Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Feelings....


Χθες ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για την Έρικα κι εμένα. 

Από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν σε μία κατάσταση γεμάτη ένταση. Ό,τι και να κάναμε γινόταν με νεύρα, κλάματα και με το να χτυπιέται στα πατώματα.  Το βράδυ μας έκλεισε με την Έρικα να κλαίει, τα δικά μου νεύρα κουρέλια και με διάθεση να σκίσω όλα τα παιδαγωγικά και ψυχολογικά μου διπλώματα. 

Την άφησα στο σπίτι με την κοπέλα που μας βοηθάει και βγήκα, γιατί αν έμενα κι άλλο μαζί της, θα περνάγαμε ένα πολύ δύσκολο βράδυ. Ένιωθα τόσο θυμωμένη και απογοητευμένη που δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Δεν άντεχα άλλο....

Πριν από λίγο που γύρισα και μπήκα στο δωμάτιο, μόλις με άκουσε,  ξύπνησε. Ανακάθισε στο κρεβάτι, με κοίταξε μισονυσταγμένη και μου είπε "Μαμά μου, σ' αγαπάω. Πάρα πολύ". Δεν το έχει κάνει ποτέ άλλοτε να ξυπνήσει όταν γυρνάω και τη βρίσκω κοιμισμένη. Δεν το πίστευα. "Κι εγώ σ' αγαπάω μωρό μου. Σε λατρεύω!" "Κι εγώ μαμά"...
Κάναμε μια τεράστια αγκαλιά και μετά ακούμπησε το κεφαλάκι της στο μαξιλάρι της και κοιμήθηκε.

Σκέφτομαι πόσο την πόνεσε και την ίδια η σημερινή ένταση μεταξύ μας, που είχε το νου της να με ακούσει να γυρίζω για να μου πει πως μ' αγαπάει. 

Προσπαθώ να καταλάβω τι είχε μέσα στην ψυχούλα της και έβγαλε σημερα τόση ένταση. Θέλω να κάνω αύριο μια κουβέντα μαζί της και να ψάξουμε μαζί να δώσουμε ένα όνομα στα συναισθήματα που είχε. Φαντάζομαι πως θα είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις κάποια πράγματα και να μην ξέρεις πώς να τα ονομάσεις... Και όταν είσαι τόσο μικρός, σίγουρα δεν έχεις ονοματίσει όλα αυτά που νιώθεις.

Ελπίζω να το καταφέρω. Κι ελπίζω σύντομα να μπορεί να έχει τα κατάλληλα λόγια να μου περιγράψει αυτά που νιώθει. 

Και βέβαια αναπόφευκτα σκέφτομαι,  πόσο διαφορετική θα ήταν ενδεχομένως η δική μου ζωή, αν είχα μάθει από μικρή να εκφράζω όλα τα συναισθήματά μου άμεσα, αν είχα μάθει να τα συζητάω και όχι να τα κρατάω μέσα μου και να με πνίγουν. Και αν είχα το νου μου να βρω αυτόν ή αυτήν με την οποία παρεξηγήθηκα, να μιλήσω μαζί της και στο τέλος να της κάνω μια αγκαλιά και να της πω πως την αγαπάω .... - ειδικά αν επρόκειτο για κάποιο άτομο του οικογενειακού ή στενού φιλικού μου περιβάλλοντος - .

Όπως λένε και οι Άγγλοι "never too late" ... Θα τα μάθω κι εγώ μαζί με την Έρικα ... Πού θα μου πάει....

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

I used to hate Christmas... (ή πόσο μισούσα τα Χριστούγεννα)


Έχω να εξομολογηθώ μία αμαρτία μου: τα τελευταία 19 χρόνια ανήκα σταθερά στην ομάδα όσων μισούν τα Χριστούγεννα.  

Λόγω του "υποχρεωτικού" της δουλειάς μου, που "έπρεπε" να στολίσουμε το σχολείο, "έπρεπε" να κάνουμε γιορτή, "έπρεπε" να τυλίξουμε δώρα και "έπρεπε" να τραγουδήσουμε 3000 φορές το "Ρούντολφ το ελαφάκι", το "we wish you a Merry Christmas", τα "τρίγωνα, κάλαντα" και όλα τα σχετικά τραγούδια, τα Χριστούγεννα είχαν γίνει το χειρότερό μου. 

