Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

"To blog or not to blog?": ένα χρόνο μετά...

Και να που πέρασε σχεδόν ένας χρόνος...
Οι συνεχείς υπενθυμίσεις από τις "Ψηφιακές Γειτονιές" πως πλησιάζει ο καιρός που θα συναντηθούμε για δεύτερη φορά με έκαναν να το συνειδητοποιήσω....Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος...

Από τότε, που εντελώς τυχαία και χωρίς να ξέρω πραγματικά περί τίνος πρόκειται, βρέθηκα να παρακολουθώ τις πρώτες "Ψηφιακές Γειτονιές" και να συνειδητοποιώ πως υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω για τον όποιον δεν γνώριζα τίποτα ... Ένας "άλλος" κόσμος... Ένας κόσμος, τον οποίον αποφάσισα, την επόμενη μέρα (για να μην πως την επόμενη ώρα και με πείτε παρορμητική...) πως πρέπει να γνωρίσω...

Και το τόλμησα... Πήρα βαθιά ανάσα, έκλεισα τη μύτη μου, έκανα το σταυρό μου και έριξα τη βουτιά στο κενό...

Η προσγείωση ήταν ομαλή... Δεν το περίμενα! Αυτός ο καινούριος κόσμος με υποδέχτηκε ζεστά!  Ξαφνικά, σκέψεις και συναισθήματα που κράταγα για μένα, τα πέρναγα στον υπολογιστή, τα ξαναδιάβαζα, τα διόρθωνα και τα μοιραζόμουν με άγνωστους σε μένα ανθρώπους. Και κάποιοι από αυτούς μου έγραφαν τα δικά τους σχόλια, τις δικές τους σκέψεις. Κάποιοι δεν μου έγραφαν τίποτα.  Αλλά, πάντως, κάποιοι τα διάβαζαν...

Τον πρώτο καιρό ήμουν μια εξαιρετικά επιμελής blogger.  Έγραφα σε τακτά (για μένα, τουλάχιστον) χρονικά διαστήματα, γύρω στις δύο φορές το μήνα, όσο περίπου χρειαζόμουν για να μαζέψω υλικό.  Ή κάθε τόσο, μου ξαναγεννιόταν η διάθεση να γράψω πάλι...

Από τον Σεπτέμβριο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.  Άλλαξε η οικογενειακή μου ζωή και ξαφνικά ένιωσα λίγο μπερδεμένη.  Είχα παρουσιαστεί με το προφίλ της "μαμάς-νηπιαγωγού" και ξαφνικά ήμουν μια "χωρισμένη-μαμά-νηπιαγωγός", με εντελώς διαφορετικά προβλήματα και θέματα από αυτά που είχα όταν ξεκίνησα το blogging.  Άρχισα να αναρωτιέμαι πού τραβιέται αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του μοιράζομαι-σκέψεις-και-συναισθήματα-σαν-μαμά και μεταξύ του λέω-τον-πόνο-μου-σαν-χωρισμένη-μάνα-δημόσια...  

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα κάποιες φορές και ξεκίνησα να γράφω για κάποια θέματα καθαρά μαμαδίστικα που μου προέκυπταν.  Για το βραδυνό ύπνο της Έρικας (που ξαφνικά έγινε μαρτύριο), για τα terrible twos, για τα Χριστούγεννα που γιορτάσαμε οι δυο μας για πρώτη φορά μαζί, αλλά για κάποιο λόγο δεν κατάφερα να τα ολοκληρώσω ποτέ.  Ο πιο συχνός λόγος, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν μάλλον η έλλειψη χρόνου... Kαι ότι "έχασα την ταυτότητά μου" ως blogger - προσωρινά τουλάχιστον...

Τώρα όμως, που πλησιάζει να κλείσει χρόνος από την ημέρα που εντάχθηκα στον κόσμο του blogging, και που συμπτωματικά είμαι με ίωση στο κρεβάτι τρεις μέρες (άρα έχω άπλετο χρόνο στη διάθεσή μου) ένιωσα τη διάθεση να γράψω κάποιες σκέψεις και διαπιστώσεις σχετικά με το blogging.

