Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Περί διατροφής και άλλων δαιμονίων ....

Η αφορμή γι' αυτό το κείμενο μου δόθηκε από σχετική ερώτηση μιας μαμάς του σχολείου "πείτε μου, τι να πω στην 4χρονη κόρη μου, που μου λέει πως δεν πρέπει να τρώει πολύ, επειδή μια συμμαθήτριά της λέει πως θα κάνει χοντρή κοιλιά;"

Η αλήθεια είναι πως το θέμα της διατροφής με είχε απασχολήσει από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου (ήμουν πάντα χαριτωμένη, αλλά πάντα "χοντρούλα") και με απασχόλησε πολύ πιο ουσιαστικά, και με άλλον τρόπο, όταν έγινα εγώ η ίδια μητέρα.

Οκ, εγώ πέρασα όλη μου τη ζωή ως "χοντρούλα", ως "τι όμορφη κοπέλα, κρίμα να μην είναι πιο αδύνατη",  ως "αν ήταν πιο αδύνατη, θα τα έφτιαχνα αμέσως μαζί της", ως "δεν έχουμε ρούχα στο μέγεθός σου στο μαγαζί μας, δεσποινίς, δοκίμασε την Ulla Popken"... 

Είχα μια μαμά που - καλή της ώρα εκεί που είναι- δεν αποδέχτηκε ποτέ της το σωματότυπό μου, που, από τότε που με θυμάμαι δεν με άφηνε να τρώω συγκεκριμένα φαγητά "για να μην παχύνω", που ποτέ δεν μου είπε "τι όμορφη που είσαι, όπως είσαι", που ποτέ δεν άφησε το βλέμμα της να μου δείξει πως αποδέχεται πως "έτσι ήμουν τέλος πάντων" και δεν επρόκειτο ποτέ να γίνω με άλλο σώμα... (και τώρα που το σκέφτομαι, δεν είχε αποδεχτεί ποτέ ούτε το δικό της...)

Το αποτέλεσμα: 


  • θυμάμαι ακόμα πως, όταν πήγαινα επίσκεψη σε ξένα σπίτια και με ρώταγαν τι ήθελα, ζήταγα "λίγο ψωμάκι παρακαλώ" (διότι ήταν απαγορευμένη τροφή), 
  • πέρασα όλα μου χρόνια τρώγοντας κρυφά γλυκά και ψωμιά και διάφορα φουντούνια, γαριδάκια και διάφορα άλλα ανθυγιεινά και βάζοντας συνέχεια κιλά
  • έμαθα απ΄έξω κι ανακατωτά όλες τις δίαιτες της εποχής (βλέπε Weight Watchers και τα σχετικά)
  • ήμουν σε μία συνεχή διαμάχη με τη μητέρα μου για το τι φάω και γιατί επιτέλους δεν μπορώ να αδυνατίσω, και γιατί δεν είμαι σαν την κόρη της φίλης της που έχασε 10 κιλά, και γιατί δεν τρώω τα μπιφτεκάκια που μου ετοιμάζει αυτή μέχρι τα 44 χρόνια μου (είναι σημαδιακή η ηλικία...)
  • έχανα πάντα λίγα κιλά, με χίλια ζόρια και τα ξαναέβαζα τάχιστα
  • έβαλα "δακτύλιο" στο στομάχι μου και κατάφερα και παρέμεινα χοντρή ακόμη και με το δακτύλιο
  • είχα μια αυτοπεποίθεση που σερνόταν στα πατώματα, γιατί επικεντρωνόμουν πάντα στο βάρος μου, και όχι σε όλα τα άλλα που μπορούσα να κάνω τόσο καλά στη ζωή μου (αλλά, τα οποία, η "ματιά της μαμάς" δεν τα αναγνώριζε ποτέ...)
Στα 44 μου χρόνια, λοιπόν,  απέκτησα την κόρη μου. 
Ήταν καθοριστικό για μένα να μην ζήσει με κανέναν τρόπο αυτό που έζησα εγώ. Ορκίστηκα πως θα βρω τρόπο, να μην περιστρέφω τη ζωή της γύρω από το βάρος της,  για να μην τυραννιστεί, όπως τυραννίστηκα εγώ. Και ως μαμά πλέον (όχι ως ειδική, διότι δεν είμαι διατροφολόγος), ένιωσα πως ο σωστός τρόπος να κινηθώ, ήταν ο εξής:

