Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Καλό καλοκαίρι Μαμά...(και Μπαμπά!)

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της φετινής σχολικής χρονιάς.

Μιας χρονιάς που για μένα προσωπικά ήταν εξαιρετικά δύσκολη.
Μια χρονιά, που έχασα τη δική μου μαμά και που άρχισα να νιώθω, κάθε μέρα και περισσότερο, τι σημαίνει να είσαι η ίδια μαμά, μέσα από την κοινή μου ζωή με την κορούλα μου...

Με όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας και όλες τις ενοχές που κουβαλάς, για το αν κάνεις καλά αυτό που κάνεις και αν το συνδυάζεις με σωστό τρόπο, μαζί με όοοοολα τα άλλα που κάνεις  στη ζωή σου...

Σήμερα το πρωί λοιπόν, άρχισα να διαβάζω στην Έρικα το βιβλίο με τίτλο "Το βιβλίο της μαμάς" του Τοντ Παρ, εκδόσεις Μεταίχμιο, που της αγόρασα, μεταξύ πολλών άλλων, για να τα διαβάζουμε παρέα στις διακοπές, που ξεκινάνε αύριο... (ζήτωωωω!!!)


Ένα βιβλίο που μου τράβηξε την προσοχή με το που το είδα στο βιβλιοπωλείο και που το λάτρεψα μόλις το άνοιξα και του έριξα την πρώτη ματιά, γιατί όπως λέει μέσα: 

Είναι ένα βιβλίο 
"αφιερωμένο σε όλες τις διαφορετικές μαμάδες του κόσμου,
που δουλεύουμε σκληρά κάθε μέρα
για να ομορφύνουμε τη ζωή 
με την άνευ όρων αγάπη και υποστήριξή μας"...

   

Και μου άρεσε τόοοοοοσο πολύ! Και αποφάσισα πως ο καλύτερος τρόπος για να σας αποχαιρετίσω για τις καλοκαιρινές διακοπές, είναι να μοιραστώ μαζί σας μερικές εικόνες από αυτό το βιβλίο...

Γιατί λέει τόσες μικρές αλήθειες μέσα! Για το πόσο διαφορετικές είμαστε οι μαμάδες μεταξύ μας....αλλά και πόσο ίδιες...

Πως άλλες οδηγούμε αυτοκίνητο

... και άλλες μοτοσικλέτα....


                                                             Άλλες φοράμε τζιν ...

















 κι άλλες τα καλά μας....

Σε άλλες αρέσει ο χορός και σε άλλες το κολύμπι...

Άλλες δουλεύουμε στο σπίτι .....


                                              και άλλες σε μεγάλα κτίρια....



Άλλες τους τραγουδάμε τραγούδια

                                                                                                       άλλες τους διαβάζουμε παραμύθια....


κι άλλες τους μαθαίνουμε να ζωγραφίζουν...

Άλλες πετάμε αεροπλάνα ...

και άλλες μπαλόνια...

Σε άλλες αρέσει να μαγειρεύουμε ...


Και σε άλλες αρέσει να παραγγέλνουμε πίτσα ...

Όλες μας όμως προσέχουμε τα βλαστάρια μας την ώρα που κοιμούνται... 


πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα...



Όλες τα αγαπάμε και τα φιλάμε...

                                                                                              και όλες τα αγκαλιάζουμε...
Σε όλες μας αρέσει ...

να διασκεδάζουμε μαζί τους! 



και πιο πολύ από όλα 

 όλες μας θέλουμε να είναι ευτυχισμένα, χαρούμενα , γελαστά, "πολύχρωμα" 
και να είναι ο εαυτός τους....

Σε όλες αυτές τις υπέροχες , τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες μαμάδες 

(και τους μπαμπάδες, που δεν αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο, αλλά που τους αγαπάμε και αναγνωρίζουμε εξίσου τον τρόπο που συμβάλλουν στην καθημερινότητα των παιδιών μας...) 

που έχουμε τόσα κοινά να μας ενώνουν και τόσες διαφορές που μας κάνουν ξεχωριστές

και 

σε όσες από αυτές τις καταπληκτικές μαμάδες (και μπαμπάδες) εμπιστεύτηκαν σε μένα και τους συνεργάτες μου τα παιδάκια τους αυτή τη σχολική χρονιά

Θέλω να ευχηθώ 
"Καλό Καλοκαίρι" , "Καλές διακοπές" 

και 

"Καλή δύναμη στο δύσκολο, αλλά και τόσο ξεχωριστό  έργο μας να είμαστε γονείς
με όποιον ξεχωριστό τρόπο μπορεί η καθεμιά μας"


Μεγάλη αγκαλιά σε όλους!