Τελικά μπορεί ο καθένας να γίνει blogger?
Από ότι διαπίστωσα, μάλλον ναι.  Υπάρχουν άπειρα θέματα που μπορείς να θίξεις και είναι σίγουρο πως κάποιους θα ενδιαφέρουν αυτά που θα γράψεις και θα διαβάσουν.  Επίσης, δεν έχει σημασία πόσοι άλλοι έχουν γράψει για το ίδιο θέμα με σένα.. Ο καθένας μας το "πιάνει" από άλλη σκοπιά... Πάντα υπάρχει κάτι νέο να γράψεις σε ένα θέμα που έχει συζητηθεί πολύ...

Τα κείμενα που γράφεις στο blog σου δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
Εσύ έγραψες κάτι πέρσι, αλλά κάποιοι "έπεσαν" επάνω στο κείμενό σου φέτος. Δεν σταματάει να με εντυπωσιάζει το γεγονός πως ενώ είχα να γράψω στο blog από το Νοέμβριο μέχρι το Φεβρουάριο, 225 άτομα διάβασαν κάποια από τα κείμενά μου μόνο το Φεβρουάριο. Αυτό είναι ανακουφιστικό να το ξέρεις όταν περνάς περιόδους "νέκρας", που πιστεύεις πως θα σε έχουν ξεχάσει ακόμα και οι ίδιοι σου οι φίλοι.  Ξέρεις πως σε βγάζουν τουλάχιστον ασπροπρόσωπο τα γραπτά του  παρελθόντος σου, που ήταν πιο καρπερό.

Χρειάζεται το blogging χρόνο;
Χμ… φοβάμαι πως ναι.  Τουλάχιστον εγώ νιώθω πως για να γράψω κάτι που θα είναι αξιοπρεπές για να το διαβάσουν κι άλλοι άνθρωποι, πρέπει να έχω αφιερώσει χρόνο.  Να το σκεφτώ, να το διατυπώσω σωστά, να το διαβάσω και να το ξαναδιαβάσω, να διορθώσω ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, να ψάξω να βρω μια φωτογραφία που να το συνοδεύει, να σκεφτώ τις ετικέτες…  Χρόνος που πολλές φορές - δυστυχώς - δεν είναι διαθέσιμος όταν είσαι εργαζόμενη-single-μητέρα, οπότε αναγκαστικά αναγκάζεσαι να διαλέξεις τι θα θυσιάσεις.  Νομίζω πως η δική μου αποχή από το blogging έκανε σαφές τι διάλεξα εγώ τις περισσότερες φορές..

Με βοήθησε το blogging σε προσωπικό επίπεδο;
Θα πρέπει να πω ναι... Με έκανε να οργανώσω τις σκέψεις μου, τις απόψεις μου, να τις διατυπώσω στο χαρτί, να τις μοιραστώ και να διαπιστώσω πως κάποιοι άνθρωποι όντως τις διαβάζουν.  Ειδικά όταν έγραψα ένα κείμενο πολύ προσωπικό για την απώλεια της μητέρας μου, δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα την ανταπόκριση που θα έβρισκε… Είναι σα να κρατάς ένα ημερολόγιο, που το έχεις όμως ανοιχτό όλη την ώρα και μπορεί να το διαβάσει οποιοσδήποτε.

Με βοήθησε το blogging σε επαγγελματικό επίπεδο ;
Εδώ η απάντηση είναι σίγουρα ναι.  Ήταν συνειδητή απόφασή μου να συνδέσω το blogging με τη φύση της δουλειάς μου.  Νιώθω σα να έκανα το εξής: Σαν να πήρα ένα ψηλό τραπέζι, το έστησα στη μέση της πλατείας του χωριού,  στάθηκα επάνω του και άρχισα να διαλαλώ "Είμαι η Νατάσσα, μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, αντιπαθώ αυτά τα πράγματα, με έχουν πονέσει αυτά τα πράγματα, ο χαρακτήρας μου είναι έτσι κι έτσι κι έτσι".  Βγήκα και έδωσα ένα "στίγμα" στη μελλοντική μου πελατεία.  Αυτή είναι η Νατάσσα που σκέφτεστε να της εμπιστευτείτε το παιδί σας. Σας αρέσει; Πάτε να τη γνωρίσετε.  Δεν σας αρέσει; Don't bother.