1) Καταρχήν, όταν άρχισα να διαβάζω βιβλία σχετικά με τα μωρά και τα ωράριά τους, συνειδητοποίησα πως τα μωρά έρχονται στον κόσμο "προγραμματισμένα" να τρώνε ανά τρίωρο.  Μου χτύπησε καμπανάκι... Αν ερχόμαστε έτσι προγραμματισμένοι στον κόσμο, γιατί να μην πρέπει να το διατηρήσουμε και αργότερα; Η φύση είναι σοφή. Αποφάσισα λοιπόν να διατηρήσω "το μικρό γεύμα ανά τρίωρο" για την κόρη μου... και φρόντισα ακόμη και όταν ξεπεράσαμε την ηλικία του τρίωρου, να έχει πρόσβαση σε ένα σνακ ανά τρίωρο. (πράξη σοφή, όπως μου επεσήμανε η διατρολόφος, αργότερα...)

2) Αποφάσισα πως θα σεβαστώ ΑΠΟΛΥΤΑ τις επιθυμίες, το ένστικτό και τη φυσική διάθεση που θα είχε το παιδί μου για φαγητό.  Τι εννοώ: Ακολουθώντας πάντα τις αρχικές οδηγίες της παιδιάτρου για το πότε έπρεπε να αρχίσει να τρώει κάθε είδους φαγητό, την άφηνα να τρώει τα πάντα.  Όταν λέω τα πάντα,  εννοώ τα πάντα.  Σε ηλικία 9 μηνών, που ακόμη λιώναμε τα πάντα στο μπλέντερ, η ΄Ερικα άρπαξε ένα παϊδάκι που βρισκόταν στο πιάτο μπροστά μου και άρχισε να το γλύφει.  Την άφησα.  Σε ηλικία 12 μηνών, την έχω σε video να τρώει τζατζίκι με το κουτάλι. Την άφησα.  Σε ηλικία 15 μηνών έτρωγε ελιές, κολοκυθάκια τηγανητά, ρεβύθια, γαρίδες, γαρδουμπάκια. Μόλις μου έδειχνε πως δεν ήθελε άλλο φαγητό, της έλεγα "οκ, εφόσον χόρτασες σταμάτα". Αν μου έδειχνε πως θέλει 2ο ή και 3ο πιάτο, της το έδινα.  Γενικά, δεν προσπάθησα ποτέ να της πω "Μα πρέπει να φας κι άλλο, δεν είναι αρκετό αυτό" ή "Μην τρως άλλο, θα σκάσεις".  Την άφησα να αφουγκράζεται μόνη της,  τι πραγματικά ζητάει το σώμα της (πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ εγώ, έτρωγα για να τρώω και να παρηγοριέμαι, γενικώς...)

Δεν άκουσα ΠΟΤΕ τη γιαγιά (από την πλευρά του μπαμπά, εννοείται) που φώναζε "μόνο τόσο θα φάει το παιδί;;; Τίποτα δεν έφαγε πάλι. Θα πεθάνει από την πείνα... τσ, τσ, τσ"

Το αποτέλεσμα αυτού είναι πως η Έρικα τρώει φυσιολογικά. Όταν πεινάει, τρώει. ΄Οταν δεν πεινάει, δεν τρώει.  Αν κάποια μέρα δεν φάει, διότι δεν πεινάει, το αναπληρώνει την επόμενη.  Δεν έχει πάθει ποτέ, τίποτα... Μου έχει τύχει να κοιμηθεί ένα βράδυ χωρίς να πιει καθόλου γάλα και το άλλο πρωί να πιει δυο μπουκάλια... fine with me....

3) Καθώς η Έρικα μεγάλωνε διαπίστωνα καθημερινά πόσο δυνατό παράδειγμα ήμουν γι' αυτήν.  Ό,τι έκανα, έκανε. Ό,τι έτρωγα, έτρωγε. Ουπς!!! Συναγερμός! Ήμουν μια μαμά που έτρωγε άσχημα! Έτρωγα άτσαλα, χωρίς να κρατάω τα τρίωρα που προσπαθούσα να τηρώ για αυτήν, έτρωγα πολλά γλυκά, είχα τα ντουλάπια της κουζίνας γεμάτα τσιπς, μπισκότα και διάφορα άλλα αλμυρά και γλυκά για τις δύσκολες ώρες (ξέρετε τι εννοώ τώρα...) και γενικά ήμουν ένα τραγικό παράδειγμα προς αποφυγήν.  Η δική μου επίσκεψη σε διατροφολόγο, αυτή τη φορά, ήταν επιβεβλημένη.  Ο δακτύλιος στο στομάχι δεν απέδωσε (οπότε αφαιρέθηκε...), όπως προείπα, άρα η σωστή λύση ήταν πλέον μονόδρομος: ισορροπημένη διατροφή.  Τρώμε απ΄ όλα, με μέτρο και σε κατάλληλους συνδυασμούς. (God bless you Αλεξία και Χαρίλαε Παππή...)

