Ακούω την αναπνοή της, πιάνω το χεράκι της και μου το σφίγγει ασυναίσθητα, τη βλέπω που γυρίζει μέσα στον υπνο της και ψάχνει και αγκαλιάζει το λούτρινο κουνελάκι της και ξέρω πως στη διάρκεια της νύχτας, μόλις με πάρει ο ύπνος, θα το καταλάβει και θα κανει μια στροφή και έρθει να κουρνιάσει στην αγκαλιά μου, για να κάνουμε "αγκαλίτσα-φωλίτσα" όπως λέμε.
Και δεν μπορεί να ξεκολλήσει το μυαλό μου από ένα άλλο συνομήλικο κοριτσάκι, που προφανώς έκανε κι αυτό τα ίδια κάθε βραδυ στο δικό του κρεβατάκι...
Και δεν το χωράει ο νους μου...
Πώς μπορεί κανείς να κάνει τέτοιο κακό στο πιο υπέροχο πλάσμα στον κόσμο, στο παιδί του...;;; Στο ίδιο του το παιδί;;;
Από τότε που έγινα η ίδια μαμά δεν αντέχω ούτε να ακούω ούτε να βλέπω παιδιά να υποφέρουν με οποιοδήποτε τροπο ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ούτε σε ταινία. Ούτε να μου το διηγηθούν. Όχι ότι παλιά μπορούσα. Απλά τώρα αναπόφευκτα βάζω στη θέση τους την εικόνα του δικού μου παιδιού. Και ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ. Τόσο απλά. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ.
Δεν θέλω να μάθω άλλες λεπτομέρειες για αυτό το έγκλημα. Δεν αντέχω. Spare me the details - που λένε και οι Άγγλοι. Δεν τις αντέχω...
Θέλω να κρατάω το χέρι της τετράχρονης κόρης μου και να εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι τα παιδιά όλου του κόσμου καλά. Και ασφαλή όπως νιώθει η κόρη μου μέσα στην αγκαλίτσα-φωλίτσα μας...
Καλό ταξίδι κοριτσάκι ... Από την πρώτη στιγμή που είδα το "amber alert για τετράχρονο κορίτσι" σκέφτηκα πως είσαι συνομήλικη με την κόρη μου.
Μακάρι να είχες κι εσύ μια αγκαλίτσα-φωλίτσα .... Εύχομαι να τη βρεις εκεί που είσαι τώρα τουλάχιστον ...
Θέλω να το βγάλω όλο αυτό από το μυαλό μου, δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο, δεν θέλω να μάθω λεπτομέρειες. Αρνούμαι να δεχτώ ότι όλο αυτό συνέβη, θέλω να είναι ψέματα, μια κακόγουστη φάρσα, μια ιστορία που σκαρφίστηκε ένα άρρωστο μυαλό. Φοβάμαι στη σκέψη ότι τέτοιοι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας, δίπλα μας... Αντίο κοριτσάκι, λυπάμαι που δεν γεννήθηκες στο δικό μας σπίτι, να κοιμόμαστε αγκαλιά....
ΑπάντησηΔιαγραφή