Όταν επιτέλους έφταναν - γιατί εμείς στο σχολείο τα περιμέναμε και τα προετοιμάζαμε από τα μέσα Νοεμβρίου - είχα μπουχτίσει τα πάντα, δέντρα, τραγούδια, στολίσματα...(μόνο στα χριστουγεννιάτικα γλυκά έδειχνα ανοχή, για ευνόητους λόγους, όπως καταλαβαίνετε...)

Αυτό ειδικά με τα τραγούδια... με σκότωνε!!! Είχα ορκιστεί πως, αν ποτέ έκανα παιδί, θα του έβαζα να ακούει μόνο Βίσση, Βανδή, Ρέμο, Αρβανιτάκη κτλ. και ούτε ένα παιδικό τραγούδι, ούτε μία "ωραία πεταλούδα", ούτε μία "η καλή μας αγελάδα", ούτε ένα "Ρούντολφ το ελαφάκι"....

Δέντρο ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό να στολίσω, το πολύ πολύ να έβαζα φωτάκια και καμμιά 10αρια στολίδια σε έναν "Μπέντζαμιν" και να τραγούδαγα "ω, Μπέντζαμιν, ω Μπέντζαμιν, μ´ αρέσεις πώς μ´ αρέσεις..." (Στα μεγάλα κέφια όμως, έτσι;;;). Μέχρι που μία χρονιά έφτασα η αθεόφοβη να αγοράσω ένα δέντρο μινιατούρα από το ΙΚΕΑ - το πολύ να είχε ύψος 30 πόντους - και δεν το στόλισα ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ!!!

Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι το μισούσα, γιατί έπρεπε να φάμε σχετικά νωρίς, ενώ εγώ ως ατίθασο νιάτο ήμουν πάντα ξενυχτισμένη από την Παραμονή, άρα ποιος τρώει γαλοπούλα στις 13.30, όταν μέχρι τις 7.00 έπινε βότκες;;;  Επίσης, δεν άντεχα την ιδέα του οικογενειακού τραπεζιού... Booooooring!!!! Μαμά, μπαμπάς, παππούδες, γιαγιάδες, θείες.... Δεν την πάλευα! 

Και μετά... ήρθε η Έρικα!

Και ξαφνικά όλα άλλαξαν... και τα Χριστούγεννα απέκτησαν νόημα...

Ξαφνικά, οι 3-4 γιορτές του σχολείου - παρότι ήταν κουραστικές να προετοιμαστούν - έγιναν πιο ευχάριστες... Στη θέση των αγγέλων, αστεριών, καλλικαντζάρων και Άγιο Βασιλάκηδων, που χρόνια τώρα προετοίμαζα για να καμαρώσουν οι γονείς τους, έβλεπα τώρα το πρόσωπο της ´Ερικας .... (Η οποία παίρνει φέτος μέρος στην πρώτη της Χριατουγεννιάτικη γιορτή!!!). Οπότε η προετοιμασία απέκτησε άλλο νόημα... Να μην αναφερθώ στην περηφάνεια που με πλημμυρίζει την ώρα που η Έρικα σηκώνεται να πει το ποίημά της και να χορέψει κατά τη διάρκεια της πρόβας... Χαμογελάω "κάτω από τα μουστάκια" μου, για να μην καταλάβουν οι νηπιαγωγοί και τα άλλα παιδάκια πόσο χαζομαμά έχω γίνει ....

Το δέντρο, που τόσα χρόνια απέφευγα να στολίσω, κατάφερε τελικά και μπήκε στο σπίτι μου.  Πέρσι με τη μορφή ενός αληθινού δέντρου ύψους 2,5 μέτρων και φέτος με τη μορφή ενός ψεύτικου, λίγο πιο μικρού.  Και τα δύο στολίστηκαν μαζί με την Έρικα με κόκκινες και ασημένιες άθραυστες μπάλες (ευτυχώς δηλαδή, γιατί όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων, η Έρικα, πέρσι τουλάχιστον, θεώρησε καλό να παίζει ποδόσφαιρο μαζί τους...), κόκκινα φωτάκια και μια υπέροχη κορδέλα ( που, ναι, το ομολογώ, έμαθα να τη δένω όμορφα χάρη στη φίλη μου τη Λένα τη διακοσμήτρια) κάτω από τον χαρμόσυνο ήχο χριστουγεννιάτικων τραγουδιών.

Το κινητό μου ξαφνικά απέκτησε playlist με τίτλο "Erica's Christmas Songs" και (ΝΑΙ!!!) περιέχει τον "Ρούντολφ το ελαφάκι", το "τρίγωνα καλάντα" και το "we wish you a Merry Christmas" και όλα τα γνωστά χριστουγεννιάτικα hits, προκειμένου να συνοδεύουν το παιδί μου όταν τα τραγουδάει με χαρά και με τις ανάλογες κινήσεις... Και να τα τραγουδάω ΚΑΙ εγώ μαζί της σα χαζομαμά  (η Βίσση, η Βανδή και ο Ρέμος θα χάσουν πάσα ιδέα για μένα...). Με το που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μου δηλώνει "μαμά θέλω Χριστούγεννα!!" και το εορταστικό πρόγραμμα αρχίζει !!! (Εντάξει, όσοι με ξέρουν από παλιά δεν θα πιστεύουν αυτά που διαβάζουν!!!)

Έχω διαβάσει την ιστορία της γέννησης του Χριστού σε όλες τις δυνατές versions τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά και δεν χορταίνω να ακούω το παιδί μου να μου ζητάει να της πω την ιστορία με το "Χιστούλη".  Και την ξαναδιαβάζω αγόγγυστα. Το σπίτι μου έχει γεμίσει αυτοκόλλητα ταρανδάκια, αγιοβασιλάκια, γκι, ου, μπάλλες, ξωτικά και όλα τα συναφή - και όταν λέω "έχει γεμίσει" εννοώ σε τοίχους, τραπέζια, χαρτιά κτλ., κτλ.

Θυμάμαι τη χαρά που έκανε πέρσι όταν βρήκε τα δώρα της κάτω από το δέντρο... Τη λάμψη στα μάτια της όταν της είπα πως τα άφησε ο Άγιος Βασίλης.  Βλέπω τη λαχτάρα της όταν της λέω πως και φέτος θα έρθει και μπορεί να του ζητήσει να της φέρει ένα δώρο και ψάχνω τρόπους να της το κάνω όσο πιο μαγικό γίνεται...

Βγαίνω στους δρόμους και βλέπω πλέον τα δέντρα τα στολισμένα με λαμπάκια με άλλο μάτι... Βλέπω τον ενθουσιαμό της "κι άλλο δεντάκι μαμά!!!" και ενθουσιάζομαι μαζί της, σα να τα βλέπω κι εγώ πρώτη φορά... Αλήθεια, πάντα τόσα δέντρα στολισμένα υπήρχαν στους δρόμους και τα μαγαζιά;;;

Όσον αφορά το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, που τόσο βαριόμουνα ... η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια... Τώρα που, αφενός δεν ξενυχτάω (και δεν πίνω βότκες μέχρι τις 7.00 το πρωί....) και αφετέρου λαχταράω να φάω την Παραμονή και ανήμερα σε ένα οικογενειακό τραπέζι, η μαμά μου μαζί με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους θείους "έχουν φύγει", η αδερφή μου με τα παιδιά της ζουν σε άλλη χώρα (ευτυχώς έχω τη μεγάλη μου αγαπημένη ανηψιά κοντά μου), με τον πατέρα της κόρης μου δεν είμαστε πλέον μαζί και, όπως και να το κάνεις, ο πατέρας μου, η κόρη μου κι εγώ δεν είμαστε αρκετοί για το "οικογενειακό τραπέζι".... Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο διαφορετικά θα τα έκανα όλα τα πράγματα, αν ήξερα τι μου επιφύλασσε το μέλλον...

Αλλά πάλι, ποιος το περίμενε πως εγώ που κάποτε μισούσα τα Χριστούγεννα, τώρα θα τα λάτρευα;;;

Εύχομαι να περάσουμε όλοι υπέροχα Χριστούγεννα ... Και να βλέπουμε όλοι μέσα από τα μάτια των παιδιών.  Είναι απίστευτο πώς αλλάζει η ματιά σου όταν κοιτάς έτσι τη ζωή...