Αποτέλεσμα: την ώρα που παλιά έτρωγα γλυκό (και κατ΄επέκτασιν και η Έρικα...), τώρα τρώμε γιαούρτι με φρούτα ή μπισκότα ολικής με μαύρη σοκολάτα ή ωμά αμύγδαλα και λίγο μέλι. Την ώρα που, εύκολα, έτρωγα "μία πίτσα με απ΄όλα" (ναι, και αυτήν έτρωγε η Έρικα), τώρα φτιάχνουμε μαζί, μια vegeterian pizza με αραβική πίττα ολικής άλεσης, φρεσκοκομμένα λαχανικά και νοστιμότατο τυράκι.

Για να μη γίνομαι κουραστική: αντικατέστησα όλα τα junk food που τρώγαμε παρέα στο σπίτι, με τα αντίστοιχα υγιεινά.  Διευκρινίζω: Αν πάμε έξω και τρώνε άλλα παιδάκια και μου ζητήσει να φάει κι αυτή παγωτό, γλυκό, τσιπς, γαριδάκια και όλα τα σχετικά, δεν της λέω ποτέ όχι.  Αλλά έχω πετύχει αυτό, που δεν είχε πετύχει η μαμά μου σε μένα: τρώει όσο νιώθει πως έχει ανάγκη και ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ. Δεν της έχω απαγορεύσει τίποτα.  Όταν το βρει, μπορεί να το φάει.  Απλά, δεν της τα φέρνω εγώ κάθε μέρα μέσα στο σπίτι, ώστε να βλέπει εμένα να τρώω και να της λέω "α, εσύ δεν πρέπει να φας..." Κι επειδή δεν της τα στερώ, δεν της μένει και απωθημένο, όπως μου έμενε εμένα...

4) Διαβάζοντας διάφορα άρθρα σχετικά με τη νευρική ανορεξία, τη βουλιμία και τα όλα τα σχετικά, έχοντας διαβάσει πρόσφατα το εξαιρετικά ενδιαφέρον για όλες τις μαμάδες κοριτσιών "'Ηθελα μόνο να χωρέσω, της Στέλλας Κάσδαγλη" και διαβάζοντας ΚΑΙ αυτό το άρθρο, που με άγγιξε πάρα πολύ, αποφάσισα και κάνω (ή ΔΕΝ κάνω) με την Έρικα, τα εξής:
  • Δεν ανεβαίνω στη ζυγαριά (μπροστά της).
  • Η ίδια ανεβαίνει στη ζυγαριά, όποτε έρχεται η παιδίατρος.  Εγώ δεν την ανεβάζω ποτέ.  Αν καμμιά φορά ανέβει από μόνη της στη ζυγαριά, γιατί βρίσκεται μέσα στο μπάνιο, και σηκώσει τα μάτια της σα να με ρωτάει "τι λέει η ζυγαριά" της λέω: "είσαι μια χαρά γερή, υγιής και δυνατή. Κατέβα τώρα και πάμε να παίξουμε".
  • Την αφήνω να νιώσει άνετα με το σώμα της και με το σώμα μου.  Δεν της κρύβω την μεγάλη κοιλιά μου ή τον μεγάλο ποπό μου.  Έτσι είναι η μαμά και είναι μια χαρά. Κι έτσι είσαι εσύ, και είσαι μια χαρά.
  • Την ενθαρρύνω να περπατάμε και να κάνουμε δραστηριότητες έξω παρεούλα.  Πάει κολύμπι μια φορά την εβδομάδα και κάνει αθλητικές δραστηριότητες στον παιδικό σταθμό. Όλα φυσιολογικά. Χωρίς πίεση.
  • Επιμένω, όταν τρώμε να καθόμαστε κανονικά στο τραπέζι και όχι μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή.  Η ώρα του φαγητού είναι ιερή...
Αυτά τα ολίγα από τη μαμά Νατάσσα...  Δεν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα αυτά που σας έγραψα.  Οι εμπειρίες μιας υπέρβαρης, ταλαιπωρημένης μάνας είναι.  Που, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχει μια πολύ υγιή, όμορφη, χαρούμενη και δυνατή κόρη... Αν μπορέσω έστω και μία άλλη μαμά να βοηθήσω με αυτές τις σκέψεις μου, θα είμαι πολύ χαρούμενη...

