπαμε Ερικόνι μου πως θα πάνε σε άλλο σχολείο;;;
"Και δεν θα τους ξαναδώ;;;;"
"Θα τους βλέπεις αλλού καλό μου, όχι στο σχολείο. Στο σχολείο θα κάνεις άλλους φίλους"
Δεν της άρεσε...

Η 11η Σεπτεμβρίου πλησιάζει απειλητικά, τα βιβλία ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάω να τα παραλάβω. Δευτέρα ανοίγει το σχολείο, Σάββατο πρωί πάω στο βιβλιοπωλείο. (ήταν που ήθελα να αποφύγω ΟΛΟ τον κόσμο που θα πήγαινε τελευταία στιγμή!) Κόσμος;;; Χαμός. Προσκύνημα. 

Και ναι μεν μου τα είχαν κρατήσει, αλλά ομοίως είχαν κρατήσει και των υπολοίπων μαμάδων. Και όταν η λίστα περιέχει μολύβια, ξύστρες, γόμες,  στυλό, πλαστελίνες, μαρκαδόρους, κόλλες, ψαλίδια, τετράδια, ντοσιέ, φακέλους με αυτιά, φακέλους χωρίς αυτιά, ελληνικά βιβλία, ξενόγλωσσα βιβλία και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, η ουρά στο ταμείο όπου έπρεπε να περαστούν ΟΛΑΑΑΑΑΑ αυτά ένα-ένα από το scanner ήταν ατελείωτη. 

Γνωρίστηκα με άλλες μαμάδες, κάναμε την πλάκα μας, είπαμε τον πόνο μας, να μην τα πολυλογώ, κανένα δίωρο το έχασα στο βιβλιοπωλείο - ορκίστηκα του χρόνου να το πετύχω να ΜΗΝ ΠΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ!!!.

(Τα σχόλιά μου για τα βιβλία των μαθηματικών της Πρώτης Δημοτικού θα τα κάνω σε άλλη ανάρτηση. Με έλουσε κρύος ιδρώτας στη σκέψη πως το παιδί μου στο τέλος της χρονιάς θα έχει μάθει ΟΛΑ αυτά τα πράγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης!)

  • Στάδιο τέταρτο: Αγιασμός
Δευτέρα πρωί ξεκινάμε για το σχολείο οικογενειακά και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ενισχυμένη η ομάδα. Μπαμπάς, μαμά, μαζί μας και η Κα Βίκυ που την προσέχει μέχρι να τελειώσω τη δουλειά, μαζί μας και η νονά Έλενα. Ούτε νύφη να την πηγαίναμε. 
Όχι με την ίδια χαρά της μέρας που φύγαμε για γνωριμία (από την πλευρά της Έρικας εννοείται), οι υπόλοιποι μια χαρά είμαστε...

Η Έρικα είναι πιο ήρεμη αυτή τη φορά. Γίνεται ο αγιασμός, μας μιλάει η Διευθύντρια, συγκινούμαστε οικογενειακώς, κλαίμε, δίνουμε η μία στην άλλη χαρτομάντηλα, η Έρικα στέκεται δίπλα μου, έρχεται η ώρα να πάνε στις τάξεις τους. Με ελαφρύ σπρώξιμο στην πλάτη τη στέλνω στη δασκάλα της. Πήγε! Είμαι συγκινημένη η μάνα. Sucess!!!

Μετά από λίγο κατεβαίνουν με δωράκι από τη δασκάλα - ευτυχώς είναι χαμογελαστή. Πάει κι αυτό. Αγιαστήκαμε και μπήκαμε στην τάξη.

  • Στάδιο πέμπτο: Ενημέρωση γονέων για το πρόγραμμα
Το απόγευμα γίνεται ενημέρωση των γονέων για το πρόγραμμα. Μπαίνουμε όλοι οι γονείς στην τάξη των παιδιών μας. Δεν ξέρω κανέναν. Προσπαθώ να μαντέψω από τους γονείς πώς μπορεί να είναι τα παιδιά τους. Καμμία επιτυχία. Θα περιμένω το πρώτο πάρτυ, αποφασίζω, για να δω ποιος είναι ποιος.

Ακούω με προσοχή την ενημέρωση. Τα περισσότερα τα ξέρω, εκπαιδευτικός γαρ, αλλά ωραία είναι να τα ακούς κι από άλλο συνάδελφο. Λίγο παγώνω όταν μαθαίνω πως μετά τα Χριστούγεννα θα χρειαστεί να διαβάζουμε στο σπίτι μία ώρα και ένα τέταρτο - θα το διαχειριστώ όταν έρθει εκείνη η ώρα...

Η ενημέρωση κρατάει πολλή ώρα. Μια χαρά τα λέει η δασκάλα μας, εγώ είμαι κουρασμένη από όλη την ημέρα. Θέλω και τσιγάρο... Στο τέλος λέω στη δασκάλα "Συγνώμη, αλλά πλέον δεν σας παρακολουθώ. Και τρέμω πως θα κάνει και το παιδί μου το ίδιο όταν κουράζεται..." Με πνίγει η αγωνία τι γονίδια κληροδότησα στο παιδί μου... 

  • Στάδιο έκτο: Πρώτη μέρα στο σχολείο μόνη της (με το σχολικό)
Ξυπνάω στις 6.30 το πρωί (την ώρα που στα νιάτα μου γύριζα από τα μπουζούκια...) Παίρνω απόφαση πως για τα επόμενα 12 χρόνια αυτή η ώρα θα γίνει πλέον η επίσημη ώρα που θα ξυπνάω... Δεν με πνίγει και η χαρά, το ομολογώ...

Αρχίζω την προσπάθεια να την ξυπνήσω. 
Με χάδια, με γλυκόλογα, με φιλιά. Καμμία επιτυχία. 
Με παιδικά τραγούδια. Καμμία επιτυχία. 
Μου έρχεται "φλασιά" πως τις τελευταίες μέρες ακούει την παρωδία του Despasito "Θες παστίτσιο". Youtube to the rescue. Και ΝΑΙ!!! Με το "Θες παστίτσιο" ξυπνάει. Γελάμε μαζί, κάνουμε χαζά, την ετοιμάζω, της ετοιμάζω κολατσιό λες και θα πάει στην οικοδομή. Καλύτερα να σκάσει από το φαγητό παρά να πεινάσει το βλαστάρι μου... Δεν έχω ξαναετοιμάσει κολατσιό, στον Παιδικό Σταθμό έτρωγε μέσα στο σχολείο πρωινό και μεσημεριανό (πιάστηκα άπειρη!). 

Κατεβαίνουμε κάτω να περιμένουμε το σχολικό. Βγάζουμε φωτογραφίες αναμνηστικές. (Είμαι και ψιλοέτοιμη να την πάω εγώ, αν και τυχόν δεν θέλει να μπει στο σχολικό, αλλά δεν το λέω...)

Έρχεται το σχολικό, είναι μέσα άλλο ένα παιδάκι. Της γελάει. Καλά να είναι το παιδάκι! "Πώς σε λένε αγοράκι μου;", τον ρωτάω. Άρη", μου απαντάει ντροπαλά. Να μου την προσέχεις την Έρικα σε παρακαλώ, Άρη μου!!!" του λέω. Μου γελάει κι εμένα... Τον αγαπώ τον Άρη!!!

Φεύγουν...

Το παιδί μου πήγε στο Δημοτικό!!!  Καλή μας αρχή! (to be continued!!!)