Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Μετά τον κορονοϊό....



Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την ημέρα που οι Παιδικοί Σταθμοί έκλεισαν ξαφνικά, μια Τρίτη απόγευμα του Μαρτίου, λόγω κορονοϊού.

Οι πρώτες 15 μέρες, που νομίζαμε πως θα παραμείνουμε κλειστοί,  πέρασαν με πιο χαλαρά συναισθήματα, του τύπου "οκ, 15 μέρες είναι, θα περάσουν", "ευκαιρία να ξεκουραστούμε,  να συμμαζέψουμε, να κάνουμε όσα δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε ...".

Όσο πέρναγε όμως ο καιρός και οι 15 μέρες έγιναν μήνας, ο ένας μήνας έγινε δύο και τώρα πλέον μετράμε τις μέρες αντίστροφα για να ανοίξουμε ξανά,  τα συναισθήματα και οι σκέψεις άλλαξαν... και σήμερα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τα συναισθήματα αυτών των ημερών. Μη με ρωτήσετε γιατί τώρα... ίσως γιατί για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, βλέπω μια αχτίδα φωτός πως θα μπορέσουμε να πάμε στα σχολεία μας ξανά...

Καταρχήν, όσες φορές πήγαινα στο σχολείο για να πάρω κάτι και το έβλεπα έτσι άδειο, χωρίς τις φωνές και τα γέλια των παιδιών και χωρίς τα γρήγορα βήματα των νηπιαγωγών μου, που όλο τρέχουν με το χαμόγελο στα χείλη, για να κάνουν κάποια δραστηριότητα με τα παιδιά τους, με έπιανε ένα σφίξιμο ... Δεν άντεχα να τα βλέπω έτσι άδειο και βουβό ... Δεν άντεχα να βλέπω στους τοίχους και τα ταμπλό χειροτεχνίες Μαρτίου, ενώ ήταν Απρίλιος ή Μάιος. Ένιωθα σα να σταμάτησε ο χρόνος... ενώ κυλούσε κανονικά... Σαν τους ανθρώπους της Πομπηίας, που τους έπιασε η λάβα, ενώ ζούσαν την καθημερινότητά τους και έμειναν "παγωμένοι" σε ό,τι έκαναν εκείνη τη στιγμή που τους βρήκε το κακό...

Έχουμε κλείσει και άλλες φορές για διακοπές... αλλά όχι έτσι. 

Όχι χωρίς να πούμε τα αντίο μας, να κάνουμε τις αγκαλιές μας, να συζητήσουμε τα προγράμματά μας, να μαζέψουμε τα πράγματά μας, να συγκινηθούμε για κάποια παιδιά μας που θα φύγουν από το σχολείο και πρέπει να τα αποχαιρετήσουμε. 

Αυτό το κλείσιμο το ένιωσα σαν ξερίζωμα ... βίαιο, απότομο ... και με άγνωστη ημερομηνία επιστροφής.   

Το google και το Facebook φρόντιζαν όλο αυτό τον καιρό, να μου υπενθυμίζουν τι "έκανα τέτοια εποχή" πριν 1,2,3,5,7 χρόνια. 

Έβλεπα φωτογραφίες και αναρτήσεις από περασμένα χρόνια, από τη γιορτή της 25ης Μαρτίου, από τις μέρες της άνοιξης, του Πάσχα, της γιορτής της μητέρας, το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, τις εκδρομές μας, τα γενέθλια, τα πάρτυ, τις χειροτεχνίες, τα γέλια, τα πειράματα, τις ταμπέλες γραμμένες από τα χέρια των νηπίων μας, που τέτοια εποχή είχαν μάθει πλέον να γράφουν, τα πρώτα βήματα από μωρά μας που είχαν αρχίσει να περπατάνε, τις πρόβες για την καλοκαιρινή μας γιορτή... Άπειρες φωτογραφίες, άπειρες εικόνες, άπειρες στιγμές που δεν ζούσαμε φέτος, για πρώτη φορά εδώ και 26 χρόνια που είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης. 

Συνειδητοποίησα πόσες στιγμές με τα παιδιά μας χάσαμε αυτούς τους δύο μήνες... όταν όλη σου η ζωή είναι οι αγκαλιές, τα χαμόγελα, οι δυσκολίες και οι επιτυχίες των παιδιών σου ... αυτοί οι μήνες που βρέθηκες ξαφνικά και απροειδοποίητα μακριά τους σε πονάνε.  

Δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου αυτοί οι δύο μήνες και οι χαμένες στιγμές.  Στιγμές που με τίποτα δεν αναπληρώνονται με βιντεοκλήσεις, zoom, φωτοτυπίες σταλμένες στο σπίτι και με όλα όσα κληθήκαμε να κάνουμε από μακριά, για να μείνουμε έστω και εικονικά κοντά στα παιδιά μας.

Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου να μπορέσουμε μέσα στον Ιούνιο να δούμε ξανά από κοντά τα παιδιά μας. 

Ξέρω πως πολλοί γονείς το φοβούνται και το καταλαβαίνω απόλυτα... 

Αλλά ξέρω επίσης, πως για εμάς τους εκπαιδευτικούς η καθημερινότητα με τα παιδιά μας είναι η ζωή μας, είναι μια σχέση ζωντανή που συνεχώς εξελίσσεται.

Και η απόσταση αυτών των δύο μηνών μας κούρασε.  Πολύ περισσότερο απ' όσο θα μας κούραζε το καθημερινό 8ωρο που είμαστε σαν τις "τρελές" για να τα προλάβουμε όλα μέσα στον Παιδικό Σταθμό.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μη χρειαστώ τους επόμενους μήνες να μου θυμίζουν το Facebook και το google πόσες στιγμές χάνω ... 
Εύχομαι παιδιά και εκπαιδευτικοί να έχουμε σύντομα την ευκαιρία να βρεθούμε μαζί... κι ας κρατάμε δύο μέτρα απόσταση. 
Θα είμαστε όμως πάλι μαζί...