"Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."

Χαθήκαμε έτσι;

Σήμερα το πρωί βρήκα μία ειδοποίηση από τη σελίδα μου στο facebook, που έλεγε: "Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια: What's new? Why not write a new post?"

Είπα μέσα μου "ακόμα και το facebook με κράζει" που εγκατέλειψα τα πάντα τον τελευταίο καιρό...

'Οσοι έχουν την χαρά (ή την ατυχία) να με έχουν φίλη στο facebook, παρατήρησαν πως τους δύο τελευταίους μήνες "καταρρέω".  Όλο το Μάιο και τον Ιούνιο.

Είχα αρχίσει με μια λακωνική ανάρτηση του τύπου "αρχίζει το δίμηνο των παθών" και μέσα σ' αυτό το δίμηνο οι αναρτήσεις μου έπαιζαν μεταξύ "είμαι πτώμα", "έχω τρελλούς πονοκεφάλους", "πόσους καφέδες να πιω για να αντέξω" και άλλα τέτοια γραφικά.  Τελειώνοντας ο Ιούνιος έκανα βαρυσήμαντη δήλωση "τέλος η γκρίνια, ευχαριστώ που με ανεχτήκατε"... και ζήτησα ταπεινά συγνώμη για την ταλαιπωρία που υπέβαλα τους φίλους μου. (Όχι πως μέσα μου έχω σταματήσει τελείως να νιώθω τη διάθεση για γκρίνια, αλλά η δήλωση αυτή με πίεσε λίγο να μην την μοιράζομαι με τον υπόλοιπο κόσμο, τουλάχιστον...)

Η δουλειά που έχουμε όσοι δουλεύουμε σε σχολεία τους μήνες Μάιο και Ιούνιο, που ετοιμάζουμε καλοκαιρινές γιορτές, κλείνουμε τη μία χρονιά και προετοιμάζουμε την άλλη με εγγραφές και προγράμματα είναι μια τρομερά πονεμένη ιστορία που ξέρω, πως μόνο οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί μπορούν πραγματικά να με συμπονέσουν και να την κατανοήσουν.  Ο υπόλοιπος κόσμος απλά θα κουνήσει το κεφάλι και θα πει: "Καλά μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Όλοι ζοριζόμαστε στη δουλειά μας." Όπως και να έχει, επιβεβαιώνω, πως πρόκειται για μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟ για τους απανταχού εκπαιδευτικούς, την οποία πέρασα για άλλη μία χρονιά, όπως κάνω τα τελευταία 19 χρόνια και με ζόρισε ιδιαίτερα...

Αυτό που σκέφτομαι, πως με στενοχωρεί τελικά περισσότερο, είναι πώς γίνεται και αφήνουμε τη δουλειά μας να μας "ρουφάει" τόσο και να παραμελούμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας.... Εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω... 

Όλο αυτό τον καιρό, ξεκίνησα μερικές φορές, έγραψα κάποιες αναρτήσεις, δεν κατάφερα να τις ολοκληρώσω ποτέ, έμειναν ημιτελείς στα "πρόχειρα"... (θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα αποκτήσω πάλι την πνευματική διαύγεια για να τις τελειώσω, πιστεύω πως κάποιες από αυτές ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες...)

Κι όλο μου ερχόντουσαν σκέψεις και ιδέες και προβληματισμοί και έλεγα μέσα μου "αχ, αυτό πρέπει να το γράψω", αλλά δεν προλάβαινα ποτέ.  Και διάβαζα τα άλλα blogs, που άρχισαν να γράφουν για θάλασσες, καλοκαιρινές διακοπές, κλείσιμο σχολείων και άρχισε να με πιάνει πανικός.... Θεέ μου, η ζωή συνεχίζεται, ο καιρός περνάει κι εγώ παιδεύομαι με άλλα πράγματα και χάνω την καθημερινότητα...

