Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Να τις ακούτε τις ιστορίες που λένε οι μαμάδες σας βρε ...

Με τη μαμά μου είχα πολύ δύσκολη σχέση. Νομίζω το έχω γράψει πολλές φορές.  Ευτυχώς πρόλαβα και "έφτιαξα" ό,τι προλάβαινα από αυτή τη σχέση στο λίγο χρόνο που μου δόθηκε πριν φύγει από κοντά μας για πάντα πριν σχεδόν 5 χρόνια (Θεέ μου, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός...)

Για κάποιο περίεργο λόγο σ' αυτά τα πέντε χρόνια μαθαίνω γι αυτήν όσα πράγματα δεν είχα μάθει όσο καιρό ήταν κοντά μας...

Έμαθα γιατί με έβλεπε πάντα σαν το μωρό της κι ας είχα φτάσει να είμαι 45 χρονών, γιατί μου ετοίμαζε φαγητό και μου το άφηνε να το φάω , ενώ εγώ της φώναζα να μην το κάνει, γιατί με κοίταγε με παράπονο στα μάτια και δεν μου μίλαγε, γιατί επέμενε με τόσο σθένος να κάνω πράγματα που αυτή ήταν πεπεισμένη πως ήταν σωστά, κι εγώ όχι. Τα έμαθα για της πλαγίας οδού και με μεγάλη καθυστέρηση,  αλλά τα έμαθα...

Ένα πράγμα που μου έλεγε πάντα η μαμά μου με παράπονο ήταν: "δεν μου έχεις πει ποτέ να πάμε μαζί μια βόλτα, να πιούμε έναν καφέ..."
Εγώ; Καφέ με τη μαμά μου; Να πούμε τι;;; Δεν θα περνάει η ώρα ... Χίλιες φορές να πάω στα πεταχτά να τα πούμε στο σπίτι της και μετά  να φύγω να πάω για καφέ με τις φίλες μου.

Μετά το θάνατό της τα έφερε έτσι η ζωή και βρέθηκα με πολλές μαμάδες φίλων μου. Και κάθισα μαζί τους. Και μίλησα μαζί τους. Και ήπια καφέ μαζί τους. Και έφαγα μαζί τους. Και άκουσα τις ιστορίες τους.  Και μετάνιωσα.

Γιατί τελικά η κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία. Και τα δικά της βιώματα.  Και τους δικούς της λόγους που την έκαναν να φέρεται με τον τρόπο που φερόταν σα μαμά.

Και αν πιεις ένα καφέ μαζί της ή ακόμα καλύτερα, αν περάσεις ένα Σαββατοκύριακο μαζί της, θα σου διηγηθεί πολλά από τη ζωή της, που σίγουρα ήταν πολύ διαφορετική από τη δική σου. Και θα καταλάβεις πολλά.

Η γενιά των δικών μας μαμάδων που είναι τώρα κάπου ανάμεσα στα 75 με 80 μεγάλωσε σε έναν άλλο κόσμο. Με άλλες προτεραιότητες και άλλα δεδομένα. Οι περισσότερες βίωσαν με τον έναν ή τον  άλλο τρόπο τον πόλεμο.  Άλλες την προσφυγιά.  Άλλες την απώλεια ενός ή και των δύο γονέων. Οι περισσότερες έζησαν σε ένα  γάμο, που δεν ήταν έτσι όπως τον είχαν ονειρευτεί, αλλά αυτός ήταν και δεν είχε περιθώρια για αλλαγή... Η οικονομική και συναισθηματική ανεξαρτησία δεν ήταν τότε της μόδας...

Ένα κοινό που νιώθω εγώ πως είχε αυτή η γενιά των μαμάδων ήταν πως μεγάλωσαν σε μια εποχή που η  έκφραση και εκδήλωση των  συναισθημάτων δεν ήταν αυτονόητη - για να μην πω ανύπαρκτη... Είναι μια γενιά που έζησε αγωνίες επιβίωσης και δεν είχε την πολυτέλεια να τις πάρουν αγκαλιά, να τις φιλήσουν, να τους πουν "μπράβο" για τα όποια επιτεύγματά τους. Είναι μια γενιά που δεν πήρε συναίσθημα και δεν έμαθε πώς να το δίνει παρακάτω. 