Νατάσσα και όλοι οι συνεργάτες του Natasha's Wonderland/babyland


Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Λέτε τους γλυκόλογα...


Ήθελα από πολύ καιρό να γράψω για αυτό το θέμα.  Ίσως και από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε η Έρικα (που δεν είχα αρχίσει καν να γράφω στο blog...).  Το ένιωθα όμως τόσο έντονα,  πως πρέπει να γράψω κάτι γι' αυτό,  που ήταν αναπόφευκτο να γίνει κάποια στιγμή.   

΄Ωσπου έπεσα επάνω σε αυτή την ανάρτηση. Που δείχνει πόσο πιο μεγάλος γίνεται ο εγκέφαλος του παιδιού, όταν του μιλάνε γλυκά και το αγαπάνε.  Και είπα μέσα "ναι, ήρθε η στιγμή..."

Μέσα στα πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας που έχω κάνει, έχει χαραχτεί στο μυαλό και την ψυχή μου περισσότερο από όλες τις εμπειρίες που είχα, ένας κύκλος συνεδριών που λεγόταν "το μέσα παιδί".  Δεν θέλω και δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για το τι ήταν το σύνολο των συνεδριών.  Θέλω μόνο να σταθώ στην εμπειρία που έκανε εμένα προσωπικά να νιώσω σε όλο της το μεγαλείο πόσο σημαντικό είναι να ακούς "γλυκόλογα" από τη μαμά (και τον μπαμπά) στους πρώτους μήνες, τα πρώτα χρόνια της ζωής σου και πόσο σε "σημαδεύουν" αυτά τα γλυκόλογα.

Η εμπειρία μου είχε ως εξής:
Είχα καθίσει στη μέση του κύκλου της ομάδας ψυχοθεραπείας, έκλεισα τα μάτια μου,  πήρα βαθειά αναπνοή, αφέθηκα ελεύθερη και η ομάδα γύρω μου άρχισε να μου διαβάζει "φράσεις-κλειδιά" που πρέπει να ακούσει ένα μωρό όταν έρθει για πρώτη φορά στον κόσμο.  

Ξαφνικά, ήμουν στη μέση ενός κύκλου, με μάτια κλειστά, και άκουγα να περιτριγυρίζομαι από ανάμεικτες γυναικείες και ανδρικές φωνές που μου έλεγαν τις φράσεις:

"Είσαι ένα υπέροχο μωρό μικρή Νατάσσα!"
"Καλωσόρισες στη ζωή μου μικρή Νατάσσα!"
"Σε περίμενα! Είμαι τόσο χαρούμενος που ήρθες στη ζωή μου!"
"Είσαι το καλύτερο δώρο, που μπορούσε να μου στείλει ο Θεός"
"Σε αγαπάω μικρή Νατάσσα!"
"Σε είχα ζητήσει όπως ακριβώς είσαι μικρή Νατάσσα!  Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα για να σε αγαπάω"
"Πόσο τυχερή είμαι που σε έχω"
"Θα είμαι πάντα εδώ για σένα"
"Δεν θα σε αφήσω ποτέ"
"Η μαμά και ο μπαμπάς πάντα θα σε προσέχουν, θα σε αγαπούν και θα νοιάζονται για σένα, ό,τι κι αν γίνει"

Ήταν σαν ένας τρελός χορός από γλυκόλογα που γύριζαν γύρω μου ασταμάτητα. Πολλές φορές τύχαινε να διαβάζουν την ίδια φράση "Είσαι ένα υπέροχο μωρό.  Σε αγαπάω", "Είσαι ένα υπέροχο μωρό. Σε αγαπάω.", "Είσαι ένα υπέροχο μωρό.  Σε αγαπάω" , "Είσαι όπως ακριβώς σε είχα ζητήσει. Μην αλλάξεις τίποτα για να σε αγαπάω." , "Είσαι ένα υπέροχο μωρό.  Σε αγαπάω", "Μην αλλάξεις τίποτα"... και δεν με πείραζε καθόλου.  Αντίθετα, η συνεχής επανάληψη, με έκανε να νιώθω ακόμη πιο όμορφα. Ακόμη πιο γλυκά. Ακόμα πιο καλοδεχούμενη...

Βάλτε λίγο τον εαυτό σας στη θέση μου.  
Κλείστε τα μάτια και προσπαθείστε να ακούτε αυτές τις φράσεις... Να "χορεύουν" γύρω από το κεφάλι σας και μέσα στα αυτιά σας αυτές οι φράσεις, που είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι από εμάς δεν τις ακούσαμε, όταν έπρεπε να τις ακούσουμε.

Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο είχα κλάψει σ΄αυτή τη διαδικασία... 
Νομίζω πως δεν είχα ακούσει ποτέ, καμμία από αυτές τις φράσεις στα πρώτα χρόνια της ζωής μου...  (Δεν το λέω για να κατηγορήσω τη μαμά μου ή τον μπαμπά μου.  Το έχω περάσει αυτό το στάδιο...).  Απλά ένιωθα πόσο υπέροχο είναι να ακούς τέτοια λόγια, να σου έρχονται από παντού γύρω σου.  Κι εμένα μου ερχόντουσαν από άγνωστες ανδρικές και γυναικείες φωνές.  Το φαντάζεστε να τα ακούς από την ίδια σου τη μαμά και τον μπαμπά;

Νομίζω πως όλοι μας λίγο ή πολύ το θεωρούμε αυτονόητο πως "αγαπάμε το μωρό μας", "πως ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει" κτλ., κτλ.  ΤΟΥ ΤΟ ΛΕΜΕ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ;

Έχοντας βιώσει αυτή την εμπειρία, είχα αποφασίσει να το κάνω άμεσα πράξη, μόλις κάνω το δικό μου παιδί.  

Έτσι λοιπόν, με το πήρα το Ερικάκι μου στην αγκαλιά μου, άρχισα να του ψιθυρίζω αυτά τα γλυκόλογα.  Πόσο χαρούμενη ήμουν που ήρθε στη ζωή μου, πόσο την είχα ζητήσει από το Θεό, πόσο όμορφο μωρό ήταν, πως θα είμαι πάντα κοντά της, πως ο μπαμπάς της κι εγώ θα την προσέχουμε και θα την αγαπάμε πάντα, πως την θέλω όπως ακριβώς είναι, πως θα την αγαπώ ό,τι κι αν γίνει, πως, πως,  πως....

Και το Ερικάκι μου άκουγε... 
Από την πρώτη μέρα της ζωής της και κάθε φορά που την κρατάω στην αγκαλιά μου και της λέω αυτά τα λόγια (που είναι πλέον σαν ένα μικρό τελετουργικό για μας - το κάνουμε σχεδόν πάντα, όταν κάνουμε την τελευταία μας αγκαλιά πριν το βραδυνό ύπνο...), την ώρα που της ψιθυρίζω γλυκόλογα, την ώρα αυτή το μωρό μου κάθεται ακίνητο, ήσυχο, ασφαλές στην αγκαλιά μου, δεν με κοιτάει ποτέ στα μάτια, αλλά γυρίζει πάντα λίγο πλάγια το κεφαλάκι της για να είναι το αυτάκι της κοντά στο στόμα μου και τα ματάκια της κάνουν μια πολύ χαρακτηριστική κίνηση και με κοιτάνε πλαγίως... Σα να μου λέει: "Λέγε κι άλλα εσύ, σε ακούω κι ας μη σε κοιτάω..." Και το ξέρω πως με ακούει... και πως μέσα της γαληνεύει... όπως γαλήνευα κι εγώ όταν τα άκουγα, έστω και από αγνώστους, έστω και σε μεγάλη ηλικία...

Γι' αυτό σας λέω... Λέτε τους γλυκόλογα.... Τα ακούνε, τα έχουνε τόσο ανάγκη και θα κάνουν τόοοσο μεγάλη διαφορά στην ενήλικη ζωή τους, το ότι θα τα έχουν ακούσει..

(Τελειώνοντας, ήθελα να σας παρακαλέσω να ρίξετε μια ματιά σ' αυτό το video.  Είναι τόσο κοντά σ' αυτά που γράφω....)

Σας αφήνω με μια μεγάλη αγκαλιά...

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Η καλύτερη παρέα στο "κρεβάτι του πόνου" ....


Χθες γύρισα από τη δουλειά σε κακά χάλια. Τρομερά κουρασμένη και με τρομερό πονόλαιμο.   Και με το μαλλί "λάχανο-κομμωτηρίου", μια και είχαμε κανονίσει να φύγουμε για τριήμερο να πάμε σε ένα γάμο στη Λίμνη Ευβοίας. Το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία για να ξεφύγω λίγο και να ξεκουραστώ....

Με την κατάσταση στην οποία ήμουν όμως, ήταν αδύνατο να ξεκινήσω για ταξίδι. Είπα στον καλό μου: "Θα κοιμηθώ λίγο και ξεκινάμε αργότερα. Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα..."

'Οπως προφανώς υποψιάζεστε, μετά τον ύπνο, ήμουν ακόμη χειρότερα.  Με πρησμένους αδένες, τρομερή αδυναμία, πόνο σε όλο μου το σώμα και δέκατα.

Περιττό να πω πως χάσαμε το γάμο....και πως από χθες είμαι στο "κρεβάτι του πόνου", με αντιβίωση, panadol extra κάθε 4ωρο και (φυσικά!) πάντα με το μαλλί λάχανο-κομμωτήριου.

Το σημαντικό όμως της ιστορίας είναι το εξής:

Το τρομερό παιδί μου, όταν είμαι στα καλά μου και έρχομαι κουρασμένη από τη δουλειά, και πέφτω λίγο να ξαπλώσω για να ξεκουραστώ, με ψιλοαγνοεί και προτιμά να πάει να παίξει με την κοπέλα που μας βοηθάει στο σπίτι, μέχρι να σηκωθώ και να ασχοληθώ μαζί της.

Χθες ειδικά, που είπα στην κοπέλα "κράτησέ την μακριά, μήπως είναι κολλητικό και το αρρωστήσω το παιδί", ΛΥΣΣΑΞΕ!  Ήθελε να κάτσει στην αγκαλιά μου στο κρεβάτι και ούρλιαζε, όταν προσπαθούσε να την πάρει.... Αφού κάναμε μία δύο προσπάθειες, πήρα απόφαση, αυτό που ξέρω τόσο καλά, το διατυμπανίζω παντού, αλλά κάποιες φορές τείνω να ξεχνάω:

Το ένστικτο των παιδιών είναι ΠΑΝΤΑ αλάνθαστο... Ό,τι και να τους λες, ό,τι και να τους κάνεις, αυτά ξέρουν ΠΑΝΤΑ την αλήθεια.  Το παιδί μου είχε καταλάβει πως η μαμά είναι άρρωστη... Το παιδί ήξερε πως δεν είμαι απλά κουρασμένη, όπως κάθε μέρα...Και ήθελε να μου κρατήσει παρεούλα... 

Και πραγματικά, είναι η πιο καλή παρέα που είχα ποτέ μου σε αρρώστεια... (πράγμα που δεν το είχα φανταστεί, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα...)

Και χθες και σήμερα, λοιπόν, το Ερικάκι έχει στρατοπεδεύσει στο κρεβάτι μου.  Και είναι απίστευτα φρόνιμο.  Κάθεται ήσυχα, ήσυχα κοντά μου, μου γελάει και βρίσκει χίλιους τρόπους να περνάει καλά, απλά με το να κάθεται κοντά μου.... Προσπαθεί να ανέβει στο κρεβάτι μου σκαρφαλώνοντας (το είχα κάνει ψηλό, την εποχή που πίστευα πως δεν θα κάνω ποτέ παιδιά και πως θα έχω μόνο σκυλιά...), κάθεται για λίγο επάνω μου και αμέσως μετά δίπλα μου.

Η Έρικα σε στάση ανάβασης στο κρεβάτι μου... (με θερμόμετρο σε απόσταση αναπνοής, πάντα)
Έχει βάλει το θερμόμετρο στη μασχάλη της τουλάχιστον 100 φορές.  Σηκώνει το χεράκι της,  κατεβάζει το λαιμό από την μπλούζα της και προσπαθεί να βάλει το θερμόμετρο στη μασχάλη (για ένα μωρό 20 μηνών δεν είναι και τόσο αυτονόητη αυτή η κίνηση, ξέρετε...)

Επιχείρηση θερμόμετρο 1
Επιχείρηση θερμόμετρο 2

Το κοιτάει με προσοχή, περιμένει να κάνει μπιπ-μπιπ και άντε πάλι από την αρχή...  Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως ένα θερμόμετρο θα μπορούσε να κρατήσει ένα μωρό απασχολημένο για τόσες ώρες... (τύφλα να έχει η δημιουργική απασχόληση...)





Στο τέλος αρχίζει να δοκιμάζει και άλλα σημεία του σώματός της, όπως στα δαχτυλάκια του ποδιού της... 
                    
Το είχατε σκεφτεί ποτέ να βάλετε το θερμόμετρο στα δάχτυλα του ποδιού σας;;;
Μου φέρνει και δύο από τα αγαπημένα της βιβλία, τα βάζει επάνω στο κρεβάτι και με κοιτάζει με νόημα... Άρρωστη, ξε-άρρωστη, όταν σε κοιτάει το παιδί σου με τέτοιο τρόπο, τα διαβάζεις τα βιβλία (τουλάχιστον 10 φορές, γιατί μετά σταμάτησα το μέτρημα ).  Και το εντυπωσιακό είναι πως δεν με κουράζει η όλη διαδικασία - αντίθετα με ξεκουράζει ....

Επίσης, με ακολουθεί στις μικρές "γουρουνιές" που κάνω στο κρεβάτι του πόνου... 

Τρώω σούπα, απαιτεί να φάει κι αυτή. 

Τρώω κρεμούλα (ξέρετε, αυτή του Βάρσου, που είναι σα σπιτική και που τρώω πάντα όταν είμαι άρρωστη, γιατί μου θυμίζει τη γιαγιά μου και τη μαμά μου, που πάντα μου έδιναν "μία κρεμούλα" όταν ήμουν άρρωστη), μου αρπάζει το κουτάλι από το χέρι και το βάζει χωρίς  καμμία απολύτως ενοχή μέσα στην κρέμα μου... 

Τρώω λίγο ψωμί με βούτυρο, χώνει το δαχτυλάκι της μέσα στο βούτυρο και με κοιτάει και πάλι με νόημα: "Βάλε λίγο βούτυρο στο ψωμάκι καλέ μαμά!!! Πώς θα σου κάνω παρέα ΚΑΙ στο φαγητό;)

Ξέρω πως έχω ρισκάρει να κάνω το παιδί μου να αρρωστήσει.
Ξέρω πως πολλοί θα πουν "τι κακούργα μάνα είναι αυτή".

Ξέρω όμως επίσης, πως ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ να κρατήσω το παιδί μου μακριά μου αυτές τις δύο μέρες.  Και ξέρω επίσης πως δύο από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου, όπου πέρασα "ποιοτικό χρόνο" με το παιδί μου, ίσως με πιο ωραίο, ζεστό και τρυφερό τρόπο,  απ΄ό,τι τις ημέρες που είμαι καλά..

Σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ Ερικάκι μου... Έκανες στη μαμά το καλύτερο δώρο... Και, ΑΝ σε κόλλησα (που πραγματικά απεύχομαι) θα είμαι, όπως πάντα, κι εγώ δίπλα σου... Να παίζω με το θερμόμετρο ....


Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

"Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."

Χαθήκαμε έτσι;

Σήμερα το πρωί βρήκα μία ειδοποίηση από τη σελίδα μου στο facebook, που έλεγε: "Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια: What's new? Why not write a new post?"

Είπα μέσα μου "ακόμα και το facebook με κράζει" που εγκατέλειψα τα πάντα τον τελευταίο καιρό...

'Οσοι έχουν την χαρά (ή την ατυχία) να με έχουν φίλη στο facebook, παρατήρησαν πως τους δύο τελευταίους μήνες "καταρρέω".  Όλο το Μάιο και τον Ιούνιο.

Είχα αρχίσει με μια λακωνική ανάρτηση του τύπου "αρχίζει το δίμηνο των παθών" και μέσα σ' αυτό το δίμηνο οι αναρτήσεις μου έπαιζαν μεταξύ "είμαι πτώμα", "έχω τρελλούς πονοκεφάλους", "πόσους καφέδες να πιω για να αντέξω" και άλλα τέτοια γραφικά.  Τελειώνοντας ο Ιούνιος έκανα βαρυσήμαντη δήλωση "τέλος η γκρίνια, ευχαριστώ που με ανεχτήκατε"... και ζήτησα ταπεινά συγνώμη για την ταλαιπωρία που υπέβαλα τους φίλους μου. (Όχι πως μέσα μου έχω σταματήσει τελείως να νιώθω τη διάθεση για γκρίνια, αλλά η δήλωση αυτή με πίεσε λίγο να μην την μοιράζομαι με τον υπόλοιπο κόσμο, τουλάχιστον...)