(Ανοίγω παρένθεση:
Σ' αυτό το σημείο, θέλω να αναφέρω πόσο ψυχοθεραπευτικά λειτουργεί το blog. Σε πολλές από τις αναρτήσεις που δεν δημοσίευσα ποτέ, έγραφα τον πόνο μου και μόνο που έκανα αυτό ο μισός πόνος έφευγε... Δεν είχε σημασία η δημοσίευση... σημασία είχε που το έγραφα και το έβγαζα από μέσα μου... Αυτό για όσους σκέφτονται αν αξίζει τον κόπο να γράφουν σε blog...
Κλείνω την παρένθεση.)

Το ίδιο έκανα με όλα τα άλλα πράγματα, που μου δίνουν μικρές ή μεγάλες χαρές στην καθημερινότητά μου. Παράτησα τα πάντα (περπάτημα με τις φίλες μου, zumba, πλέξιμο, καφέ με κάποια φίλη μου, παιχνίδια με την κόρη μου, ήρεμες στιγμές με το σύντροφό μου, εξόδους με φίλους και ένα σωρό άλλα που έκανα, όσο μπορούσα, στον ελεύθερο χρόνο μου, με σκοπό να με κρατάνε σε μία ισορροπία) και ασχολήθηκα μόνο με αυτά που με πίεζαν να τα διεκπεραιώσω.

Σήμερα λοιπόν είπα να κάτσω να γράψω, για να πω απλά πως "Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."

'Ηθελα απλά να αρχίσω ξανά από κάπου και να συνεχίσω να κάνω ένα ένα τα πράγματα που σταμάτησα να κάνω λόγω της τρελής δουλειάς που είχα αυτή την περίοδο.

Θέλω λοιπόν να δεσμευτώ δημόσια με αυτή την ανάρτηση, πως θα αρχίσω πάλι να φροντίζω τον εαυτό μου, όπως οφείλουμε όλοι να κάνουμε...

Μόνο αυτό... Πως θα αρχίσω ξανά να ασχολούμαι με τη Νατάσσα και όσους και όσα την κάνουν μια χαρούμενη μαμά, σύντροφο, φίλη και θα όχι μια τρελαμένη επιχειρηματία, διευθύντρια, νηπιαγωγό...

Και ναι...Σας καλώ να πατήσετε το link και να τραγουδήσουμε μαζί:
                                    "Κι όμως είμαι ακόμη εδώ... Κι αυτό το καλοκαίρι..."

Αντί για βιογραφικό...

Είμαι η Νατάσσα, είμαι Νηπιαγωγός, Επιχειρηματίας και Μαμά της Έρικας.

Η σειρά που αναφέρω τις ιδιότητές μου έχει να κάνει με το ποια ιδιότητα ήρθε πρώτη στη ζωή μου και όχι από τη σπουδαιότητα της κάθε ιδιότητας.

Από τη μέρα που ήρθε η ΄Ερικα στη ζωή μου η πραγματική σειρά είναι: Μαμά, Νηπιαγωγός, Επιχειρηματίας.

Ίσως επειδή πρώτο μου όνειρο ήταν να γίνω Nηπιαγωγός, επειδή αγαπούσα πολύ τα παιδιά και την ενασχόληση μαζί τους. Μου άρεσαν οι χειροτεχνίες, τα παιχνίδια, ο χορός, τα παραμύθια, το θεατρικό παιχνίδι, η ζωγραφική, τα γέλια και οι αγκαλιές των παιδιών.

Γιατί χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο;

Γιατί μετά μπήκε στη ζωή μου το "Επιχειρηματίας".  Και ξαφνικά, δεν προλάβαινα να είμαι Νηπιαγωγός. Έπρεπε να ασχολούμαι με διοικητικά θέματα, με την Εφορία, το λογιστή, το ΙΚΑ, τη Νομαρχία, τις εγγραφές, τις προσλήψεις, τις απολύσεις, τους γονείς, την οργάνωση.

Και το "Νηπιαγωγός" με όλα τα καλά του παραγκωνίστηκε σε μία γωνιά. Και περίμενε…Τι; Ούτε αυτό δεν ήξερε! Μέχρι τις 4 Νοεμβρίου 2011 που ήρθε η ΄Ερικα! Η οποία, άθελά της, έδωσε μία σπρωξιά στο "Επιχειρηματίας" και έβαλε μέσα στο παιχνίδι το "Μαμά" και τράβηξε από το μανίκι και το "Νηπιαγωγός" απαιτώντας να ξαναμπεί κι αυτό στο παιχνίδι, για να είναι η μαμά της μια χαρούμενη και δημιουργική μαμά/νηπιαγωγός και όχι μια πιεσμένη και αγχωμένη μαμά/επιχειρηματίας...

Αγαπώ πάντα τα παιδιά και αγαπώ πάντα τη δουλειά μου.  Και αγαπώ πολύ τα σχολεία μου, που μέχρι πρότινος θεωρούσα αυτά τα πρώτα παιδιά μου. 

Απλά έχω πλέον πιο πολύ ανάγκη να είμαι μια χαλαρή μαμά. Προφανώς γι' αυτό μου έχει ξυπνήσει μέσα μου όλο το καλλιτεχνικό και ευαίσθητο κομμάτι της νηπιαγωγού που είχα ξεχάσει. ΄Ισως αυτό να εξηγεί και γιατί αποφάσισα τώρα να γράψω ένα  blog... 

Είμαι λοιπόν η μαμά της Έρικας, είμαι και νηπιαγωγός είμαι και επιχειρηματίας και έχω διάθεση να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις, ιδέες, εμπειρίες και ό,τι άλλο προκύψει.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας!

Περάσαμε τις εξετάσεις;

Είμαι πολύυυυυ χαρούμενη....

Από τη στιγμή που πάτησα χθες το κουμπί "Δημοσίευση" στην πρώτη μου ανάρτηση, άρχισε να με πνίγει η αγωνία: Έκανα καλά; Μήπως έκανα βλακεία που άρχισα να γράφω; Μήπως είχα δίκιο που είχα διστάσει στο παρελθόν; 

Πρώτα έστειλα το link με mail στη φίλη μου τη Στέλλα Κάσδαγλη, γνωστή από το πολύ αγαπημένο μου blog http://koilitsa.com/.  Περίμενα με αγωνία την απάντησή της. Ήρθε σχεδόν αμέσως, παρότι ήταν αργά το βράδυ! (ευχαριστώ Στελλίτσα μου!!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι νυχτοπούλι).  Μου είπε "προχώρα",  αφού μου έκανε μερικές εύστοχες παρατηρήσεις.

Ήθελα και δεύτερη επιβεβαίωση (η υψηλή αυτοεκτίμηση δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο...) Το έστειλα σε άλλη μία αγαπημένη μου φίλη, Θεσσαλονικιά (ξέρει αυτή ποια είναι...). Μου έδωσε και αυτή το πράσινο φως!  Προχώρα! Οκ, πήρα το μήνυμα ... προχωράω!

Από τον καλό μου δεν τόλμησα να ζητήσω επιβεβαίωση. Άφησα να το δει μόνος του την επόμενη μέρα ... Μην με ρωτήσετε γιατί, δεν ξέρω...

Πέρασα όλη τη σημερινή μέρα σκεπτόμενη αν θα έπρεπε να κοινοποίησω στους υπόλοιπους φίλους μου στο facebook την ύπαρξη αυτής της ανάρτησης ή θα έπρεπε να την αφήσω στην τύχη της ... κι όποιος την δει, την είδε.  Τελικά έκανα ΚΑΙ αυτή την υπέρβαση. Το κοινοποίησα στο facebook και στο twitter. Και περίμενα.  Σα να είχα δώσει εξετάσεις και να περίμενα τους εξεταστές να βγουν από την αίθουσα, να με κοιτάξουν με νόημα στα μάτια και να μου πουν "Συγχαρητήρια παιδί μου Χρηστάκη, καλά τα πήγες" ή "Λυπάμαι καλή μου, θα σε δούμε ξανά το Σεπτέμβρη". Πέρασα μεγάλο μέρος της ημέρας τσεκάροντας το facebook για σχόλια και το blog για να δω πόσοι το διάβασαν...

Ευτυχώς έχω καλούς φίλους  (και τους ευχαριστώ θερμά κι αυτούς) και μου έδωσαν πολύ γρήγορα κι αυτοί θετικό feedback. Ουφ! Δεν ξέρετε τι βάρος έφυγε από τους ώμους μου!  

Το μυαλό μου άρχισε να κατακλύζεται από θέματα που θα μπορούσα να συζητήσω σε επόμενες αναρτήσεις. Εκεί που φοβόμουν πως δεν θα ξέρω τι να γράψω, τώρα ξαφνικά δεν ξέρω τι να πρωτο-γράψω. Χιλιάδες θέματα που αφορούν τα παιδιά, την αγάπη για την κόρη μου, τα όρια, τον βραδυνό ύπνο, την φάση των "terrible twos", τη δημιουργική απασχόληση, διάφορα ψυχολογικά θέματα, τη σχέση μαμάς-κόρης, χορεύουν μέσα στο μυαλό μου, σπρώχνονται να πάρουν σειρά ποιο θα πρωτοβγεί στη σκηνή του blog...

Ώσπου σήμερα το βράδυ ήρθε το πρώτο σχόλιο από κάποια μαμά που δεν ήταν φίλη μου ούτε στο facebook ούτε στη ζωή. Την Αθηνά.   

Αθηνά, αν ήξερες πόση χαρά μου έδωσε το μήνυμά σου! Διάβασε την ανάρτησή μου μια "άγνωστη" και μου είπε "Προχώρα, θα σε διαβάζω κι εγώ! " Ήταν σα να μου έδωσες ένα ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΟ δώρο που δεν το περίμενα.  Και, όπως απάντησα στην Αθηνά προσωπικά, το δικό της μήνυμα είχε μια ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα, λόγω του επαγγέλματός της, που είναι Παιδίατρος. Όπως ήταν η δική μου μαμά, που την έχασα πρόσφατα.  Που ήταν μια "αυστηρή μαμά".  Μια μαμά με "άκαμπτα όρια".  (Μια μαμά που ανακάλυψα πολύ αργά πόσο την αγαπούσα και πόσο με αγαπούσε και αυτή με τον τρόπο της, αλλά αυτό το θέμα θα το πιάσω σε μελλοντική ανάρτηση.... Είναι μεγάλο...)

Θέλω λοιπόν να διευκρινίσω κι εγώ, όπως μου επεσήμανε και η Αθηνά, πως το "μαμά με όρια", δεν σημαίνει "αυστηρή μαμά" ή μαμά που δεν αγκαλιάζει, δεν ζουζουνίζει, δεν χαϊδολάει το μωρό της... Είμαι μια χαζομαμά, που ζουζουνίζω, αγκαλιάζω σφιχτά και με μανία, φιλάω μέχρι τελικής πτώσης, γαργαλάω, διαβάζω παραμύθια και τραγουδάω τραγούδια στην κόρη μου. Τα κάνω όλα αυτά. Και της ψιθυρίζω γλυκόλογα στο αυτί ... και πολλά πολλά άλλα, που κάνουν όλες οι μαμάδες.

Είμαι απλά, μια μαμά (νηπιαγωγός) με όρια και σας ευχαριστώ που μου δώσατε την επιβεβαίωση που χρειαζόμουν και θα με συνοδεύσετε στο ταξίδι μου...

Μεγάλη αγκαλιά σε όλους...

Προσδεθείτε ... απογειωνόμαστε!

Ομολογώ πως προβληματίστηκα σοβαρά ... Για πρώτη φορά τόσο σοβαρά.... ´Οντως για πρώτη φορά..

Είχα σκεφτεί και παλιά να φτιάξω ένα blog.  Και δεν το αποφάσισα ποτέ.

Ακόμη και όταν μου πρότειναν να κάνω ένα blog για τη δουλειά μου, πάλι δεν το έκανα.

Η σκέψη πάντα η ίδια: τι ενδιαφέρει τον κόσμο τι κάνω και τι σκέφτομαι εγώ;

Ποια είμαι εγώ;  Τι τους ενδιαφέρω εγώ;  Γιατί να πω σε αγνώστους, σε εντελώς αγνώστους τι σκέφτομαι, πώς νιώθω, τι με πειράζει, τι μου αρέσει, τι όνειρα έχω και τι δυσκολίες;  Τι κάνει και δεν κάνει το παιδί μου; Γιατί να διαβάσουν τα δικά μου γραπτά;

Στο Πανεπιστήμιο έμαθα πως για να γράψεις κάτι πρέπει να μπορείς να το τεκμηριώσεις, να κάνεις αναφορά πού το διάβασες, σε ποιο άρθρο επιστημονικό, σε ποιο βιβλίο...  Πώς να γράψω εγώ κάτι έτσι .... στα "ξεκούδουνα";;; Χωρίς αναφορά σε έρευνες; Χωρίς άλλα στοιχεία;

Ώσπου έμεινα έγκυος.  Τότε άρχισα να  παρακολουθώ ένα blog.  Και ήταν σα να πέρναγα την εγκυμοσύνη με μια φίλη που μου έδινε συμβουλές ή με προετοίμαζε για το τι με περίμενε... "Στην αυχενική διαφάνεια γίνεται αυτό.. ", "Την 23 εβδομάδα να περιμένεις αυτό..."  Συνειδητοποίησα πως αυτά που διάβαζα δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο... Δεν ήταν επιστημονικά τεκμηριωμένα, δεν ήταν η γνώμη της ειδικού... Ήταν μια κοπέλα που είχε περάσει τα ίδια που πέρναγα εγώ πριν από εμένα. Και μου τα περιέγραφε. Και δεν έτρεχε και τίποτα. Αν ήθελα την πίστευα, αν ήθελα την αγνοούσα... Αλλά γενικά την πίστευα ... και τη διάβαζα. Είχα ανάγκη την πληροφορία που μου έδινε, που ήταν πρωτόγνωρη για μένα.

Αφού πέρασαν οι εννέα μήνες και  γέννησα το μωρό μου, τα πράγματα άλλαξαν. Μπήκα σε ένα χωράφι που το ήξερα... Στο ΠΩΣ μεγαλώνει το παιδί. Οκ, αυτό το είχα! Αυτό σπούδασα!  Νηπιαγωγός. Παιδοψυχολόγος. Με μεταπτυχιακό. Πάνω σε αυτό δούλευα τόσα χρόνια.  Δεν είχα ανάγκη να διαβάζω τι έγραφε η άλλη μαμά...

Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα να τη διαβάζω.
Τότε πλέον έβαζε στο blog της ιστορίες από άλλες μαμάδες. Άρχισε να ανταλλάσει γνώμες, απόψεις, θεωρίες για τον τομέα που τον θεωρούσα "δικό" μου.  Τον τομέα που έχω σπουδάσει.... Πώς μεγαλώνει ¨σωστά¨ ένα παιδί. Πώς το μαθαίνεις να πέφτει στο κρεβάτι στην ώρα του. Πώς να μην έρχεται στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Πώς να τρώει ό,τι πρέπει, όταν πρέπει και όπως πρέπει. Και ένα σωρό άλλα....

Κι εκεί άρχισα να τα χάνω... Έχοντας δουλέψει γύρω στα 20 χρόνια με παιδιά, έχοντας δει στην πράξη τα οφέλη μιας εκπαίδευσης με όρια, έχοντας δεχτεί άπειρα συγχαρητήρια από σχολεία που παρέλαβαν τους μαθητές μου, έχοντας δεχτεί άπειρα ευχαριστώ από γονείς που ακολούθησαν τις συμβουλές μου και έβαλαν όρια στο παιδί τους, που φοβόντουσαν να τους πουν ¨όχι" σε ο,τιδήποτε τους ζήταγε, βρέθηκα αντιμέτωπη με μία τεράστια παρέα μαμάδων που διαφωνούσε κάθετα με τα όρια.  Διάβαζα ιστορίες που με τρόμαζαν.  Για παιδιά που ταλαιπωρούνται τα ίδια και τυρρανούν τους γονείς τους γιατί δεν τους βάζει κανείς όρια.

Πολλές φορές σκέφτηκα: "Αν τολμήσω να απαντήσω κι εγώ στο συγκεκριμένο post, και πω πως εγώ το δικό μου μωρό το πήγα στο δικό του δωμάτιο με το που έγινε 40 ημερών, πως κάθε βράδυ είναι στις 8 στο κρεβάτι της και είναι ήρεμη και ευτυχισμένη μέχρι τις 8 το άλλο πρωί, θα πέσουν να με φάνε... . Αν πω πως επειδή έχω τη μέση μου δεν κατάφερα ποτέ να την κρατήσω επάνω μου  με τα sling όλη την ημέρα, θα με βγάλουν άχρηστη. Αν, αν, αν ....."

Οπότε δε μίλαγα ποτέ.  Διάβαζα και δε μίλαγα.  Και συνεχίζω να μεγαλώνω τη 18 μηνών κόρη μου με όρια.  ΄Οπως έχω μάθει εγώ.  Που μπορεί τελικά να μην είναι σωστό ... Γιατί αν έμαθα κάτι στην  Ψυχολογία που σπούδασα είναι πως "δεν υπάρχει σωστό και λάθος" - είναι το ποια θεωρία ταιριάζει καλύτερα στον καθένα.... Ό.τι σου ταιριάζει, αυτό ακολουθείς. Τέλος.  Σ΄αυτές τις μαμάδες ταιριάζει το ένα μοντέλο ανατροφής του παιδιού τους, σε μένα ταιριάζει το άλλο. It's ok.

Δηλώνω λοιπόν ευθαρσώς πως είμαι μία μαμά με όρια.  Μία μαμά, νηπιαγωγός που της ταιριάζει η θεωρία πως το παιδί είναι ευτυχισμένο όταν ξέρει πού αρχίζει και πού τελειώνει η ελευθερία του.

Σήμερα λοιπόν παρακολούθησα (ολίγον από σπόντα, ομολογώ, μια και ήμουν απλά μια από τους υποστηρικτές της διοργάνωσης) το συνέδριο "Ψηφιακές γειτονιές", το οποίο απευθυνόταν σε γονείς bloggers (που ΔΕΝ ήμουν, ακόμη, τουλάχιστον).

Εκεί λοιπόν άκουσα από καταξιωμένους στο χώρο τους bloggers εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από το blogging και πώς τελικά, αν γράφεις αυτά που πραγματικά νιώθεις, βρίσκεις και άλλους που νιώθουν το ίδιο....

Και το αποφάσισα!  Ξεκίνησα! Πετάω σήμερα τη σαϊτα μου με τις σκέψεις μου στον απέραντο χώρο του internet... Και ψάχνω κι άλλες μαμάδες σαν και μένα. Μαμάδες που αγαπούν τα όρια.  Μπορεί και να τις βρω. Μπορεί και όχι. Δεν το ξέρω! Ξεκινάω και όπου με  βγάλει.....

Προσδεθείτε! Απογειωνόμαστε! Σας εύχομαι να έχετε μία άνετη πτήση μαζί μου! Μπορείτε να μπείτε και να βγείτε όποτε θέλετε από την πτήση μας.
Σ΄αυτό δεν βάζω όριο....