Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

6 χρόνια μαμά - αρχή νέας εποχής

Κάθε χρόνο, προς το τέλος της Άνοιξης, έρχεται στο σχολείο μας ο αγαπημένος μας φωτογράφος και παίρνει τα παιδιά μας φωτογραφίες.

Εγώ άρχισα το 2013, ως μαμά πλέον και όχι σα νηπιαγωγός του σχολείου, να βγαίνω αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες κρατώντας αγκαλιά την κόρη μου.

Το 2013, κοριτσάκι ακόμη μηνών, την κρατάω στην αγκαλιά μου, εγώ γελάω κι αυτή δεν κοιτάζει καν το φακό και κάνει με ησυχία την πιπίλα της.


Το 2014, λίγο πιο μεγάλη, ακόμη στην αγκαλιά μου, κοιτάζει ό,τι της δείχνει η μαμά, προκειμένου να βγει ωραία η φωτογραφία.  Η ωραία εποχή, που τους λες "κοίτα, κοίτα εκεί!" και γυρνάνε αυτόματα και κοιτάνε...


Και ακολούθησαν έτσι απλά και αθόρυβα οι φωτογραφίσεις του 2015 και του 2016. Με φιλιά στα μάγουλα και χαμόγελα.

                                               

Και κοιτώντας την τελευταία φωτογραφία του 2017, συνειδητοποιώ πως πλέον έχω να στέκεται δίπλα μου και απλά ακουμπάει επάνω μου - και δεν την κρατάω στην αγκαλιά μου - ένα ολόκληρο κορίτσι... που κοιτάει κατάματα και με αυτοπεποίθηση το φακό.

Το "μωρό" μου μεγάλωσε... Είναι πλέον έτοιμο να πάει στην Πρώτη Δημοτικού...

Πριν λίγο καιρό πήρε μέρος στη γιορτή αποφοίτησης του Νηπιαγωγείου μας.  Α Π Ο Φ Ο Ι Τ Η Σ Η Σ ... !!!

Το μωρό μου πήρε μέρος στην πρώτη του αποφοίτηση... Έτσι απλά. Πέρασαν 6 ολόκληρα χρόνια έτσι αθόρυβα... Σα νερό...

Νομίζω πως αρχίζει να με πιάνει πανικός. Έτσι απλά και αθόρυβα θα ακολουθήσει και η αποφοίτηση από το Δημοτικό; Και το Γυμνάσιο; Και το Λύκειο; Πώς περνάνε έτσι τα χρόνια;

Μου το είχαν πει πως όταν κάνεις δικά σου παιδιά ο χρόνος περνάει σα νερό. Το είχα νιώσει λίγο με τους μαθητές του σχολείου μου, που ξαφνικά μου λέγανε οι μαμάδες τους που τις έβλεπα τυχαία στο δρόμο "Ο Γιάννης μου τελειώνει τώρα την τρίτη γυμνασίου" και έμενα να τις κοιτάζω εμβρόντητη για το πώς ο 4χρονος Γιαννάκης "μου" έφτασε να γίνει ο 14χρονος έφηβος Γιάννης "της" κι εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, αλλά όταν το βιώνεις στο δικό σου παιδί είναι διαφορετικά.

Συνειδητοποιώ πως πέρασαν 6 χρόνια, πως δεν θα έχω πλέον θέματα να γράφω για νέες μαμάδες, για τις πρώτες μέρες και την προσαρμογή στον Παιδικό Σταθμό, αλλά θα αρχίσω να γράφω για τις πρώτες μέρες στο Δημοτικό, για τις ώρες της μελέτης, για τους πρώτα πάρτυ χωρίς εμένα, για τους πρώτους τσακωμούς στην αυλή του σχολείου, για τη συναναστροφή με μεγαλύτερα παιδιά, για τα προβλήματα της προ-εφηβείας όταν φτάσει στην Πέμπτη και την Έκτη Δημοτικού, για την πρώτη της περίοδο, για το πρώτο της φίλο, για το Γυμνάσιο που θα τη στείλω ...

Θεέ μου πόσο γρήγορα θα έρθουν και θα περάσουν κι αυτά...

Πριν λίγες μέρες προσφέρθηκα να βοηθήσω στο διάβασμα την 8χρονη φίλη της κόρης μου. "Μόνο μαθηματικά έχω " μου είπε.  "Piece of cake" , σκέφτηκα. "Σε μισή ώρα θα τα έχουμε τελειώσει".  

1,5 ώρα διαβάζαμε.  Πέρασε όλη η ζωή μου στο Δημοτικό μπροστά μου... Τόσες προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς δεν θυμάμαι από πότε έχω να κάνω. Κάνω βεβαίως για τη δουλειά μου. Αλλά με κομπιουτεράκι. Όχι με "ένα το κρατούμενο" ...

Τι με περιμένει τη μάνα? Πώς ξαφνικά θα χρειαστεί να μην χρησιμοποιώ πλέον τις γνώσεις μου σα νηπιαγωγός και θα χρειαστεί να χρησιμοποιώ ό,τι θυμάμαι από το Δημοτικό? 

Και πώς λίγα χρόνια αργότερα θα χρειαστεί να παραδώσω τη σκυτάλη σε έναν καθηγητή Γυμνασίου γιατί εκεί οι γνώσεις μου στις παιδαγωγικές δραστηριότητες προσχολικής ηλικίας θα μου είναι εντελώς άχρηστες στο δικό μου το παιδί...

Δε θέλω να τα σκέφτομαι άλλο... Θα έρθουν όλα με την ώρα τους. Όπως ήρθαν κι αυτά που έζησα μέχρι σήμερα για 6 χρόνια που πέρασαν σα νερό...

Απλά μοιράζομαι τον ενθουσιασμό μου, το καμάρι μου, την ευγνωμοσύνη μου - που με αξίωσε ο Θεός να γίνω μαμά στα 44 - και να έχω αυτή την απίστευτη εμπειρία ζωής του να μεγαλώνω ένα παιδί. Απλά σας ενημερώνω πως "αλλάζω" τάξη.  Θα πάω φέτος στο Δημοτικό (για μαμάδες). Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Καλές διακοπές!