Η δουλειά που έχουμε όσοι δουλεύουμε σε σχολεία τους μήνες Μάιο και Ιούνιο, που ετοιμάζουμε καλοκαιρινές γιορτές, κλείνουμε τη μία χρονιά και προετοιμάζουμε την άλλη με εγγραφές και προγράμματα είναι μια τρομερά πονεμένη ιστορία που ξέρω, πως μόνο οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί μπορούν πραγματικά να με συμπονέσουν και να την κατανοήσουν.  Ο υπόλοιπος κόσμος απλά θα κουνήσει το κεφάλι και θα πει: "Καλά μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Όλοι ζοριζόμαστε στη δουλειά μας." Όπως και να έχει, επιβεβαιώνω, πως πρόκειται για μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟ για τους απανταχού εκπαιδευτικούς, την οποία πέρασα για άλλη μία χρονιά, όπως κάνω τα τελευταία 19 χρόνια και με ζόρισε ιδιαίτερα...

Αυτό που σκέφτομαι, πως με στενοχωρεί τελικά περισσότερο, είναι πώς γίνεται και αφήνουμε τη δουλειά μας να μας "ρουφάει" τόσο και να παραμελούμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας.... Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω... 

Όλο αυτό τον καιρό, ξεκίνησα μερικές φορές, έγραψα κάποιες αναρτήσεις, δεν κατάφερα να τις ολοκληρώσω ποτέ, έμειναν ημιτελείς στα "πρόχειρα"... (θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα αποκτήσω πάλι την πνευματική διαύγεια για να τις τελειώσω, πιστεύω πως κάποιες από αυτές ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες...)

Κι όλο μου ερχόντουσαν σκέψεις και ιδέες και προβληματισμοί και έλεγα μέσα μου "αχ, αυτό πρέπει να το γράψω", αλλά δεν προλάβαινα ποτέ.  Και διάβαζα τα άλλα blogs, που άρχισαν να γράφουν για θάλασσες, καλοκαιρινές διακοπές, κλείσιμο σχολείων και άρχισε να με πιάνει πανικός.... Θεέ μου, η ζωή συνεχίζεται, ο καιρός περνάει κι εγώ παιδεύομαι με άλλα πράγματα και χάνω την καθημερινότητα...

(Ανοίγω παρένθεση:
Σ' αυτό το σημείο, θέλω να αναφέρω πόσο ψυχοθεραπευτικά λειτουργεί το blog. Σε πολλές από τις αναρτήσεις που δεν δημοσίευσα ποτέ, έγραφα τον πόνο μου και μόνο που έκανα αυτό ο μισός πόνος έφευγε... Δεν είχε σημασία η δημοσίευση... σημασία είχε που το έγραφα και το έβγαζα από μέσα μου... Αυτό για όσους σκέφτονται αν αξίζει τον κόπο να γράφουν σε blog...
Κλείνω την παρένθεση.)

Το ίδιο έκανα με όλα τα άλλα πράγματα, που μου δίνουν μικρές ή μεγάλες χαρές στην καθημερινότητά μου. Παράτησα τα πάντα (περπάτημα με τις φίλες μου, zumba, πλέξιμο, καφέ με κάποια φίλη μου, παιχνίδια με την κόρη μου, ήρεμες στιγμές με το σύντροφό μου, εξόδους με φίλους και ένα σωρό άλλα που έκανα, όσο μπορούσα, στον ελεύθερο χρόνο μου, με σκοπό να με κρατάνε σε μία ισορροπία) και ασχολήθηκα μόνο με αυτά που με πίεζαν να τα διεκπεραιώσω.

Σήμερα λοιπόν είπα να κάτσω να γράψω, για να πω απλά πως "Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."

'Ηθελα απλά να αρχίσω ξανά από κάπου και να συνεχίσω να κάνω ένα ένα τα πράγματα που σταμάτησα να κάνω λόγω της τρελής δουλειάς που είχα αυτή την περίοδο.

Θέλω λοιπόν να δεσμευτώ δημόσια με αυτή την ανάρτηση, πως θα αρχίσω πάλι να φροντίζω τον εαυτό μου, όπως οφείλουμε όλοι να κάνουμε...

Μόνο αυτό... Πως θα αρχίσω ξανά να ασχολούμαι με τη Νατάσσα και όσους και όσα την κάνουν μια χαρούμενη μαμά, σύντροφο, φίλη και θα όχι μια τρελαμένη επιχειρηματία, διευθύντρια, νηπιαγωγό...

Και ναι...Σας καλώ να πατήσετε το link και να τραγουδήσουμε μαζί:
                                    "Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."