Υ.Γ. Για όσες ζείτε με την αγωνία, σε τι φάση είμαι εγώ με τα κιλά μου, έχω να μοιραστώ μαζί σας πως: παραμένω μια "όμορφη, αλλά χοντρούλα", εδώ και έξι μήνες ακολουθώ την ισορροπημένη διατροφή που σας ανέφερα, προσπαθώ να περπατάω μαζί με την κορούλα μου ή με καμμία φιλενάδα μου, θεωρώ πως το σώμα μου αρχίζει πρώτη φορά μετά από χρόνια να ξαναβρίσκει και αυτό ισορροπία, όσον αφορά το φαγητό, τρώω από όλα, με μέτρο και με τους κατάλληλους συνδυασμούς, αποφεύγω τη ζυγαριά, νιώθω από μόνη μου πως σιγά-σιγά υποχωρούν τα λίπη που είχαν χτιστεί με τόσα χρόνια κακής διατροφής και ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε μία κόρη στα 44, για να μάθω, επιτέλους, να προσέχω τον εαυτό μου...

Σας γλυκοφιλώ!

(Υ.Γ. 2 Μη θεωρήσετε τυχαίο το γεγονός πως δεν έχω αγοράσει Barbie στην κόρη μου....)

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Το πρώτο φιλί....

(Για την ακρίβεια, θα έπρεπε να είναι 

I WILL ALWAYS REMEMBER OUR FIRST KISS...)

Ξέρω πως ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι ρομαντικό ή ερωτικό. Δεν πρόκειται για τέτοιο φιλί όμως...

Πρόκεται για το πρώτο φιλί που μου έδωσε η κόρη μου. Δεν της το έδωσα εγώ (που τη λούζω στα φιλιά!!!). Μου το έδωσε αυτή. Για πρώτη φορά. Και μόνο που δεν έκανα τούμπες από τη χαρά μου.

Καθόμασταν, όπως κάθε πρωί στο κρεβάτι μου, και σαχλαμαρίζαμε, μέχρι να έρθει η ώρα να την ετοιμάσω για τον παιδικό.  Πάνω στο παιχνίδι, έκανε μια τούμπα και χτύπησε με το κεφάλι της τη μύτη μου.  Εγώ έκανα "ωχ!" και σταμάτησα προς στιγμήν.  Εκείνη την ώρα, αντί να γίνει το σύνηθες, να με κοιτάξει λίγο απορημένα και να περιμένει πότε θα σταματήσω να δείχνω ότι πονάω, για να συνεχίσουμε το παιχνίδι (καταλαβαίνετε πόσες κλωτσιές έχω φάει τα τελευταία 2 χρόνια και 4 μήνες....)  έκανε το μοναδικό: Με κοίταξε στα μάτια, μου έπιασε με τα δύο χεράκια της το πρόσωπο μου και με ρώτησε "πού πονάθ;". Μόλις της έδειξα  απορημένη τη μύτη μου, έσκυψε και μου έσκασε ένα φιλί επάνω στη μύτη! Το ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!

Ξέρω πως όσοι με ξέρουν θα με κοροϊδέψουν πως έχω γίνει χαζομαμά... αλλά πιστέψτε με, ο ίδιος ο Μπράντ Πιτ να με είχε φιλήσει, δεν θα συγκρινόταν με ΤΙΠΟΤΑ με αυτό το πρώτο φιλί της Έρικας.

Ξέρω πως αυτό δεν είναι ένα θέμα που θα ενδιαφέρει πολύ κόσμο που διαβάζει ένα blog. Ξέρω πως θα μου πείτε ¨μόνο το δικό σου παιδί φιλάει, μαντάμ, τα δικά μας δεν κάνουν τίποτα νομίζεις;¨.  Ξέρω πως δεν περιμένατε τόσο αφελές κείμενο από μία νηπιαγωγό που είναι όλη μέρα με παιδιά και που έχει εισπράξει άπειρα φιλιά από παιδικά στοματάκια. Τα ξέρω όλα.  

Αλλά θέλω κάποτε, όταν μεγαλώσει, να έχω μια απόδειξη πως αυτό το πρώτο της φιλί μου έδωσε τόση χαρά, που το μοιράστηκα με όλον τον κόσμο, με το ρίσκο να χαρακτηριστώ μια ακόμη χαζομαμά...