Και μετά ήρθαμε εμείς.  Που είχαμε την τύχη για γεννηθούμε εκεί ανάμεσα στο 1960 και το 1970 που τα προβλήματα επιβίωσης, πολέμου και τα σχετικά είχαν περιοριστεί.  Κάποιοι είχαμε την τύχη να μην έχουμε καν την αγωνία για  μια "καλή ζωή" που ήταν όλα εξασφαλισμένα, μια και οι γονείς μας αγωνίστηκαν να μας προσφέρουν σε υλικά αγαθά, όλα όσα είχαν στερηθεί αυτοί. Σπίτια, καλά σχολεία, μόρφωση, αυτοκίνητο στα 18, διακοπές, εξοχικά.  Anything money could buy...

Αυτό όμως που "money can't buy" και είναι το συναίσθημα, δεν μπόρεσαν να μας το δώσουν. 
Ακριβώς γιατί είναι κάτι που βιώνεται και δεν αγοράζεται. 

Και βγήκαμε μια γενιά παιδιών που τα είχαμε - σχεδόν - όλα, αλλά παραμέναμε παραπονεμένοι και πληγωμένοι. 

Δεν με αγάπησε η μαμά μου, δεν με φίλησε η μαμά μου, δεν με πήρε αγκαλιά η μαμά μου, δεν μου είπε ποτέ μπράβο η μαμά μου... Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τα συναισθήματα που της "πέταγα" στα μούτρα πολλές φορές, γιατί δεν είχε μάθει ποτέ να διαχειρίζεται τα δικά της...


Είμαι ευγνώμων για όλες τις μαμάδες αυτής της ηλικίας που είναι ακόμη κοντά μας και μου διηγούνται τις ιστορίες τους.  Όταν πίνω καφέ μαζί τους ή όταν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω μαζί τους είναι σα να ακούω τη δική μου μαμά. Που δεν την άκουσα ποτέ - παρά μόνο σε μια καταλυτική για τη σχέση μας συζήτηση που μου απάντησε απολογητικά στις κατηγορίες μου πως "δεν με πήρες αγκαλιά, δεν μου είπες μπράβο, δεν..., δεν..., δεν ..." με ένα απλό και αθώο:  "μα δεν ήξερα πώς να το κάνω... Ούτε εμένα με πήραν ποτέ αγκαλιά, ούτε εμένα μου είπαν μπράβο..." Είμαι ευγνώμων γιατί μου μιλάνε και νομίζω πως ακούω τη δική μου μαμά.

Γι' αυτό σας λέω.  Να τις ακούτε τις ιστορίες που σας λένε οι μαμάδες σας... Και αν δεν ζουν οι δικές σας μαμάδες να ακούτε ιστορίες από άλλες μαμάδες.  Να τις βγάζετε καμιά βόλτα για καφέ, να τις πηγαίνετε διακοπές ένα ΣΚ...

Η κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία... Που ρίχνει φως έμμεσα στη δική μας ζωή...

Μαμά την ακούω την ιστορία σου.  Από άλλες μαμάδες μεν, αλλά την ακούω... 
Μεγάλη αγκαλιά, σαν κι αυτήν που δεν σου έδωσα και δεν μου έδωσες ποτέ. Σαν κι αυτές  που κάνω εγώ στην κόρη μου, επειδή μου προσέφερες απλόχερα την οικονομική πολυτέλεια και άνεση, το σπίτι και τη μόρφωση για να έχω χρόνο να ασχοληθώ με συναισθήματα....

Σ' ακούω μαμά...

5 σχόλια:

  1. Κειμενάρα! Δείχνεις τόσο συνειδητοποιημένος άνθρωπος που έχει τόσο καλή σχέση με τον εαυτό του. Μπράβο! Υπέροχο! Μακάρι όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες να δείχναμε τέτοια συναισθηματική ωριμότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με συγκινησες Νατασα
    Γιαννης Φ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ωραίο το site σας. Μπράβο καλή συνέχεια
    Η ομάδα του
    Tipsnow
    http://www.tipsnow.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σας ευχαριστώ πολύ!

    Ζητώ συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση... - τώρα είδα το σχόλιο σας γιατί είχε πάει σε αυτά που θέλουν εποπτεία ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή