tag:blogger.com,1999:blog-62554550707744928282024-03-10T10:30:31.396+02:00Μαμά (Νηπιαγωγός) με όρια Μια Νηπιαγωγός, που για πολλά πολλά χρόνια ήταν Επιχειρηματίας και ξαφνικά έγινε "Μαμά" ...
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.comBlogger43125tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-70236706454171691972020-05-23T16:52:00.000+03:002020-05-23T18:08:12.642+03:00Μετά τον κορονοϊό....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; text-align: justify;"><br></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; text-align: justify;"></span><br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKfB8B3iUjayUOlji3aL8yz-MMcMSRz_WTxAbEZ4WxKmN1G6tWGturB0jEQIRe2ve8mD7_k6Lq9b7NtcfdGE1ptpLvGfC28T-zuiQ03_TAZ8gUPihWtZjaHI9M0UdKM4JbxkQmw3yEao4w/s1600/1590241358980445-0.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKfB8B3iUjayUOlji3aL8yz-MMcMSRz_WTxAbEZ4WxKmN1G6tWGturB0jEQIRe2ve8mD7_k6Lq9b7NtcfdGE1ptpLvGfC28T-zuiQ03_TAZ8gUPihWtZjaHI9M0UdKM4JbxkQmw3yEao4w/s200/1590241358980445-0.png" width="150">
</a><span style="font-family: "verdana" , sans-serif; text-align: justify;">
</span></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; text-align: justify;">Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την ημέρα που οι Παιδικοί Σταθμοί έκλεισαν ξαφνικά, μια Τρίτη απόγευμα του Μαρτίου, λόγω κορονοϊού.</span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Οι πρώτες 15 μέρες, που νομίζαμε πως θα παραμείνουμε κλειστοί, πέρασαν με πιο χαλαρά συναισθήματα, του τύπου "οκ, 15 μέρες είναι, θα περάσουν", "ευκαιρία να ξεκουραστούμε, να συμμαζέψουμε, να κάνουμε όσα δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε ...".</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όσο πέρναγε όμως ο καιρός και οι 15 μέρες έγιναν μήνας, ο ένας μήνας έγινε δύο και τώρα πλέον μετράμε τις μέρες αντίστροφα για να ανοίξουμε ξανά, τα συναισθήματα και οι σκέψεις άλλαξαν... και σήμερα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τα συναισθήματα αυτών των ημερών. Μη με ρωτήσετε γιατί τώρα... ίσως γιατί για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, βλέπω μια αχτίδα φωτός πως θα μπορέσουμε να πάμε στα σχολεία μας ξανά...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Καταρχήν, όσες φορές πήγαινα στο σχολείο για να πάρω κάτι και το έβλεπα έτσι άδειο, χωρίς τις φωνές και τα γέλια των παιδιών και χωρίς τα γρήγορα βήματα των νηπιαγωγών μου, που όλο τρέχουν με το χαμόγελο στα χείλη, για να κάνουν κάποια δραστηριότητα με τα παιδιά τους, με έπιανε ένα σφίξιμο ... Δεν άντεχα να τα βλέπω έτσι άδειο και βουβό ... Δεν άντεχα να βλέπω στους τοίχους και τα ταμπλό χειροτεχνίες Μαρτίου, ενώ ήταν Απρίλιος ή Μάιος. Ένιωθα σα να σταμάτησε ο χρόνος... ενώ κυλούσε κανονικά... Σαν τους ανθρώπους της Πομπηίας, που τους έπιασε η λάβα, ενώ ζούσαν την καθημερινότητά τους και έμειναν "παγωμένοι" σε ό,τι έκαναν εκείνη τη στιγμή που τους βρήκε το κακό...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Έχουμε κλείσει και άλλες φορές για διακοπές... αλλά όχι έτσι. </span><br>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όχι χωρίς να πούμε τα αντίο μας, να κάνουμε τις αγκαλιές μας, να συζητήσουμε τα προγράμματά μας, να μαζέψουμε τα πράγματά μας, να συγκινηθούμε για κάποια παιδιά μας που θα φύγουν από το σχολείο και πρέπει να τα αποχαιρετήσουμε. </span><br>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αυτό το κλείσιμο το ένιωσα σαν ξερίζωμα ... βίαιο, απότομο ... και με άγνωστη ημερομηνία επιστροφής. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Το google και το Facebook φρόντιζαν όλο αυτό τον καιρό, να μου υπενθυμίζουν τι "έκανα τέτοια εποχή" πριν 1,2,3,5,7 χρόνια. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Έβλεπα φωτογραφίες και αναρτήσεις από περασμένα χρόνια, από τη γιορτή της 25ης Μαρτίου, από τις μέρες της άνοιξης, του Πάσχα, της γιορτής της μητέρας, το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, τις εκδρομές μας, τα γενέθλια, τα πάρτυ, τις χειροτεχνίες, τα γέλια, τα πειράματα, τις ταμπέλες γραμμένες από τα χέρια των νηπίων μας, που τέτοια εποχή είχαν μάθει πλέον να γράφουν, τα πρώτα βήματα από μωρά μας που είχαν αρχίσει να περπατάνε, τις πρόβες για την καλοκαιρινή μας γιορτή... Άπειρες φωτογραφίες, άπειρες εικόνες, άπειρες στιγμές που δεν ζούσαμε φέτος, για πρώτη φορά εδώ και 26 χρόνια που είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Συνειδητοποίησα πόσες στιγμές με τα παιδιά μας χάσαμε αυτούς τους δύο μήνες... όταν όλη σου η ζωή είναι οι αγκαλιές, τα χαμόγελα, οι δυσκολίες και οι επιτυχίες των παιδιών σου ... αυτοί οι μήνες που βρέθηκες ξαφνικά και απροειδοποίητα μακριά τους σε πονάνε. </span></div>
</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου αυτοί οι δύο μήνες και οι χαμένες στιγμές. Στιγμές που με τίποτα δεν αναπληρώνονται με βιντεοκλήσεις, zoom, φωτοτυπίες σταλμένες στο σπίτι και με όλα όσα κληθήκαμε να κάνουμε από μακριά, για να μείνουμε έστω και εικονικά κοντά στα παιδιά μας.</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να μπορέσουμε μέσα στον Ιούνιο να δούμε ξανά από κοντά τα παιδιά μας. </span><br>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ξέρω πως πολλοί γονείς το φοβούνται και το καταλαβαίνω απόλυτα... </span><br>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αλλά ξέρω επίσης, πως για εμάς τους εκπαιδευτικούς η καθημερινότητα με τα παιδιά μας είναι η ζωή μας, είναι μια σχέση ζωντανή που συνεχώς εξελίσσεται.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και η απόσταση αυτών των δύο μηνών μας κούρασε. Πολύ περισσότερο απ' όσο θα μας κούραζε το καθημερινό 8ωρο που είμαστε σαν τις "τρελές" για να τα προλάβουμε όλα μέσα στον Παιδικό Σταθμό.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μη χρειαστώ τους επόμενους μήνες να μου θυμίζουν το Facebook και το google πόσες στιγμές χάνω ... </span><br>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Εύχομαι παιδιά και εκπαιδευτικοί να έχουμε σύντομα την ευκαιρία να βρεθούμε μαζί... κι ας κρατάμε δύο μέτρα απόσταση. </span><br>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Θα είμαστε όμως πάλι μαζί...</span></div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-38998444751750111682020-03-21T19:51:00.001+02:002020-03-21T19:52:08.426+02:00#ΜένουμεΣπίτι - οδηγός επιβίωσης για γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://thumbs.dreamstime.com/b/el-ama-de-casa-y-los-ni%C3%B1os-felices-de-la-madre-de-la-familia-en-lavadero-cargan-w-98260044.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="446" data-original-width="800" height="178" src="https://thumbs.dreamstime.com/b/el-ama-de-casa-y-los-ni%C3%B1os-felices-de-la-madre-de-la-familia-en-lavadero-cargan-w-98260044.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif; text-align: justify;">Τις πρώτες μέρες του αναγκαστικού μας «εγκλεισμού» λόγω του κορωνοϊού, ζήτησα από τις νηπιαγωγούς του σχολείου μου να ετοιμάσουμε ιδέες για να στέλνουμε στους γονείς που έχουν μείνει με τα παιδιά τους στο σπίτι, προκειμένου να περνούν πιο εύκολα και δημιουργικά αυτές οι ώρες.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Πραγματικά αρχίσαμε να στέλνουμε e-mails, ετοιμάσαμε έναν πίνακα στο </span><a href="https://pin.it/2NZ3rVd" style="font-family: verdana, sans-serif;" target="_blank">Pinterest</a><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> όπου αρχίσαμε να «ρίχνουμε» όλες τις ιδέες μας για να τις βλέπουν οι γονείς, ανεβάσαμε αναρτήσεις στο Facebook ... ώσπου άρχισαν να έρχονται διαδικτυακά οι ερωτήσεις: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">«Δεν μας στέλνετε κανένα φυλλάδιο να τους κάνουμε»; </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">«Δεν τους κάνετε με skype ομαδική ανάγνωση παραμυθιού»; </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">«Πείτε μου πώς τους κάνετε τα γράμματα να του τα κάνω κι εγώ για να μην τα ξεχάσει»; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Προβληματίστηκα γιατί οι γονείς ζητούσαν "έτοιμη τροφή"...Κι επειδή, προφανώς κι εγώ είμαι κλεισμένη στο σπίτι και έχω κι εγώ περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να σκέφτομαι ΚΑΙ για να γράφω, άρχισαν να περνάνε διάφορες σκέψεις και ιδέες από το μυαλό μου, που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σκέφτηκα λοιπόν, πως οι γονείς νιώθουμε πανικό που έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι και δεν ξέρουμε πώς να τα απασχολήσουμε όλη την ημέρα, γιατί είναι κάτι που δεν το έχουμε συνηθίσει ούτε εμείς ούτε τα παιδιά μας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ειδικά οι εργαζόμενες μητέρες, έχουμε στην πραγματικότητα ελάχιστο χρόνο κάθε μέρα που μπορούμε να περάσουμε μαζί τους και οι δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε είναι για το πολύ για δύο με τρεις ώρες την ημέρα (οι οποίες περιλαμβάνουν και την προετοιμασία για τον ύπνο και το φαγητό, άρα ουσιαστικά λίγη ώρα για πραγματικό χρόνο απασχόλησης με τα παιδιά.)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τα Σαββατοκύριακα που έχουμε όλοι, θεωρητικά, περισσότερο χρόνο, φροντίζουμε είτε να κάνουμε όσες δουλειές δεν προλάβαμε μέσα στην εβδομάδα ή να τους βρίσκουμε παιδάκια να παίζουν για να έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να τα πούμε με κανέναν φίλο ή φίλη μας ή να τα τρέχουμε σε παιδικές χαρές, παιδότοπους, θέατρα, κινηματογράφους, μαγαζιά και όλα τα συναφή, οπότε πάλι δεν έχουμε πολύ χρόνο one-to-one.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και έρχεται ένας ιός, που μας τα κόβει ΟΛΑ αυτά και μας λέει "μείνετε σπίτι, μην πάτε δουλειά, μείνετε ΟΛΗ την ημέρα με τα παιδιά σας, δεν γίνεται να φωνάξετε παππού και γιαγιά, δεν μπορείτε να τα στείλετε στον παιδικό σταθμό, δεν κάνει να πάτε παιδική χαρά, δεν γίνεται να παίξετε με άλλα παιδιά, δεν μπορείτε να πάρετε τα παιδιά σας βόλτα κτλ. και γενικά... βγάλτε τα πέρα μόνοι σας ΟΛΗ την ημέρα για πολλές μέρες."</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">΄Εχω μάθει πάντα να εκτιμώ και να αξιοποιώ όποια δυσκολία ή εμπόδιο έφερνε μπροστά μου η ζωή, ώστε να βρίσκω ένα θετικό λόγο που έγινε, ακόμα και αν δεν ήταν απόλυτα σαφής ο λόγος αυτός σε μένα στην αρχή. </span></span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Πιστεύω ακράδαντα πως η ζωή μας δίνει "blessings in disguise" και πρέπει να έχουμε το νου μας να τα διακρίνουμε. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι, τι μας δίνει σε αυτή την περίπτωση η ζωή με αυτό τον αναγκαστικό εγκλεισμό στο σπίτι μας; </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η απάντηση δεν άργησε να έρθ</span></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">ει: </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">αυτό που μας δίνει η ζωή τώρα και που λείπει από τα παιδιά μας (που είναι αλήθεια πως έχουν πολύ περισσότερες υλικές παροχές από αυτές που είχαμε εμείς σαν παιδιά) είναι ο <b>ΧΡΟΝΟΣ</b>. Και το ίδιο ισχύει βεβαίως και για εμάς τους ενήλικες ...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κανείς μας δεν έχει χρόνο για τίποτα... τρέχουμε από το σπίτι στη δουλειά, μετά πίσω στο σπίτι, στο super market, στο γυμναστήριο, στα ψώνια, στα διάφορα εξωσχολικά... </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δεν έχουμε χρόνο ούτε για τα παιδιά μας, ούτε για τον εαυτό μας... </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">και α</span>υτή τη φορά, η ζωή μας έδωσε <b>ΧΡΟΝΟ</b>! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Για σκεφτείτε το λίγο ... ξαφνικά μπορείτε να ξυπνήσετε πιο ήρεμα, χωρίς άγχος (ακόμη και αν δουλεύετε από το σπίτι), να πιείτε πιο ήρεμα τον καφέ σας, να ετοιμάσετε το πρωινό σας με την ησυχία σας. Έχετε το χρόνο να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας χωρίς το άγχος της δουλειάς και όλων των υποχρεώσεων. Έχετε το χρόνο να μείνετε σπίτι σας και να μην τρέχετε γύρω-γύρω αδιάκοπα, σα να μην υπάρχει αύριο...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Πολλές φορές, όταν ρωτάω τις μαμάδες του σχολείου: «γιατί δεν αφήνετε το παιδί σας να ντυθεί μόνο του το πρωί;» ή «γιατί δεν το αφήνετε να φάει μόνο του;» ή «γιατί δεν το αφήνετε να κάνει δουλειές μαζί σας στο σπίτι», μαντέψτε ποια απάντηση παίρνω... «Δεν προλαβαίνω! Πρέπει να φύγω γρήγορα για τη δουλειά!» «Δεν προλαβαίνω! Πρέπει να κάνει μπάνιο γρήγορα για να πέσει στο κρεβάτι για να ξυπνήσει αύριο για το σχολείο». Η ζωή μας όλη ένα "Δεν προλαβαίνω"...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Λοιπόν... σας έχω νέα!!! <b>ΤΩΡΑ</b> είναι η ευκαιρία της ζωής σας να βοηθήσετε τα παιδιά σας προσχολικής ηλικίας να γίνουν επιτέλους ανεξάρτητα και αυτόνομα, χωρίς να έχετε την πίεση του χρόνου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Θέλω να καταλάβουν οι γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας πως το πιο σημαντικό πράγμα που θέλουμε οι νηπιαγωγοί να μάθουμε στα παιδιά σας ΔΕΝ είναι τα γράμματα, ΔΕΝ είναι οι αριθμοί, ΔΕΝ είναι το να ζωγραφίζουν μέσα στις γραμμές ή να ξέρουν τα σχήματα και χρώματα και τα ζώα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Οκ, ναι, τους μαθαίνουμε και αυτά, αλλά τα πιο σημαντικά πράγματα που τους μαθαίνουμε είναι <u>να είναι αυτόνομα, ανεξάρτητα, να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, να μη φοβούνται να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα και να μαθαίνουν τον κόσμο γύρω τους με βιωματικό τρόπο</u>. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δεν μας νοιάζει στον παιδικό σταθμό αν τα παιδιά θα λερώσουν τα χέρια τους ή τα ρούχα τους ή το πάτωμα ή τα έπιπλα. Δεν μας νοιάζει τόσο το τελικό αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια που κάνουν. Επίσης, κατανοούμε ότι το παιδί έχει έμφυτη περιέργεια για τον κόσμο γύρω του και την εκμεταλλευόμαστε, χωρίς να το περιορίζουμε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Θέλω λοιπόν να σας ζητήσω, αφού ευχαριστήσετε τη ζωή για το ανέλπιστο δώρο που σας έστειλε, που είναι ο ΧΡΟΝΟΣ, να το αξιοποιήσετε όσο καλύτερα μπορείτε, με πράγματα που μπορείτε να κάνετε με τα παιδιά σας στο σπίτι για τα παιδιά σας και για εσάς. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως με τις καθημερινές δραστηριότητες που κάνετε στο σπίτι, και τις οποίες συνήθως κάνετε κάτω από πίεση χρόνου, τα παιδιά σας μπορούν να αναπτύξουν άπειρες δεξιότητες που θα χρειαστούν τόσο στη σχολική όσο και στην κανονική ζωή τους. Λέγεται "σχολείο ζωής"...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αφήστε τα παιδιά <b>με την ησυχία τους</b> και χωρίς να πιέζονται χρονικά:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να ετοιμάσουν και να σερβίρουν το πρωινό τους </span><div style="font-family: "Times New Roman";">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="font-family: "Times New Roman";">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Βάλτε τα παιδιά σας, για παράδειγμα, να πάρουν το μπωλ τους, να το βάλουν στο τραπέζι, να πάρουν το κουτί με τα δημητριακά να βάλουν μέσα με ένα κουτάλι 2 ή 3 κουταλιές δημητριακά, να πάρουν στα χέρια τους το μπουκάλι το γάλα (ΝΑΙ, θα είστε κοντά τους, ΟΧΙ δεν θα το κάνετε εσείς γι' αυτά) να γεμίσουν το μπωλ τους, να φροντίσουν να πάρουν το κουτάλι τους, το ποτήρι τους, την πετσέτα τους και ό,τι άλλο χρειάζονται για το πρωινό τους και να κάτσουν όμορφα και ωραία να το φάνε. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν τρώτε ψωμί με βούτυρο και μέλι, να πάρουν μόνα τους το ψωμί, να το βάλουν στο πιάτο τους, να προσπαθήσουν μόνα τους να αλείψουν με ένα μαχαιράκι (χωρίς δοντάκια) το βούτυρο και το μέλι, που θα έχουν βγάλει με τη βοήθειά σας από το ψυγείο και θα τα έχουν βάλει επάνω στο τραπέζι ... Νομίζω πως καταλαβαίνετε τι εννοώ ... </span></div>
</span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και για να είστε ήσυχοι πως τα παιδιά σας δεν θα πάθουν τίποτα κάνοντας μόνα τους αυτά που αναφέρω, σας ενημερώνω πως οποιοδήποτε παιδί άνω των 2,5 ετών ΜΠΟΡΕΙ να τα κάνει αυτά, αν του δείξετε εμπιστοσύνη, έχετε χρόνο και υπομονή και κυρίως, αν δεν του τα κάνετε εσείς αντί για αυτό !!!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<ul>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν να ντύνονται και να ξεντύνονται </span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αφήνετε τα παιδιά να ντυθούν μόνα τους το πρωί και να ξεντυθούν το βράδυ. Με τη βοηθειά σας, αλλά ΜΟΝΑ τους! Μπορούν να το κάνουν!</span><br />
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να στρώνουν το κρεβάτι τους</span></li>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να βάζουν τα ρούχα τους που έχουν φορέσει όλη την ημέρα σε ένα σημείο που θα τους υποδείξετε στο δωμάτιό τους ή στα άπλυτα. Να βάλουν την πυτζάμα τους όπου τους δείξετε το πρωί και να τη διπλώσουν.</span></li>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να βάζουν τα ρούχα μαζί σας στα άπλυτα</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να τα ξεχωρίσουν σε χρωματιστά και λευκά</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να τα απλώσουν μαζί σας με τα μανταλάκια</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να ξεχωρίζουν τα πλυμένα ανά είδος ή χρώμα ή μέγεθος</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν να διπλώνουν τα ρούχα της οικογένειας, πετσέτες, τραπεζομάντηλα</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να βάζουν και να βγάζουν τα παπούτσια τους</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να δένουν τα παπούτσια τους</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν να πλένουν μόνα τους ΣΩΣΤΑ τα χέρια τους</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να πλένουν τα δόντια τους, να χτενίζονται </span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να κάνουν μπάνιο (ΝΑΙ, ένα παιδί άνω των 3 ετών μπορεί να μάθει να πλένεται μόνο του και απλά να είστε δίπλα του, χωρίς να του τα κάνετε όλα εσείς)</span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">ΜΗΝ τα βάλτε στην μπανιέρα και αρχίσετε να τα πλένετε εσείς με μανία. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Βάλτε τα μέσα, ετοιμάστε τους το νερό όπως το θέλουν και καθίστε κοντά τους. Ήρεμα. Βάλτε ήρεμη, χαλαρωτική μουσική. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ενθαρρύνετέ τα να πλυθούν μόνα τους. Μπορούν. Πιστέψτε με. Δείξτε τους εμπιστοσύνη.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν νιώθετε εσείς οκ με αυτό, μπείτε μαζί τους στην μπανιέρα. Κάντε το και φορώντας μαγιώ. Θα είναι σα να είστε σε πισίνα. Θα χαλαρώσετε και εσείς και τα παιδιά σας. Υπάρχουν άπειρα παιχνίδια που μπορείτε να παίξετε μαζί τους μέσα στην μπανιέρα. Αφήστε τα ίδια τα παιδιά να σας καθοδηγήσουν... έχουν μεγάλη φαντασία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μετά το μπάνιο... δείξτε τους πώς και αφήστε τα να κρεμάσουν μόνα τους την πετσέτα ή το μπουρνούζι τους στη συγκεκριμένη κρεμάστρα. Δείξτε τους πώς να χρησιμοποιούν το πιστολάκι για να στεγνώσουν τα μαλλιά τους. Δώστε τους το χρόνο να βάλουν τις πυτζάμες τους. Να πλύνουν τα δόντια τους. Να διαλέξουν το παραμύθι που θέλουν να τους διαβάσετε. Να πέσουν στο κρεβάτι.</span><br />
<div>
<div style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να κάνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού, να σκουπίσουν με τη σκούπα και το φαράσι (υπάρχουν και σε μικρότερο μέγεθος, αν δυσκολεύονται πολύ με τα κανονικά...) να σφουγγαρίσουν, να ξεσκονίσουν. </span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν κάνετε τις δουλειές αυτές ΜΑΖΙ τα παιδιά σας θα θέλουν να τις κάνουν γιατί θέλουν να κάνουν πράγματα μαζί σας! </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μην πείτε: "μάζεψε εσύ τα παιχνίδια σου κι εγώ θα σφουγγαρίσω". </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Πείτε: "έλα να μαζέψουμε μαζί τα παιχνίδια σου - να δούμε ποιος θα το κάνει πιο γρήγορα!!! και μετά θα χρειαστώ τη βοήθειά σου για να σκουπίσουμε, σφουγγαρίσουμε, απλώσουμε" (βάλτε οποιαδήποτε δουλειά θέλετε να κάνετε)</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">ΠΡΟΣΟΧΗ! Μη σας πιάσει τρέλα να κάνετε γενική καθαριότητα! Σκοπός είναι να μπορέσετε να κάνετε κάποιες βασικές δουλειές του σπιτιού και να εμπλέξετε και τα παιδιά σε αυτές. Θα χαρούν να σας βοηθήσουν, θα έχουν αναπτύξει δεξιότητες κι εσείς θα έχετε κάνει τη δουλειά σας! </span></div>
</div>
</div>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μαγειρέψουν μαζί σας ή να κάνουν γλυκά </span></li>
</ul>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ετοιμάστε μαζί με τα παιδιά σας το πρωινό/μεσημεριανό/βραδινό. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Βρείτε μαζί τα υλικά που θα χρησιμοποιήσετε, μιλήστε γι' αυτά, για τις ιδιότητές τους (λαχανικά, ελαιόλαδο, όσπρια, μυρωδικά) ... κόψτε μαζί τους (επιμένω... αφήστε τα να δοκιμάσουν να κόβουν με ένα «ασφαλές» μαχαίρι), αφήστε τα να ανακατέψουν, να μυρίσουν τα υλικά, μαγειρέψετε μαζί τους... ΝAI, θα σας πάρει περισσότερο χρόνο από το κανονικό, αλλά έχετε αρκετό είπαμε... και επίσης, τα παιδιά τα ενθουσιάζει το μαγείρεμα και η ζαχαροπλαστική...</span><br />
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν να στρώνουν το τραπέζι </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">(καιρός ήταν να έχουμε χρόνο να φάμε σαν οικογένεια όλοι μαζί...)</span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μετράτε μαζί τους και υπολογίζετε πόσα άτομα είστε, πόσα σουπλά, πόσα πιάτα, πόσα ποτήρια, πόσα μαχαιροπήρουνα χρειάζεστε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αφήνετε τα παιδιά να μεταφέρουν πιάτα και ποτήρια (έστω κι ένα ένα!!!) στο τραπέζι. ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Παίρνουν μόνα τους τα μαχαιροπήρουνα και μαθαίνουν να τα βάζουν δεξιά και αριστερά από τα πιάτα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δείξτε τους να διπλώνουν τις χαρτοπετσέτες! </span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<ul>
<li><div style="display: inline !important;">
<div style="display: inline !important;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">να σερβίρονται μόνα τους (μην τους φέρετε ένα έτοιμο πιάτο μπροστά τους)...</span> </div>
</div>
</li>
</ul>
<div style="display: inline !important;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αφήστε τα παιδιά σας να αποφασίσουν πόσο φαγητό θα βάλουν στο πιάτο τους. Οι μαμάδες έχουν την τάση να γκρινιάζουν για το φαγητό των παιδιών τους... πόσο τρώνε και πόσο δεν τρώνε. (Με την ευκαιρία να τονίσω πως αυτή την περίοδο του «εγκλεισμού» τα παιδιά σας μπορεί να τρώνε λιγότερο... Καίνε πολύ λιγότερες θερμίδες από το κανονικό λόγω της έλλειψης κανονικών δραστηριοτήτων, οπότε ... ΜΗΝ τα πιέζετε να φάνε!)</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Εξηγήστε στα παιδιά πως αν πάρουν λίγο φαγητό, μπορούν να σερβιριστούν ξανά. Αν βάλουν πολύ, θα πρέπει να το φάνε όλο που έχουν πάρει (ναι, υπάρχουν και λαίμαργα παιδιά, τα βλέπουμε κι εμείς στο σχολείο). </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μετά από λίγες μέρες θα δείτε πόσο εύκολα θα αρχίσουν να υπολογίζουν σωστά πόσο θέλουν να φάνε. Γιατί αν πάρουν λίγο και μέχρι το επόμενο γεύμα δεν τους δώσετε κανένα κουλουράκι, σοκολατάκι και ο,τιδήποτε σχετικό, θα καταλάβουν ότι πρέπει να τρώνε το φαγητό τους την ώρα του γεύματος, όχι όλη την ημέρα.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και πιστέψτε με, τα παιδιά δεν είναι χαζά. Ξέρουν ακριβώς πόσο πρέπει να φάνε... Εμείς μπλεκόμαστε στα πόδια τους και τους παίρνουμε τον έλεγχο μίας από τις πρωταρχικές τους ανάγκες επιβίωσης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: start;">
<br /></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τα ενθαρρύνετε να πάρουν και λαχανικά στο πιάτο τους. Ντοματίνια (κομμένα) και αγγουράκι σε στικς είναι μεγάλα hits...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν να τρώνε ήρεμα και χωρίς άγχος.</span></span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Φάτε με ηρεμία στο τραπέζι (και ΜΗΝ τα ταϊζετε! Άνω των 15 μηνών τα παιδιά μπορούν και ΠΡΕΠΕΙ να τρώνε μόνα τους.)</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και παρακαλώ ... μην τους βάζετε το tablet/ κινητό μπροστά τους για να φάνε!!! </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όταν τα παιδιά τρώνε πρέπει να είναι μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πράξη, να καταλαβαίνουν πως θρέφουν το σώμα τους, να μην το κάνουν μηχανικά, απλά για να σας ευχαριστήσουν πως τρώνε... (για αυτό και μόνο μπορεί να γραφτεί ολόκληρο άρθρο ... επιφυλάσσομαι για αργότερα...)</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και μια και αυτή την εποχή προφανώς θα καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι, αξιοποιήστε το χρόνο για να συζητήσετε μεταξύ σας και με τα παιδιά σας. Το οικογενειακό τραπέζι ήταν πάντα ένας «χώρος» συνάντησης της οικογένειας και ανταλλαγής ιδεών. Είναι ευκαιρία να ακούσετε τι έχουν να πουν τα παιδιά σας και να σας ακούσουν και αυτά να συζητάτε και όχι να παίζετε με το κινητό σας.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Επίσης, είναι πολύ σημαντική ευκαιρία να συζητήσετε τις ανησυχίες που έχουν τα παιδιά αυτή την περίοδο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν να μαζεύουν το τραπέζι</span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αφήστε τα παιδιά να σας φέρουν τα πιάτα από το τραπέζι είτε για να πλύνετε είτε για να τα βάλετε στο πλυντήριο. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν τα βάζετε στο πλυντήριο, δείξτε τους πώς να τα βάλουν το πλυντήριο και σε επόμενο στάδιο να αδειάσουν το πλυντήριο και να τακτοποιήσουν τα πιατικά στη θέση τους.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν τα πλένετε εσείς, αφήστε τα παιδιά να τα σκουπίσουν και μετά βοηθήστε τα να τα τακτοποιήσουν στη θέση τους. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κάλλιστα μπορούν να σας βοηθήσουν ΚΑΙ στο πλύσιμο οφείλω να πω. </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">(όχι ΔΕΝ θα τα σπάσουν και αν σπάσουν και κανένα, πιστέψτε με, δεν πειράζει... ξεκινήστε με το πρόχειρο σερβίτσιο σας.)</span></div>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να μάθουν να κόβουν με μαχαίρι (υπό την παρακολούθησή σας εννοείται)</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να τακτοποιήσουν μαζί σας ντουλάπια </span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να παίξουν με τα κατσαρολικά - δεν φαντάζεστε πόσο χαίρονται τα παιδιά να παίζουν με αυτά - (να ακούσουν τι ήχο κάνει η κάθε κατσαρόλα ανάλογα με το μέγεθός της, να συγκρίνουν το βάρος, τη χωρητικότητά τους, το ύψος, το πλάτος της)</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Να ξεχωρίσουν τα παιχνίδια τους (ποια χρειάζονται και ποια είναι για μικρότερα παιδιά και μπορείτε να τα δώσετε) </span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τα ταξινομήσουν μαζί σας ό,τι υπάρχει μέσα στο σπίτι (μπαχαρικά, λαχανικά, φρούτα ρούχα, παπούτσια, πετσέτες, ζυμαρικά, όσπρια...)</span></li>
</ul>
<ul>
</ul>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Επίσης, μια και έχετε χρόνο:</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Παίξτε μαζί τους μπάλα, μαξιλαροπόλεμο, κρυφτό, κυνηγητό. Χαζολογήστε. Κυλιστείτε στο πάτωμα. Απλά παίξτε... Παίξτε παιχνίδια που παίζαμε κι εμείς παιδιά. Απολαύστε το χρόνο που σας δίνεται...</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Διαβάστε τους βιβλία ή βάλτε τα ακούσουν βιβλία από αυτά που προσφέρουν εκδοτικοί οίκοι (δείτε <a href="https://www.openbook.gr/menoume-spiti/">αυτό</a> το link)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Διευκρίνιση: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δεν εννοώ να περάσετε ΟΛΗ την ημέρα σας έτσι. Τα παιδιά μας δεν πρέπει να μάθουν πως όλη την ημέρα θα ασχολείται ένας ενήλικας μαζί τους. Έχετε κι εσείς δικαίωμα σε προσωπικό χώρο και χρόνο, ειδικά αυτές τις δύσκολες μέρες... </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Είναι αλήθεια πως τα παιδιά χαίρονται να είναι μαζί μας (νομίζω πως κυρίως αυτό τους δίνει χαρά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο) ... και θεωρητικά πρέπει να χαιρόμαστε κι εμείς όταν ασχολούμαστε μαζί τους. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα μάθουν τα παιδιά πως, όπως υπάρχει ουσιαστικός χρόνος που περνάνε οι γονείς μαζί τους, έτσι υπάρχει και χρόνος που πρέπει να τον περάσουν μόνα τους και να βρούνε τρόπο να απασχοληθούνε μόνα τους, ώστε να έχουν και οι γονείς τους το δικό τους χρόνο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μικρό μυστικό: Είναι πολύ σημαντικό για όλους να </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">οργανώσετε την ημέρα σας. Τι εννοώ; </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κάντε ένα <b>ημερήσιο πρόγραμμα. </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ο χρόνος που είναι οργανωμένος και οριοθετημένος από εσάς σας δίνει ένα πλαίσιο για να λειτουργήσετε και δεν κάνει την ημέρα να φαίνεται ατελείωτη (που με ένα παιδί για πολλές μέρες στο σπίτι... κάποιες μέρες μπορεί να φαίνονται ατελείωτες!) Δεν είναι πιεστικός, όπως όταν πρέπει να πάτε στη δουλειά, αλλά σας δίνει ένα ευέλικτο πλαίσιο. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><u><br /></u></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><u>Βρείτε μόνοι σας σαν οικογένεια ποιο γενικό πλάνο σας εξυπηρετεί. </u></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τι ώρα ξυπνάτε σαν οικογένεια. </span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τι ώρα τρώτε μεσημεριανό; </span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Πόση ώρα έχετε ανάγκη να μείνετε μόνοι σας για να κάνετε πράγματα για τη δουλειά σας; </span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Πόση ώρα έχετε ανάγκη να ξεκουραστείτε το μεσημέρι; </span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τι ώρα θέλετε να κοιμηθούν τα παιδιά το βράδυ; </span></li>
</ul>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ανάμεσα σε αυτές τις ώρες που είναι σημαντικές για την οικογένειά σας (και εσάς), βάλτε πόσες ώρες μπορείτε να διαθέσετε για δραστηριότητες που είναι αποκλειστικά για τα παιδιά σας* και πόσες σε συνδυασμό με δουλειές του σπιτιού, που πρέπει να γίνονται πλέον ΜΑΖΙ με τα παιδιά σας. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Φροντίστε να "σπάτε" το χρόνο, έχοντας στο μυαλό σας πως τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να κάνουν την ίδια δραστηριότητα για πολλή ώρα. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">*ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ να θυμάστε: Τα παιδιά χρειάζονται την <b>πλήρη</b> αφοσίωσή μας όταν παίζουμε μαζί τους. Αν ασχολείστε μαζί τους και συγχρόνως βλέπετε με το ένα μάτι την τηλεόραση που παίζει, το με το άλλο μάτι το κινητό και το μυαλό σας τρέχει σε αυτά που πρέπει να κάνετε όταν επιστρέψετε στη δουλειά ... δεν το θεωρούν χρόνο που τους αφιερώνετε αποκλειστικά. Το θεωρούν ημίμετρο και ζητάνε όλο και περισσότερο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σας δίνω ενδεικτικό παράδειγμα, για να σας βοηθήσει να το διαμορφώσετε ανάλογα με τα ωράρια της δικής σας οικογένειας. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν σας βοηθάει (που τα παιδιά τα βοηθάει σίγουρα) φτιάξτε αυτό το ημερήσιο πρόγραμμα μαζί με τα παιδιά σας σε ένα μεγάλο χαρτί και κολλήστε στο ψυγείο για να το βλέπετε όλοι... Ένα πρόγραμμα θέτει πάντα ένα "όριο" που πρέπει να είναι σεβαστό από όλους....</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>8.00 - 9.00</b> Πρωινό ξύπνημα - προετοιμάσετε με τα </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">παιδιά το πρωινό, με τον τρόπο που έχω αναφέρει παραπάνω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: start;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: start;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>9.00 - 10.30 </b></span></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Απασχόληση με τα παιδιά. </span></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μοιράστε το χρόνο σας έξυπνα σε <b>μισάωρα</b>.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κάντε ένα μισάωρο καθαρά "εκπαιδευτικά" παιχνίδια ή δραστηριότητες που είτε σας έχουν στείλει οι δασκάλες σας (με συγκεκριμένο παιδαγωγικό στόχο - χρώματα, σχήματα, διαδρομές σε χαρτί ή στο χώρο, χειροτεχνίες, χρήση κόλλας και γενικά τέτοιου είδους δραστηριότητες είτε που τις έχετε βρει μόνοι σας. Έχουμε ανεβάσει πολλές δραστηριότητες σε πίνακα στο Pinterest, όπως ανέφερα παραπάνω, αλλά σίγουρα μπορείτε να βρείτε και μόνοι σας.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Το 2ο μισάωρο παίξτε πιο "χαλαρά" (με τουβλάκια, παζλ, αυτοκινητάκια, lego και γενικά τέτοιου τύπου παιχνίδια). Μετά από δραστηριότητα που απαιτεί συγκέντρωση, τα παιδιά πρέπει να κάνουν κάτι πιο χαλαρό.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Το 3ο μισάωρο διαβάστε παραμύθι, ζωγραφίστε, τραγουδήστε τραγούδια με τα παιδιά. Ενθάρρυνετέ τα να χορέψουν με τη μουσική, χορέψτε κι εσείς μαζί, θα χαλαρώσετε!</span></span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δείτε αυτό το <a href="https://totallythebomb.com/15-free-fun-virtual-workouts-to-get-your-exercise-in-while-you-are-at-home">link</a> που έχει διάφορα sites με χορό και κίνηση.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: start;">
<br /></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>10.30 -11.30 </b></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ώρα για κάποιες από τις δουλειές του σπιτιού ΜΑΖΙ με τα παιδιά σας</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>11.30 - 12.30 </b></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ώρα για παιχνίδι σε ανοιχτό χώρο</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν είστε τυχεροί και έχετε κήπο, βγάλτε τα παιδιά στον κήπο. Είτε αφήστε τα σκάψουν, να μαζέψουν φύλλα, ξυλαράκια, κουκουνάρια, να παρατηρήσουν φυτά και ζουζούνια και να παίξουν με τα χώματα είτε να παίξουν ελεύθερα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν έχετε μπαλκόνι με γλάστρες, κάντε κηπουρική. Φυτέψτε σε γλάστρες φασόλια, φακές, πατάτες, κρεμμύδια... Τα παιδιά λατρεύουν το χώμα... </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν όχι, πάρτε τα και πάτε να περπατήσετε, να κάνετε ποδήλατο, πατίνι, βόλτα με το καρότσι σε σημείο ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΟΣΜΟ (δρόμος θα είναι, πάρκο θα είναι, κάποιο δασάκι κοντά σας... κάτι θα υπάρχει). Ακούστε τα πουλάκια που κελαηδάνε, αφήστε τα να σκαρφαλώσουν σε δέντρα, να κυλιστούνε στο χορτάρι... Χαλαρώστε και απολαύστε το. Ο καθαρός αέρας και η άσκηση θα κάνει καλό σε όλους σας... και ενισχύει και το ανοσοποιητικό.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>12.30 - 13.30 </b></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Προετοιμασία μεσημεριανού</span><br />
<br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>13.30- 14.30 </b></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Στρώσιμο τραπεζιού μαζί με τα παιδιά και μεσημεριανό</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>14.30 - 16.30</b> </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">΄Ωρα ανάπαυσης </span></span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν τα παιδιά κοιμούνται, βάλτε τα για ύπνο. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν δεν κοιμούνται, αφήστε τα να κάνουν κάτι που τα χαλαρώνει (ίσως να δούνε παιδικά στην τηλεόραση ή να ακούσουν ένα παραμύθι από tablet ή κάτι σχετικό). Πάντως ... ξεκουραστείτε οικογενειακώς. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν προτιμάτε να κάνετε κάτι για την εργασία σας αυτή την ώρα, κάντε το.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: start;">
<br /></div>
<div style="text-align: start;">
<b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">16.30 - 18.00 </span></b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δεύτερος κύκλος αποκλειστικής απασχόλησης μόνο με τα παιδιά σας. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ακολουθήστε τις οδηγίες του ωραρίου 9.00 με 10.30... και τελειώστε με το μάζεμα των παιχνιδιών που χρησιμοποιήσατε όλη την ημέρα ΜΑΖΙ με τα παιδιά. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>18.00 - 19.00 </b></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Προετοιμασία βραδινού ή δεύτερος κύκλος εργασιών σπιτιού που πρέπει να γίνουν για το σπίτι και όλη την οικογένεια. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ακολουθήστε τις οδηγίες του ωραρίου 12.30 έως 14.30.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>19.00 - 20.30 </b></span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Προετοιμασία για ύπνο</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αφήστε τα παιδιά να βγάλουν μόνα τους τα ρούχα τους (να τα μαζέψουν, να τα διπλώσουν και όλα όσα ανέφερα παραπάνω...) Να τα βάλουν όπου τους υποδείξετε. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ξεκινήστε την ετοιμασία για το βραδινό τους μπάνιο/ντους.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Διαλέξτε μαζί ένα παραμύθι για να διαβάσετε πριν πέσουν το κρεβάτι. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν θέλετε να δούνε παιδικά, αποφύγετε την ώρα πριν τα βάλετε στο κρεβάτι. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><u><b>Η έκθεση στην τηλεόραση ή τα tablets τους πριν τον ύπνο προκαλεί υπερδιέγερση και δεν μπορούν να κοιμηθούν.</b></u></span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Tips</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><br />
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ζητώ συγνώμη για το μέγεθος της ανάρτησης. Έχω πολύ χρόνο όπως βλέπετε... και πράγματα που ήθελα από καιρό να πω στους γονείς...</span></li>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όλα όσα έγραψα προϋποθέτουν πως είμαστε όλοι στην οικογένεια υγιείς (το οποίο εύχομαι με όλη την καρδιά μου, για όλους μας...) και έχουμε όλα τα στοιχειώδη για να είναι η ζωή μας όπως τη θέλουμε. Έχω πλήρη επίγνωση πως δεν έχουν όλες οι οικογένειες όλες τις δυνατότητες ... Αναφέρομαι σε ένα μέσο όρο.</span></li>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μην προσπαθείτε να δουλεύετε για τη δουλειά σας και να έχετε τα παιδιά σας δίπλα σας χωρίς απασχόληση ή ξεκούραστα. Δεν θα βγει. Αν τους έχετε διαθέσει μία ώρα για να έχετε κάνει πράγματα μαζί, σίγουρα θα σας αφήσουν μετά για μία ώρα μόνη σας να κάνετε ό,τι θέλετε να κάνετε. Να θυμάστε να "σπάτε" το χρόνο...</span></li>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν είστε και οι δύο γονείς στο σπίτι και πρέπει να εργάζεστε και οι δύο από μακριά από τη δουλειά σας, κάντε βάρδιες. Το πρωί θα δουλεύει ο ένας, το απόγευμα ο άλλος. Ή από τις 8.00 μέχρι τις 12.00 ο ένας, από τις 12.00 έως τις 4.00 ο άλλος. Η εμπειρία μου έχει δείξει πως πολλές φορές όταν δουλεύεις από το σπίτι και δεν έχει διάσπαση από συνεργάτες, δουλεύεις πιο αποδοτικά και χρειάζεσαι λιγότερο χρόνο για να βγάλεις τη δουλειά που πρέπει να βγάλεις.</span></li>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όλες οι δραστηριότητες που μπορείτε να κάνετε στο σπίτι, καλύπτουν όλους τους παιδαγωγικούς στόχους που έχουμε στο νηπιαγωγείο/παιδικό σταθμό (συντονισμό κινήσεων, λεπτή κινητικότητα, αδρή κινητικότητα, μαθηματικά, ανάγνωση, γραφή, βιωματική διδασκαλία, αισθητηριακές ασκήσεις... τα πάντα!!!) </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αν τα γράψω αναλυτικά δίπλα από την κάθε δραστηριότητα θα μου πάρει ώρες. Οπότε, εμπιστευτείτε με ... το παιδί εκπαιδεύεται κανονικά μαζί σας ... μόνο το κοινωνικό του κομμάτι μένει πίσω... </span></li>
</ul>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρειάζονται να πηγαίνουν σχολείο και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα σχολεία να ανοίξουν σύντομα...</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Απλά σημαίνει πως εσείς ως γονείς μπορείτε να τα βοηθήσετε ουσιαστικά στο να γίνουν ανεξάρτητα και αυτόνομα, ενώ τα έχετε στο σπίτι μαζί σας όλη την ημέρα αυτή την δύσκολη περίοδο! </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μην ξεχνάτε πως η οικογένεια είναι και θα είναι πάντα το πρώτο και κύριο σχολείο των παιδιών. Και αυτό είναι αξία ανεκτίμητη και θα σας ευγνωμονούν τόσο τα ίδια τα παιδιά σας σε όλη τους τη ζωή όσο και όλες οι δασκάλες τους, σε όλες τις βαθμίδες.</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου αυτή η περίοδος να περάσει γρήγορα και να γυρίσουμε όλοι στην καθημερινότητά μας...</span><br />
<ul>
</ul>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-57025699792317388052018-06-30T08:24:00.002+03:002018-06-30T09:03:07.411+03:00Γυναικεία επιχειρηματικότητα part II<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU-MEgbWhh1gS1s7rnGE3mbBuwiD36wzo7IvX797iCY3ak5XxZiuvnfJ9cP8IZEThqUegdWyLPGxDMC7VWDapW5268cTFlxIB5AfnYfn_RbSNOdc9KcPNKnqsVsSFo2XUVyUvcyW-UgUzW/s1600/woman+boss.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="253" data-original-width="199" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU-MEgbWhh1gS1s7rnGE3mbBuwiD36wzo7IvX797iCY3ak5XxZiuvnfJ9cP8IZEThqUegdWyLPGxDMC7VWDapW5268cTFlxIB5AfnYfn_RbSNOdc9KcPNKnqsVsSFo2XUVyUvcyW-UgUzW/s200/woman+boss.jpg" width="157" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Είχα χθες μια συζήτηση με έναν γονέα του σχολείου μου. Για να λύσουμε ένα θέμα που είχε προκύψει. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Βρεθήκαμε αργά απόγευμα Παρασκευής. Ξεκίνησε την κουβέντα μας με το να μου αναφέρει πόσο δύσκολο φαντάζεται </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">πως πρέπει να είναι για μια γυναίκα να έχει δική της επιχείρηση και να με ευχαριστήσει που του διέθετα από τον "προσωπικό μου χρόνο".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: verdana, sans-serif; text-align: justify;">Μόλις μου ανέφερε "φαντάζομαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι για μία γυναίκα να είναι μαμά και να έχει δική της επιχείρηση" και "τον προσωπικό μου χρόνο", άναψε ένα λαμπάκι στο κεφάλι μου. Όχι κακό λαμπάκι - απλά άναψε...</span><br />
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί άραγε πραγματικά να καταλάβει κάποιος τι βάρος κουβαλάει ένας επιχειρηματίας, όταν δεν είναι επιχειρηματίας; Υπάρχει άραγε "προσωπικός χρόνος" για μια γυναίκα-επιχειρηματία και μαμά; </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Στην πορεία της συζήτησής μας γυρνούσαν στο μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις για αυτά τα 24 χρόνια που είμαι μια γυναίκα επιχειρηματίας. Μπήκα - χωρίς να ξέρω τι με περιμένει προφανώς ... - στο χώρο των επιχειρήσεων στην ανέμελη ηλικία των 26 ετών. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σήμερα, 24 χρόνια μετά, δεν θυμάμαι καν πώς ήταν η ζωή μου πριν από αυτή την εποχή και I keep walking...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div dir="ltr">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μετά την κουβέντα μας, θυμήθηκα πως είχα γράψει στο blog μου μία ανάρτηση σχετικά με τη "γυναικεία επιχειρηματικότητα". Για όποιον θα ήθελε να τη διαβάσει είναι <a href="http://natashachristaki.blogspot.com/search/label/%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1" target="_blank">εδώ</a>.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Άνοιξα το blog, τη βρήκα και την ξαναδιάβασα. Ήταν γραμμένη το Μάρτιο του 2013 - μόλις δύο χρόνια αφού είχα γίνει "μαμά" και μόλις πέντε μήνες πριν γίνω "χωρισμένη μαμά". </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Έχουν μεσολαβήσει 5 χρόνια από αυτή την ανάρτηση. Πέντε χρόνια, στη διάρκεια των οποίων πολλά έμειναν τα ίδια και πολλά άλλαξαν. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Εκτός από μαμά/γυναίκα επιχειρηματίας μπήκαν στο παιχνίδι των τίτλων οι λέξεις: χωρισμένη μαμά, γυναίκα επιχειρηματίας που έχει κουραστεί και θέλει να παρατήσει τα πάντα και να κάτσει σπίτι της, μαμά επιχειρηματίας που παλεύει με την κατάθλιψη, επιχειρηματίας υπό έξωση από τον ιδιοκτήτη, μαμά επιχειρηματίας σε αναζήτηση νέου χώρου, κουρασμένη γυναίκα επιχειρηματίας που στήνει ένα νέο χώρο από το μηδέν, μαμά επιχειρηματίας που προσπαθεί να διαχειριστεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε γονιός με τα παιδιά του, χωρισμένη μαμά που προσπαθεί να διαχειριστεί τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε χωρισμένη μητέρα με τα δικά της παιδιά, γυναίκα επιχειρηματίας που βλέπει την επιχείρησή της να πηγαίνει καλά σε μια εποχή κρίσης. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ο αριθμός των συνεργατών έχει φτάσει τους 30, ο αριθμός των γονέων ανέβηκε ανάλογα, ο χρόνος που αποζητάει ένα παιδί που πάει στην Πρώτη Δημοτικού και οι ανάγκες του συνεχώς αυξάνονται, ο χρόνος που διαθέτεις για τον εαυτό σου συνεχώς μειώνεται.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Πριν λίγες μέρες έλαβα μία επιστολή από το <a href="https://womenleaders.gr/" target="_blank">Women Leaders</a> όπου μου ανέφεραν πως θέλουν να με συμπεριλάβουν στην φετινή έκδοση με τις <span style="background-color: white; color: #676f7c; font-family: "open sans" , sans-serif; font-size: 16px;"> «Γυναίκες Ηγέτες Επιχειρήσεων»</span>. Το θεώρησα τιμητικό και σημαδιακό συγχρόνως. Μετά από 24 χρόνια αγώνα, τουλάχιστον μπορώ να πω πως θεωρούμαι μια από τις γυναίκες ηγέτες στο χώρο των ελληνικών επιχειρήσεων. Με όποιο κόστος έχει αυτό για την προσωπική μου ζωή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Γιατί τα γράφω όλα αυτά; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Απλά, με αφορμή τη χθεσινή συζήτηση, άρχισε να αναβοσβήνει στο μυαλό μου η φωτεινή πινακίδα "πίσω από μία επιτυχημένη επιχείρηση, υπάρχει ένας επιχειρηματίας που δε σταματάει να δουλεύει ποτέ, που δεν κοιμάται τα βράδια, που το μυαλό του συνέχεια γεννάει ιδέες, που στέλνει μηνύματα στους συνεργάτες του στις 4 η ώρα το πρωί, που πρέπει να σκέφτεται τους συνεργάτες του και τους πελάτες του 24 ώρες το 24ωρο, που απαντάει το τηλέφωνό του στις διακοπές του, μέσα στη νύχτα, την ώρα που έχει ξεκλέψει λίγο χρόνο για τον εαυτό του". Και ένιωσα πως έπρεπε να το μοιραστώ. Γιατί και οι επιχειρηματίες είμαστε άνθρωποι. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Καλή σας ημέρα...</span></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-68596724315108839902018-02-25T20:32:00.000+02:002018-02-27T13:05:14.089+02:00Έχω ένα ξεχωριστό παιδί (μέρος Ι - προσχολική ηλικία)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEict8NATESrVoU6n1uYpwIAbHfCJqx3jD6sFtJ4jW0fuDbWyrykYwcH44iB620vd2TNmYIzG-0NbWwnZazp7tIF8GAUGhfNBc4D9Z0iqzskSC-4QLYLUd_qWgDwJ7KS0dfsYWrl4G06uPWA/s1600/depositphotos_115858924-stock-photo-young-mom-with-her-child.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1023" data-original-width="682" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEict8NATESrVoU6n1uYpwIAbHfCJqx3jD6sFtJ4jW0fuDbWyrykYwcH44iB620vd2TNmYIzG-0NbWwnZazp7tIF8GAUGhfNBc4D9Z0iqzskSC-4QLYLUd_qWgDwJ7KS0dfsYWrl4G06uPWA/s320/depositphotos_115858924-stock-photo-young-mom-with-her-child.jpg" width="213" /></a></div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ένα από τα πιο "λεπτά" θέματα που χρειάζεται να διαχειριστώ σα νηπιαγωγός και ιδιοκτήτρια παιδικού σταθμού εδώ και τόσα χρόνια, είναι το πώς να ευαισθητοποιήσω τους γονείς των παιδιών που έχουν μαθησιακές δυσκολίες.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ας είμαστε ειλικρινείς. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κανείς μας δεν θέλει να ακούσει πως το παιδί του "έχει πρόβλημα" στο σχολείο. Αυτά συμβαίνουν μόνο στα άλλα παιδιά, όχι στα δικά μας ...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όταν παραδίδουμε το παιδάκι μας στο πρώτο του σχολείο, είμαστε σίγουροι πως θα μας επιβεβαιώσουν απλώς το πόσο όμορφο, έξυπνο και χαριτωμένο είναι ... γιατί στα δικά μας μάτια, έτσι είναι! Είναι μοναδικό και υπέροχο! (Και η αλήθεια είναι, πως είναι!)</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αυτό που μας διαφεύγει σαν γονείς μικρών παιδιών πολλές φορές, ειδικά όταν είναι το πρώτο μας παιδί, είναι πως δεν έχουμε επαρκές <b>μέτρο σύγκρισης</b>...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Οκ, τα ξαδερφάκι του μιλάει ήδη, ενώ το δικό μας δεν μιλάει καθόλου ή δε μιλάει καθαρά και το καταλαβαίνουμε μόνο εμείς, αλλά εντάξει... και ο μπαμπάς του μίλησε αργά. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ναι, το παιδάκι της κυρίας στην παιδική χαρά που παίζουμε δεν χτυπάει και δεν είναι επιθετικό σαν το δικό μας, αλλά εντάξει...είναι και λίγο μαμόθρεφτο μωρέ. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τα άλλα παιδιά έχουν αρχίσει να παίζουν και να μοιράζονται, ενώ το δικό μας κάθεται απομονωμένο και δεν πλησιάζει άλλα παιδιά, αλλά κι εγώ έτσι ήμουν μικρή...</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Επίσης ο Γιαννάκης που μένει δίπλα μπορεί να κάνει μόνος του ένα μικρό παζλ, να κάνει μια ζωγραφιά, να ξεχωρίζει τα χρώματα, να συγκεντρωθεί για λίγη τουλάχιστον ώρα σε μια δραστηριότητα ή παιχνίδι, αλλά και το δικό μας ξέρετε τι ήσυχο που κάθεται όταν βλέπει παιδικά; (το πόσο ήσυχα και συγκεντρωμένα είναι τα παιδιά όταν βλέπουν παιδικά ή απασχολούνται με tablets είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο από μόνο του, δεν το θίγω καν εδώ ...)</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης σχεδόν 30 χρόνια, έχοντας φιλοξενήσει παιδιά στο δικό μου σχολείο εδώ και 24 χρόνια. Μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως, αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 7-8 χρόνια (ενδεχομένως και λίγο περισσότερο), δεν το έχω ξαναζήσει. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σε ένα δείγμα 100 παιδιών, έχω κάθε χρόνο σταθερά πλέον 7 έως 8 παιδιά που έχουν "μαθησιακές δυσκολίες", "προβλήματα συμπεριφοράς", είναι "στο φάσμα του αυτισμού", "είναι υπερκινητικά", χρειάζονται λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, παράλληλη στήριξη στην τάξη. Μεγάλο ποσοστό, δε νομίζετε; </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Γιατί πέφτει στη νηπιαγωγό ο εύκολος ρόλος να αντιληφθεί και ο άχαρος ρόλος να μας ενημερώσει πως το παιδί μας διαφέρει από τα υπόλοιπα; </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Για τον απλούστατο λόγο, πως η νηπιαγωγός είναι η πρώτη που έχει ένα <u>πραγματικό μέτρο σύγκρισης</u>. Βλέπει το παιδί μας μέσα σε ένα <u><b>σύνολο συνομηλίκων.</b></u> Και βλέποντας τα παιδιά μέσα σε ένα σύνολο συνομηλίκων μπορείς άμεσα να καταλάβεις ποιο από τα παιδιά έχει κάποιες ιδιαιτερότητες στη συμπεριφορά ή την ανάπτυξή του.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">(Αν δεν το κάνει η Νηπιαγωγός, θα το κάνει σίγουρα η δασκάλα της Πρώτης Δημοτικού. Απλά σε εκείνη την ηλικία θα είναι διαφορετικά τα "συμπτώματα" και θα μιλήσω γι' αυτό το θέμα στο δεύτερο μέρος της ανάρτησης).</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τι σημαίνει ακριβώς για ένα παιδί προσχολικής ηλικίας να έχει "μαθησιακές δυσκολίες" - αφού δεν γράφει και δεν διαβάζει ... Θα πω τα πράγματα λίγο απλοποιημένα, όχι επιστημονικά και με δύσκολες ορολογίες.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ένα παιδί που έχει μαθησιακές δυσκολίες μπορεί, ενώ είναι ηλικιακά έτοιμο να μιλάει, είτε να μη μιλάει καθόλου ή μιλάει σα μωρό ή με το επίπεδο των "two word sentences" : μαμά νερό, μπαμπά μπουμ κτλ. </span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σε λίγο μεγαλύτερη - προσχολική ηλικία όμως πάντα - μπορεί να έχει φτωχό λεξιλόγιο και περιγραφή, να μην μπορεί να μας διηγηθεί μια ιστορία βλέποντας τις εικόνες ή να λέει κάποια γράμματα λάθος, να μην τα λέει καθόλου ή να κάνει αντικαταστάσεις γραμμάτων (πχ. νελό αντί για νερό) - ξέρω πως μέχρι κάποια ηλικία το τελευταίο μπορεί να θεωρείται και χαριτωμένο, αλλά από ένα σημείο και πέρα, το παιδί που ακούει τον εαυτό του να λέει μία λέξη λάθος, θα αρχίσει και να τη γράφει λάθος...και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι χαριτωμένο, ειδικά για το παιδί.... -</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί να μιλάει για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο: ο Νίκος θέλει να φάει, η Μαρία πονάει.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί να επαναλαμβάνει αυτά που του λέμε (εχολαλία).</span><br />
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί να έχει μία εμμονή στο να τακτοποιεί πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί να μην μας κοιτάει όταν του μιλάμε (να μην κάνει "βλεμματική επαφή")</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ενώ είναι ηλικιακά έτοιμο να μασάει την τροφή του, μπορεί να συνεχίζει να τρώει λιωμένες τις τροφές.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί, ενώ είναι έτοιμο ηλιακά να βγάλει τις πάνες, να μην είναι σε θέση να το κάνει στην πραγματικότητα.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί, ενώ θα έπρεπε να συγκεντρώνεται έστω για 5 λεπτά σε μία δραστηριότητα, να μην καταφέρνει ούτε να κάτσει ήσυχο και συγκεντρωμένο, ούτε να την ολοκληρώσει.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί να έχει δυσκολία να διαχειριστεί τις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά, να είναι επιθετικό ή ντροπαλό, να μην "αντέχει" να κάτσει στην ομάδα να συμμετέχει σε μία συζήτηση, να δυσκολεύεται να κάνει φίλους, να μην μπορεί, γενικά, να διαχειριστεί τις ανάλογες για την ηλικία του κοινωνικές σχέσεις και επαφές.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μπορεί, μπορεί, μπορεί .... Χιλιάδες "μπορεί" που δεν παρουσιάζονται όλα μαζί, που δεν σημαίνουν απαραίτητα πως υπάρχει μαθησιακή δυσκολία, αλλά θα έπρεπε να μας πονηρέψουν σα γονείς.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ξέρετε, όσο πιο νωρίς καταλάβει ένας γονιός πως το παιδί του έχει κάποια μορφή δυσκολίας, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορεί να το βοηθήσει. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Θέλω να σας διαβεβαιώσω για κάτι και να το γράψω με μεγάλα γράμματα για να το <b>βροντοφωνάξω</b>: </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες <b>ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ </b></span><b>ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΣΑ ΓΟΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ....</b></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Εγώ τα λέω αυτά τα παιδιά <i>ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ</i>. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Είναι παιδιά, που, εφόσον ακούσουμε τους εκπαιδευτικούς που τα έχουν αναλάβει και τα ζουν σε καθημερινή βάση, και ακολουθήσουμε τις όποιες εκπαιδευτικές διαδικασίες μας συστήσουν οι λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, ψυχοθεραπευτές ή γιατροί (ή όποιοι, τέλος πάντων, ειδικοί είναι οι αρμόδιοι για να βοηθήσουν και τα παιδιά αλλά και εμάς σα γονείς) θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους σιγά σιγά.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και επειδή διαπιστώνω κάθε χρόνο , πως ο αριθμός των <i>ξεχωριστών παιδιών </i>αυξάνεται κι επειδή βιώνω, από πρώτο χέρι, την άρνηση πολλών γονέων να ακούσουν, να αποδεχτούν και στη συνέχεια να αντιμετωπίσουν με τον κατάλληλο τρόπο τη διαφορετικότητα των παιδιών τους, θέλω να ευαισθητοποιήσω όσους περισσότερους γονείς μπορώ, και να τους πω: </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ακούτε τις νηπιαγωγούς των παιδιών σας, όταν προσπαθούν να σας μιλήσουν για το πόσο ξεχωριστό μπορεί να είναι το παιδί σας.</span></li>
</ul>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Καταλάβετε πως οι νηπιαγωγοί ΔΕΝ έχουν κανένα όφελος από αυτό, και πως το κάνουν γιατί γνωρίζουν, πως, όσο νωρίτερα επέμβει ένας ειδικός, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα είναι τα αποτελέσματα και τόσο πιο πολύ θα βοηθηθεί τόσο το δικό τους έργο, όσο και το δικό σας.</span></li>
</ul>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Απενοχοποιηθείτε, μη νοιώθετε μειονεκτικά και μην κάνετε το παιδί σας να νιώσει μειονεκτικά. </span></li>
</ul>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αγκαλιάστε και στηρίξτε το <i>ξεχωριστό παιδί</i> σας. </span></li>
</ul>
<ul>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Απευθυνθείτε ΑΜΕΣΑ στον κατάλληλο ειδικό για να σας βοηθήσει, να σας καθοδηγήσει, να στηρίξει εσάς και το παιδί σας.</span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></li>
<li><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κατανοήστε πως δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν έχουμε όλοι ανεπτυγμένες τις ίδιες ικανότητες και δεξιότητες. Κι αυτό είναι ΟΚ. Γιατί είναι σίγουρο πως όλοι είμαστε καλοί σε κάτι. Απλά κάτι ξεχωριστό ο καθένας...</span></li>
</ul>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καταλάβετε, πόσο ωφέλιμη ήταν για το παιδί σας η έγκαιρη παρέμβαση.</span></div>
<div>
</div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">(Πριν κλείσω, θέλω να σας πω μια ιστορία που λέω πάντα στους γονείς μαθητών μου, όταν τους καλώ για να κάνουμε την πρώτη "δύσκολη" συζήτηση για το ξεχωριστό τους παιδί.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σχολείου μου είχα ένα παιδάκι ηλικίας 3 ετών, που είχε αρκετά προβλήματα, τόσο σε μαθησιακό επίπεδο όσο και σε επίπεδο συμπεριφοράς. Λόγω του ότι ήμουν νέα και άπειρη στο πώς να διαχειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις και λόγω υπερβάλλοντα ζήλου, "πίεσα" τη μητέρα του να κάνει κάτι πάνω σε αυτό. Η μητέρα του αντέδρασε άσχημα στην επιμονή μου και θεώρησε πως, το καλύτερο που είχε να κάνει, ήταν απλά να πάρει το παιδί της από το δικό μου σχολείο και να το πάει σε κάποιο άλλο.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τα χρόνια πέρασαν, δεν ξέρω πόσα σχολεία άλλαξε το παιδί αυτό, αλλά συμπτωματικά έμαθα από άλλη μητέρα, πως το συγκεκριμένο παιδί, αφού πήγε στο δημοτικό και αφού, φυσικά, συνέχιζε να έχει δυσκολίες, διαγνώστηκε με μειωμένη ακοή στη δευτέρα ή τρίτη δημοτικού.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σκεφτείτε πόσα χρόνια ταλαιπωρήθηκε, πόση απογοήτευση εισέπραξε πως δεν τα κατάφερνε, πόσα ακουστικά ερεθίσματα έχασε και τι επίπτωση είχε αυτή του η δυσκολία στην καθημερινότητα αυτού του παιδιού. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σκεφτείτε πόσο πιο απλά θα είχαν γίνει τα πράγματα, αν η μητέρα με είχε ακούσει και είχε εμπιστευτεί έναν ειδικό ΕΓΚΑΙΡΩΣ για να διαπιστώσουν μαζί, τι έκανε το δικό της παιδί να είναι ξεχωριστό και πώς μπορούσε να το βοηθήσει.)</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σας παρακαλώ, εμπιστευτείτε τους εκπαιδευτικούς που έχουν αναλάβει τα παιδιά σας. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σας παρακαλώ, εμπιστευτείτε τους ειδικούς. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σας παρακαλώ, αποδεχτείτε τα ξεχωριστά παιδιά σας.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σας παρακαλώ, αποδεχτείτε πως είμαστε όλοι ξεχωριστοί, με έναν μοναδικό τρόπο ο καθένας μας και αυτό δεν μας κάνει λιγότερο καλούς. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-76627760506200525052017-09-16T20:33:00.000+03:002017-12-13T00:54:53.576+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"> Πήγαμε λοιπόν στην Πρώτη Δημοτικού...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIHFgVtXiPqX7UKwBFqVGNUei5CY3wHUUMGHvMlypHfUYNC1uEGkIRHtxk0xBgn6vI7hXuBsmIklTLXmVc7kgMIga6I22howAQNb-QlvM9EBO5VQC7KNmks49_RYWaRV_9GPhVYtcScFl_/s1600/tsanta+barbie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="237" data-original-width="213" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIHFgVtXiPqX7UKwBFqVGNUei5CY3wHUUMGHvMlypHfUYNC1uEGkIRHtxk0xBgn6vI7hXuBsmIklTLXmVc7kgMIga6I22howAQNb-QlvM9EBO5VQC7KNmks49_RYWaRV_9GPhVYtcScFl_/s200/tsanta+barbie.jpg" width="179" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Περίμενα να μαζευτούν αρκετές εμπειρίες και συναισθήματα για να γράψω την ανάρτηση, αλλά επειδή νιώθω πως θα έρθουν κι άλλες τώρα κοντά, γράφω τις πρώτες και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια... (to be continued, δηλαδή...)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li style="text-align: justify;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>Στάδιο πρώτο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση πρώτη</b></span></li>
</ul>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Περάσαμε το τέλος της σχολικής χρονιάς του Νηπιαγωγείου με ελαφρά πλύση εγκεφάλου "τώρα μεγαλώσαμε και θα πάμε στο μεγάλο σχολείο, τι ωραία, τι καλά".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αρχικές αντιδράσεις λίγο χλιαρές, μετά εκεί κάπου στο μέσον των καλοκαιρινών διακοπών άρχισαν χαλαρές οι πρώτες ερωτήσεις: "Θύμισέ μου πώς το λένε το μεγάλο σχολείο" (γιατί το είχαμε ήδη επισκεφτεί γύρω στο Δεκέμβριο για ενημέρωση και εγγραφή...), "θα είναι και οι φίλοι μου εκεί;" (όχι, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς διάλεξαν ένα σχολείο που κανένα άλλο παιδάκι από το Νηπιαγωγείο σου δεν θα είναι μαζί ), και γιατί δεν θα είμαι με τους φίλους μου (θα κάνεις καινούριους φίλους καλό μου), ούτε με τη Δέσποινα θα είμαι, ούτε με τον Πέτρο;;; (τον μέλλοντα σύζυγο!) - καταφατική η απάντηση της μανούλας - με κανέναν δεν θα είσαι καλό μου, θα γνωρίσεις καινούρια παιδάκια ... μετά βουτιές στη θάλασσα και πάλι σιωπή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η μανούλα συνέχιζε αργά και σταθερά την προετοιμασία: "Το μεγάλο σχολείο μου έστειλε λίστα με τα βιβλία που θα αγοράσουμε" (καμμία αντίδραση), "τι καλά θα έχεις και καινούρια τσάντα με ροδάκια, και κασετίνα και μαρκαδόρους καινούριους" (μικρά δείγματα χαράς φάνηκαν σε αυτή την ανακοίνωση, αλλά μην φανταστείτε τρελό ενθουσιασμό...) οι βουτιές στη θάλασσα συνεχίστηκαν με κανονικό ρυθμό.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μετά άρχισαν οι ερωτήσεις κρίσεως από τη μανούλα σε μεγαλύτερα κοριτσάκια που κάναμε μαζί διακοπές - "Εσείς τι τάξη πάτε;" "Α και η Έρικα θα πάει φέτος Δημοτικό και θα μάθει να διαβάζει και να γράφει σαν και σας" και άλλα χαρούμενα. Δεν την έβλεπα πάλι να χαίρεται, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία....</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τελειώνει το καλοκαίρι ... γυρνάμε στην Αθήνα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<ul>
<li style="text-align: justify;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>Στάδιο δεύτερο: Προετοιμασία (μαμάς και κόρης...) φάση δεύτερη</b></span></li>
</ul>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">΄Εχουμε πλέον γυρίσει στην Αθήνα και έχω αρχίσει να δουλεύω με πυρετώδεις ρυθμούς. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου τριγυρνάει η σκέψη πως πρέπει να αγοράσω τα βιβλιοχαρτικά του παιδιού μου ΠΡΙΝ πλακώσουν όλοι μαζί μια μέρα πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αρχική πρόθεση: να πάρουμε να τα αγοράσουμε μαζί για να έχει τη χαρά να τα διαλέξει η ίδια και να χαρεί. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σκληρή πραγματικότητα εργαζόμενης μάνας: δεν έχω ώρα και μυαλό για τίποτα πέραν από τη δουλειά...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τηλεφωνώ σε φίλη μου με βιβλιοπωλείο: "Να σου στείλω τη λίστα να μου τα ετοιμάσεις να περάσω να τα πάρω μια μέρα πριν πλακώσει ο κόσμος ο πολύς;" "Εννοείται!" Τη στέλνω τη λίστα με mail και βγάζω το συγκεκριμένο θέμα από το πίσω μέρος του μυαλού μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Project σχολική τσάντα: καλοπιάνουμε τη νονά Έλενα "Νονά, πότε θα πάτε για τσάντα γιατί η μανούλα δεν προλαβαίνει;;;;" Καλά να είναι η νονά Έλενα, μας την πήρε και την τσάντα - ροζ, με την barbie της, με τα ροδάκια της, τα χερούλια της, με τα όλα της... (God bless you νονά Έλενα!!!)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Οι μέρες της έναρξης του σχολείου πλησιάζουν επικίνδυνα, το παιδί μου κάτι έχει αρχίσει να υποψιάζεται και επίσημα πλέον, συνεχίζουμε όλοι με τρελή χαρά να λέμε πως θα πάει στην Πρώτη, πως θα έχει τσάντα και βιβλία και τα σχετικά, αντιδράσεις από μέρους της επιπέδου εξαιρετικά χαμηλού...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">΄Ηρθε η ώρα να μπει και το γραφείο στο δωμάτιο της - " τι ωραία, εδώ θα διαβάζεις πλέον", τρελή χαρά η μαμά και ο μπαμπάς και όλος ο περίγυρος, χαμόγελα από το Ερικόνι, πήραμε και τη λάμπα του γραφείου να αλλάζει χρώματα για να την κάνουμε πιο εντυπωσιακή την υπόθεση (πίστα με φωτορυθμικά έγινε το γραφείο του παιδιού, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα....)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<ul style="text-align: left;">
<li style="text-align: justify;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>Στάδιο τρίτο: Πρώτη επίσκεψη γνωριμίας στο σχολείο</b></span></li>
</ul>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και περνούν οι μέρες και μας έρχεται επιστολή από το σχολείο "Περιμένουμε τα πρωτάκια μας για να γνωριστούμε και να παίξουμε πριν αρχίσει το σχολείο την Τετάρτη το απόγευμα"</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Τι καλά!!! Θα πάμε στο καινούριο σχολείο! Θα γνωρίσουμε τη δασκάλα μας!!! Κάναμε το μπάνιο μας, λουστήκαμε, χτενιστήκαμε, αποφασίσαμε τι θα φορέσουμε, περάσαμε όλη την ημέρα μας γεμάτες αγωνία για το απόγευμα που θα πηγαίναμε στο σχολείο.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">΄Εφτασε και το απόγευμα. Βγάλαμε οικογενειακή φωτογραφία "πρώτη μέρα στο σχολείο" χαρούμενοι και γελαστοί. Μπήκαμε οικογενειακώς στο αυτοκίνητο, είμαστε ακόμα χαρούμενοι, έχουμε και την αγωνία μας όμως...</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Φτάνουμε. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο μπαίνουμε στην αυλή του σχολείου. Είναι γεμάτο παιδάκια (σαράντα συνολικά, αλλά στα δικά μας μάτια φάνηκαν χιλιάδες...)</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Το Ερικόνι παγώνει. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κρύβεται πίσω μου. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μια ζωή στο σχολείο της μαμάς της που έχει συνολικά λίγο παραπάνω από 40 παιδάκια... </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Γνωρίζουμε δύο γλυκύτατες και συμπαθέστατες δασκάλες και ξαναβρίσκουμε την επίσης γλυκύτατη διευθύντρια του Δημοτικού. Εγώ δηλαδή, γιατί η Έρικα παραμένει σταθερά κρυμμένη πίσω από μένα. Συστήνομαι, εγώ μόνο πάντα, ενώ συγχρόνως κάνω απελπισμένες προσπάθειες να βγάλω την κρυμμένη Έρικα από πίσω μου, μπας και την δει καμμία δασκάλα. No hope.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μας λένε να καθίσουν όλα τα παιδάκια στα σκαλάκια για να τα μοιράσουν σε ομάδες για να παίξουν. 39 παιδάκια κάθονται χαρωπά και περιμένουν. Το 40κοστό, το δικό μου δηλαδή, όρθιο και να έχει αρχίσει ΚΑΙ να κλαίει πλέον. Απελπισία. Της μιλάμε ο μπαμπάς της, εγώ, οι δασκάλες, η διευθύντρια. Τίποτα. Το κλάμα σταθερή αξία.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου όλα τα παιδιά που έκαναν προσαρμογή στο δικό μου σχολείο τα τελευταία 23 χρόνια και οι απελπισμένες ματιές που μου έριχναν οι δόλιες μάνες. "Μην ανησυχείτε που κλαίει, όλα κλαίνε λίγο στην αρχή" ... Στη δική μας περίπτωση έκλαιγε ΜΟΝΟ η Έρικα.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Θυμάμαι τις συμβουλές μου "Μην ενδώσετε στα κλάμματα, μόλις φύγετε θα σταματήσει" - κάνω την καρδιά μου πέτρα και ακολουθώ τις συμβουλές μου. Την παραδίδω στα έμπειρα χέρια της διευθύντριας (God bless you Ευδοξία!!!), γυρνάω την πλάτη στο παιδί μου που κοπανιέται και φεύγω.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Σα γνήσια συνειδητοποιημένη Ελληνίδα μάνα κάθομαι έξω από την αυλή του σχολείου σε σημείο που δεν με βλέπει και την παρατηρώ. Ηρωίδα η διευθύντρια, την έχει πιάσει στην κουβέντα μπας και την ημερήσει. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Φεύγω για κανένα τέταρτο. Επανέρχομαι. Εκεί που τις άφησα, εκεί τις βρήκα. Στο ίδιο σκαλάκι, ενώ όλα τα άλλα παιδάκια έχουν χωριστεί σε ομάδες και παίζουν αμέριμνα - τουλάχιστον δεν κλαίει πια. Ξαναφεύγω ... Θα το ξαναπώ. God bless you διευθύντρια Ευδοξία...</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Επανέρχομαι τη συμφωνημένη ώρα. Τα παιδάκια είναι όλα έτοιμα σε γραμμή για να τα παραδώσουν στους γονείς τους. Και η δική μου στη γραμμή!!! Συγκίνηση η μάνα! Τουλάχιστον μπήκε στη γραμμή!</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Φεύγουμε χαρωπά. Πέφτει η ερώτηση βόμβα: </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">"Πού είναι οι φίλοι μου μαμά;;;" </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">"Δεν είπαμε Ερικόνι μου πως θα πάνε σε άλλο σχολείο</span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">;;;</span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">" </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">"Και δεν θα τους ξαναδώ;;;;"</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">"Θα τους βλέπεις αλλού καλό μου, όχι στο σχολείο. Στο σχολείο θα κάνεις άλλους φίλους"</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δεν της άρεσε...</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η 11η Σεπτεμβρίου πλησιάζει απειλητικά, τα βιβλία ακόμα δεν έχω αξιωθεί να πάω να τα παραλάβω. Δευτέρα ανοίγει το σχολείο, Σάββατο πρωί πάω στο βιβλιοπωλείο. (ήταν που ήθελα να αποφύγω ΟΛΟ τον κόσμο που θα πήγαινε τελευταία στιγμή!) Κόσμος;;; Χαμός. Προσκύνημα. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Και ναι μεν μου τα είχαν κρατήσει, αλλά ομοίως είχαν κρατήσει και των υπολοίπων μαμάδων. Και όταν η λίστα περιέχει μολύβια, ξύστρες, γόμες, στυλό, πλαστελίνες, μαρκαδόρους, κόλλες, ψαλίδια, τετράδια, ντοσιέ, φακέλους με αυτιά, φακέλους χωρίς αυτιά, ελληνικά βιβλία, ξενόγλωσσα βιβλία και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, η ουρά στο ταμείο όπου έπρεπε να περαστούν ΟΛΑΑΑΑΑΑ αυτά ένα-ένα από το scanner ήταν ατελείωτη. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br />Γνωρίστηκα με άλλες μαμάδες, κάναμε την πλάκα μας, είπαμε τον πόνο μας, να μην τα πολυλογώ, κανένα δίωρο το έχασα στο βιβλιοπωλείο - ορκίστηκα του χρόνου να το πετύχω να ΜΗΝ ΠΑΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ!!!.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">(Τα σχόλιά μου για τα βιβλία των μαθηματικών της Πρώτης Δημοτικού θα τα κάνω σε άλλη ανάρτηση. Με έλουσε κρύος ιδρώτας στη σκέψη πως το παιδί μου στο τέλος της χρονιάς θα έχει μάθει ΟΛΑ αυτά τα πράγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης!)</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li style="text-align: justify;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>Στάδιο τέταρτο: Αγιασμός</b></span></li>
</ul>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δευτέρα πρωί ξεκινάμε για το σχολείο οικογενειακά και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ενισχυμένη η ομάδα. Μπαμπάς, μαμά, μαζί μας και η Κα Βίκυ που την προσέχει μέχρι να τελειώσω τη δουλειά, μαζί μας και η νονά Έλενα. Ούτε νύφη να την πηγαίναμε. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Όχι με την ίδια χαρά της μέρας που φύγαμε για γνωριμία (από την πλευρά της Έρικας εννοείται), οι υπόλοιποι μια χαρά είμαστε...</span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η Έρικα είναι πιο ήρεμη αυτή τη φορά. Γίνεται ο αγιασμός, μας μιλάει η Διευθύντρια, συγκινούμαστε οικογενειακώς, κλαίμε, δίνουμε η μία στην άλλη χαρτομάντηλα, η Έρικα στέκεται δίπλα μου, έρχεται η ώρα να πάνε στις τάξεις τους. Με ελαφρύ σπρώξιμο στην πλάτη τη στέλνω στη δασκάλα της. Πήγε! Είμαι συγκινημένη η μάνα. Sucess!!!</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μετά από λίγο κατεβαίνουν με δωράκι από τη δασκάλα - ευτυχώς είναι χαμογελαστή. Πάει κι αυτό. Αγιαστήκαμε και μπήκαμε στην τάξη.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li style="text-align: justify;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>Στάδιο πέμπτο: Ενημέρωση γονέων για το πρόγραμμα</b></span></li>
</ul>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Το απόγευμα γίνεται ενημέρωση των γονέων για το πρόγραμμα. Μπαίνουμε όλοι οι γονείς στην τάξη των παιδιών μας. Δεν ξέρω κανέναν. Προσπαθώ να μαντέψω από τους γονείς πώς μπορεί να είναι τα παιδιά τους. Καμμία επιτυχία. Θα περιμένω το πρώτο πάρτυ, αποφασίζω, για να δω ποιος είναι ποιος.</span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ακούω με προσοχή την ενημέρωση. Τα περισσότερα τα ξέρω, εκπαιδευτικός γαρ, αλλά ωραία είναι να τα ακούς κι από άλλο συνάδελφο. Λίγο παγώνω όταν μαθαίνω πως μετά τα Χριστούγεννα θα χρειαστεί να διαβάζουμε στο σπίτι μία ώρα και ένα τέταρτο - θα το διαχειριστώ όταν έρθει εκείνη η ώρα...</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η ενημέρωση κρατάει πολλή ώρα. Μια χαρά τα λέει η δασκάλα μας, εγώ είμαι κουρασμένη από όλη την ημέρα. Θέλω και τσιγάρο... Στο τέλος λέω στη δασκάλα "Συγνώμη, αλλά πλέον δεν σας παρακολουθώ. Και τρέμω πως θα κάνει και το παιδί μου το ίδιο όταν κουράζεται..." Με πνίγει η αγωνία τι γονίδια κληροδότησα στο παιδί μου... </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li style="text-align: justify;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>Στάδιο έκτο: Πρώτη μέρα στο σχολείο μόνη της (με το σχολικό)</b></span></li>
</ul>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ξυπνάω στις 6.30 το πρωί (την ώρα που στα νιάτα μου γύριζα από τα μπουζούκια...) Παίρνω απόφαση πως για τα επόμενα 12 χρόνια αυτή η ώρα θα γίνει πλέον η επίσημη ώρα που θα ξυπνάω... Δεν με πνίγει και η χαρά, το ομολογώ...</span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αρχίζω την προσπάθεια να την ξυπνήσω. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Με χάδια, με γλυκόλογα, με φιλιά. Καμμία επιτυχία. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Με παιδικά τραγούδια. Καμμία επιτυχία. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Μου έρχεται "φλασιά" πως τις τελευταίες μέρες ακούει την παρωδία του Despasito "Θες παστίτσιο". Youtube to the rescue. Και ΝΑΙ!!! Με το "Θες παστίτσιο" ξυπνάει. Γελάμε μαζί, κάνουμε χαζά, την ετοιμάζω, της ετοιμάζω κολατσιό λες και θα πάει στην οικοδομή. </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Καλύτερα να σκάσει από το φαγητό παρά να πεινάσει το βλαστάρι μου... </span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Δεν έχω ξαναετοιμάσει κολατσιό, στον Παιδικό Σταθμό έτρωγε μέσα στο σχολείο πρωινό και μεσημεριανό (πιάστηκα άπειρη!). </span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κατεβαίνουμε κάτω να περιμένουμε το σχολικό. Βγάζουμε φωτογραφίες αναμνηστικές. (Είμαι και ψιλοέτοιμη να την πάω εγώ, αν και τυχόν δεν θέλει να μπει στο σχολικό, αλλά δεν το λέω...)</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Έρχεται το σχολικό, είναι μέσα άλλο ένα παιδάκι. Της γελάει. Καλά να είναι το παιδάκι! "Πώς σε λένε αγοράκι μου;", τον ρωτάω. Άρη", μου απαντάει ντροπαλά. Να μου την προσέχεις την Έρικα σε παρακαλώ, Άρη μου!!!" του λέω. Μου γελάει κι εμένα... Τον αγαπώ τον Άρη!!!</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Φεύγουν...</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Το παιδί μου πήγε στο Δημοτικό!!! Καλή μας αρχή! (to be continued!!!)</span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-51138062610417473022017-07-03T20:05:00.001+03:002017-08-13T19:07:41.054+03:006 χρόνια μαμά - αρχή νέας εποχής <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Κάθε χρόνο, προς το τέλος της Άνοιξης, έρχεται στο σχολείο μας ο αγαπημένος μας φωτογράφος και παίρνει τα παιδιά μας φωτογραφίες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Εγώ άρχισα το 2013, ως μαμά πλέον και όχι σα νηπιαγωγός του σχολείου, να βγαίνω αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες κρατώντας αγκαλιά την κόρη μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 2013, κοριτσάκι ακόμη μηνών, την κρατάω στην αγκαλιά μου, εγώ γελάω κι αυτή δεν κοιτάζει καν το φακό και κάνει με ησυχία την πιπίλα της. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoFUjuGc7NwbxTcZCQtB4Sb06Uh_4kA2DVsBDG9TavTXUHKTdNF1m1HJp_c3y5b76TmXL89yPWaqWPj1e9ciSPx3pqP4Yhd7PRNAFZ2EcHpUkfhCXaK3vQ9S-5qQHPdHS0dTqfb_BE0JFq/s200/nat+2013.jpg" width="133"></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 2014, λίγο πιο μεγάλη, ακόμη στην αγκαλιά μου, κοιτάζει ό,τι της δείχνει η μαμά, προκειμένου να βγει ωραία η φωτογραφία. Η ωραία εποχή, που τους λες "κοίτα, κοίτα εκεί!" και γυρνάνε αυτόματα και κοιτάνε...</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXuF9XcrtW6PtxSpO7u4XoFkte_WecfCYmQl9DRZZkMKBSgYyuk7tjLU8m9IapVXQhaKQehHfq1-rHWLWsmmQfZ-KzSsteDjQE1-SkzM9ouYORLfvFV8z-mkGOI3sIdGsowLhEmfTRpHBm/s1600/nat+2014.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXuF9XcrtW6PtxSpO7u4XoFkte_WecfCYmQl9DRZZkMKBSgYyuk7tjLU8m9IapVXQhaKQehHfq1-rHWLWsmmQfZ-KzSsteDjQE1-SkzM9ouYORLfvFV8z-mkGOI3sIdGsowLhEmfTRpHBm/s200/nat+2014.jpg"></a></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Και ακολούθησαν έτσι απλά και αθόρυβα οι φωτογραφίσεις του 2015 και του 2016. Με φιλιά στα μάγουλα και χαμόγελα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBrIbocLoJ2XTGCD4OmXuXJAUa0yJ85zOtANGusKImt8ZtxPgtFhBwCOfokLCztpQ8L2CNREi-TNjKTIQ4lV60-gZvRZN_sGvzr6I7RHyw_TgST1weASIPNmdnJkd0p2V4K2AhShtCf9qE/s1600/nat+2015.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="720" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBrIbocLoJ2XTGCD4OmXuXJAUa0yJ85zOtANGusKImt8ZtxPgtFhBwCOfokLCztpQ8L2CNREi-TNjKTIQ4lV60-gZvRZN_sGvzr6I7RHyw_TgST1weASIPNmdnJkd0p2V4K2AhShtCf9qE/s200/nat+2015.jpg" width="200"></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXsXZeNv0QXTJbzctM9nVykDiuy9xFtBrGvlcL4Qg0oVRCgLQwCgwUvdio1hMy4fQPK8owsJ6dZDnUsn7b6tEJGYSgSC8JjBeB9CXRWd7RpYcvz9BftXqXd6sDRS9N6Gk31-iXY2Ud8TCO/s1600/nat+2016.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXsXZeNv0QXTJbzctM9nVykDiuy9xFtBrGvlcL4Qg0oVRCgLQwCgwUvdio1hMy4fQPK8owsJ6dZDnUsn7b6tEJGYSgSC8JjBeB9CXRWd7RpYcvz9BftXqXd6sDRS9N6Gk31-iXY2Ud8TCO/s200/nat+2016.jpg" width="200"></a></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Και κοιτώντας την τελευταία φωτογραφία του 2017, συνειδητοποιώ πως πλέον έχω να στέκεται δίπλα μου και απλά ακουμπάει επάνω μου - και δεν την κρατάω στην αγκαλιά μου - ένα ολόκληρο κορίτσι... που κοιτάει κατάματα και με αυτοπεποίθηση το φακό.</div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYHEM0Qng6jg8HjdKrZxz6fwT01cyoLfNPG4vypbjoInAf0rXOyZ4uv0bcpby9V6XPZzULhoayPrjSVZjuPFxP-jUjpuSVN3mjBGx4ItZ09j0H-svXUn3GTzu1-9ei_ExMoE9PntcNyZWI/s1600/nat+erica+2017.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYHEM0Qng6jg8HjdKrZxz6fwT01cyoLfNPG4vypbjoInAf0rXOyZ4uv0bcpby9V6XPZzULhoayPrjSVZjuPFxP-jUjpuSVN3mjBGx4ItZ09j0H-svXUn3GTzu1-9ei_ExMoE9PntcNyZWI/s320/nat+erica+2017.jpg" width="240"></a></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το "μωρό" μου μεγάλωσε... Είναι πλέον έτοιμο να πάει στην Πρώτη Δημοτικού... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν λίγο καιρό πήρε μέρος στη γιορτή αποφοίτησης του Νηπιαγωγείου μας. <span style="text-align: center;">Α Π Ο Φ Ο Ι Τ Η Σ Η Σ ... !!!</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: center;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το μωρό μου πήρε μέρος στην πρώτη του αποφοίτηση... Έτσι απλά. Πέρασαν 6 ολόκληρα χρόνια έτσι αθόρυβα... Σα νερό... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Νομίζω πως αρχίζει να με πιάνει πανικός. Έτσι απλά και αθόρυβα θα ακολουθήσει και η αποφοίτηση από το Δημοτικό; Και το Γυμνάσιο; Και το Λύκειο; Πώς περνάνε έτσι τα χρόνια;</div>
<div>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Μου το είχαν πει πως όταν κάνεις δικά σου παιδιά ο χρόνος περνάει σα νερό. Το είχα νιώσει λίγο με τους μαθητές του σχολείου μου, που ξαφνικά μου λέγανε οι μαμάδες τους που τις έβλεπα τυχαία στο δρόμο "Ο Γιάννης μου τελειώνει τώρα την τρίτη γυμνασίου" και έμενα να τις κοιτάζω εμβρόντητη για το πώς ο 4χρονος Γιαννάκης "μου" έφτασε να γίνει ο 14χρονος έφηβος Γιάννης "της" κι εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, αλλά όταν το βιώνεις στο δικό σου παιδί είναι διαφορετικά.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Συνειδητοποιώ πως πέρασαν 6 χρόνια, πως δεν θα έχω πλέον θέματα να γράφω για νέες μαμάδες, για τις πρώτες μέρες και την προσαρμογή στον Παιδικό Σταθμό, αλλά θα αρχίσω να γράφω για τις πρώτες μέρες στο Δημοτικό, για τις ώρες της μελέτης, για τους πρώτα πάρτυ χωρίς εμένα, για τους πρώτους τσακωμούς στην αυλή του σχολείου, για τη συναναστροφή με μεγαλύτερα παιδιά, για τα προβλήματα της προ-εφηβείας όταν φτάσει στην Πέμπτη και την Έκτη Δημοτικού, για την πρώτη της περίοδο, για το πρώτο της φίλο, για το Γυμνάσιο που θα τη στείλω ...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Θεέ μου πόσο γρήγορα θα έρθουν και θα περάσουν κι αυτά...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν λίγες μέρες προσφέρθηκα να βοηθήσω στο διάβασμα την 8χρονη φίλη της κόρης μου. "Μόνο μαθηματικά έχω " μου είπε. "Piece of cake" , σκέφτηκα. "Σε μισή ώρα θα τα έχουμε τελειώσει". </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
1,5 ώρα διαβάζαμε. Πέρασε όλη η ζωή μου στο Δημοτικό μπροστά μου... Τόσες προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς δεν θυμάμαι από πότε έχω να κάνω. Κάνω βεβαίως για τη δουλειά μου. Αλλά με κομπιουτεράκι. Όχι με "ένα το κρατούμενο" ...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Τι με περιμένει τη μάνα? Πώς ξαφνικά θα χρειαστεί να μην χρησιμοποιώ πλέον τις γνώσεις μου σα νηπιαγωγός και θα χρειαστεί να χρησιμοποιώ ό,τι θυμάμαι από το Δημοτικό? </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Και πώς λίγα χρόνια αργότερα θα χρειαστεί να παραδώσω τη σκυτάλη σε έναν καθηγητή Γυμνασίου γιατί εκεί οι γνώσεις μου στις παιδαγωγικές δραστηριότητες προσχολικής ηλικίας θα μου είναι εντελώς άχρηστες στο δικό μου το παιδί...</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">Δε θέλω να τα σκέφτομαι άλλο... Θα έρθουν όλα με την ώρα τους. Όπως ήρθαν κι αυτά που έζησα μέχρι σήμερα για 6 χρόνια που πέρασαν σα νερό...</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">Απλά μοιράζομαι τον ενθουσιασμό μου, το καμάρι μου, την ευγνωμοσύνη μου - που με αξίωσε ο Θεός να γίνω μαμά στα 44 - και να έχω αυτή την απίστευτη εμπειρία ζωής του να μεγαλώνω ένα παιδί. Απλά σας ενημερώνω πως "αλλάζω" τάξη. Θα πάω φέτος στο Δημοτικό (για μαμάδες). Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">Καλές διακοπές! </div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-70163257691127952042017-04-16T13:38:00.000+03:002017-04-19T13:46:55.057+03:00Πώς κρίνουμε τους ανθρώπους τελικά; Ψάχνοντας το κρυμμένο αστέρι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTtKCEQ4I1LmVnAJblicJyEOVsSEyoEntWw97G8VBKfoKhmdSuHUJPxSfnxAAeYbEKhBzprWXtMsmThDPtTRbGRzvlD78nzV0hrtlcyjDcaiM5dZypWKLwqQqYd6eCBYrmSrocVJM0CZ89/s1600/depositphotos_7855324-stock-photo-gold-star-rating-with-five.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTtKCEQ4I1LmVnAJblicJyEOVsSEyoEntWw97G8VBKfoKhmdSuHUJPxSfnxAAeYbEKhBzprWXtMsmThDPtTRbGRzvlD78nzV0hrtlcyjDcaiM5dZypWKLwqQqYd6eCBYrmSrocVJM0CZ89/s320/depositphotos_7855324-stock-photo-gold-star-rating-with-five.jpg" width="320"></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Πριν από λίγες μέρες έλαβα μια επιστολή από μια μητέρα του σχολείου, η οποία μου ανακοίνωνε πως έχει προβληματιστεί ιδιαίτερα που στο αγγλόφωνο τμήμα που θα φοιτήσει την επόμενη σχολική χρονιά το παιδί της έχω Ελληνίδα νηπιαγωγό που δεν έχει τέλεια αγγλική προφορά και πως αν δεν την αλλάξω, θα πάρει το παιδί της από το σχολείο. Φέρνει το παιδί της σε αγγλόφωνο τμήμα και απαιτεί η νηπιαγωγός να έχει τέλεια αγγλική προφορά. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Την ώρα που διάβαζα την επιστολή πέρασαν χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό μου και συναισθήματα από την ψυχή μου. Δεν θα περιγράψω όλα. Επρόκειτο περί brainstorming που ίσως θα σας κουράσει. Θα περιγράψω όμως αυτά στα οποία κατέληξα και θεωρώ πιο σημαντικά και γι' αυτό και θέλω να τα μοιραστώ.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Συμφώνησα λοιπόν απόλυτα στην άποψη πως είναι σημαντικό η δασκάλα που διδάσκει μια ξένη γλώσσα να έχει σωστή προφορά. Αλλά μία δασκάλα, όπως κάθε άνθρωπος, χαρακτηρίζεται από ένα πλήθος από χαρακτηριστικά, δεξιότητες, χαρίσματα και - προφανώς - ελαττώματα και δεν μπορεί να επικεντρωνόμαστε σε ένα μόνο από αυτά και να τον κρίνουμε και να τον απορρίπτουμε ή να τον θαυμάζουμε για ένα και μόνο χαρακτηριστικό. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Κάλεσα τη μητέρα για να συζητήσουμε την ανησυχία της - είναι κάτι που κάνω πάντα με όποιον μου εκφράζει κάποιο παράπονο ή ανησυχία. Συζητάω μαζί του. Τη ρώτησα αν ξέρει κάτι άλλο για τη συγκεκριμένη δασκάλα πέραν του ότι δεν της άρεσε η προφορά της όταν την άκουσε μια φορά να μιλάει. Μου απάντησε "όχι".</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Την ενημέρωσα πως η συγκεκριμένη δασκάλα είναι εξαιρετική, με πολύ καλές σπουδές, τρυφερή και γλυκειά- όπως απαιτεί η ηλικία των παιδιών για τα οποία είναι υπεύθυνη -, ξέρει να βάζει όρια στα παιδιά με τον σωστό τρόπο, να τα ενθαρρύνει, να τα μαθαίνει όλα όσα είναι απαραίτητα για την ηλικία τους, με προϋπηρεσία, με... με... με... Δεν είναι κρίμα να τη χαρακτηρίζει για ένα μόνο μειονέκτημά της, το οποίο στο κάτω κάτω θα είχε πολύ μικρότερη επίπτωση στο παιδί της σε βάθος χρόνου, από το να ήταν μια κακή δασκάλα που δεν θα έδινε στο παιδί της τα κατάλληλα ερεθίσματα για να "ανθίσει"? Χωρίς σε καμμία περίπτωση να υποτιμώ το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό που ξέρω πως είναι όντως σημαντικό.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Προβληματίστηκα πολύ. Όχι μόνο για τη δική μου δασκάλα. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αλλά για τις αποφάσεις που παίρνουμε οι γονείς. Για τα παιδιά μας. Για το τι μαθαίνουμε τελικά στα παιδιά μας. Για το πώς προσπαθούμε να επέμβουμε στο μέλλον τους. Εννοείται πάντα με καλή πρόθεση.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σκέφτηκα με πόση ευκολία θα άλλαζε μια μάνα ΟΛΟ το περιβάλλον που έχει συνηθίσει το παιδί της, ένα ολόκληρο σύστημα υποστήριξης από μία ομάδα 10 ανθρώπων, που συνεργάζονται καθημερινά για να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν στα παιδιά που τους έχουν εμπιστευτεί, επικεντρώνοντας την προσοχή της σε ένα μόνο χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου, τον οποίο δεν ήξερε καθόλου προσωπικά και το μόνο που ήξερε και την ενδιέφερε ήταν ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ χαρακτηριστικό του. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σκέφτηκα πώς προσπαθούμε σα γονείς να βρίσκουμε και να ορίζουμε πάντα αυτό που θεωρούμε πως είναι καλό για τα παιδιά μας. Άραγε θα μπορούμε πάντα να βγάζουμε από τη μέση τους εκπαιδευτικούς που δεν αρέσουν σε εμάς ή τους μελλοντικούς φίλους, συνεργάτες, εργοδότες τους; Πόσα σχολεία θα τους αλλάξουμε μέχρι να βρούμε τον εκπαιδευτικό που ταιριάζει στα δικά "θέλω"; Μήπως θα έπρεπε να τα αφήσουμε λίγο να τα βγάζουν πέρα με ό,τι τους φέρνει η ζωή στο δρόμο τους;</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Προβληματίστηκα επίσης με την ευκολία που μια μάνα αμφισβητεί την εμπειρία ενός ανθρώπου που είναι 23 χρόνια στο χώρο που ειδικεύεται (της εκπαίδευσης στην προκειμένη περίπτωση) και, όπως και ναι το κάνουμε, κάποια εμπειρία θα έχει και κάποιο λόγο θα έχει που επέλεξε το συγκερικένο συνεργάτη για το συγκεκριμένο τμήμα και τη συγκεκριμένη ηλικία παιδιών. Κάνουμε το ίδιο με τον παιδίατρο, το δικηγόρο, τον κάθε ειδικό στο τομέα του; Κρίνοντας με τα δικά μας δεδομένα και με ό,τι μας λένε οι φίλοι και γνωστοί μας; </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Προβληματίστηκα για το τι μαθαίνουμε τελικά στα παιδιά μας. Πως είναι εντάξει να κρίνουμε τους άλλους με ένα μόνο χαρακτηριστικό τους; Οπότε κι αυτά κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως θα κριθούν για ένα μόνο χαρακτηριστικό τους; Πως ίσως κάποιος στο μέλλον θα αμφισβητήσει τα προσόντα τους, τις σπουδές τους και το σύνολο των ικανοτήτων τους και θα επικεντρωθεί σε ένα τους μειονέκτημα; </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<br></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Προφανώς είναι κάτι που γίνεται κατά κόρον στην κοινωνία μας. </span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σε όλους τους τομείς. Και σε όλες τις ειδικότητες. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας πως δεν μου αρέσει. </span></div>
<div dir="ltr">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να μάθουμε στα παιδιά μας να βλέπουν τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους σαν ένα σύνολο χαρακτηριστικών. Όπως είναι και τα ίδια. Με προτερήματα και μειονεκτήματα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Να τα μάθουμε να επικεντρώνονται στα καλά τα δικά τους και των άλλων. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Να δίνουν δεύτερες ευκαιρίες. Να μάθουν να σέβονται τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους σα σύνολο. Να σέβονται τις γνώσεις, την εμπειρία του, τα ταλέντα του, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να έχουν εμπιστοσύνη και στις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες. Να έχουν αυτοπεποίθηση. Εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν είμαστε όλοι για όλα. Όλοι όμως είμαστε καλοί σε κάτι. Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα αστέρι. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και, επειδή λέω πάντα στους συνεργάτες μου πως δουλειά του εκπαιδευτικού είναι να βρίσκει το αστέρι που είναι κρυμμένο μέσα σε κάθε παιδί και να το καλλιεργήσει, πιστεύω πως είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε και στα παιδιά μας. Να τα εκπαιδεύσουμε να βρίσκουν και να πιστεύουν στο αστέρι των άλλων. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Είμαστε μια γενιά ανθρώπων που έχουμε συνηθίσει να τονίζει και να διαγράφει με κόκκινο στυλό ο δάσκαλος τα λάθη μας. Έχουμε εκπαιδευτεί να βρίσκουμε και να τιμωρούμε το λάθος. Όχι να επιβραβεύουμε τα χίλια καλά. Να βρίσκουμε και να κολλάμε στο ένα και μοναδικό λάθος. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μήπως είναι καιρός να το αλλάξουμε αυτό? Μήπως πρέπει και εμείς να διευρύνουμε τη ματιά μας και να μάθουμε και τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο?</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">(Y.Γ. Θέλω να τονίσω πως όλα αυτά δεν τα γράφω με κριτική διάθεση στη συγκεκριμένη μητέρα. Αντίθετα την ευχαριστώ που μου έδωσε την ευκαιρία να προβληματιστώ με το αίτημά της. Γιατί πιστεύω πως ο,τιδήποτε μας φέρνει η ζωή μπροστά μας, έχει ένα λόγο που το κάνει...)</span></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-66657662486435425352017-04-02T21:18:00.001+03:002017-04-03T13:42:24.264+03:00Να τις ακούτε τις ιστορίες που λένε οι μαμάδες σας βρε ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpqVjWKnXbZ4GGzBgTidR_nUnU2F608m6uZ08NSoySz7VBTChIA-ixY8FajJqsGXPtk7_qbMgehWCtRjf8-lOLlXz6wvpmvh-zHHdkDscneBR445KfiL0CFkjfuGHZo_YHyg4AsMuC57i8/s1600/o-CARING-FOR-ELDERLY-PARENT-facebook.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpqVjWKnXbZ4GGzBgTidR_nUnU2F608m6uZ08NSoySz7VBTChIA-ixY8FajJqsGXPtk7_qbMgehWCtRjf8-lOLlXz6wvpmvh-zHHdkDscneBR445KfiL0CFkjfuGHZo_YHyg4AsMuC57i8/s320/o-CARING-FOR-ELDERLY-PARENT-facebook.jpg" width="320" /></a></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Με τη μαμά μου είχα πολύ δύσκολη σχέση. Νομίζω το έχω γράψει πολλές φορές. Ευτυχώς πρόλαβα και "έφτιαξα" ό,τι προλάβαινα από αυτή τη σχέση στο λίγο χρόνο που μου δόθηκε πριν φύγει από κοντά μας για πάντα πριν σχεδόν 5 χρόνια (Θεέ μου, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός...)</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Για κάποιο περίεργο λόγο σ' αυτά τα πέντε χρόνια μαθαίνω γι αυτήν όσα πράγματα δεν είχα μάθει όσο καιρό ήταν κοντά μας...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Έμαθα γιατί με έβλεπε πάντα σαν το μωρό της κι ας είχα φτάσει να είμαι 45 χρονών, γιατί μου ετοίμαζε φαγητό και μου το άφηνε να το φάω , ενώ εγώ της φώναζα να μην το κάνει, γιατί με κοίταγε με παράπονο στα μάτια και δεν μου μίλαγε, γιατί επέμενε με τόσο σθένος να κάνω πράγματα που αυτή ήταν πεπεισμένη πως ήταν σωστά, κι εγώ όχι. Τα έμαθα για της πλαγίας οδού και με μεγάλη καθυστέρηση, αλλά τα έμαθα...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ένα πράγμα που μου έλεγε πάντα η μαμά μου με παράπονο ήταν: "δεν μου έχεις πει ποτέ να πάμε μαζί μια βόλτα, να πιούμε έναν καφέ..."</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Εγώ; Καφέ με τη μαμά μου; Να πούμε τι;;; Δεν θα περνάει η ώρα ... Χίλιες φορές να πάω στα πεταχτά να τα πούμε στο σπίτι της και μετά να φύγω να πάω για καφέ με τις φίλες μου.</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μετά το θάνατό της τα έφερε έτσι η ζωή και βρέθηκα με πολλές μαμάδες φίλων μου. Και κάθισα μαζί τους. Και μίλησα μαζί τους. Και ήπια καφέ μαζί τους. Και έφαγα μαζί τους. Και άκουσα τις ιστορίες τους. Και μετάνιωσα. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Γιατί τελικά η κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία. Και τα δικά της βιώματα. Και τους δικούς της λόγους που την έκαναν να φέρεται με τον τρόπο που φερόταν σα μαμά. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και αν πιεις ένα καφέ μαζί της ή ακόμα καλύτερα, αν περάσεις ένα Σαββατοκύριακο μαζί της, θα σου διηγηθεί πολλά από τη ζωή της, που σίγουρα ήταν πολύ διαφορετική από τη δική σου. Και θα καταλάβεις πολλά. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Η γενιά των δικών μας μαμάδων που είναι τώρα κάπου ανάμεσα στα 75 με 80 μεγάλωσε σε έναν άλλο κόσμο. Με άλλες προτεραιότητες και άλλα δεδομένα. Οι περισσότερες βίωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον πόλεμο. Άλλες την προσφυγιά. Άλλες την απώλεια ενός ή και των δύο γονέων. Οι περισσότερες έζησαν σε ένα γάμο, που δεν ήταν έτσι όπως τον είχαν ονειρευτεί, αλλά αυτός ήταν και δεν είχε περιθώρια για αλλαγή... Η οικονομική και συναισθηματική ανεξαρτησία δεν ήταν τότε της μόδας...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ένα κοινό που νιώθω εγώ πως είχε αυτή η γενιά των μαμάδων ήταν πως μεγάλωσαν σε μια εποχή που η έκφραση και εκδήλωση των συναισθημάτων δεν ήταν αυτονόητη - για να μην πω ανύπαρκτη... Είναι μια γενιά που έζησε αγωνίες επιβίωσης και δεν είχε την πολυτέλεια να τις πάρουν αγκαλιά, να τις φιλήσουν, να τους πουν "μπράβο" για τα όποια επιτεύγματά τους. Είναι μια γενιά που δεν πήρε συναίσθημα και δεν έμαθε πώς να το δίνει παρακάτω. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και μετά ήρθαμε εμείς. Που είχαμε την τύχη για γεννηθούμε εκεί ανάμεσα στο 1960 και το 1970 που τα προβλήματα επιβίωσης, πολέμου και τα σχετικά είχαν περιοριστεί. Κάποιοι είχαμε την τύχη να μην έχουμε καν την αγωνία για μια "καλή ζωή" που ήταν όλα εξασφαλισμένα, μια και οι γονείς μας αγωνίστηκαν να μας προσφέρουν σε υλικά αγαθά, όλα όσα είχαν στερηθεί αυτοί. Σπίτια, καλά σχολεία, μόρφωση, αυτοκίνητο στα 18, διακοπές, εξοχικά. Anything money could buy...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αυτό όμως που "money can't buy" και είναι το συναίσθημα, δεν μπόρεσαν να μας το δώσουν. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ακριβώς γιατί είναι κάτι που βιώνεται και δεν αγοράζεται. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div dir="ltr">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και βγήκαμε μια γενιά παιδιών που τα είχαμε - σχεδόν - όλα, αλλά παραμέναμε παραπονεμένοι και πληγωμένοι. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν με αγάπησε η μαμά μου, δεν με φίλησε η μαμά μου, δεν με πήρε αγκαλιά η μαμά μου, δεν μου είπε ποτέ μπράβο η μαμά μου... Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τα συναισθήματα που της "πέταγα" στα μούτρα πολλές φορές, γιατί δεν είχε μάθει ποτέ να διαχειρίζεται τα δικά της...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<br />
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Είμαι ευγνώμων για όλες τις μαμάδες αυτής της ηλικίας που είναι ακόμη κοντά μας και μου διηγούνται τις ιστορίες τους. Όταν πίνω καφέ μαζί τους ή όταν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω μαζί τους είναι σα να ακούω τη δική μου μαμά. Που δεν την άκουσα ποτέ - παρά μόνο σε μια καταλυτική για τη σχέση μας συζήτηση που μου απάντησε απολογητικά στις κατηγορίες μου πως "δεν με πήρες αγκαλιά, δεν μου είπες μπράβο, δεν..., δεν..., δεν ..." με ένα απλό και αθώο: "μα δεν ήξερα πώς να το κάνω... Ούτε εμένα με πήραν ποτέ αγκαλιά, ούτε εμένα μου είπαν μπράβο..." Είμαι ευγνώμων γιατί μου μιλάνε και νομίζω πως ακούω τη δική μου μαμά. </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Γι' αυτό σας λέω. Να τις ακούτε τις ιστορίες που σας λένε οι μαμάδες σας... Και αν δεν ζουν οι δικές σας μαμάδες να ακούτε ιστορίες από άλλες μαμάδες. Να τις βγάζετε καμιά βόλτα για καφέ, να τις πηγαίνετε διακοπές ένα ΣΚ...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Η κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία... Που ρίχνει φως έμμεσα στη δική μας ζωή...</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μαμά την ακούω την ιστορία σου. Από άλλες μαμάδες μεν, αλλά την ακούω... </span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μεγάλη αγκαλιά, σαν κι αυτήν που δεν σου έδωσα και δεν μου έδωσες ποτέ. Σαν κι αυτές που κάνω εγώ στην κόρη μου, επειδή μου προσέφερες απλόχερα την οικονομική πολυτέλεια και άνεση, το σπίτι και τη μόρφωση <u>για</u> να έχω χρόνο να ασχοληθώ με συναισθήματα....</span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σ' ακούω μαμά...</span></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-24918933709097511022016-10-17T10:01:00.000+03:002016-10-19T16:28:40.604+03:00Τελικά ... να κοιμόμαστε ή να μην κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι με το
παιδί;;;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://thelittlehenhouse.com/wp-content/uploads/2010/08/co-sleeping-cons.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif; text-align: justify;"></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="http://thelittlehenhouse.com/wp-content/uploads/2010/08/co-sleeping-cons.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu5Uw0XQhrNCYB2_BaX-V7ry3bb6s_lwkUemTNj4T9feaDxV2GKWvECB2uI2FTjxI9kKwqP5mP7r4kiZCEs9HtZ_5B6aqIymy60f42ujlYG58OZaFbpZ8X5cOY3LYggbAhRamEck190hTQ/s640/blogger-image-1871729733.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhu5Uw0XQhrNCYB2_BaX-V7ry3bb6s_lwkUemTNj4T9feaDxV2GKWvECB2uI2FTjxI9kKwqP5mP7r4kiZCEs9HtZ_5B6aqIymy60f42ujlYG58OZaFbpZ8X5cOY3LYggbAhRamEck190hTQ/s640/blogger-image-1871729733.jpg"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σας έχω δηλώσει ευθαρσώς πως είμαι μια "μαμά με όρια".</span><br>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αυτό περιελάμβανε, πέραν όλων των άλλων, την απόλυτη πεποίθηση μου, πως τα παιδιά δεν πρέπει <b style="text-decoration: underline;">ποτέ</b> να κοιμούνται στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Έχοντας ακούσει άπειρες ιστορίες "πόνου" από τις μαμάδες του σχολείου μου για το πόσο είχαν ταλαιπωρηθεί από τις νυχτερινές επισκέψεις των παιδιών τους στο κρεβάτι τους και αφού είχα "μαλώσει" άγνωστο αριθμό μαμάδων που στην αίτηση εγγραφής των παιδιών τους στον παιδικό σταθμό μου δήλωναν πως "το παιδί κοιμάται μαζί μας", ήμουν <u>αποφασισμένη </u>να μην το επιτρέψω ποτέ να το κάνει το δικό μου παιδί. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Με το που έγινε η Έρικα 40 ημερών έφυγε από το δωμάτιό μας και πήγε στην κούνια της στο δικό της δωμάτιο. Με κάμερα για να την παρακολουθώ, βέβαια, αλλά στο δικό της δωμάτιο. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αυτό συνεχίστηκε με μεγάλη επιτυχία μέχρι που έγινε 2 χρονών. Χωρίς κλάματα και γκρίνιες και με μένα να νιώθω το απόλυτο συναίσθημα επιτυχίας... Τα είχα καταφέρει. Οι άλλες μαμάδες δεν ήξεραν τι έκαναν, ενώ εγώ τα είχα καταφέρει από την αρχή. Μέχρι τότε, φυσικά. Γιατί όταν η Έρικα έγινε δύο χρονών, η παιδίατρος μου συνέστησε να βγάλω τα κάγκελα από την κούνια της. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: start;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: rgba(255 , 255 , 255 , 0); font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Εκείνη την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ! </span><br>
<span style="background-color: rgba(255 , 255 , 255 , 0); font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Για την ίδια ήταν σα να έπεσε "το τείχος του Βερολίνου".</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: start;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: rgba(255 , 255 , 255 , 0); font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">(Για μένα ήταν σα να την έστειλα -τουλάχιστον - για μεταπτυχιακό στην Αμερική…)</span></div>
</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Θυμάμαι πως άρχισε να χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι της, να κάνει τούμπες και να ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα. Είχε βιώσει ένα απίστευτο συναίσθημα ελευθερίας. Ήταν ελεύθερη να μπαινοβγαίνει στο κρεβάτι της όποτε ήθελε αυτή. Δεν την περιόριζε τίποτα! Ουάου!!!</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">(Εγώ πάλι ένιωθα πως άνοιξα μια πόρτα στο παιδί μου για την απόλυτη ελευθερία!!!! Ήταν η πρώτη της επανάσταση. Δεν θα είχα πλέον εγώ τον έλεγχο του βραδινού της ύπνου, αλλά η ίδια... Φαντάστηκα πως είναι θέμα χρόνου να μου ζητήσει να πάει μόνη της σινεμά με τις φίλες ή να πάει για ποτό με το φιλαράκο της. Ξέρω, ήμουν υπερβολική, όμως έτσι το βίωσα, να μην το πω;;;;)</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Η "πτώση του τείχους του Βερολίνου" της Έρικας, άνοιξε την πόρτα για να αρχίσω να ζω κι εγώ από πρώτο χέρι, αυτά που μου διηγούνταν οι άλλες μαμάδες. Άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες πως δεν ήθελε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της, αλλά μαζί μου και φυσικά, εφόσον πλέον και περπατούσε και είχε ελευθερία κινήσεων χωρίς το κάγκελο, άρχισε να "κόβει βόλτες". </span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και έτσι κάπως σεμνά και ταπεινά άρχισα να ζω κι εγώ το δικό μου δράμα...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Περάσαμε αυτό τον πρώτο χρόνο με πολλά σκαμπανεβάσματα. Τις περισσότερες φορές κοιμόταν μόνη της, αλλά πλέον πολύ συχνά διεκδικούσε την παρέα μου. Σας ορκίζομαι, πως λόγω των πεποιθήσεών μου, προσπαθούσα σθεναρά να μην ενδώσω. Της έβαλα κάγκελο στην πόρτα για να μην μπορεί να βγαίνει από το δωμάτιο, τουλάχιστον, δοκίμασα τις τεχνικές του βιβλίου "<a href="http://www.greekbooks.gr/books/psihologia/kimisu-pedi-mu.product" target="_blank">Κοιμήσου παιδί μου</a>"... (Φυσικά φρόντιζα παράλληλα να την παίρνω στο κρεβάτι μου <span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">τα πρωινά </span><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">για να ξέρει πως έχει το χρόνο που θέλει στο κρεβάτι μαζί άλλη ώρα και όχι απαραίτητα το βράδυ).</span></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Η αλήθεια είναι όμως, πως ο ύπνος της είχε γίνει πιο ανήσυχος. Ξυπνούσε πολλές φορές και με φώναζε, έλεγε πως φοβάται. Η ψυχολόγος και η παιδίατρος μου είπαν πως εκεί κάπου μεταξύ δύο και τριών είναι η ηλικία που αρχίζει να βλέπει όνειρα, να φοβάται σκιές στο δωμάτιό της κτλ.</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Επίσης, δεν </span>μπορώ να σας κρύψω πως, πολλές φορές, τη βρήκα να κοιμάται στο πάτωμα δίπλα στην πόρτα (αγκαλιά με την κουβερτούλα της και την κούκλα της), πολλές φορές πήγα δίπλα της το κρεβάτι της και περίμενα να κοιμηθεί για να φύγω (που, όχι, δεν το πετύχαινα να φύγω, γιατί μόλις με καταλάβαινε, ξύπναγε και αρχίζαμε ξανά μανά την ίδια ιστορία από την αρχή), πολλές φορές τσακωθήκαμε, κλάψαμε, υποφέραμε μπροστά σε αυτό το περίφημο κάγκελο που είχα βάλει στην πόρτα της... Πολλές φορές... </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αφού το πάλεψα έτσι σχεδόν ένα χρόνο, και με την έναρξη της σχολικής χρονιάς είχα πολλή δουλειά και γύριζα σπίτι πάντα κουρασμένη και έχοντας ελάχιστη ενέργεια, τόσο για να παίξω μαζί της όσο και για να αντιμετωπίσω τις βραδινές γκρίνιες και τα δράματα "δεν θέλω να κοιμάμαι μόνη μου, θέλω παρέα, θέλω να κοιμηθώ μαζί σου", έκανα την πρώτη υποχώρηση. Την άφησα να έρθει στο κρεβάτι μου. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Από εκείνη την ημέρα δεν έχει φύγει ποτέ. Υποθέτω πως ένιωσε πως έπεσε άλλη μια φορά το τείχος του Βερολίνου.... αυτή τη φορά ήταν αυτό που είχα χτίσει εγώ και που την κράταγε μακριά μου τα βράδια ...</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Και τώρα έρχεται το σοκαριστικό κομμάτι για μία "μαμά με όρια", όπως εγώ... </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Από εκείνη τη μέρα που κοιμήθηκε στο κρεβάτι μαζί μου, συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη το είχε (και το είχα...). Αυτές οι ώρες που κοιμόμαστε αγκαλιά κατέληξαν να γίνουν οι πιο όμορφες ώρες της ημέρας μας. Την ένιωθα πως κολλούσε επάνω μου και μπορούσα (και μπορώ ακόμη και σήμερα που ακόμη κοιμάται στο κρεβάτι μου) να την κρατήσω αγκαλιά, να τη χαϊδολογήσω, να της πω τα παραμύθια της, να τη ζουλήξω, να τη νιώσω κοντά μου. Ένιωθα τη δική της ανάγκη να είναι κοντά μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Το πιο συγκλονιστικό είναι πως τώρα που είναι 5 χρονών μου λέει πολλές φορές: "Μαμά θυμάσαι που ήμουν μωρό και με έβαζες στο κρεβάτι μου; Φοβόμουν και σε ήθελα" ή "Μαμά, βλέπεις αυτό το καδράκι που κρέμεται στον τοίχο" - ένα καδράκι με ένα κοριτσάκι που της είχαν κάνει δώρο όταν ήταν μωρό - "Όταν με άφηνες μόνη μου τα βράδια, το κοίταγα και έκλαιγα και παρακαλούσα να έρθεις να με πάρεις". Το φαντάζεστε πώς το έχει νιώσει αυτό που προσπαθούσα να κάνω; Το θυμάται και το μοιράζεται μαζί μου σαν μια στιγμή αγωνίας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Δεν ξέρω και δεν θέλω να εξηγήσω <i>επιστημονικά</i> τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά στο θέμα αυτό. </span></span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Σαν εκπαιδευτικός/ψυχολόγος πάντα <b>έλεγα</b> (δε <b>λέω</b> πλέον, όπως έχετε καταλάβει) να κοιμάστε χωριστά. </span></span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Σα μαμά, <b>λέω</b>: να κάνετε ό,τι σας κάνει ΟΛΟΥΣ να νιώθετε καλύτερα - και με το "όλους" εννοώ και τον πατέρα και τη μητέρα και το ίδιο το παιδί - γιατί είναι μία απόφαση που έχει συνέπειες για όλα τα μέλη της οικογένειας που μοιράζονται στο τέλος το ίδιο κρεβάτι.- Και κυρίως τα παιδιά. Που έχουν τόση ανάγκη από "μανούλα" και αγκαλιά και τους τα στερούμε, γιατί τρέχουμε όλη την ημέρα σαν τις παλαβές για να προλάβουμε την καθημερινότητά μας.</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αν κάτι έμαθα από την ψυχολογία και το λέω πάντα, είναι πως στη ζωή δεν υπάρχει "σωστό" και "λάθος". Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το κάθε θέμα και τελικά επιλέγεις αυτή που για τον οποιοδήποτε λόγο ταιριάζει σε εσένα.</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Αν λοιπόν νιώθετε πως σας ταιριάζει το να κοιμάστε όλοι μαζί να κοιμάστε. Αν σας ταιριάζει - και ΤΟΥ ταιριάζει - να πηγαίνει το παιδί στο κρεβάτι του, ας κοιμάται στο κρεβάτι του.</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Είμαι σίγουρη πως τα παιδιά θα φύγουν από το "οικογενειακό κρεβάτι" όταν είναι ο κατάλληλος χρόνος γι αυτά, και για σας. Τα παιδιά τα κάνουν όλα στον "<i>κατάλληλο χρόνο"</i>. Αρκεί εμείς, ως γονείς να είμαστε σε επιφυλακή και να αφουγκραζόμαστε πως έφτασε ο κατάλληλος χρόνος για οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή τους (να βγάλουν την πάνα, να κόψουν την πιπίλα κτλ ...)</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Τα παιδιά θα πάνε στο κρεβάτι τους όταν ΚΑΙ εσείς το θέλετε και αυτά το θέλουν. Γιατί να θυμάστε πάντα πως τα παιδιά πιάνουν συναισθήματα, ακόμα και εκείνα που δεν τους τα λέμε. Ακόμα περισσότερο αυτά. Επομένως, πριν σκεφτείτε ποια θεωρία θέλετε να ακολουθήσετε στον τομέα αυτό, να έχετε πάντα στο νου σας τι θέλετε ΕΣΕΙΣ πραγματικά και τι ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ σε εσάς. Και αυτό θα κάνουν και τα παιδιά σας...</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Και μη φοβάστε τις αγκαλιές ... Κανείς δεν έπαθε τίποτα από τις πολλές αγκαλιές...</span><br>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br></span></div>
</div>
</div>
<div>
<br></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-58026271851245957162016-04-13T23:59:00.001+03:002016-04-14T10:18:40.974+03:00"Μαμά μου, τώρα εσύ είσαι η μεγάλη κι εγώ η μικρή"...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5SitTc-LXOlHazQEszNIepMAXoQ7weMD_bCZrg7PzbeBsTfQEwpF7IxvQ0f1X-QPEEYr9gJwnabXcMW9XOBa-99Ex6Jya9sN9PGJScuV6N7etDbeTRmG-053_2QKaDb3QKqMWyEyZ3Yy8/s640/blogger-image--51232923.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5SitTc-LXOlHazQEszNIepMAXoQ7weMD_bCZrg7PzbeBsTfQEwpF7IxvQ0f1X-QPEEYr9gJwnabXcMW9XOBa-99Ex6Jya9sN9PGJScuV6N7etDbeTRmG-053_2QKaDb3QKqMWyEyZ3Yy8/s320/blogger-image--51232923.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;">Το Ερικόνι μου μού είπε προχθές "Μαμά μου, τώρα εσύ είσαι η μεγάλη κι εγώ η μικρή"...</span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή αυτή η φράση προφανώς δεν σημαίνει τίποτα, πέρα από το αυτονόητο. Φυσικά η μαμά είναι η μεγάλη και η κόρη είναι η μικρή! So what???</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για όσους "ξέρουν" - και για όσους έχουν διαβάσει την ανάρτησή μου "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη" (19-6-15) - σημαίνει κάτι παραπάνω: </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">"Μαμά μου, νιώθω μετά από πολύ καιρό πως έχεις αρχίσει επιτέλους να πατάς στα πόδια σου και δεν χρειάζεται να σε στηρίζω εγώ. Μαμά μου, μέχρι τώρα σου επαναλάμβανα συνέχεια πως εγώ ήμουν η μεγάλη και εσύ η μικρή, γιατί σε ένιωθα αδύναμη και ένιωθα πως είχα την ευθύνη σου. Μαμά μου, επιτέλους μπορώ τώρα να πάω στη θέση μου σαν μικρή κόρη και εσύ να πάρεις τη θέση που σου αρμόζει σα μητέρα".</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πόσο μαγικά πράγματα μας λένε τα παιδιά μας... Πόσο ατελείωτα μας νοιάζονται και μας φροντίζουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές...Πόσο βαριά ευθύνη έπεσε επάνω στους μικρούς της ώμους αυτό τον καιρό που είχα παρατήσει τα πάντα και είχα παραιτηθεί ...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σ´ ευχαριστώ πολύ Ερικάκι μου... Σε ευχαριστώ για το δύσκολο ρόλο που επωμίστηκες σε τόσο μικρή ηλικία. Σε λατρεύω και ελπίζω να μπορώ πάντα να είμαι στη θέση μου σα μαμά για να μπορείς κι εσύ να απολαμβάνεις τη θέση σου ως παιδί ...</span></div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-81994944859241377202016-03-29T02:17:00.001+03:002017-04-04T22:31:40.311+03:00"Η κατάθλιψη δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Σημαίνει πως ήσουν πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://static.pexels.com/photos/2369/black-and-white-woman-girl-sitting.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://static.pexels.com/photos/2369/black-and-white-woman-girl-sitting.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν ήμουν σίγουρη για το αν πρέπει να δημοσιεύσω αυτή την ανάρτηση. Έχω αρχίσει να τη γράφω και την έχω αφήσει στη μέση πολλές φορές. Αλλά κάτι με ξαναγυρνάει σε αυτήν. Κάτι με πιέζει να την ολοκληρώσω, δεν ξέρω τι... Ίσως απλά να ήθελε το χρόνο της. Όπως όλα θέλουν το χρόνο τους στη ζωή τελικά...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Νομίζω πως δεν καθόμουν να την γράψω όχι για προσωπικούς λόγους. Για επαγγελματικούς κυρίως. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό να μαθαίνει ο κόσμος τον προσωπικό αγώνα που δίνει αυτός με τον οποίο συνεργάζεται επαγγελματικά. Σκεφτόμουν πως το ρητό "τα εν οίκω μην εν δήμω" κάποιο λόγο ύπαρξης θα έχει...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Από την άλλη σκέφτηκα πως ο καθένας μας σήμερα δίνει τον προσωπικό του αγώνα με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. Οπότε ποιος πραγματικά μπορεί να κρίνει ή να κατακρίνει τον άλλον; Είναι κανένας μας καλύτερος; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Για κάποιο λόγο κάτι με κάνει να πιστέψω πως όταν μιλάς τόσο ανοιχτά για ένα προσωπικό σου θέμα, ενδέχεται περισσότερο να μπορείς να βοηθήσεις και άλλους που νιώθουν τα ίδια παρά να κατηγορηθείς. Μπορεί απλά να βοηθήσεις. Εμένα με βοηθούσε να διαβάζω παρόμοιες ιστορίες από ανθρώπους που ξαφνικά τους άφησαν οι δυνάμεις τους και έδωσαν τον αγώνα τους για να επανέλθουν. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ειδικά διαβάζοντας τη λεζάντα αυτής της φωτογραφίας, ένιωσα καλύτερα και το πήρα απόφαση: </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9ohRnOyrHmZ6ft47-3XPfzI0fJDfKukFoP7mMzyG99wEqKclLkUMFGLREpckHYdQLsJbNJzmFzs0p092v3v0uxi-Oql9xdZOtA4-5sZYkmIJ8GMdY-OC41EA_Grrc1rkOSJSPSpeuk3U6/s1600/blogger-image-159554022.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9ohRnOyrHmZ6ft47-3XPfzI0fJDfKukFoP7mMzyG99wEqKclLkUMFGLREpckHYdQLsJbNJzmFzs0p092v3v0uxi-Oql9xdZOtA4-5sZYkmIJ8GMdY-OC41EA_Grrc1rkOSJSPSpeuk3U6/s400/blogger-image-159554022.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><b><i>"Η κατάθλιψη δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Σημαίνει πως ήσουν πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα".</i></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Κι αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ. Πως υπήρξα πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Και στο τέλος λύγισα. Δεν ξέρω πραγματικά ποιο είναι το όριο του καθενός. Το δικό μου όμως το έφτασα. Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Και βρέθηκα πλήρως ακινητοποιημένη. Εντάξει, είχα σημάδια κούρασης από καιρό, αλλά κατάφερνα και επανερχόμουν. Κι έφτασε ξαφνικά η στιγμή που δεν επανήλθα από μόνη μου. Τσάκισα... </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Τώρα συνειδητοποιώ πως η τελευταία ανάρτηση που είχα κάνει στο blog μου ήταν τον Ιούνιο του 2015. Και ήδη έλεγα πως ήμουν πολύ κουρασμένη. Και τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση έχουν περάσει σχεδόν 9-10 μήνες. Μεγάλο διάστημα σιωπής... Μεγάλο διάστημα κούρασης... </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Άρχισα να διαβάζω πάρα πολλά άρθρα για την κατάθλιψη. Για τα συμπτώματα, για τις αιτίες, τα φάρμακα, πόσο μπορεί να βοηθήσουν οι φίλοι και η οικογένεια αυτού που έχει κατάθλιψη, για τον αν περνάει ποτέ…</span></div>
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Διαπίστωνα πως είχα τα περισσότερα σημάδια της κατάθλιψης... Το διαπίστωναν και οι γύρω μου σιγά σιγά...</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Άρχισα να μην είμαι καθόλου αποδοτική στη δουλειά μου. Να μη δουλεύει το μυαλό μου. Να μην μπορώ να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι. ΄Η να μην μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ μέχρι πολύ πολύ αργά. Να μην μπορώ να συγκεντρωθώ για πάνω από μία ώρα, το πολύ. Ποιος; Εγώ; Που δούλευε το μυαλό μου με 1000 στροφές το λεπτό. Που θυμόμουν τα πάντα. Brain dead. Τίποτα. Τα βασικά και με το ζόρι. Προσπαθούσα να γράψω μία επιστολή που σε κανονικές συνθήκες θα μου έπαιρνε μισή ώρα το πολύ και κατέληγα να παιδεύομαι 5 ώρες..</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Μου έλεγαν οι συνεργάτες μου για θέματα που προέκυπταν στη δουλειά και τους έλεγα: "Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις ..."</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Άρχισα να μη θέλω να βγαίνω έξω. Όταν πίεζα τον εαυτό μου να βγω έξω, δεν πέρναγα καλά. Έφτασα στο σημείο να φύγω από νυχτερινό μαγαζί γιατί με έπιαναν τα κλάμματα στα καλά καθούμενα (ποιος φεύγει με κλάμματα από τα μπουζούκια;;;) Έβγαινα με φίλους και ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι μου ακόμα πέσω στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ. </span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν μπορούσα να φάω. Τίποτα. Με το ζόρι. </span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κοιμάμαι. Το να πάω στο σούπερ μάρκετ μου φαινόταν τουλάχιστον άθλος. Οποιαδήποτε μικρή δουλειά στο σπίτι Γολγοθάς. </span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
<div style="text-align: justify;">
Άρχισα να φοράω μόνο μαύρα. Εγώ που απεχθανόμουν τα μαύρα. Να μην θέλω να ασχοληθώ με το τι θα φορέσω, πώς να περιποιηθώ τον εαυτό μου, πώς να βαφτώ ή να χτενιστώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι "λογικές" συμβουλές των φίλων μου "Μη στενοχωριέσαι. Σημασία έχει που είσαι καλά, που είναι το παιδί σου καλά, που πάει η δουλειά σου καλά. Όλα τα άλλα γίνονται... Τι άλλο θες;;;" δεν ήταν ικανές να με παρηγορήσουν. Οκ, νοητικά και λογικά ήξερα πως έχουν απόλυτο δίκιο. Δεν είχα το δικαίωμα να καταρρεύσω αφού έχω κι εγώ και το παιδί μου την υγεία μας και ένα σπίτι και δουλειά και φίλους. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η άτιμη η κατάθλιψη όμως δεν λειτουργεί έτσι... Ό,τι και να λες στη λογική μου, όσο και να συμφωνώ μαζί σου, δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω αυτό που νιώθω. Απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως η ζωή μου δεν έχει νόημα, δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω τα πάντα είναι μάταια, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την άρνηση του μυαλού μου να συνεργαστεί. Δεν είναι θέμα μυαλού. Είναι θέμα άλλων πραγμάτων που δεν αντιμετωπίζονται λογικά ... Δυστυχώς....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το καλό σε τέτοιες περιπτώσεις που νιώθεις αδυναμία είναι πως παρουσιάζονται δίπλα σου άνθρωποι και σε βοηθάνε. Και πολλές φορές τυχαίνει να είναι και άνθρωποι τους οποίους δεν περίμενες ποτέ πως θα ήταν εκεί για σένα. Κι είναι μια τόσο ευχάριστη έκπληξη, όταν νιώθεις ότι σε έχουν εγκαταλείψει όλες σου οι δυνάμεις να εμφανίζονται εξωτερικές δυνάμεις για να σε στηρίξουν...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφού καμιά φορά πιστεύω ότι επίτηδες μας βγάζει λίγο off "ο Θεός", "το σύμπαν" (ή όποια τέλος πάντων δύναμη αποφασίζει ότι πρέπει να βγούμε για λίγο off...) για να μας δείξει ότι υπάρχει βοήθεια εκεί που δεν το φανταζόμαστε και δεν είμαστε όσο μόνοι νομίζουμε...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα μου εκεί που δεν τους περίμενα ... ξέρουν αυτοί ποιοι και τους ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου.... Οι φίλοι και οι καλοί συνεργάτες όντως τελικά φαίνονται τις δύσκολες στιγμές... "Έβαλαν πλάτη" για να κρατήσουν έναν τοίχο που κατέρρε... Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά ... Χίλια ευχαριστώ...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χρωστάω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια τεράστια συγνώμη συγχρόνως στην τετράχρονη Έρικα. Ευχαριστώ για την υπομονή της, τα χάδια της, την αγάπη της, την παρέα της και το γέλιο της που μου προσέφερε απλόχερα. Συγνώμη που πολλές φορές την απογοήτευσα. Που την άφησα να με βλέπει έτσι αγέλαστη και παραδομένη. Που την έφτασα να με τραβάει από το χέρι και μου λέει "μαμά σήκω από το κρεβάτι και έλα να παίξουμε". Και με έκανε να νιώθω πως με τράβαγε η ζωή η ίδια από το χέρι και μου έλεγε "σήκω από το κρεβάτι και ζήσε ξανά"... Που χάρη σε αυτή βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω όλα... που ήταν το φως στο τούνελ μου..</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Νομίζω πως το πήρα απόφαση να ολοκληρώσω τώρα αυτό το κείμενο γιατί τώρα νιώθω πλέον ότι είμαι καλά μετά από πολύ καιρό... The good news is ότι τελικά μπορείς να βοηθηθείς στην κατάθλιψη... με φαρμακευτική αγωγή, ιατρική παρακολούθηση και στήριξη, με θεραπεία με άλογα (thank you <a href="https://www.facebook.com/hippolysis/?fref=ts" target="_blank">hippolysis</a>) και ανθρώπους (thank you Φαίδρα, Φρόσω, Νϊκη, Τιτίκα και άλλοι πολλοί...), με ανοχή και υποστήριξη από την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες, με περπάτημα στην εξοχή, με γυμναστική, με στιγμές απομόνωσης και περισυλλογής και στιγμές που είσαι κοντά σε αγαπημένους, με καλή διατροφή, με λίγη παραπάνω προσοχή στον παραμελημένο και καταπονημένο εαυτό σου...</div>
</span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Good news is πως άρχισε ξανά να δουλεύει το μυαλό μου. Μπορώ να κάνω πράγματα που έκανα παλιά: να παίζω με την Έρικα, να βγαίνω έξω με φίλους και γελάω και να περνάω καλά, να μπορώ και δουλεύω και να φέρνω εις πέρας απλές, καθημερινές δουλειές. Και έχω καλλιεργήσει και ένα ταλέντο που αναπτύχθηκε μέσα στις δύσκολες μέρες που καθόμουν μόνη μου στο σπίτι και που μου αρέσει πάρα πολύ...</span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Τα καλά νέα είναι επίσης πως το "ουδέν κακόν αμιγές καλού" ισχύει... Μέσα στην αδυναμία μου και το "κακό" που με βρήκε, άφησα χώρο σε άλλους να κάνουν πράγματα για μένα και τα έκαναν καλά...! Και με εξέπληξαν ευχάριστα. Και μου έδωσαν ιδέες και νέα ώθηση να ξεκινήσω κι εγώ νέα πράγματα...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Συνεχίζω να περπατάω και να ελπίζω λοιπόν... Η κατάθλιψη μπορεί να βοηθηθεί. Υπάρχει φως στο τούνελ. Ίσως τελικά να μην πρέπει να μένουμε δυνατοί για τόσο καιρό ... Ίσως είναι καλό να δείχνουμε αδυναμία και να ξεκουραζόμαστε...</span></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-29631812762537866292015-06-19T01:30:00.000+03:002015-06-19T01:36:41.850+03:00Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.feroniaproject.org/wp-content/uploads/2013/06/2-red-heart.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.feroniaproject.org/wp-content/uploads/2013/06/2-red-heart.png" height="240" width="320" /></a></div>
Τον τελευταίο καιρό έχω περάσει πολύ δύσκολα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η δουλειά στο σχολείο είναι πάρα πολλή, όπως είναι κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αλλά συχρόνως παρουσιάστηκε και ένα σοβαρό θέμα υγείας στον πατέρα μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαφνικά, ο ήδη περιορισμένος χρόνος μου, βρέθηκε να πρέπει να μοιράζεται μεταξύ ραντεβού ενημέρωσης νέως γονέων, προβών για καλοκαιρινές γιορτές, γιορτών, προσαρμογών, το καθημερινό τρέξιμο για την οργάνωση και διοίκηση των σχολείων μου, τη φροντίδα της Έρικας ΚΑΙ το τρέξιμο στο νοσοκομείο. Δεν νομίζω πως μου έχουν πέσει άλλη φορά τόσα πολλά μαζεμένα στη ζωή μου...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο αυτή που παραμελήθηκε πιο πολύ (πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μου...) ήταν η Ερικούλα μου. Από τη μία στιγμή στην άλλη με έχασε. Κάποια βράδυα κοιμήθηκα στο νοσοκομείο με τον πατέρα μου, άλλες μέρες δεν γύρναγα σπίτι από τη δουλειά, πήγαινα πρώτα νοσοκομείο και μετά σε ραντεβού στο σχολείο, το πρωί που ξύπναγε είχα ήδη φύγει για τη δουλειά και την ώρα που χωνόταν στο γραφείο μου για να μου μιλήσει και να με αγκαλιάσει της έλεγα "Καρδούλα μου η μαμά δεν προλαβαίνει, έχει πολλή δουλειά..." και κάποιες μέρες με έβλεπε να κλαίω και να είμαι τρομερά ζορισμένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, άρχισε να μου λέει: "Μαμά, εγώ είμαι μεγάλη και εσύ μικρή". Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία. Της απάντησα μία δυο φορές στα πεταχτά "Όχι Ερικούλα μου, εγώ είμαι μεγάλη", μια δυο άλλες φορές ένα σκέτο "Οκ.", αλλά μετά άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι... Η Έρικα μου το έλεγε αυτό τις ημέρες που έβλεπε πως δεν ήμουν καλά. Τις ημέρες που έκλαιγα και ερχόταν και καθόταν με το ζόρι στην αγκαλιά μου στο γραφείο μου και με χάιδευε και δεν ξεκόλαγε από πάνω μου. Τις ημέρες που με ένιωθε αδύναμη. Τις μέρες που ένιωθε πως δεν "είμαι στη θέση μου σα μαμά"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και τότε κατάλαβα: Εκείνες τις ημέρες η σχεδόν 4χρονη Έρικα αναλάμβανε αυθόρμητα να σηκώσει στους μικρούς της ώμους όλο το βάρος της μαμάς της που ένιωθε πως είναι αδύναμη... Και μου το δήλωνε ευθαρσώς: "Μαμά, εγώ είμαι η μεγάλη κι εσύ η μικρή"... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τρελάθηκα όταν το κατάλαβα. Σκέφτηκα αμέσως αυτά που έχουμε συζητήσει άπειρες φορές με την ομάδα <a href="https://www.facebook.com/pages/The-Art-of-Living-%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF-%CE%A3%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD/395116480507343?fref=ts" target="_blank">Συστημικών Αναπαραστάσεων και την αγαπημένη μου Φρόσω</a>. Πως τα παιδιά αναλαμβάνουν αυθόρμητα να "προστατεύσουν" τους γονείς τους. Πως χάνουν τη θέση τους στην ιεραρχία της οικογένειας και γίνονται αυτά γονείς για τους γονείς τους αντί να παραμείνουν παιδιά, όταν νιώθουν πως οι γονείς δεν είναι "στη θέση τους". Πως αναλαμβάνουν όλο το βάρος της οικογένειας από την μεγάλη τους αγάπη στους γονείς τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συνειδητοποίησα πως όλοι μας το έχουμε κάνει ασυνείδητα κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και πολλοί ίσως το κάνουμε ακόμα... Και πως ποτέ κανείς δεν μας το έχει αναγνωρίσει...<br />
<br />
Σαν επιστέγασμα της φροντίδας της Έρικας για εμένα ήταν η απόφασή της να μην πάρει μέρος στη γιορτή της τάξης της. Γιατί την ημέρα αυτή ήμουν από το πρωί ένα ψυχικό και σωματικό κουρέλι. Και όλη την ημέρα με φρόντιζε, με χάιδευε και δεν έφευγε λεπτό από δίπλα μου. Και φυσικά δεν μπορούσε να με αφήσει μόνη μου την ώρα της γιορτής. Οπότε αρνήθηκε πεισματικά να πάρει μέρος και καθόταν μαζί μου όλη την ώρα.<br />
<br />
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να θυμώσω. Να μην πάρει μέρος το δικό μου παιδί στη γιορτή του σχολείου;;; Απαράδεκτο. Δεν μου έφταναν όλα, έπρεπε να έχω να αντιμετωπίσω και αυτό;<br />
<br />
Και τότε, το ίδιο βράδυ, όταν το διηγήθηκα στη Φρόσω, μου είπε τη μαγική κουβέντα: "Μη της θυμώσεις. Το έκανε από την έγνοια της για σένα... Πες της "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη"...<br />
<br />
Πραγματικά, όταν την έβαλα αποκαμωμένη και απογοητεύμενη για ύπνο το ίδιο βράδυ, την πήρα μια τεράστια αγκαλιά και της είπα: "Ερικάκι μου, σε λατρεύω και τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη..."<br />
<br />
Tότε έγινε κάτι μαγικό.... Για πρώτη φορά όλη την ημέρα η Έρικα με κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και μου χάρισε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο. Η προσπάθειά της είχε επιτέλους αναγνωριστεί... Ο μοναδικός τρόπος που είχε να μου δείξει την ατελείωτη αγάπη της είχε πετύχει. Την είχα δει και την είχα αναγνωρίσει... Και της το είχα πει κιόλας...<br />
<br />
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά;<br />
<br />
Γιατί πιστεύω πως όλες οι μαμάδες έχουμε ζήσει στιγμές αδυναμίας, όπου νιώθουμε πως τα παιδιά μας δεν συνεργάζονται ή μας κουράζουν περισσότερο από όσο αντέχουμε.<br />
<br />
Και πιστεύω πως όλες μας παραγνωρίζουμε πως το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που μπορεί να μας κάνουν τα παιδιά μας τις ημέρες αυτές, είναι ίσως μια απελπισμένη προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή μας από τα προβλήματά μας και να μας στηρίξουν με όποιον τρόπο έχουν πιο εύκολο: με τη μεγάλη τους αγάπη.<br />
<br />
Επομένως, σε τέτοιες στιγμές, ας είμαστε πιο ευαισθητοποιημένες και ας μην εκνευριστούμε μαζί τους. Ας τους το αναγνωρίσουμε... Ας τους πούμε αυτή τη μαγική φράση "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη"... Θα γαληνέψουν... Πιστέψτε με... Αναλογιστείτε πόσο θα ανακούφιζε ΕΣΑΣ αν σας έλεγε η μαμά σας αυτή τη μαγική φράση...<br />
<br />
<br />
(Τελειώνοντας, θέλω να πω πόσο με άγγιξε αυτό το <a href="http://www.tilestwra.com/i-arrostia-olon-ton-mamadon-mia-istoria-pou-tha-kani-kathe-mama-na-dakrisi/" target="_blank">άρθρο</a> και ειδικά αυτή τη παράγραφος:<br />
<br />
"<span style="background-color: white; color: #303030; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 30.600000381469727px; text-align: start;"><i>Ήθελε να είναι πάντα καλά. Δεν είχε καταλάβει ότι με αυτόν τον τρόπο της στερούσε το πιο σημαντικό, τη μαμά της. Εκείνη τη φιγούρα που γεμίζει ευτυχία κάθε παιδική καρδιά. Δεν είχε καταλάβει ότι το γέλιο της μητέρας είναι πολυτιμότερο από όλους τους θησαυρούς πάνω στη Γη."</i></span><br />
<span style="background-color: white; color: #303030; font-family: 'Open Sans', sans-serif; line-height: 30.600000381469727px; text-align: start;"><i><br /></i></span>
Με έκανε να συνειδηποιήσω πως στην προσπάθειά μας να τα προλαβαίνουμε όλα και κάτω από το βάρος των καθημερινών προβλημάτων, τελικά χάνουμε το χαμόγελό μας και τη διάθεση να παίξουμε, να γελάσουμε και να χαρούμε με τα παιδιά μας. Και αυτό δεν αναπληρώνεται με ό,τι άλλο και να τους προσφέρουμε... )</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-465312534772920332015-05-10T17:39:00.002+03:002015-05-10T17:43:33.541+03:00Τρίτη γιορτή της μητέρας χωρίς εσένα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRZhXFVUUpJBoUPez0_QmLLmpAGzBnDjS50wf5IX1xdwrBSFTtxeqPy9EyWUzhCz865ZYrpl7hAE1vBoFdk2Cu-ykL7PruCa7MK7D1x_Nf5B19KPrtOhnSwqAndJziaQeqt6JkNQCgZqu5/s640/blogger-image-1676806160.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRZhXFVUUpJBoUPez0_QmLLmpAGzBnDjS50wf5IX1xdwrBSFTtxeqPy9EyWUzhCz865ZYrpl7hAE1vBoFdk2Cu-ykL7PruCa7MK7D1x_Nf5B19KPrtOhnSwqAndJziaQeqt6JkNQCgZqu5/s320/blogger-image-1676806160.jpg" width="240" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Και να που έφτασε πάλι ο καιρός για να σε γιορτάσω χωρίς να είσαι εδώ ... Για τρίτη φορά...</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Θυμάμαι όταν είμασταν μικρές με πόση αγάπη γράφαμε καρτούλες και τις γεμίζαμε καρδούλες και γράφαμε με παιδικά "άχαρα" γράμματα "Χρόνια πολλά μανούλα. Σ´ αγαπάω πάρα πολύ".</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν φαντάζεσαι πως συγκινήθηκα όταν βρήκα όλες αυτές τις καρτούλες σε ένα συρτάρι όταν μάζευα τα πράγματά σου. Μαζεμένες όλες μαζί, με ευλάβεια, μέσα σε μία ζελατίνα... Δεν φανταζόμουν πόση χαρά σου έδιναν αυτές οι καρτούλες μου...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Τα χρόνια πέρασαν και πέρασα στη φάση της "επανάστασης". "Αμάν, έχει γιορτή και η μαμά, να πάω να της πάρω κανένα λουλούδι!!!". Σαν υποχρέωση ένα πράγμα... Πόσο μεγάλο λάθος... Πόσο μεγάλο... Πέρασε δύσκολες φάσεις η σχέση μας. Το ομολογώ... Και παραδέχομαι πως έφταιγα εγώ. Δεν ήξερα όμως... Δεν ήξερα πόσο μεγάλη, ατελείωτη μπορεί να είναι η αγάπη της μάνας... Χίλια συγνώμη μανούλα ...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα σου έφερα λουλούδια στον τάφο σου, μαζί με την Ερικούλα. Της είπα "Σήμερα που γιορτάζουν οι μανούλες θα πάω κι εγώ λουλούδια στη δική μου μαμά. Θα έρθεις μαζί μου;"</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
"Πού είναι η δική σου μαμά" με ρώτησε.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Της είπα "Το σπιτάκι της είναι στο νεκροταφείο. Αλλά στην πραγματικότητα την έχω μέσα στην καρδιά μου. Και με αγαπάει και με προσέχει κάθε μέρα. Και εμένα και εσένα". </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Και ήρθαμε παρέα. Αγοράσαμε ζέρμπερες που σου άρεσαν. Μου ζήτησε η Έρικα να τις βάλει αυτή μέσα στο βάζο. "Γιατί δεν τη βλέπω τη γιαγιά Αλέκα;" με ρώτησε. "Εσύ δεν τη βλέπεις, αλλά είμαι σίγουρη πως αυτή σε βλέπει αυτή την ώρα και χαίρεται πολύ, αγάπη μου"...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Χρόνια σου πολλά μαμά... Μπορεί να μην σε βλέπουμε, αλλά ξέρω πως μας προσέχεις. Δεν θα σταματήσεις ποτέ να μας προσέχεις. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το πρωί είπα στην Ερικούλα πως σήμερα γιορτάζουν όλες οι μανούλες του κόσμου. Της είπα για ακόμη μια φορά πως είναι το καλύτερο δώρο που μου έστειλε ο Θεός, πως η αγάπη μου γι' αυτήν δεν μπορεί να μετρηθεί, πως θα είμαι πάντα δίπλα της, ό,τι κι αν συμβεί. Με άκουγε προσεκτικά. Γύρισε, με φίλησε 4 φορές, όπως με φιλάει πάντα, από μία φορά στο κάθε μάγουλο, μία στη μύτη και μία στο μέτωπο και μου έκανε μια τεράστια, σφιχτή αγκαλιά. Μου είπε "σ' αγαπάω τόσο πολύ μαμά μου. Χρόνια πολλά"... </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ένιωσα σαν να με φίλαγες εσύ εκείνη την ώρα... Ειδικά όταν με φιλάει στο μέτωπο η Έρικα νιώθω πάντα σα να είναι το δικό σου το φιλί, όχι δικό της ...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Και τώρα που γράφω και με έχουν πιάσει τα κλάμματα μου λέει "μην κλαις μανούλα μου, βγάλε τα γυαλάκια σου να μην πονάνε τα ματάκια σου". Μη μου πεις πως δεν ήσουν εσύ που τα έλεγες αυτά...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Μαμά μου, χρόνια σου πολλά. Στην σκέψη μας και στην καρδιά μας. Σ' αγαπάω ....</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-82917227794410092392015-05-05T01:14:00.001+03:002015-05-05T14:33:55.365+03:00Αντίο συνομήλικο κοριτσάκι ....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimPHHAwCHTdoKYDl2AIbBrO5bwLoATZbP5Kg5x4yC-fyx8tTSPwxt38UAaII66qWijV5GhCriK08ChXT9YLxbCJ_3SMvJtcBa5pGCkEagk63rGdBWnrJq87WHZC47zOV8uYBIXi1pOWye3/s640/blogger-image-46115758.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimPHHAwCHTdoKYDl2AIbBrO5bwLoATZbP5Kg5x4yC-fyx8tTSPwxt38UAaII66qWijV5GhCriK08ChXT9YLxbCJ_3SMvJtcBa5pGCkEagk63rGdBWnrJq87WHZC47zOV8uYBIXi1pOWye3/s320/blogger-image-46115758.jpg" width="278" /></a></div>
Κοιμάμαι δίπλα στην (σχεδόν) τετράχρονη κόρη μου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ακούω την αναπνοή της, πιάνω το χεράκι της και μου το σφίγγει ασυναίσθητα, τη βλέπω που γυρίζει μέσα στον υπνο της και ψάχνει και αγκαλιάζει το λούτρινο κουνελάκι της και ξέρω πως στη διάρκεια της νύχτας, μόλις με πάρει ο ύπνος, θα το καταλάβει και θα κανει μια στροφή και έρθει να κουρνιάσει στην αγκαλιά μου, για να κάνουμε "αγκαλίτσα-φωλίτσα" όπως λέμε.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό μου από ένα άλλο συνομήλικο κοριτσάκι, που προφανώς έκανε κι αυτό τα ίδια κάθε βραδυ στο δικό του κρεβατάκι... </div>
<div>
Και δεν το χωράει ο νους μου... </div>
<div>
Πώς μπορεί κανείς να κάνει τέτοιο κακό στο πιο υπέροχο πλάσμα στον κόσμο, στο παιδί του...;;; Στο ίδιο του το παιδί;;;</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Από τότε που έγινα η ίδια μαμά δεν αντέχω ούτε να ακούω ούτε να βλέπω παιδιά να υποφέρουν με οποιοδήποτε τροπο ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ούτε σε ταινία. Ούτε να μου το διηγηθούν. Όχι ότι παλιά μπορούσα. Απλά τώρα αναπόφευκτα βάζω στη θέση τους την εικόνα του δικού μου παιδιού. Και ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ. Τόσο απλά. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν θέλω να μάθω άλλες λεπτομέρειες για αυτό το έγκλημα. Δεν αντέχω. Spare me the details - που λένε και οι Άγγλοι. Δεν τις αντέχω...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Θέλω να κρατάω το χέρι της τετράχρονης κόρης μου και να εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι τα παιδιά όλου του κόσμου καλά. Και ασφαλή όπως νιώθει η κόρη μου μέσα στην αγκαλίτσα-φωλίτσα μας...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Καλό ταξίδι κοριτσάκι ... Από την πρώτη στιγμή που είδα το "amber alert για τετράχρονο κορίτσι" σκέφτηκα πως είσαι συνομήλικη με την κόρη μου. </div>
<div>
Μακάρι να είχες κι εσύ μια αγκαλίτσα-φωλίτσα .... Εύχομαι να τη βρεις εκεί που είσαι τώρα τουλάχιστον ...</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-88343721905801129752015-02-25T01:58:00.000+02:002015-02-26T12:09:36.310+02:00Για να είσαι καλή μαμά, πρέπει πρώτα ν' αγαπάς τον εαυτό σου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://sd.keepcalm-o-matic.co.uk/i/keep-calm-and-take-care-of-yourself-19.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://sd.keepcalm-o-matic.co.uk/i/keep-calm-and-take-care-of-yourself-19.png" height="208" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Προχθές που χάζευα στο facebook "έπεσα" πάνω σε μία ανάρτηση με τον τίτλο <a href="http://www.imommy.gr/mama/psychologia/article/5945/gia-na-eisai-kalh-mama-prepei-prwta-n-agapas-ton-eayto-soy/" target="_blank">"για να είσαι καλή μαμά πρέπει πρώτα να αγαπάς τον εαυτό σου"</a>, που έχει γράψει μια άλλη μαμά blogger.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μου κίνησε αμέσως την περιέργεια. Σαν εργαζόμενη χωρισμένη μαμά μιας τρίχρονης κόρης, πέρασα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα από τη γέννησή της και μετά, προσπαθώντας να προλάβω να συνδυάσω - όχι με ιδιαίτερη επιτυχία ομολογώ - σπίτι, παιδί, </span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">δουλειά και φυσικά </span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">τον εαυτό μου και ζώντας με τις τύψεις πως τελικά δεν καταφέρνω να της διαθέσω αρκετό χρόνο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το αποτέλεσμα ήταν πως στην προσπάθειά μου να αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα στην Έρικα, έκλεβα από το χρόνο που αφιέρωνα σε μένα. Σταμάτησα να προσέχω τον εαυτό μου αργά και σταθερά. Σταμάτησα να κάνω όλα αυτά που μου έδιναν χαρά και φρόντιζαν τη φυσική μου κατάσταση: το χορό που λάτρευα, τις βόλτες με τα σκυλιά μου, το κολύμπι, την capoeira. Σταμάτησα τις βραδυνές εξόδους, τα θέατρα, τους απογευματινούς καφέδες με τις φιλενάδες μου, τα πολύωρα τηλεφωνήματα. Σταμάτησα να φροντίζω το ντύσιμό μου και τη εξωτερική μου εμφάνιση γενικότερα. Μην φανταστείτε πως έγινα καμία έγκλειστη ρακένδυτη στο σπίτι. Απλά όλα αυτά είχαν γίνει πλέον δευτερεύοντα μπροστά στο να περνάω περισσότερο χρόνο στο σπίτι με την Έρικα. Λογικό θα μου πείτε... μάνα έγινες ... αυτός είναι ο ρόλος σου. Αλλά είχα καταντήσει να κάνω τα πάντα "στα κλεφτά". Στα κλεφτά ο καφές με μία φίλη, μια βόλτα στα μαγαζιά, μια βραδινή έξοδος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και προφανώς δεν ήμουν καλά. Δεν ήμουν ευχαριστημένη. Δεν ήμουν χαρούμενη. Δε γελούσα όπως παλιά. Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Και ο χρόνος που αφιέρωνα τελικά στην Έρικα δεν ήταν ποιοτικός. Σερνόμουνα, δεν είχα ενέργεια, δεν είχα κέφι. Γύρναγα μεν από τη δουλειά κατευθείαν στο σπίτι, αλλά δεν είχα κουράγιο να παίξω μαζί της. Χρειαζόμουν μία ή δύο ώρες ύπνου πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε (μην πω πως κάποιες φορές μπορεί να μην μπορούσα να σηκωθώ καθόλου από τον καναπέ που σωριαζόμουν όταν γύριζα σπίτι...). Κυκλοφορούσα με τις φόρμες και τα φαρδιά ρούχα (γιατί χωρίς καθόλου γυμναστική όσο διατροφή και να προσπαθείς να κάνεις, δεν έχεις αποτελέσματα... εξακριβωμένο!) , άβαφη (πάνε οι παλιές καλές εποχές που δεν έβγαινα από το σπίτι αν δεν ήμουν "υπερπαραγωγή") και με απεριποίητο νύχι και μαλλί και πρέπει να ομολογήσω πως δεν ήμουν η χαρά της ζωής. Και το χειρότερο απ΄ όλα: άρχισα το κάπνισμα! Εγώ που μπορεί να κάπνιζα ένα τσιγάρο το τρίμηνο, έτσι για το χαβαλέ, άρχισα να καπνίζω με μανία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κάποια στιγμή άρχισα πλέον να το νιώθω έντονα πως έχω παραμελήσει τη Νατάσσα. Και άρχισα να συνειδητοποιώ πως μια μαμά που παραμελεί και δεν αγαπάει τον εαυτό της, δεν είναι μια τόσο καλή μαμά τελικά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η αγαπημένη μου φίλη ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια <a href="https://www.facebook.com/pages/Lovesmiles-%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%83%CE%B1%CF%82/516458428441986" target="_blank">Φαίδρα Λογοθέτη</a> λέει πάντα στις ομιλίες που κάνει σε μαμάδες, πως οι μαμάδες πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, αυτό που μας λένε πως πρέπει να γίνεται στα αεροπλάνα σε περίπτωση κινδύνου, που πέφτουν οι μάσκες οξυγόνου: Πρέπει πρώτα να βάλει ο ενήλικας τη μάσκα οξυγόνου και στη συνέχεια να τη βάλει στο παιδί. Γιατί αν ο ενήλικας δεν είναι καλά, δεν θα μπορέσει ούτε το παιδί να βοηθήσει...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Άρχισα σιγά-σιγά να το καταλαβαίνω και η ίδια πως έπρεπε κάτι να κάνω, να αρχίσω να φροντίζω ξανά εμένα, να αγαπάω εμένα για να γίνω η μαμά που η Έρικα θα ήθελα να έχει για πρότυπο και όχι μια κουρασμένη και παραμελημένη μαμά/επιχειρηματίας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ξεκίνησα με μία σημαντικότατη αλλαγή στη διατροφή μου, η οποία προκάλεσε αυτό που είχα περισσότερο ανάγκη για να κάνω την αρχή που χρειαζόμουν: άρχισα να έχω επιτέλους ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Σταμάτησα να σέρνομαι από τη δουλειά στο σπίτι και να χρειάζομαι να ξεκουραστώ δυο ώρες πριν μπορέσω να κάνω ο,τιδήποτε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η αύξηση αυτή της ενέργειάς μου με ώθησε να ξεκινήσω λίγο λίγο να περπατάω (γιατί πλέον άρχισα να <u>αντέχω</u> να περπατάω!) Με παρακίνηση της αγαπημένης μου φίλης (μαμάς επίσης) - με σαφώς περισσότερη ενέργεια από εμένα (thank you Μίνα!!!) - άρχισα να περπατάω 2 φορές την εβδομάδα. Στη συνέχεια, νιώθοντας όλο και καλύτερα με το περπάτημα, πήρα τη μεγάλη απόφαση να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στο κολύμπι, που το είχα παρατήσει αρκετά χρόνια πριν την έλευση της Έρικας. Πήγα στο κολυμβητήριο διστακτικά. "Θα κάνω δοκιμαστικά μία φορά και μετά θα σας πω αν θα γραφτώ", τους δήλωσα. Είχα την αίσθηση πως θα πέσω στο νερό και με το ζόρι θα πάω από την μία άκρη της πισίνας στην άλλη. Και, ω του θαύματος, την πρώτη κιόλας αυτή φορά κατάφερα να κολυμπήσω 1000 μέτρα. Παρότι κάπνιζα και παρότι το είχα παρατήσει τόσα χρόνια! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόση ενέργεια ένιωθα μετά το κολύμπι! Πέταγα! Εκεί που νόμιζα πως θα σερνόμουν γύρναγα σπίτι και έκανα 10 διαφορετικά πράγματα με την Έρικα. Πράγματα που πριν δεν είχα διανοηθεί πως θα μπορούσα να κάνω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η αρχή είχε γίνει... Κανόνισα να πηγαίνω σταθερά στο κολυμβητήριο 2 φορές την εβδομάδα και τουλάχιστον άλλες δύο να περπατάω. Και για να μη νιώθω πως ξεκλέβω χρόνο από αυτόν που θα διέθετα στην Έρικα, άρχισα να την παίρνω κι αυτήν μαζί μου στο περπάτημα. Δεν φανταζόμουν πως θα της άρεσε... Κι όμως το λάτρεψε! Παρότι διαμαρτυρήθηκε στην αρχή "εγώ δεν κάθομαι στο καρότσι, δεν είμαι μωρό!", στη συνέχεια της βόλτας στρογγυλοκάθησε στο καρότσι της και τώρα κάποιες φορές περπατάμε παρεούλα. Κάποιες φορές περπατάμε και με τη Μίνα και με τη Φαίδρα (οπότε συνδυάζουμε τα πράγματα και συζητάμε αυτά που θα λέγαμε στον καφέ, περπατώντας!) Με αυτό τον τρόπο είμαστε όλες ευχαριστημένες... (Μικρό μυστικό: Με μία εφαρμογή του κινητού μου μέτραγα τα χιλιόμετρα που έκανα κάθε φορά στο κινητό μου καθώς και πόσες θερμίδες καίω. Αυτή η εφαρμογή "ανέβαζε" κάθε φορά μετά το τέλος της "προπόνησης" τα αποτελέσματα αυτά στη σελίδα μου στο Facebook. Το είδαν κάποιες άλλες φίλες μου και με ρώτησαν αν μπορούμε να περπατάμε παρέα. Άρα, βρήκα κι άλλη παρέα!!!)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αποφάσισα πως το να μένω κάθε βράδυ μόνη μου στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση δεν ήταν το καλύτερο ούτε για την κοινωνική μου ζωή ούτε για την αυτοπεποίθησή μου. Και τελικά δεν προσέφερα τίποτα ουσιαστικό και στην Έρικα που, αυτές τις ώρες, κοιμάται. Οπότε άρχισα δειλά-δειλά να βγαίνω με φίλες μου για κανένα φαγητό, ποτό, σινεμά ή θέατρο (τη μεγάλη μου αγάπη...). Surprise!!! Υπάρχει ζωή εκεί έξω την ώρα που εγώ κάθομαι μέσα και κλαίω τη μοίρα μου ...</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Επίσης, άρχισα να προσέχω περισσότερο την εξωτερική μου εμφάνιση. Λίγο τα νύχια, λίγο τα μαλλιά, λίγο το βάψιμο, λίγο το πιο προσεγμένο ντύσιμο ... όλα έκαναν τη δουλειά τους. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Άρχισα τις προσπάθειες να κόψω και το κάπνισμα. Εδώ δεν είχα ιδιαίτερη επιτυχία, το ομολογώ. Παρότι το πέτυχα για λίγο καιρό, "ξανακύλησα" σχετικά σύντομα... Υπόσχομαι πως θα τη συνεχίσω κι αυτή την προσπάθεια πάντως! Μου βγήκε πιο δύσκολο από όσο περίμενα...Πάντως όσο καιρό το είχα κόψει, ένιωθα, αν μη τι άλλο, μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας από την τρομερή σκλαβιά του "πρέπει να βγω έξω να καπνίσω <b>ΤΩΡΑ</b>, αλλιώς θα σας δείρω όλους!!!"</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ηθικόν δίδαγμα: Το να φροντίζουμε τον εαυτό μας είναι εξίσου σημαντικό με το να φροντίζουμε τα παιδιά μας. Όσο δύσκολο και ακατατόρθωτο να μας φαίνεται (που φαντάζομαι πως οι "νέες" μαμάδες κατανοούν απολύτως τι εννοώ) πρέπει να βρούμε τον τρόπο να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας δραστηριότητες που θα κάνουν ΕΜΑΣ να νιώθουμε καλά. Και ευχαριστημένες μαμάδες έχουν ευχαριστημένα, ήρεμα και συνεργάσιμα παιδιά...</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(Εγώ συνεχίζω ακάθεκτη πάντως. Επόμενος στόχος το κάπνισμα, το υπόσχομαι!)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-6860154975827796222015-02-21T00:36:00.000+02:002015-02-25T01:32:14.321+02:00Home alone....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc2CogEkOywmAFCGeNMPF7_iJWc0OrmvIRH0ft-IbcNv6_MiB2KlM0OaJxNzmSuuiKZiWkslbrlPpI_8j59p2oV8vRnR7IYDoavasOjP5dkakREeeCbYFbs7Vmv9OT1BnTX1HU4aeQcIbs/s640/blogger-image--1129520112.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc2CogEkOywmAFCGeNMPF7_iJWc0OrmvIRH0ft-IbcNv6_MiB2KlM0OaJxNzmSuuiKZiWkslbrlPpI_8j59p2oV8vRnR7IYDoavasOjP5dkakREeeCbYFbs7Vmv9OT1BnTX1HU4aeQcIbs/s320/blogger-image--1129520112.jpg" width="240" /></span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Φαντάζομαι πως όλες οι μαμάδες θα συμφωνήσετε μαζί μου πως από τότε που γίναμε μαμάδες ο χρόνος που έχουμε για τον εαυτό μας μειώθηκε στο ελάχιστο. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Προσωπικά πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να προσπαθώ να στριμώξω όλες τις δουλειές μου και όλα τα θέλω μου (βόλτα, καφέ, φίλες, γυμναστική, χαλάρωση, blogging ) σε "κουλές" ώρες προκειμένου να έχω χρόνο για να είμαι με την Έρικα, να πάμε βόλτα, να παίξει με παιδάκια, να μαγειρέψουμε, να κάνουμε πράγματα μαζί. Και πολλές φορές έχω αναπολήσει τις μέρες που ήμουν μόνη μου και όριζα απολύτως το χρόνο μου.</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και δεδομένου ότι <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">εκτός από μαμά-νηπιαγωγός είμαι και μία χωρισμένη μαμά, ο χρόνος μου είναι ακόμα πιο περιορισμένος... (Δε χρειάζεται να αναλύσω το γιατί, φαντάζομαι...)</span></span></div>
<div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σήμερα, πρώτη φορά εδώ και 1,5 χρόνο που έχω χωρίσει, η κόρη μου περνάει το πρώτο της Σαββατοκύριακο μακριά μου, μαζί με τον μπαμπά της...</span></div>
</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό πως θα ένιωθα έτσι ... Δεν ανησυχώ αν είναι καλά. Το νιώθω πως είναι καλά. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο πολλές φορές και κατάλαβα από τον τόνο της φωνής της πως είναι καλά και χαρούμενη. Το ξέρω πως ο πατέρας της θα την προσέξει και ας είναι για πρώτη φορά ολομόναχοι μαζί...</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
Αλλά να, ξαφνικά ένιωσα πως έχω όλο το χρόνο που θέλω στη διάθεσή μου και δεν ξέρω τι να τον κάνω... Τι να πρωτοκάνω ... Πώς χειρίζεται κανείς τόσο ελεύθερο χρόνο που του δίνεται ξαφνικά; Να πάω στα μαγαζιά χωρίς τύψεις; Να κάτσω σπίτι και να χαλαρώσω χωρίς να ακούω παιδικές φωνές, συνεχείς ερωτήσεις "γιατί μαμά;;;" και χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα ;;; Να κάνω γυμναστική; Να πάω για καφέ; Να βγω για ποτό; Να μαγειρέψω χωρίς να έχω κανέναν να μου λέει "μαμά να κάνω εγώ γύρω-γύρω το φαγητό;;;"</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και για πολλή ώρα δεν έκανα τίποτα ... Απολύτως. Ένα μούδιασμα... Το σπίτι είναι άδειο. Νεκρική σιγή... Μια ησυχία που σε ξεκουφαίνει... </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν έχω κανέναν μέσα στο σπίτι . Και δεν έχω και τίποτα να κάνω...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τελικά βγήκα λίγο και περπάτησα. Μίλησα στο τηλέφωνο. Έβαλα δυνατά μουσική. Άναψα το τζάκι. Ήπια κρασί. Μαγείρεψα μόνο για μένα. Χάζεψα τηλεόραση. </span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: medium;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έκανα αρκετά. Αλλά όλα<span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"> μου φαίνονται αλλιώς χωρίς εκείνη μέσα στο σπίτι ...</span></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Απίστευτοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά. ...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Καληνύχτα Ερικάκι μου. Ξέρω πως είσαι καλά με τον μπαμπά σου. Και ξέρω πως θα περάσεις και πολλά άλλα Σαββατοκύριακα μαζί του... Αυτό εδώ είναι μόνο η αρχή...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και εγώ θα περάσω πολλά Σαββατοκύριακα μόνη μου. Και προφανώς και εγώ θα αρχίσω να συνηθίζω την ησυχία του σπιτιού μας και τον bonus ελεύθερο χρόνο που μου δίνεται ... Και θα μάθω να το διαχειρίζομαι ...</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(Υ.Γ. Ερικάκι μου, θέλω να στο γράψω κιόλας για να μην πεις ποτέ πως δεν στο είπα: Προχθές που είδες τον μπαμπά σου μετά από αρκετό καιρό, μου είπες το βράδυ που σε έβαλα για ύπνο "Μαμά σήμερα δεν σε αγαπάω πολύ. Σε αγαπάω λίγο". Και όταν σε ρώτησα "Ποιον αγαπάς σήμερα πολύ;" Μου απάντησες "Τον μπαμπά μου αγαπάω πάρα πολύ. Εσένα σε αγαπάω λίγο". Κι εγώ σου απάντησα "Καλά κάνεις αφού έτσι νιώθεις. Να θυμάσαι όμως πάντα, πως όσο και να με αγαπάς εσύ, εγώ πάντα θα σε λατρεύω ..."</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και συμπληρώνω τώρα: Και σου υπόσχομαι πως πάντα θα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο θα είναι για σένα να διαχειρίζεσαι την αγάπη που πρέπει να μοιράσεις ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που σε έφεραν σ' αυτό τον κόσμο με πολλή αγάπη, αλλά δεν κατάφεραν να μείνουν μαζί για να μη σε φέρουν αντιμέτωπη με τέτοια διλήμματα) ... </span></div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-9917808581172075572014-12-13T03:46:00.001+02:002014-12-13T04:06:38.358+02:00Feelings....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh35ZOAzJp6hhLCxutJ3pGiCq465u2Dt-Ax4yiFKSuBvYqgG8_ThH1sEjCruKgMY-8MSWJIkJcHkZuodzdxvpclwPU08D39Y7cpvVokgZtlICMoOI5RrDiC1CeAV9_BQwpwlJYYRBgp0dwE/s640/blogger-image--512166559.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh35ZOAzJp6hhLCxutJ3pGiCq465u2Dt-Ax4yiFKSuBvYqgG8_ThH1sEjCruKgMY-8MSWJIkJcHkZuodzdxvpclwPU08D39Y7cpvVokgZtlICMoOI5RrDiC1CeAV9_BQwpwlJYYRBgp0dwE/s400/blogger-image--512166559.jpg" width="400" /></a></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Χθες ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για την Έρικα κι εμένα. </span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν σε μία κατάσταση γεμάτη ένταση. Ό,τι και να κάναμε γινόταν με νεύρα, κλάματα και με το να χτυπιέται στα πατώματα. Το βράδυ μας έκλεισε με την Έρικα να κλαίει, τα δικά μου νεύρα κουρέλια και με διάθεση να σκίσω όλα τα παιδαγωγικά και ψυχολογικά μου διπλώματα. </span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Την άφησα στο σπίτι με την κοπέλα που μας βοηθάει και βγήκα, γιατί αν έμενα κι άλλο μαζί της, θα περνάγαμε ένα πολύ δύσκολο βράδυ. Ένιωθα τόσο θυμωμένη και απογοητευμένη που δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Δεν άντεχα άλλο....</span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πριν από λίγο που γύρισα και μπήκα στο δωμάτιο, μόλις με άκουσε, ξύπνησε. Ανακάθισε στο κρεβάτι, με κοίταξε μισονυσταγμένη και μου είπε "Μαμά μου, σ' αγαπάω. Πάρα πολύ". Δεν το έχει κάνει ποτέ άλλοτε να ξυπνήσει όταν γυρνάω και τη βρίσκω κοιμισμένη. Δεν το πίστευα. "Κι εγώ σ' αγαπάω μωρό μου. Σε λατρεύω!" "Κι εγώ μαμά"...</span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κάναμε μια τεράστια αγκαλιά και μετά ακούμπησε το κεφαλάκι της στο μαξιλάρι της και κοιμήθηκε.</span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σκέφτομαι πόσο την πόνεσε και την ίδια η σημερινή ένταση μεταξύ μας, που είχε το νου της να με ακούσει να γυρίζω για να μου πει πως μ' αγαπάει. </span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Προσπαθώ να καταλάβω τι είχε μέσα στην ψυχούλα της και έβγαλε σημερα τόση ένταση. Θέλω να κάνω αύριο μια κουβέντα μαζί της και να ψάξουμε μαζί να δώσουμε ένα όνομα στα συναισθήματα που είχε. Φαντάζομαι πως θα είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις κάποια πράγματα και να μην ξέρεις πώς να τα ονομάσεις... Και όταν είσαι τόσο μικρός, σίγουρα δεν έχεις ονοματίσει όλα αυτά που νιώθεις.</span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ελπίζω να το καταφέρω. Κι ελπίζω σύντομα να μπορεί να έχει τα κατάλληλα λόγια να μου περιγράψει αυτά που νιώθει. </span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και βέβαια αναπόφευκτα σκέφτομαι, πόσο διαφορετική θα ήταν ενδεχομένως η δική μου ζωή, αν είχα μάθει από μικρή να εκφράζω όλα τα συναισθήματά μου άμεσα, αν είχα μάθει να τα συζητάω και όχι να τα κρατάω μέσα μου και να με πνίγουν. Και αν είχα το νου μου να βρω αυτόν ή αυτήν με την οποία παρεξηγήθηκα, να μιλήσω μαζί της και στο τέλος να της κάνω μια αγκαλιά και να της πω πως την αγαπάω .... - ειδικά αν επρόκειτο για κάποιο άτομο του οικογενειακού ή στενού φιλικού μου περιβάλλοντος - .</span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div style="-webkit-composition-fill-color: rgba(130, 98, 83, 0.0980392); color: rgba(0, 0, 0, 0.701961); font-family: UICTFontTextStyleBody; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όπως λένε και οι Άγγλοι "never too late" ... Θα τα μάθω κι εγώ μαζί με την Έρικα ... Πού θα μου πάει....</span></div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-5611184589283815492014-12-12T00:03:00.000+02:002014-12-12T13:50:37.891+02:00I used to hate Christmas... (ή πόσο μισούσα τα Χριστούγεννα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOmjo2gziqLttV-Nhy_qrgwsuirOmf7v5Viie1Bq31k-pk11e6FmLQEEQuHtvmH7s7W1mLohyUvlgsi-YXFn63t0B3hgrmYJi_1WUdmn4XMh6efheaj6LvDb9jXKrM7-mzUwLRL9omRZq7/s640/blogger-image-78921043.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOmjo2gziqLttV-Nhy_qrgwsuirOmf7v5Viie1Bq31k-pk11e6FmLQEEQuHtvmH7s7W1mLohyUvlgsi-YXFn63t0B3hgrmYJi_1WUdmn4XMh6efheaj6LvDb9jXKrM7-mzUwLRL9omRZq7/s320/blogger-image-78921043.jpg" width="320"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω να εξομολογηθώ μία αμαρτία μου: τα τελευταία 19 χρόνια ανήκα σταθερά στην ομάδα όσων μισούν τα Χριστούγεννα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Λόγω του "υποχρεωτικού" της δουλειάς μου, που "έπρεπε" να στολίσουμε το σχολείο, "έπρεπε" να κάνουμε γιορτή, "έπρεπε" να τυλίξουμε δώρα και "έπρεπε" να τραγουδήσουμε 3000 φορές το "Ρούντολφ το ελαφάκι", το "we wish you a Merry Christmas", τα "τρίγωνα, κάλαντα" και όλα τα σχετικά τραγούδια, τα Χριστούγεννα είχαν γίνει το χειρότερό μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν επιτέλους έφταναν - γιατί εμείς στο σχολείο τα περιμέναμε και τα προετοιμάζαμε από τα μέσα Νοεμβρίου - είχα μπουχτίσει τα πάντα, δέντρα, τραγούδια, στολίσματα...(μόνο στα χριστουγεννιάτικα γλυκά έδειχνα ανοχή, για ευνόητους λόγους, όπως καταλαβαίνετε...)</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό ειδικά με τα τραγούδια... με σκότωνε!!! Είχα ορκιστεί πως, αν ποτέ έκανα παιδί, θα του έβαζα να ακούει μόνο Βίσση, Βανδή, Ρέμο, Αρβανιτάκη κτλ. και <b>ούτε ένα</b> παιδικό τραγούδι, ούτε μία "ωραία πεταλούδα", ούτε μία "η καλή μας αγελάδα", ούτε ένα "Ρούντολφ το ελαφάκι"....</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Δέντρο ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό να στολίσω, το πολύ πολύ να έβαζα φωτάκια και καμμιά 10αρια στολίδια σε έναν "Μπέντζαμιν" και να τραγούδαγα "ω, Μπέντζαμιν, ω Μπέντζαμιν, μ´ αρέσεις πώς μ´ αρέσεις..." (Στα μεγάλα κέφια όμως, έτσι;;;). Μέχρι που μία χρονιά έφτασα η αθεόφοβη να αγοράσω ένα δέντρο μινιατούρα από το ΙΚΕΑ - το πολύ να είχε ύψος 30 πόντους - και δεν το στόλισα ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ!!!</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι το μισούσα, γιατί έπρεπε να φάμε σχετικά νωρίς, ενώ εγώ ως ατίθασο νιάτο ήμουν πάντα ξενυχτισμένη από την Παραμονή, άρα ποιος τρώει γαλοπούλα στις 13.30, όταν μέχρι τις 7.00 έπινε βότκες;;; Επίσης, δεν άντεχα την ιδέα του οικογενειακού τραπεζιού... Booooooring!!!! Μαμά, μπαμπάς, παππούδες, γιαγιάδες, θείες.... Δεν την πάλευα! </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Και μετά... ήρθε η Έρικα!</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Και ξαφνικά όλα άλλαξαν... και τα Χριστούγεννα απέκτησαν νόημα...</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαφνικά, οι 3-4 γιορτές του σχολείου - παρότι ήταν κουραστικές να προετοιμαστούν - έγιναν πιο ευχάριστες... Στη θέση των αγγέλων, αστεριών, καλλικαντζάρων και Άγιο Βασιλάκηδων, που χρόνια τώρα προετοίμαζα για να καμαρώσουν οι γονείς τους, έβλεπα τώρα το πρόσωπο της ´Ερικας .... (Η οποία παίρνει φέτος μέρος στην πρώτη της Χριατουγεννιάτικη γιορτή!!!). Οπότε η προετοιμασία απέκτησε άλλο νόημα... Να μην αναφερθώ στην περηφάνεια που με πλημμυρίζει την ώρα που η Έρικα σηκώνεται να πει το ποίημά της και να χορέψει κατά τη διάρκεια της πρόβας... Χαμογελάω "κάτω από τα μουστάκια" μου, για να μην καταλάβουν οι νηπιαγωγοί και τα άλλα παιδάκια πόσο χαζομαμά έχω γίνει ....</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το δέντρο, που τόσα χρόνια απέφευγα να στολίσω, κατάφερε τελικά και μπήκε στο σπίτι μου. Πέρσι με τη μορφή ενός αληθινού δέντρου ύψους 2,5 μέτρων και φέτος με τη μορφή ενός ψεύτικου, λίγο πιο μικρού. Και τα δύο στολίστηκαν μαζί με την Έρικα με κόκκινες και ασημένιες άθραυστες μπάλες (ευτυχώς δηλαδή, γιατί όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων, η Έρικα, πέρσι τουλάχιστον, θεώρησε καλό να παίζει ποδόσφαιρο μαζί τους...), κόκκινα φωτάκια και μια υπέροχη κορδέλα ( που, ναι, το ομολογώ, έμαθα να τη δένω όμορφα χάρη στη φίλη μου τη Λένα τη διακοσμήτρια) κάτω από τον χαρμόσυνο ήχο χριστουγεννιάτικων τραγουδιών.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το κινητό μου ξαφνικά απέκτησε playlist με τίτλο "Erica's Christmas Songs" και (ΝΑΙ!!!) περιέχει τον "Ρούντολφ το ελαφάκι", το "τρίγωνα καλάντα" και το "we wish you a Merry Christmas" και όλα τα γνωστά χριστουγεννιάτικα hits, προκειμένου να συνοδεύουν το παιδί μου όταν τα τραγουδάει με χαρά και με τις ανάλογες κινήσεις... Και να τα τραγουδάω ΚΑΙ εγώ μαζί της σα χαζομαμά (η Βίσση, η Βανδή και ο Ρέμος θα χάσουν πάσα ιδέα για μένα...). Με το που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μου δηλώνει "μαμά θέλω Χριστούγεννα!!" και το εορταστικό πρόγραμμα αρχίζει !!! (Εντάξει, όσοι με ξέρουν από παλιά δεν θα πιστεύουν αυτά που διαβάζουν!!!)</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω διαβάσει την ιστορία της γέννησης του Χριστού σε όλες τις δυνατές versions τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά και δεν χορταίνω να ακούω το παιδί μου να μου ζητάει να της πω την ιστορία με το "Χιστούλη". Και την ξαναδιαβάζω αγόγγυστα. Το σπίτι μου έχει γεμίσει αυτοκόλλητα ταρανδάκια, αγιοβασιλάκια, γκι, ου, μπάλλες, ξωτικά και όλα τα συναφή - και όταν λέω "έχει γεμίσει" εννοώ σε τοίχους, τραπέζια, χαρτιά κτλ., κτλ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh61Ksgp-lryuE0ZIZrbtGXRb_pzYNeq6zJDP34LWl-31jypze78Rdn06UJzl2A6hDIOwODPzaHg6Yan1ZKap21RhW3N2LuachZitq4UjdAsrROaeBxEOhsxLzqTwROhyphenhyphenwgbjSRQ5dP_LeI/s640/blogger-image-1581712359.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh61Ksgp-lryuE0ZIZrbtGXRb_pzYNeq6zJDP34LWl-31jypze78Rdn06UJzl2A6hDIOwODPzaHg6Yan1ZKap21RhW3N2LuachZitq4UjdAsrROaeBxEOhsxLzqTwROhyphenhyphenwgbjSRQ5dP_LeI/s200/blogger-image-1581712359.jpg" width="200"></a>Θυμάμαι τη χαρά που έκανε πέρσι όταν βρήκε τα δώρα της κάτω από το δέντρο... Τη λάμψη στα μάτια της όταν της είπα πως τα άφησε ο Άγιος Βασίλης. Βλέπω τη λαχτάρα της όταν της λέω πως και φέτος θα έρθει και μπορεί να του ζητήσει να της φέρει ένα δώρο και ψάχνω τρόπους να της το κάνω όσο πιο μαγικό γίνεται...</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyvwoAzgUddZZScVD6DOIsJSyT-qkrXwNLwkLdKP9RjMY_Dqh45xHRY374maz7dp08-u1JNcR6NzioKdCMnLWQX6a3fC-h_PjYdPdyaKDihmVkP83r_WmOpMr83U846v4fF_zRH_Y1Vnbt/s640/blogger-image-126682517.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyvwoAzgUddZZScVD6DOIsJSyT-qkrXwNLwkLdKP9RjMY_Dqh45xHRY374maz7dp08-u1JNcR6NzioKdCMnLWQX6a3fC-h_PjYdPdyaKDihmVkP83r_WmOpMr83U846v4fF_zRH_Y1Vnbt/s200/blogger-image-126682517.jpg" width="200"></a><br>
Βγαίνω στους δρόμους και βλέπω πλέον τα δέντρα τα στολισμένα με λαμπάκια με άλλο μάτι... Βλέπω τον ενθουσιαμό της "κι άλλο δεντάκι μαμά!!!" και ενθουσιάζομαι μαζί της, σα να τα βλέπω κι εγώ πρώτη φορά... Αλήθεια, πάντα τόσα δέντρα στολισμένα υπήρχαν στους δρόμους και τα μαγαζιά;;;<br>
<br>
Όσον αφορά το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, που τόσο βαριόμουνα ... η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια... Τώρα που, αφενός δεν ξενυχτάω (και δεν πίνω βότκες μέχρι τις 7.00 το πρωί....) και αφετέρου λαχταράω να φάω την Παραμονή και ανήμερα σε ένα οικογενειακό τραπέζι, η μαμά μου μαζί με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους θείους "έχουν φύγει", η αδερφή μου με τα παιδιά της ζουν σε άλλη χώρα (ευτυχώς έχω τη μεγάλη μου αγαπημένη ανηψιά κοντά μου), με τον πατέρα της κόρης μου δεν είμαστε πλέον μαζί και, όπως και να το κάνεις, ο πατέρας μου, η κόρη μου κι εγώ δεν είμαστε αρκετοί για το "οικογενειακό τραπέζι".... Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο διαφορετικά θα τα έκανα όλα τα πράγματα, αν ήξερα τι μου επιφύλασσε το μέλλον...<br>
<br>
Αλλά πάλι, ποιος το περίμενε πως εγώ που κάποτε μισούσα τα Χριστούγεννα, τώρα θα τα λάτρευα;;;<br>
<br>
Εύχομαι να περάσουμε όλοι υπέροχα Χριστούγεννα ... Και να βλέπουμε όλοι μέσα από τα μάτια των παιδιών. Είναι απίστευτο πώς αλλάζει η ματιά σου όταν κοιτάς έτσι τη ζωή...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<br></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-7378771546886730082014-09-13T21:20:00.001+03:002015-09-12T12:04:39.027+03:00Όσα θα ήθελα να πω στη νηπιαγωγό του παιδιού μου τις πρώτες μέρες του Παιδικού Σταθμού...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://www17.corecommerce.com/~karenskidsstudio/uploads/image/hero(3).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="https://www17.corecommerce.com/~karenskidsstudio/uploads/image/hero(3).jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αγαπημένη μου!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(σε προσφωνώ "αγαπημένη", γιατί από εδώ και πέρα θα έχεις στα χέρια σου κάθε μέρα το παιδί μου, που είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Άρα πρέπει να είσαι αγαπημένη δική μου, γιατί θα πρέπει να είσαι και αγαπημένη δική του...)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αυτές τις μέρες ξεκίνησα να σου φέρνω στον Παιδικό Σταθμό το παιδί μου. Δεν ξέρω αν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόση συναισθηματική φόρτιση μπορεί να έχει αυτή η διαδικασία για μένα...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το παιδί μου, που το είχα μέσα στην κοιλιά μου για 9 ολόκληρους μήνες, που το κράτησα στην αγκαλιά μου, το τάισα, ξενύχτησα στο προσκεφάλι του, του έμαθα τα πρώτα του βήματα και τις πρώτες του λέξεις, ήρθε η εποχή που πρέπει να το εμπιστευτώ σε μια άλλη γυναίκα. Έξω από το σπίτι μας. Έξω από το χώρο που έχει συνηθίσει και με τους ανθρώπους που έχει συνηθίσει να το λατρεύουν. Μακριά από τα αγαπημένα του παιχνίδια - που ήταν μόνο δικά του.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Καταλαβαίνω πως αυτή είναι η δουλειά σου και πως για σένα θα είναι ένα παιδάκι σαν όλα τα άλλα. Είμαι σίγουρη πως θα το αγαπάς και θα το προσέχεις και πως θα κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα μπορείς. Αλλά ήθελα να σου πω μερικά πράγματα για το παιδί μου και για μένα, προκειμένου να είμαστε και οι δυο ήσυχες πως η μεταξύ μας συνεργασία θα πάει καλά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όπως λοιπόν σου προανέφερα, για μένα το παιδί μου είναι μοναδικό. Ξέρω όλα όσα του αρέσουν και δεν του αρέσουν, μπορώ να καταλάβω μόνο με ένα βλέμμα του τι θέλει και τι δεν θέλει, δεν αντέχω να το βλέπω να κλαίει και να χτυπιέται και να με κοιτάει με τα μάτια βουρκωμένα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Χρειαζόμαστε και οι δύο χρόνο για να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλον. Θέλω κι εγώ να συνηθίσω στην ιδέα πως πλέον δεν είναι συνέχεια μαζί μου και αυτό να συνειδητοποιήσει πως πλέον δεν θα είμαστε μαζί. Χρειαζόμαστε τόσο αυτό, όσο κι εγώ, χρόνο για να σε γνωρίσουμε και να σε εμπιστευτούμε. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αν μπορούσα θα σου έγραφα μια ολόκληρη λίστα με όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για το παιδί μου. Για το τι σημαίνει το κάθε βλέμμα και η κάθε λέξη του (που σε σένα μπορεί να είναι ακατανόητη, αλλά σε μένα είναι εξαιρετικά σαφής. Είναι μόνο 2,5 χρονών βλέπεις και δεν μιλάει καθαρά....). Για το ποια φαγητά τρώει. Για το ποιες είναι οι αγαπημένες μου δραστηριότητες. Ξέρω πως δεν γίνεται. Καταλαβαίνω πως δεν μπορείς να το ταϊζεις όπως το τάιζα εγώ ή να του κάνεις όλα τα χατήρια όπως του τα έκανα εγώ. Αλλά αν έστω και για λίγο στη διάρκεια της ημέρας μπορούσες να το κάνεις να νιώθει <u>ξεχωριστό</u>, όπως ένιωθε στο σπίτι, νομίζω πως θα του έκανε πάρα πολύ καλό.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ενθάρρυνέ το να δοκιμάσει να κάνει καινούρια πράγματα, όπως θα έκανα εγώ. Επιβράβευσέ το. ΄Οταν του λέμε μπράβο, λάμπει στο πρόσωπό του και προσπαθεί ακόμη περισσότερο. Σε ποιον δεν αρέσει να του λένε μπράβο;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Καμμιά φορά μπορεί να χαϊδεύεται. Είναι μικρό ακόμα. Μην τσιγκουνευτείς τις αγκαλιές σου, σε παρακαλώ. Ξέρω πως πρέπει να έχεις μια ΤΕΡΑΑΑΑΑΣΤΙΑ αγκαλιά για να χωρέσει όλα τα παιδάκια που έχεις στην ευθύνη σου, αλλά φαντάζομαι πως δεν ζητάνε όλα μαζί συγχρόνως αγκαλιά. Ξέκλεψε λίγο χρόνο μία στο τόσο για να κάνεις μια αγκαλιά και για το δικό μου το παιδάκι. Θα το κάνεις να νιώσει ασφάλεια.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ξέρω πως σκοπός του Παιδικού Σταθμού είναι να βάζει όρια και κανόνες και σιγά-σιγά να το προετοιμάζει για τη σχολική του ζωή. Και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αποφάσισα να σου το εμπιστευτώ. Αλλά, σε παρακαλώ πολύ, μην του φωνάζεις όταν δεν τους ακολουθεί τους κανόνες. Τρομάζει. Σίγουρα θα προσπαθήσει να κάνει ζουζουνιές, να μην μαζέψει τα παιχνίδια του, μπορεί και να χτυπήσει κανένα παιδάκι. Αν του μιλήσεις όμορφα, του εξηγήσεις, το βάλεις λίγο να ηρεμήσει και να σκεφτεί σε μία καρεκλίτσα δίπλα από τα άλλα παιδάκια (όχι μόνο του, σε παρακαλώ πολύ!), είμαι σίγουρη πως θα σε ακούσει. Δεν θα τα μάθει όλα αμέσως... Και θα σε προκαλέσει πολλές φορές για να δει αν όντως εννοείς αυτό που λες. Τα όρια που βάζουμε στο σπίτι είναι πιο χαλαρά από ό,τι στο σχολείο... (Κι εμείς το μαλώνουμε, όταν χρειάζεται, αλλά ξέρεις πώς έχουν τα πράγματα... Μου λέει ένα "μαμά μου" όλο παράπονο και λιώνω)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Επειδή μόλις έχει μάθει να πηγαίνει μόνο του στην τουαλέτα μπορεί καμμιά φορά να έχει κάποιο ατύχημα. Σε παρακαλώ δείξε κατανόηση. Ξέρω πως δεν σου είναι εύκολο να το αλλάζεις, αφού έχεις τόσα παιδιά, αλλά σκέψου τι άσχημα που νιώθει κι αυτό για το μικρό ατύχημα που είχε... Να κάθεται με τα βρεγμένα ρούχα και να περιμένει να αλλαχτεί...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
Αν μου επέτρεπες, θα σε έπαιρνα ακόμα και 5 φορές την ημέρα τηλέφωνο για να βεβαιωθώ πως το παιδί μου είναι καλά και χαρούμενο. Και να σου πω ό,τι άλλο θυμάμαι κατά τη διάρκεια της ημέρας - έτσι έκανα και μέχρι τώρα που το κράταγε στο σπίτι η κοπέλα και η μητέρα μου. Επειδή ξέρω πως θα με πεις τρελή αν το κάνω, θα προσπαθώ να σε ενοχλώ το λιγότερο δυνατό. Αλλά πότε πότε θα σε παίρνω τηλέφωνο. Να μην ξεχνιόμαστε...</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αφού λοιπόν δεν σε μπορώ να σε παίρνω όλη την ώρα τηλέφωνο, θέλω να ξέρεις πως με όποιον τρόπο μπορώ θέλω να μαθαίνω "με το νι και με το σίγμα" πώς πέρασε τη μέρα του μαζί σου. Με κάθε γαργαλιστική λεπτομέρεια. Γι' αυτό και δίνω τόση σημασία στο σημείωμα που βάζεις κάθε μέρα στην τσάντα του για το πώς πέρασε την ημέρα του. Θέλω να ξέρεις πως το εκτιμώ πάρα πολύ που το κάνεις. Και θέλω να ειναι όσο πιο ακριβές γίνεται. Μανούλα είμαι! Δεν πρέπει να ξέρω να έφαγε το παιδάκι μου ή αν βγήκε στον κήπο ;;; Ξέρω πως συμπληρώνεις για πολλά παιδιά συγχρόνως, αλλά ΕΙΔΙΚΑ για το δικό μου το παιδί, μην κάνεις λάθη σε παρακαλώ!!! (Τώρα, να σου πω την αμαρτία μου, ξέρω πως έχεις παρατηρήσει πως κάποιες φορές δεν το βλέπω ούτε το διαβάζω το σημείωμά σου. Απλά είμαι και εγώ εργαζόμενη και τρέχω να τα προλάβω όλα και πολλές φορές αμελώ να το διαβάσω. Είναι ενοχλητικό για σένα το ξέρω, αλλά δείξε μου λίγη κατανόηση κι εσύ...)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως μπορεί κάποια φορά να πέσει και να χτυπήσει όταν θα είναι μαζί σου. Να ξέρεις πως η πρώτη μου αντίδραση θα είναι πως δεν μου το πρόσεχες. Όταν βέβαια το σκεφτώ ώριμα, θα συνειδητοποιήσω πως το ίδιο ακριβώς θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ήταν και μαζί μου. Αλλά η πρώτη μου αντίδραση θα είναι να κατηγορήσω εσένα. Το παιδί μου δεν θα φταίει ποτέ. (ξέρω βέβαια πως είναι λάθος αυτό, αλλά "I can't help it", που λένε και οι Άγγλοι...) Για ό,τι παθαίνει το παιδί μου όσο δεν είμαι εγώ μαζί του, θα φταις εσύ. Πάρτο απόφαση....</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Να σε παρακαλέσω κάτι ακόμα; Αν το δεις πως σε σύγκριση με τα άλλα παιδάκια κάπου υστερεί, θέλω να μου το πεις "με το μαλακό". Στα δικά μου μάτια είναι ΑΣΤΕΡΙ. Δεν έχω βλέπεις και το μέτρο σύγκρισης που έχεις εσύ. Άσε που το δικαιολογώ για τα πάντα: "Άργεί να μιλήσει γιατί άργησε και ο μπαμπάς του", "δεν συγκεντρώνεται γιατί έτσι ήμουν κι εγώ"... Καταλαβαίνεις τώρα... Ποια μάνα-κουκουβάγια θα δεχτεί πως το καμάρι της υστερεί έναντι των άλλων; Οπότε, σε παρακαλώ πολύ, "με το μαλακό"! Θέλω χρόνο για να το χωνέψω, να το αποδεχτώ και να κάνω κατι γι' αυτό. Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε : Πάλι εσύ θα πω ότι φταις στην αρχή... Που δεν είσαι καλή δασκάλα!!! Κάπου αλλού πρέπει να ρίξω το φταίξιμο η μάνα! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τα ρουχαλάκια του βρε παιδί μου... θα μπορείς να τα προσέχεις λιγο σε παρακαλώ ; Θα του βάζω τα καλύτερα για να ειναι περιποιημένο και πιο όμορφο από τ' άλλα... Έχε λίγο του νου σου σε παρακαλώ! Μην ξεχνάς να του βάζεις μία ποδίτσα όταν βάφετε! Δεν μας περισσεύουν να αγοράζουμε καινούρια ρούχα όλη την ώρα...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κι ένα τελευταίο: δεν ξέρω αν είσαι μαμά η ίδια, αλλά όταν έχεις να ετοιμάσεις συγχρόνως μικρό παιδί ΚΑΙ να ετοιμαστείς κι εσύ για τη δουλειά, δεν το πετυχαίνεις εύκολα. Οπότε δείξε λίγη κατανόηση όταν αργούμε καμιά φορά... Δεν βγαίνει αλλιώς! Πίστεψέ με! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αυτά τα λίγα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου. Ελπίζω να μη σε κούρασα. Θα περάσουμε όμως μια ολόκληρη σχολική χρονιά μαζί, κρατώντας εγώ από τη μία και εσύ απο την άλλη το χεράκι του παιδιού μου... Δεν έπρεπε να σου πω ένα-δυο πράγματα για μας;;;;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Καλή χρονιά αγαπημένη μου! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br />
(Ένα τελευταίο μυστικό: Όταν το παιδί μου σε συνηθίσει και περνάει τόσο καλά μαζί σου που δεν θα το πολυενδιαφέρει που το αφήνω στον Παιδικό Σταθμό, δεν θα με κοιτάει με τα μάτια βουρκωμένα, δεν θα μου λέει "μαμά μείνε", αλλά θα μου γυρίζει την πλάτη και θα τρέχει στη δική σου αγκαλιά, θα ΣΕ ΖΗΛΕΨΩ!!! Πολύ. Χωρίς να το θέλω όμως... Όλα κι όλα! Είπαμε να είσαι σα δεύτερη μαμά του, να το προσέχεις, να το αγαπάς, αλλά η ΜΑΜΑ ΤΟΥ δεν θα είσαι. Μαμά του θα είμαι πάντα εγώ, κι εμένα πρέπει να αγαπάει πιο πολύ από όλες! Σε φιλώ αγαπημένη!)</span></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησής μου με τίτλο "9 μυστικά που θα ήθελαν να πουν οι νηπιαγωγοί των παιδικών σταθμών στις μαμάδες". Και γράφτηκε γιατί κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις... Και σα μαμά-νηπιαγωγός έχω την πολυτέλεια να ζω και τις δύο....</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-65931757470114144262014-09-09T16:55:00.001+03:002014-09-13T20:22:51.605+03:009 μυστικά που θα ήθελαν να πουν οι νηπιαγωγοί των παιδικών σταθμών στις μαμάδες....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div dir="ltr" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJzo7s206gDSy6ukePk0ssebZAS5j9oBmgGG9CMMvCr8z6frLLY6Sq7uJqQ02CatLaNDPgNTcDISlC9wJNe2aMsm0-h8h4RuVHpR1WG_Fmlu1JJQohy5AI3sDWx3ociWd_iVHWO2WqbX0/s640/blogger-image-1362401013.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></span></a>
<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzayQEnaMs848fvvS4FI9jnQdFXzmtVXzn2K0HnFZP4N9HsTnGV5pqE9hPl_Vk-Q4g7VIwk7Ouf2aB81Z6PMQCpmLH9eKFlnhTEWS5Z_epbaCJ1IhecP1WkoVzr79Sg7Y_F9DCFKNkF-4/s640/blogger-image--1496267887.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzayQEnaMs848fvvS4FI9jnQdFXzmtVXzn2K0HnFZP4N9HsTnGV5pqE9hPl_Vk-Q4g7VIwk7Ouf2aB81Z6PMQCpmLH9eKFlnhTEWS5Z_epbaCJ1IhecP1WkoVzr79Sg7Y_F9DCFKNkF-4/s320/blogger-image--1496267887.jpg" width="320" /></span></span></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJzo7s206gDSy6ukePk0ssebZAS5j9oBmgGG9CMMvCr8z6frLLY6Sq7uJqQ02CatLaNDPgNTcDISlC9wJNe2aMsm0-h8h4RuVHpR1WG_Fmlu1JJQohy5AI3sDWx3ociWd_iVHWO2WqbX0/s640/blogger-image-1362401013.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><span style="text-align: justify;">Θέλω να σας πω ένα μυστικό: Πριν γίνω η ίδια μαμά, μου ήταν αδύνατο να κατανοήσω ουσιαστικά την αγωνία που ένιωθαν</span><span style="text-align: justify;"> οι μαμάδες, όταν μας εμπιστεύονταν για πρώτη φορά τα παιδιά τους. Τις θεωρούσα πάρα πολλές φορές υπερβολικές. ΄Ηξερα πως τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου κάνουμε καλά τη δουλειά μας, αγαπάμε τους μικρούς μαθητές μας, τους κρατάμε ενήμερους για το τι συμβαίνει στο σχολείο με καθημερινά σημειώματα ... οπότε, γιατί τόση αγωνία;;;</span></span></div>
</div>
<div dir="ltr" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Ώσπου έγινα η ίδια μαμά! Και βρέθηκα στην "άλλη πλευρά" ... Και κατάλαβα πολλά!</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Παρότι λοιπόν καταλαβαίνω απόλυτα πλέον την πλευρά της μαμάς, νιώθω την υποχρέωση να σας ενημερώσω και για την πλευρά της νηπιαγωγού. Αφήστε με λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας κάποια μυστικά που θα ήθελαν οι νηπιαγωγοί να σας πουν, προκειμένου αφενός να είστε ήσυχες και αφετέρου να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα... (σε επόμενη ανάρτηση θα γράψω και την πλευρά της μαμάς, η οποία είνα εξίσου σημαντική...)</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 1.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Οι περισσότερες (για να μην πως όλες, και με θεωρήσετε υπερβολική) νηπιαγωγοί αγαπάμε τη δουλειά μας. Γιατί είναι μια δουλειά που, αν ΔΕΝ την αγαπάς, δεν μπορείς να την κάνεις. Τόσο απλά! Και προσπαθούμε να την κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε (πιστέψτε με, σε πολλά σχολεία, οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές... Μεγάλος αριθμός παιδιών ανά νηπιαγωγό, περιορισμένο εκπαιδευτικό υλικό, δύσκολοι και απαιτητικοί διευθυντές/ιδιοκτήτες...)</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Έχουμε, λοιπόν, ανάγκη να μας το αναγνωρίσετε αυτό και να μας εμπιστευτείτε. Αν δεν μας εμπιστευτείτε εσείς, δεν θα μας εμπιστευτούν ούτε τα παιδιά σας... Ακόμα και αν, για οποιοδήποτε λόγο, δεν μας συμπαθείτε και έχετε παράπονα από εμάς, μην μας κατηγορείτε μπροστά στο παιδί σας. Θα αποκτήσει και αυτό αμέσως την ίδια άποψη. Μιλήστε μαζί μας κατ ιδίαν, με τη Διεύθυνση του σχολείου, κάντε τα παράπονά σας, προσπαθήστε να βρείτε λύση με τους ενήλικες και αν δεν βρείτε λύση, αλλάξτε άμεσα περιβάλλον (σχολείο ή τμήμα). Καμμία νηπιαγωγός δεν μπορεί να συνεργαστεί καλά με γονείς που δεν την εμπιστεύονται. Και θα περάσουμε όλοι μια δύσκολη χρονιά.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 2:</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Σας παρακαλώ πολύ να θυμάστε πως δεν είμαστε "η κοπέλα που έχετε στο σπίτι και της λέτε πώς θέλετε να κάνει τα πάντα με το παιδί σας". Είμαστε κοπέλες που έχουμε να ασχοληθούμε συγχρόνως με 12-15 παιδιά και είναι αδύνατον να κάνουμε τα χατήρια του κάθε παιδιού. Εσείς πώς θα νιώθατε αν έπρεπε συχγρόνως να πείσετε το ένα παιδάκι να φάει ταϊζοντάς το, το άλλο διαβάζοντάς του παραμύθι, το άλλο ξεχωρίζοντας τα καρότα από τη φασολάδα και το άλλο κρατώντας το στην αγκαλιά σας; Σα νηπιαγωγοί πρέπει να κρατήσουμε μια κοινή γραμμή για όλα τα παιδιά. Θα ακούσουμε αυτά που θα μας πείτε, αλλά είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τα τηρήσουμε όλα.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 3:</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Η νηπιαγωγοί γράφουμε κάθε μέρα είτε σε κάποιο χαρτί είτε σε ένα βιβλίο επικοινωνίας πώς πέρασε το παιδί στον Παιδικό Σταθμό. Και αφιερώνουμε χρόνο σ' αυτό. Και καμμιά φορά κάνουμε και λάθη πάνω στην προσπάθειά μας να συμπληρώσουμε αυτό το περίφημο χαρτί/τετράδιο. Σας παρακαλούμε πολύ, κάντε τον κόπο να τα διαβάζετε και να στέλνετε τα πράγματα που ενδεχομένως σας ζητάμε ή να απαντάτε στα σχόλια που κάνουμε. Επίσης, μην μας κρίνετε τόσο αυστηρά αν κάνουμε λάθος μια φορά και γράψουμε πως το παιδί σας βγήκε στον κήπο, ενώ δεν βγήκε. Όλα ανθρώπινα είναι. Έχουμε κι εμείς δύσκολες μέρες που έχουμε τσακωθεί με τον άντρα μας ή έχουμε το παιδί μας άρρωστο στο σπίτι...</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 4:</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Θέλουμε να μην ξεχνάτε πόσο σημαντική είναι η συνεργασία σπιτιού - σχολείου. Είναι τόσο σημαντικό για μας να μπορείτε να συνεχίζετε στο σπίτι όσα μαθαίνουμε εμείς τα παιδιά στο σχολείο, όσο σημαντικό είναι για σας να κάνουμε εμείς για τα παιδιά σας, όσα τους κάνετε εσείς στο σπίτι. Όταν σας λέμε πως το παιδί σας έχει μια δυσκολία, δεν το κάνουμε επειδή θέλουμε να το απορρίψουμε ή να βγάλουμε εσάς άχρηστους γονείς. Σας το λέμε γιατί θέλουμε τη βοήθειά σας. Σας το λέμε, γιατί εσείς και εμείς έχουμε έναν κοινό στόχο: το καλό του παιδιού σας. Γιατί θέλουμε να συνεργαστούμε για να βοηθήσουμε το παιδί σας να ξεπεράσει την όποια δυσκολία του. Για παράδειγμα, όταν σας λέμε πως το παιδί σας δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε μία δραστηριότητα ή να κόψει με το ψαλίδι, ουσιαστικά σας ζητάμε να μας βοηθήσετε προκειμένου να κάνετε κι εσείς μαζί του, <u>όσο </u>μπορείτε, κάποιες δραστηριότητες που θα αναπτύξουν την ικανότητα συγκέντρωσής του ή την ικανότητά του να κόβει με το ψαλίδι.</span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Επίσης, μην δικαιολογείτε πάντα την όποια αδυναμία του παιδιού σας με τη φράση "κι ο μπαμπάς του έτσι ήταν μικρός" ... Όπως και να είσαστε εσείς μικροί, υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης. Σίγουρα σας μοιάζουν τα παιδάκια σας, αλλά μην επαναπαύεστε σ' αυτό. Οι άνθρωποι εξελίσσονται...</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 5:</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Ξέρουμε πως σε καμμία από εσάς δεν αρέσει να λερώνονται τα ρούχα των παιδιών της με μπογιές ή με χώματα από τον κήπο. Αλλά όσο κι εμείς οφείλουμε να βάλουμε στα παιδιά σας μια ποδιά για να μη λερώνουν τα ρούχα τους, άλλο τόσο είναι φρόνιμο και από την πλευρά σας να μην φοράτε στα παιδιά σας ρούχα που, αν χαλάσουν ή λερωθούν, θα στενοχωρηθείτε. Και η χαρά των παιδιών που παίζουν με την άμμο και τα χώματα είναι τεράστια ... που δεν μας κάνει καρδιά να τους πούμε "μην παίζεις με τα χώματα, θα λερωθείς!", όπως ενδεχομένως θα κάνατε εσείς.</span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Επίσης, αν επιμένετε να στέλνετε τα παιδιά σας στο σχολείο με παπούτσια με κορδόνια, πώς θα σας φαινόταν η ιδέα να τα βοηθήσετε να μάθουν να τα λύνουν και να τα δένουν μόνα τους; Είναι σημαντικό για τα παιδιά να νιώθουν ανερξάρτητα και αν κυκλοφορούν μονίμως με λυμένα κορδόνια που πρέπει να τους τα δέσουμε εμείς, δεν τα βοηθάμε ιδιαίτερα.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 6:</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Είναι αλήθεια πως η δουλειά ενός παιδικού σταθμού δεν φαντάζει τόσο σοβαρή, όσο ενός σχολείου (η προσωπική μου άποψη βέβαια είναι πως είναι εξίσου σοβαρή, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο από μόνο του). Και εσείς νιώθετε πως μπορείτε να φέρνετε τα παιδιά το πρωί όποια ώρα σας βολεύει, για να μην τα ξυπνήσετε νωρίς ή γιατί σκέφτεστε "έλα μωρέ, σιγά μη χάσει το μάθημα της πρώτης ώρας".. Παρόλα αυτά, ο παιδικός σταθμός είναι αφενός μια πρώτη μορφή "υποχρέωσης" για το παιδί - πρώτη από μία σειρά χιλιάδων άλλων υποχρεώσεων που θα έχει στη ζωή του - και αφετέρου έχει και αυτός ένα πρόγραμμα και μία δομή, η οποία διαταράσσεται από τα παιδάκια που μπαίνουν στην τάξη όποτε να είναι. Βοηθήστε τα παιδιά να καταλάβουν πως υπάρχει ένα πρόγραμμα και μία ομάδα συμμαθητών που οφείλουν να σέβονται. Θα τα βοηθήσει σε όλους τους τομείς της ενήλικης ζωής τους.</span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 7:</span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Αφήστε μας να μάθουμε στα παιδιά σας πώς να τα βγάζουν μόνα τους πέρα στη ζωή τους και πώς να βρίσκουν ισορροπίες με τους συμμαθητές τους. Αφήστε τα να κάνουν λάθη, να χτυπήσουν, να τσακωθούν, να ζητήσουν συγνώμη, να υποχωρήσουν. Δεν θα είστε ούτε εσείς, ούτε εμείς πάντα δίπλα τους στη ζωή τους για να τους δίνουμε λύσεις.</span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Επίσης, μην συμπεραίνετε πάντα πως αν χτυπήσει το παιδί σας στον παιδικό σταθμό είμαστε άχρηστες και δεν το προσέχαμε. Τα ατυχήματα συμβαίνουν σε κλάσματα του δευτερολέπτου... Το ξέρετε κι εσείς από το σπίτι. Θυμώστε μόνο μαζί μας αν δεν σας ενημερώσουμε για το τι έγινε και πώς το φροντίσαμε.</span></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Μυστικό Νο 9:</span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">'Ο,τι και να κάνουμε εμείς, ΕΣΕΙΣ θα είστε πάντα το πρότυπο και ο πρώτος και καλύτερος δάσκαλος του παιδιού σας. Μην αφήνετε τα πάντα σε μας. Φροντίστε να είστε πάντα ο άνθρωπος που θέλετε το παιδί σας να γίνει και μη σταματήσετε ποτέ να του προσφέρετε όσο πιο πολλά ερεθίσματα μπορείτε καθώς και τις αρχές που θέλετε να ακολουθεί στη ζωή του...</span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Ας έχουμε όλοι μια καλή σχολική χρονιά και μια άριστη συνεργασία! Και μην ξεχνάτε πως είμαστε όλοι εδώ για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τα παιδιά σας</span><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">!</span></div>
</div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-36533986753257812972014-08-31T01:24:00.004+03:002014-09-01T19:01:57.828+03:00Προσαρμογή στον Παιδικό Σταθμό: Σύντομος (;) οδηγός επιβίωσης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br class="Apple-interchange-newline" />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiymm4BU5g28vzg7x8yWLhIgMTNqYx0zGmIPkpVcYRNu_sFlPpd6gt6ZMmy8TT0QrwhRNHG3Lf1dhkzPu2TqkIGEhVeV06BGS9SwEWAi0j105vr976cvhE98oCJY0zLXo_WugIJKxExKXD-/s640/blogger-image--94166618.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiymm4BU5g28vzg7x8yWLhIgMTNqYx0zGmIPkpVcYRNu_sFlPpd6gt6ZMmy8TT0QrwhRNHG3Lf1dhkzPu2TqkIGEhVeV06BGS9SwEWAi0j105vr976cvhE98oCJY0zLXo_WugIJKxExKXD-/s640/blogger-image--94166618.jpg" /></a>Έφτασε κιόλας η μεγάλη μέρα που θα παει το παιδάκι σας για πρώτη φορά στον Παιδικό Σταθμό; Σας πνίγει η αγωνία για το πώς θα προσαρμοστεί, πώς θα περνάει εκεί, αν θα κλαίει, αν θα σας το προσέξουν, αν θα σας ενημερώσουν αν κάτι δεν πάει καλά;;;</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σας νιώθω απόλυτα! Να λοιπόν μερικά μικρά μυστικά που αφορούν την προσαρμογή των παιδιών στον Παιδικό σταθμό. Ένας μικρός οδηγός επιβίωσης που πιστεύω πως θα σας βοηθήσει αυτές τις πρώτες "δύσκολες" μέρες....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το πρώτο που πρέπει να συνειδητοποιήσετε είναι πως η μετάβαση του παιδιού από το σπίτι στον Παιδικό Σταθμό είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή στη ζωή του. Πιθανότατα η πρώτη σημαντική αλλαγή (αν δεν έχει έρθει ήδη δεύτερο παιδάκι στην οικογένεια ή αν δεν έχει συμβεί κάποιο άλλο σημαντικό γεγονός/απώλεια στη μέχρι τώρα ζωή του...).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φεύγει από το σπίτι του, που ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος, που ήταν όλα τα πράγματα και τα παιχνίδια δικά του, που όλοι έτρεχαν να το εξυπηρετήσουν μόλις ζήταγε κάτι, που πάντα κέρδιζε με όποιον μεγάλο και αν έπαιζε μαζί του, που με τον έναν τρόπο ή τον άλλον ήταν ένας "μικρός βασιλιάς" ή μια "μικρή βασίλισσα". Και αναγκάζεται ξαφνικά να μπει σε ένα καινούριο περιβάλλον που δεν θα είναι πλέον το κέντρο του σύμπαντος, που δεν θα του γίνονται όλα τα χατήρια, που δεν θα κερδίζει πάντα, που θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει στη δασκάλα ή να παίξει με κάποιο παιχνίδι, ένα περιβάλλον που έχει διαφορετικούς κανόνες και όρια από ό,τι στο σπίτι. Κοινώς, να γίνει "από δήμαρχος κλητήρας"...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για κανέναν δεν είναι εύκολη μια τέτοια αλλαγή.... Θέλει χρόνο, υπομονή και πολλή συζήτηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρχικά μιλήστε στο παιδί σας για την απόφαση που πήρατε ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ με τον πατέρα του (εφόσον φυσικά ζείτε μαζί του) να το στείλετε στον Παιδικό Σταθμό. Τους λόγους που σας έκαναν να το αποφασίσατε (επειδή είναι η σωστή ηλικία, επειδή η μαμά δουλεύει ή όποιος είναι πραγματικά ο λόγος που πήρατε αυτή την απόφαση). Τονίζω το "ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ", γιατί αν αφήσετε αμφιβολία στο παιδί πως πρόκειται για μία κοινή απόφαση, τις πρώτες "δύσκολες μέρες" θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τον γονιό που θα διαισθάνεται πως δεν ήταν σύμφωνος με αυτή την απόφαση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πείτε του πως καταλαβαίνετε πως αυτή θα είναι μια μεγάλη αλλαγή για τη ζωή του, αλλά πως είστε σίγουροι πως θα τα καταφέρει και πως θα περνάει καλά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εξηγείστε του </div>
<div style="text-align: justify;">
1) πώς θα περνάει τις ημέρες του στον Παιδικό Σταθμό και τι θα κάνει εκεί </div>
<div style="text-align: justify;">
2) πόσο χρόνο θα περνάει στον Παιδικό Σταθμό </div>
<div style="text-align: justify;">
3) ποιος θα τον φροντίζει όταν θα είναι εκεί</div>
<div style="text-align: justify;">
4) πως ΠΑΝΤΑ θα γυρνάει στο σπίτι και πως ΠΑΝΤΑ θα το περιμένετε με χαρά </div>
<div style="text-align: justify;">
5) πού θα είστε ΕΣΕΙΣ και τι θα κάνετε την ώρα που αυτό θα είναι στον Παιδικό Σταθμό (για ένα παιδί που πέρναγε όλο το χρόνο του με τη μητέρα του στο σπίτι, δεν είναι περίεργο να απορεί με τι θα ασχολείται η μαμά του τώρα που αυτό δεν θα είναι εκεί...)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για σας όλα αυτά είναι αυτονόητα... για το παιδί σας όχι!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, νιώστε <b><u>μέσα</u></b> σας εμπιστοσύνη για τις νηπιαγωγούς που θα αναλάβουν το παιδί σας. (Αν δεν το νιώσετε εσείς, δεν θα το νιώσει ούτε το παιδί σας...).<br />
<br />
Είναι γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να φροντίσει και να αγαπήσει το παιδί σας περισσότερο από εσάς. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μην ξεχνάτε όμως δύο πολύ σημαντικούς παράγοντες:</div>
<div style="text-align: justify;">
1) οι νηπιαγωγοί ΕΧΟΥΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ να κάνουν αυτό που εσείς κάνετε για το παιδί σας (στο κομμάτι της φροντίδας αναφέρομαι, γιατί η δική σας η αγάπη είναι αναντικατάσταση και αδιαμφισβήτητη)</div>
<div style="text-align: justify;">
2) οι νηπιαγωγοί έχουν ασχοληθεί με πολύ περισσότερα παιδιά από όσα εσείς. Ακόμη και αν είστε μια πολύτεκνη μητέρα, αποκλείεται να έχετε ασχοληθεί με περισσότερα παιδιά από όσα μια νηπιαγωγός. Άρα οι νηπιαγωγοί ξέρουν πώς να χειριστούν και ένα παιδί που κλαίει, και ένα παιδί που χτυπάει, και ένα παιδί που δεν μαζεύει τα παιχνίδια του, και ένα παιδί που λερώθηκε επάνω του και ένα παιδί που δεν τρώει το φαγητό του...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο, λοιπόν, και να σας πνίγει η αγωνία για το πώς μια άγνωστη θα φροντίσει το δικό σας μοναδικό παιδί, δείξτε της εμπιστοσύνη... Είναι το δεύτερο σημαντικό βήμα για την ομαλή προσαρμογή του στον Παιδικό Σταθμό. Αν το παιδί σας διεσθανθεί, έστω και για λίγο, πως αμφιβάλετε για τις γνώσεις, την εμπειρία, τις ικανότητες της νηπιαγωγού του, θα φερθεί ανάλογα: θα κλαίει και θα αποδείξει πως έχετε απόλυτο δίκιο... "Αυτή η νηπιαγωγός δεν είναι τόσο καλή όσο η μαμά μου και πρέπει να μείνω σπίτι με τη μαμά μου!"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το τρίτο σημαντικό βήμα είναι να γίνει γνωριμία του χώρου και των προσώπων που θα φροντίζουν το παιδί και ο σταδιακός αποχωρισμός από τη μητέρα. Το παιδί είναι καλό να έχει το χρόνο να γνωρίσει το χώρο του Παιδικού Σταθμού και να εμπιστευτεί τη νηπιαγωγό του, ενώ η μητέρα του είναι παρούσα και μπορεί να πάει να τη βρει για να το πάρει μια αγκαλιά ή για να της δείξει τη ζωγραφιά που έφτιαξε... Σιγά-σιγά θα καταλάβει πως η νηπιαγωγός μπορεί να το φροντίσει και να το απασχολεί δημιουργικά, όσο και η μαμά του, και θα δεχτεί την απομάκρυνση της μαμάς από κοντά του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(Εδώ πρέπει να πω πως αρκετοί Παιδικοί Σταθμοί δεν δέχονται να είναι οι γονείς παρόντες την περίοδο της προσαρμογής. Προσωπικά πιστεύω πως ΠΡΕΠΕΙ να είναι και αυτή την πολιτική ακολουθούμε στο δικό μου σχολείο. Όταν επιλέξετε Παιδικό Σταθμό, ρωτήστε πώς γίνεται η προσαρμογή, για να δείτε αν σας ταιριάζει η πολιτική που ακολουθεί ο κάθε Σταθμός. Αν είστε οπαδοί του "μια κι έξω" κι ας κλαίει το παιδί, δεν θα σας πειράξει αν αυτή είναι και η πρακτική που ακολουθεί ο Π.Σ. που επιλέξατε, αν όμως δεν είστε, θα περάσετε κι εσείς δύσκολες ώρες!)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος, πρέπει να θυμάστε πως η προσαρμογή θέλει χρόνο, επιμονή, υπομονή και σταθερότητα. Η πείρα μου έχει δείξει πως τα περισσότερα παιδιά προσαρμόζονται οριστικά στον Παιδικό Σταθμό μετά από ένα ή ενάμιση μήνα. Μέχρι τότε, μπορεί να κλαίνε πότε-πότε, να προσπαθούν να σας πείσουν πως "εντάξει καλά περνάω εκεί που πάω, αλλά πιο καλά περνάω μαζί σου μανούλα", μπορεί να αλλάξουν οι συνήθειές τους στο φαγητό και τα ωράριά τους στον ύπνο. Να είναι νευρικά ή πολύ κουρασμένα. Μπορεί να αρχίσουν να κάνουν τσίσα επάνω τους, παρότι είχαν βγάλει ήδη τις πάνες. Όλα είναι φυσιολογικά στάδια μέχρι την τελική αποδοχή του νέου τρόπου ζωής. Μην αγχωθείτε! Όλα θα γίνουν με τον καιρό και το παιδί σας θα βάλει σιγά-σιγά τα πάντα σε τάξη! Σκεφτείτε πόσες άλλες προσαρμογές θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά σας στη ζωή τους (δημοτικό σχολείο, αλλαγή σπιτιού, απώλεια αγαπημένων προσώπων, γυμνάσιο, πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη ή χώρα κτλ, κτλ.). Από κάπου δεν πρέπει να αρχίσουν;;;;<br />
<br />
Μείνετε σταθερές στην απόφασή σας να πάει το παιδί στον Παιδικό Σταθμό, όσο και να κλαίει στην προσπάθειά του να σας πείσει πως πιο καλά πέρναγε μαζί σας (διευκρινίζω: δεν εννοώ να κλαίει ένα παιδί τρεις μήνες... Εννοώ να κλαίει, για περιορισμένο χρονικό διάστημα που θεωρείται εύλογο για την περίοδο της προσαρμογής...) Το παιδί πολλές φορές θα σας ζητήσει τις πρώτες μέρες να μην ξαναπάει σχολείο με τα μάτια βουρκωμένα. Αυτές τις ημέρες, μείνετε σταθερή, και πηγαίνετέ το στον Παιδικό Σταθμό έστω και για μία ώρα. Είναι σημαντικό να καταλάβει πως αυτό είναι το καινούριο του πρόγραμμα, η καινούρια του καθημερινότητα, την οποία δεν μπορεί να αλλάξει με κλάμματα και παρακάλια. Πιστέψτε με, σύντομα θα περνάει τόσο καλά με τα άλλα παιδάκια, που θα σας ζητάει να το πάτε σχολείο και τα Σαββατοκύριακα. Παρότι είμαι νηπιαγωγός η ίδια, σας διαβεβαιώ πως ποτέ δεν έχω τις ιδέες και τη διάθεση που έχουν οι νηπιαγωγοί το πρωί που είναι στο σχολείο για να απασχολήσουν την 2,5χρονη κόρη μου... Και σίγουρα, δεν μπορώ, ούτε κατά διάνοια, να της προσφέρω τις εμπειρίες που της προσφέρει η καθημερινή συνύπαρξη με συνομήλικα παιδάκια.<br />
<br />
Καλή αρχή στον Παιδικό Σταθμό, λοιπόν!<br />
Προετοιμάστε τα παιδιά σας, προετοιμαστείτε ψυχολογικά εσείς, δείξτε εμπιστοσύνη, υπομονή, επιμονή και σταθερότητα και σε λίγο καιρό θα αναρωτιέστε πώς μπορούσατε να ανησυχείτε για κάτι τόσο απλό....</div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
<br /></div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-81273881483295292622014-05-12T01:13:00.001+03:002014-05-12T01:41:48.926+03:00Μαμά... (δεύτερη "γιορτή της μητέρας" χωρίς εσένα...)<div>Το μυαλό μου κατακλύστηκε πάλι σήμερα, με την ευκαιρία της "Γιορτής της Μητέρας" με χιλιάδες σκέψεις... Συγκινήθηκα, που όταν ρώτησα το Ερικάκι μου το πρωί δήθεν αδιάφορα "ποιος γιορτάζει σήμερα;;;", μου έσκασε ένα πελώριο, όλο γλύκα χαμόγελο και ένα φιλί και μου είπε "ΕΣΥ μαμά!!!" ( να είναι η καλά η δασκάλα της, που της είχε μιλήσει γι' αυτό...) </div><div><br></div><div>Νόμιζα πως επειδή είναι ακόμη μικρή και δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι να της πει "γιορτάζει η μαμά σήμερα, έλα να της πούμε χρόνια πολλά", δεν θα θυμόταν... </div><div><br></div><div>Και φυσικά, θυμήθηκα... Θυμήθηκα τη δική μου μαμά, που για δεύτερη χρονιά φέτος δεν είναι κοντά μου, για να γιορτάσουμε μαζί τη γιορτή μας, σα μαμάδες και οι δύο πλέον... Που δεν είναι εδώ για να της πω όσα δεν πρόλαβα... κυρίως για το πως τώρα, που είμαι κι εγώ μαμά, μπορώ να καταλάβω την πραγματική έννοια, την ατελείωτη αγάπη, την άνευ όρων παραγνώριση των προσωπικών αναγκών, την χωρίς εγωισμούς και όρια φροντίδα που περικλείει η λέξη "μαμά"... Πως τα ξενύχτια, μέχρι να γυρίσω από τη βραδινή έξοδο, ο ενθουσιασμός και ο παρορμητισμός της για να ολοκληρώσει κάτι, που είχε αποφασίσει μόνη της πως ήταν καλό για μένα, άσχετα αν εγώ το ήθελα ή όχι, τα φαγητά που μου ετοίμαζε για να τρώω κι εγώ δεν ήθελα, τα προξενιά που μου έκανε με "καλά παιδιά", και τα σνόμπαρα και το βλέμμα της, το γεμάτο πόνο, όταν της κράταγα μούτρα και δεν της μίλαγα και δεν πήγαινα να τη δω, επειδή "δεν ήταν καλή μαμά" , όλα μα όλα απέκτησαν άλλο νόημα για μένα και ξαφνικά "they all make sense"... </div><div><br></div><div>Και δεν είναι εδώ να της το πω... Ώρες ώρες νομίζω πως το έκανε επίτηδες και έφυγε 11 μήνες αφού έγινα εγώ μαμά... Για να με βλέπει απο ψηλά και να χαμογελάει ... και να μην μπορώ να της πω όλα όσα έπρεπε να της είχα πει και δεν τα είπα ... ´Ίσως για να μη με φέρει στη δύσκολη θέση να παραδεχτώ πόσο λάθος έκανα... Με προστάτεψε για μια τελευταία φορά... Μου έδωσε ένα τελευταίο μάθημα αξιοπρέπειας και μεγαλείου ψυχής...</div><div><br></div><div>Μαμά... όπου κι αν είσαι... Να ξέρεις ότι τώρα ξέρω ... Μόνο αυτό... Τώρα ξέρω...και σ´ αγαπάω... πιο πολύ από ποτέ...</div><br><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTwqjM7xSAdvxw8wsHnpYl6jTkDXS1oFeb9tXQseVB3ZpvQUiFePaoqRmBg3ZEQ4atVbgHpusS5zjfpqWKuXtbgbcYtPgv0kxykKIqytovew54GGTknC-BMyX8Qgfq4drYv4tcMcx2dpJ-/s640/blogger-image-1363489822.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTwqjM7xSAdvxw8wsHnpYl6jTkDXS1oFeb9tXQseVB3ZpvQUiFePaoqRmBg3ZEQ4atVbgHpusS5zjfpqWKuXtbgbcYtPgv0kxykKIqytovew54GGTknC-BMyX8Qgfq4drYv4tcMcx2dpJ-/s640/blogger-image-1363489822.jpg"></a></div>Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-14745880341547960132014-04-27T02:51:00.000+03:002014-04-27T11:02:01.642+03:00Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να στείλω το παιδί μου στον Παιδικό Σταθμό;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.wrike.com/blog_images/100832/1,2,3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="http://www.wrike.com/blog_images/100832/1,2,3.jpg" height="272" width="320" /></a><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πολλές μαμάδες με ρωτάνε ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να αρχίσουν να στέλνουν το παιδάκι τους στον Παιδικό Σταθμό.</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φαντάζομαι πως βλέποντας τον τίτλο, περιμένατε να διαβάσετε απλά ένα νούμερο "ενός έτους, δύο ετών, τριών ετών" και μία εξήγηση γιατί συστήνω αυτή την ηλικία...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Στο συγκεκριμένο θέμα, εγώ θέλω να δώσω δύο παραμέτρους. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η μία είναι όντως η ηλικία του παιδιού και η δεύτερη είναι οι ειδικές συνθήκες σε κάθε οικογένεια. </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Τι εννοώ;</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πιστεύω ακράδαντα πως τα παιδιά μας προσαρμόζονται απόλυτα στις δικές μας συνθήκες ζωής. Αν σας πω εγώ, ή οποιοδήποτε "ειδικός", πως "η σωστή ηλικία για να ξεκινήσει ένα παιδί Παιδικό Σταθμό είναι τα 3 του χρόνια" και εσείς είστε μια εργαζόμενη μητέρα, χωρίς βοήθεια από μία γιαγιά ή κάποια κοπέλα, δεν θα αναγκαστείτε να το πάτε από 6 ή 9 μηνών; Αν σας πω πως η ιδανική ηλικία είναι τα 2,5 χρόνια, αλλά εσείς δεν εργάζεστε και δεν έχετε την οικονομική ευχέρεια να πληρώνετε παιδικό σταθμό (αν δεν το δεχτούνε σε δημόσιο Π.Σ.), δεν θα πρέπει να το κρατήσετε στο σπίτι μαζί σας ενδεχομένως μέχρι τα 4;</span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Επομένως, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για το πότε θα αρχίσει το παιδάκι σας Παιδικό Σταθμό είναι οι συνθήκες της ζωής σας. Όσον αφορά αυτήν την παράμετρο, να είστε σίγουρη πως σε </span><u style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">όποια ηλικία και να το στείλετε τελικά, είναι η κατάλληλη</u><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">. Αυτό ταιριάζει στη ζωή σας και στο πρόγραμμά σας, και αυτό ακολουθείτε. Και θα είναι σίγουρα καλό για το παιδί σας και θα ωφεληθεί εξίσου από όλα όσα έχει να προσφέρει ο Παιδικός Σταθμός, είτε είναι 6 μηνών είτε είναι 4 ετών. (Για την ιστορία σας αναφέρω πως εγώ την κόρη μου την πήγα 6 μηνών στον Παιδικό...)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Εφόσον δεν συντρέχουν ειδικοί λόγοι, και το μόνο θέμα είναι όντως καθαρά η ηλικία του παιδιού, η άποψή μου είναι η εξής:</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Τα παιδιά σήμερα έχουν πάρα πολλά ερεθίσματα και είναι πολύ προχωρημένα στη νοητική, ψυχοσωματική και συναισθηματική τους ανάπτυξη σε σχέση με τα παιδιά πριν από 10-20 χρόνια. Η εμπειρία μου, λοιπόν, έχει δείξει, πως γύρω στα 2 με 2,5 χρόνια αρχίζουν να βαριούνται στο σπίτι, όσες δραστηριότητες και αν τους κάνετε. Αρχίζουν να έχουν έντονα την ανάγκη της παρουσίας άλλων παιδιών για να παίξουν και μεγαλύτερο εύρος δραστηριοτήτων από αυτές που μπορεί να κάνει μια μαμά στο σπίτι. Και πιστέψτε με, όσο καλή μαμά και να είστε, όση διάθεση και γνώσεις και να έχετε δεν μπορείτε με τίποτα να καλύψετε αφενός το εύρος των δραστηριοτήτων ενός παιδικού σταθμού και αφετέρου τα οφέλη που θα έχει το παιδί σας από τη συνύπαρξη με άλλα συνομήλικα παιδιά.</span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Επομένως, αν αυτό ταιριάζει και στις υπόλοιπες συνθήκες ζωής σας, η ηλικία των 2,5 ετών θεωρώ πως είναι μια πολύ καλή ηλικία για να στείλετε το παιδάκι σας στον Παιδικό Σταθμό. </span><br />
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μερικά από τα οφέλη που θα έχει το παιδί σας, αν ξεκινήσει σ' αυτή την ηλικία, είναι:</span><br />
<ul>
<li><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Θα γίνει πιο ανεξάρτητο και θα αρχίζει να αυτοεξυπηρετείται (είναι η εποχή που, ούτως ή άλλως, τα παιδιά αρχίζουν να θέλουν να τα κάνουν όλα μόνα τους και ακούτε συνέχεια τη φράση "μόνοοοοος μου!!!") </span></li>
<li><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Θα βγάλει πολύ πιο γρήγορα και πιο εύκολα τις πάνες, απ' όσο θα το έκανε αν έμενε στο σπίτι - το κίνητρο των υπολοίπων παιδιών που έχουν αρχίσει ήδη και τις βγάζουν είναι μεγάλο.</span></li>
<li><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα δοκιμάσει φαγητά, που εσείς δεν καταφέρατε ποτέ να το πείσετε να φάει. Η επιρροή της ομάδας είναι μεγάλη στο θέμα του φαγητού..."Αφού το τρώνε τα άλλα παιδάκια, ας το δοκιμάσω κι εγώ..."</span></li>
<li><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα αρχίσει να μαθαίνει να μοιράζεται: τα πράγματά του, τα παιχνίδια του, τους μαρκαδόρους του και, πολύ σημαντικό, την προσοχή του ενήλικα που ασχολείται μαζί του (η νηπιαγωγός μοιράζει την προσοχή της σε μία ομάδα παιδιών, σε αντίθεση με τη μαμά που του δίνει αποκλειστική προσοχή)</span></li>
<li><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα κοινωνικοποιηθεί: θα μάθει πώς να παίζει με άλλα παιδάκια της ηλικίας του και πώς να κάνει τους πρώτους του φίλους χωρίς την καθοδήγηση και τη μεσολάβηση της μαμάς</span></li>
<li><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα συνειδητοποιήσει πως, όταν είναι μέλος μιας ομάδας συνομηλίκων - και όχι "το μωρό της οικογένειας" που του γίνονται όλα τα χατήρια - πρέπει να ακολουθεί κανόνες και πως είναι μέσα στη ζωή και το να κερδίζει και το να χάνει.</span></li>
<li><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα εμπλουτίσει το λεξιλόγιό του και τις γνώσεις του (ειδικά σε αυτή την ηλικία που αναπτύσσεται ταχύτατα ο λόγος του) με τα θέματα τα οποία θα συζητά κάθε μέρα με τη νηπιαγωγό του, τα βιβλιαράκια που θα διαβάζουν, τα ποιήματα που θα μαθαίνουν</span></li>
<li><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα αναπτύξει τη φαντασία του, τη λεπτή κινητικότητά του, θα μάθει να ζωγραφίζει, να πειραματίζεται με νέα υλικά (πλαστελίνες, δαχτυλομπογιές, πηλό), να κάνει τις πρώτες του χειροτεχνίες, θα μάθει τραγούδια, θα χορέψει και θα γελάσει</span></li>
<li><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα περνάει καλά κάποιες ώρες της ημέρας και θα είναι χαρούμενο.</span></li>
</ul>
<div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Το <b>ΜΟΝΟ</b> "κακό" που μπορεί να πάθει το παιδί σας από τον παιδικό σταθμό είναι να αρρωσταίνει τον πρώτο καιρό... Αλλά εδώ πρέπει να σας πω ένα "μυστικό": σε </span><u style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">όποια ηλικία και να πάει ένα παιδί στον παιδικό σταθμό</u><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">, θα αρρωστήσει. Είτε πάει 9 μηνών, είτε 2,5 ετών είτε 5 ετών, η πρώτη χρονιά θα είναι λίγο δύσκολη. Παίζει ρόλο η κράση του παιδιού και πόσο έχει ήδη εκτεθεί σε μικρόβια, προκειμένου να αναπτύξει αντισώματα, για το πόσο συχνά θα αρρωσταίνει, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, σε όποια ηλικία και αν είναι η πρώτη του χρονιά.</span></div>
<div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Αν, </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">όταν αρρωσταίνει,</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> το κρατάτε στο σπίτι μέχρι να γίνει εντελώς καλά και κάνουν το ίδιο και ΟΛΕΣ οι μανούλες του σχολείου, προκειμένου να μην γίνεται "ανακύκλωση" των ιώσεων, πολύ σύντομα, το παιδάκι σας θα αρρωσταίνει όλο και λιγότερο και θα απολαμβάνετε μόνο τα θετικά του Παιδικού Σταθμού.</span></div>
<div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Εφόσον νιώθετε έτοιμη να αποχωριστείτε το παιδάκι σας για μερικές ώρες της ημέρας και να απολαύσετε τα οφέλη του Π.Σ., μην το σκέφτεστε! Αρχίστε τις επισκέψεις στους Παιδικούς Σταθμούς που σας ενδιαφέρουν και επιλέξτε το χώρο που σας αρέσει, για να το εμπιστευθείτε.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Καλή αρχή!</span></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.tralala.gr/images/stories/2012/monimes_stiles/stiles_synergaton/tralaloum/tralaloum95/back-to-school_dvdpptslideshowcom_Medium.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.tralala.gr/images/stories/2012/monimes_stiles/stiles_synergaton/tralaloum/tralaloum95/back-to-school_dvdpptslideshowcom_Medium.jpg" height="252" width="320" /></a></div>
<div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
</div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-34340872110287260122014-04-26T19:03:00.000+03:002014-04-26T19:03:50.288+03:00Δημιουργική απασχόληση με αυτοκόλλητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Αρέσουν και στα δικά σας παιδιά τα αυτοκόλλητα; Η Έρικα τα λατρεύει και περνάμε πολλές φορές την ώρα μας μαζί τους. Είναι μια εξαιρετική απασχόληση για τα παιδιά, αναπτύσσει τη λεπτή τους κινητικότητα, τη φαντασία τους και ενισχύει τη γλωσσική τους ανάπτυξη (με την προϋπόθεση πως κάποιος ενήλικας μιλάει μαζί τους σχετικά με το τι είναι η κάθε εικόνα, γιατί το κολλάς εκεί κτλ.)</span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ειδικά όταν τα παιδιά δεν είναι κάπου που μπορούν να κινηθούν ή να τρέξουν και έχουν αρχίσει να βαριούνται - όπως σε καράβια, αεροπλάνα κτλ., είναι μια εξαιρετική λύση, που θα κρατήσει απασχολημένα για αρκετή ώρα.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Έψαχνα εδώ και καιρό ωραία βιβλία με αυτοκόλλητα που θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε ξανά και ξανά (reusable). </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Στα βιβλιοπωλεία που έψαξα είχα βρει μόνο μια σειρά των εκδόσεων Ψυχογιός, που άρεσαν πολύ και στις δυο μας, τα οποία δυστυχώς δεν μπορώ να ξαναβρώ. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Άρχισα λοιπόν να ψάχνω στο διαδίκτυο βρήκα κάποια στο amazon.com που μου αρέσουν πάρα πολύ! Σας τα παρουσιάζω, λοιπόν, μήπως σας φανούν χρήσιμα, τώρα που πλησιάζουν οι διακοπές και ίσως ταξιδέψετε για ώρες μαζί με τα παιδιά σας ή γενικά θα έχετε περισσότερο χρόνο μαζί τους ...</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Λέγονται "Melissa and Doug Reusable sticker pad" και τα εξώφυλλά τους είναι κάπως έτσι:</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0B_Y-NTM5z2EaTJYFj2hL7lBIAdcmOI4YKnz719YAP_uhBVFpPi-dCdMob1r6EnZXk7Suy53G2DZ9Hvg1EAUBwKoiXklOLN3f6MJJ1qmLSPQAy8TSpcVRrc1nxk5_Zx_wUKWeHPTzSxMk/s1600/blogger-image--1326563601.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0B_Y-NTM5z2EaTJYFj2hL7lBIAdcmOI4YKnz719YAP_uhBVFpPi-dCdMob1r6EnZXk7Suy53G2DZ9Hvg1EAUBwKoiXklOLN3f6MJJ1qmLSPQAy8TSpcVRrc1nxk5_Zx_wUKWeHPTzSxMk/s320/blogger-image--1326563601.jpg" width="320" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Xj_L5-KBTkm5J_dZNZLHyGY5DvTpG5VX1VeQP4rLFpkrMfyuMzzGb7mYcb6y1_l3FPk3SqVoJHi1WX3NeE8XMzmgyVsMMky9s2GEmcDw5jkWFvnjEx7xqfIpKrRcCzrMKYJ_iFh9j5bL/s640/blogger-image--1722854767.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Xj_L5-KBTkm5J_dZNZLHyGY5DvTpG5VX1VeQP4rLFpkrMfyuMzzGb7mYcb6y1_l3FPk3SqVoJHi1WX3NeE8XMzmgyVsMMky9s2GEmcDw5jkWFvnjEx7xqfIpKrRcCzrMKYJ_iFh9j5bL/s320/blogger-image--1722854767.jpg" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="clear: right; float: right; font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></span></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Έχουν πολλά θέματα, και για αγόρια και για κορίτσια (προφανώς σας δείχνω τα κοριστίστικα, γιατί αυτά αγόρασα εγώ!).</span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Έχουν επίσης γύρω στα 170 αυτοκόλλητα το κάθε βιβλίο και 5 "σκηνικά" πάνω στα οποία μπορείς να κολλήσεις τα αυτοκόλλητα. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijnnzicQ5R_OOqcUTqcXQ87-jp-zApkw0bqvdRugs9bn-GzVVGGUJF-z1Ebpdawc5aXEqMDelD_VT4N2yjn4gE3Lab4LTRgTuTlMs8HimCOCx3CNJjebOpJLqHG_X3dY0F3isAAryOkx1Q/s320/blogger-image-1919463293.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="320" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η κουζίνα</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3R5NkJduSufNIhlkTWM0QTRnTwDF7o24fsu4m6c5vILrFDgnBy5gbAUY9wdjyg9LmMnjgzchEvGS2PDjL4ZX1Z5jN8q9IIw9giMlSqHwsTqLIk4dVqiUji62Qcx1Te-adeBB1LxRUce1/s1600/blogger-image-850432590.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="147" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3R5NkJduSufNIhlkTWM0QTRnTwDF7o24fsu4m6c5vILrFDgnBy5gbAUY9wdjyg9LmMnjgzchEvGS2PDjL4ZX1Z5jN8q9IIw9giMlSqHwsTqLIk4dVqiUji62Qcx1Te-adeBB1LxRUce1/s200/blogger-image-850432590.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Αυτοκόλλητα κουζίνας</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Έχει, για παράδειγμα, την κουζίνα και ένα σωρό αυτοκόλλητα για αυτή την εικόνα, το υπνοδωμάτιο, το σαλόνι, το μπάνιο, τον κήπο, με αντίστοιχα αυτοκόλλητα για την κάθε σελίδα.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ή έχει ρούχα για ένα χορό, η για τον ύπνο</span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5kR9v2z68tlGEORY-WZrC2T-M9F_s9WUTBWPDRLvZsdgasf6rq8BNb5GXTtpReTqig0RNkG_VhFjBL6996Kps8A26EJJTYpi8WiTrZ1stzOIdcDZHJICSs1fU2JyWLMkeeGSumhGcBvhO/s1600/blogger-image-265029947.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="157" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5kR9v2z68tlGEORY-WZrC2T-M9F_s9WUTBWPDRLvZsdgasf6rq8BNb5GXTtpReTqig0RNkG_VhFjBL6996Kps8A26EJJTYpi8WiTrZ1stzOIdcDZHJICSs1fU2JyWLMkeeGSumhGcBvhO/s200/blogger-image-265029947.jpg" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR4e7npx0E-uQ3Qyd-V0EqMwzm2AbsMCeiTAIAJs9WkKH15PdLy-ObhHRFhyphenhyphenTIFn7hZFroXgWKEYuGnK5FqNy0WEIt5Ul7vjiV1NfLe7vx66jtCB_vGtgkennCsZa6QS73IW7hqXKVxSVZ/s640/blogger-image-1708559262.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"></span></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZrOv_dzaBzICEoXtS3nLNiOBV1plvIaOx-NBwfSNvKpsokim4Tou_rC_0dhMB-jnvfITA_CHdkHQmMECS8hPWctgX_frpVQF149gSjvxNyo5OhaV_NnttTWGSK7iAr6guIWqAGaR6H8nD/s640/blogger-image-1455441332.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZrOv_dzaBzICEoXtS3nLNiOBV1plvIaOx-NBwfSNvKpsokim4Tou_rC_0dhMB-jnvfITA_CHdkHQmMECS8hPWctgX_frpVQF149gSjvxNyo5OhaV_NnttTWGSK7iAr6guIWqAGaR6H8nD/s320/blogger-image-1455441332.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">Και τα αντίστοιχα παιδάκια ή κυρίες για να τα "ντύσεις" με τα ρούχα αυτά.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR4e7npx0E-uQ3Qyd-V0EqMwzm2AbsMCeiTAIAJs9WkKH15PdLy-ObhHRFhyphenhyphenTIFn7hZFroXgWKEYuGnK5FqNy0WEIt5Ul7vjiV1NfLe7vx66jtCB_vGtgkennCsZa6QS73IW7hqXKVxSVZ/s1600/blogger-image-1708559262.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR4e7npx0E-uQ3Qyd-V0EqMwzm2AbsMCeiTAIAJs9WkKH15PdLy-ObhHRFhyphenhyphenTIFn7hZFroXgWKEYuGnK5FqNy0WEIt5Ul7vjiV1NfLe7vx66jtCB_vGtgkennCsZa6QS73IW7hqXKVxSVZ/s200/blogger-image-1708559262.jpg" width="200" /></a><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhASen12U9SLn6ZDP3YVpjjsivcIbOrGKqL24kHWPlfvI17dO1y87Nyto6ejEHGuQe6-e4dhpZ1V9WKHHDcnIhY99eU0lZgPOl41w_a0958nEW69wgCyOkGz2qVIqie1XD3JxhnZDqZ-KUp/s640/blogger-image--296342253.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhASen12U9SLn6ZDP3YVpjjsivcIbOrGKqL24kHWPlfvI17dO1y87Nyto6ejEHGuQe6-e4dhpZ1V9WKHHDcnIhY99eU0lZgPOl41w_a0958nEW69wgCyOkGz2qVIqie1XD3JxhnZDqZ-KUp/s320/blogger-image--296342253.jpg" width="320" /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Το πιο σημαντικό;;; Είναι πραγματικά επαναχρησιμοποιούμενα (</span><span style="font-family: 'Helvetica Neue', Arial, Helvetica, sans-serif;">reusable)! Δεν έχουν κόλλα επάνω τους, αλλά κολλούν και ξεκολλούν άπειρες φορές, αν τα τοποθετήσεις πάνω στα συγκεκριμένα βιβλία! Άρα προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες στα παιδιά για να τα χρησιμοποιήσουν ξανά και ξανά.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Η τιμή τους θεωρώ πως είναι λογική - γύρω στις 5 £ Αγγλίας συν τα μεταφορικά (φροντίστε όταν ψωνίζετε από το Amazon να παίρνετε πιο πολλά πράγματα μαζί, σας έρχονται πιο φθηνά τα μεταφορικά τους έτσι...)</span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">(για να διευκολύνω την αναζήτησή σας, αν τα ψάξετε, ακολουθήστε αυτό <a href="http://www.amazon.co.uk/s/ref=nb_sb_ss_i_0_19?url=search-alias%3Daps&field-keywords=melissa+and+doug+reusable+sticker+pad&sprefix=melissa+and+doug+re%2Caps%2C247&rh=i%3Aaps%2Ck%3Amelissa+and+doug+reusable+sticker+pad" target="_blank">το link</a>)</span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Καλή διασκέδαση με τα παιδάκια σας!</span></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6255455070774492828.post-45365762474920811312014-04-16T16:32:00.001+03:002014-04-26T18:13:49.532+03:00Δημιουργικές ώρες με τα παιδάκια σας στις διακοπές...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvHtSGZdiipBkctSPiA9ZW_UsYC1Ipqp3LVMUTbtSkw4cHj2TW1SCIMNEOlRbI6U6ZEcnA4I4ZmrEN20RGLkNdycLU38OCCd6sAsYbhJbUYxzTj5OWkRCbPnKpfb0QAsYXdaS_ShPWX5RL/s640/blogger-image--441261936.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvHtSGZdiipBkctSPiA9ZW_UsYC1Ipqp3LVMUTbtSkw4cHj2TW1SCIMNEOlRbI6U6ZEcnA4I4ZmrEN20RGLkNdycLU38OCCd6sAsYbhJbUYxzTj5OWkRCbPnKpfb0QAsYXdaS_ShPWX5RL/s320/blogger-image--441261936.jpg" width="248" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Τώρα που έρχονται οι διακοπές του Πάσχα και θα περάσετε αρκετό χρόνο με τα παιδάκια σας, προσπαθήστε να περάσετε δημιουργικές ώρες μαζί τους, χωρίς τη χρήση tablets και ηλεκτρονικών υπολογιστών.<br /><br />Είναι σημαντικό γι' αυτά να κάνετε απλά, καθημερινά πράγματα μαζί τους, μέσα ή έξω από το σπίτι και να χαρείτε ο ένας την παρέα του άλλου!!!<br /><br />Βρήκα αυτό το link στο διαδίκτυο <a href="http://www.flandersfamily.info/web/encouraging-creativity-in-young-children/" rel="nofollow nofollow" style="text-decoration: none;" target="_blank">http://www.<wbr></wbr>flandersfamily.info/web/<wbr></wbr>encouraging-creativity-in-<wbr></wbr>young-children/ </a> με πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας...<br /><br />Μπορεί να σας φανούν χρήσιμες!<br /><br />Καλές διακοπές!<br /></span></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Μαμά (Νηπιαγωγός) με όριαhttp://www.blogger.com/profile/16774787004771591578noreply@blogger.com0