Με λίγα λόγια νιώθω πως γλύτωσα πολύ κόσμο από τον κόπο να έρθει να κάνουμε ένα ραντεβού στο γραφείο μου και μετά να πει "πω, πω, δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η γυναίκα να ασχοληθεί με την εκπαίδευση του παιδιού μου"
Αλλά συγχρόνως, "τράβηξα" και άλλο τόσο κόσμο μέσα στο γραφείο μου, κόσμο που ίσως δεν φανταζόταν πως ταίριαζαν οι φιλοσοφίες μας και το διαπίστωσε μέσα από τα κείμενά μου στο blog.  "Ωραία τα λέει η Νατάσσα, ας πάω να τη δω από κοντά". Έχω γράψει και σε άλλη ανάρτησή μου πως φέτος πολύ το χάρηκα όταν μια μαμά που έγραψε το παιδί της στο σχολείο, μου είπε: "Σας έψαξα πολύ πριν σας φέρω τη μικρή μου.  Στο Google, στο Facebook, διάβασα το blog σας... Είμαι απόλυτα σίγουρη για την επιλογή που έκανα! Μου αρέσετε!"

Δεν ξέρω αν θα με πιστέψετε, αλλά πιστεύω πως φέτος ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές από πλευράς γονέων στο σχολείο.  ΄Ενιωθα πως όσοι ήταν φέτος μαζί μας, ήξεραν γιατί με διάλεξαν.  Και όσοι θα είχαν βρεθεί κατά λάθος κοντά μας, γλύτωσαν κι αυτοί... Πήγαν κατευθείαν αλλού και βρήκαν αυτό που πραγματικά τους ταίριαζε.


Τι με φοβίζει στο blogging?
Με φοβίζει αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει αυτά που πρέπει να κρατήσεις για τον εαυτό σου και αυτά που είναι οκ να τα μοιραστείς με τον κόσμο όλο.  Πολλά κείμενά μου δεν ¨ανέβηκαν¨ ποτέ γιατί ένιωσα πως δεν ήταν σωστό να τα μοιραστώ.  Σα να φοβάμαι πως θα δώσω μόνη μου τροφή για κουτσομπολιό... (αυτό έχει μάλλον να κάνει με το άγχος που έχω στη δουλειά μου: να μην μπλέκω τα προσωπικά μου με τα επαγγελματικά μου). Από την άλλη, κάποια κείμενα προσωπικά που ανέβηκαν, δέχτηκαν θερμότατη υποδοχή, σε σημείο που με τρόμαξε...  Κι εγώ ταυτίζομαι όταν διαβάζω κείμενα από άλλες bloggers και νιώθω πως θέλω να τους γράψω μέσα από την καρδιά μου "μπράβο" ή "πόσο λυπάμαι γι' αυτό που σου έτυχε".  Οπότε πιθανώς να είναι απλά δική μου ανασφάλεια, που θα ξεπεράσω με τον καιρό... Να αποφασίσω μέσα μου πού βρίσκεται αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή.

Θα συνιστούσα σε κάποιον να ασχοληθεί με το blogging;
Αναμφισβήτητα!  Το έχω κάνει ήδη και κάποιες φορές πιεστικά, σε φίλες μου που ξέρω πως "το έχουν" να γράφουν όμορφα και με θέματα που ξέρω πως ενδιαφέρουν πολλούς από εμάς.  Πιστεύω πως ο χώρος του Internet είναι ανοιχτός πάντα για νέους bloggers... The sky is the limit....

Κάνεις φίλους μέσω του blogging?
Αν το θες, ναι. Πολλούς! Είναι σα μία γειτονιά, που με το εμφανίζεσαι όλοι βγαίνουν στην πόρτα να σε καλωσορίσουν, να σου πουν ένα καλό λόγο, να σε κεράσουν κάτι. Αν λοιπόν θες να λες την καλημέρα σου με τους νέους γείτονες και την καλή σου την κουβέντα, είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις εύκολα.  Και να έρθεις πολύ κοντά με όσους νέους γείτονες θες, να μπεις στα σπίτια τους, να βγεις μαζί τους και για ένα ποτό και να τα πείτε. Και να μοιραστείτε τον πόνο σας, την αγωνία σας και τη χαρά σας. Πρέπει να θυμάσαι όμως πως οι φιλίες δουλεύουν αμφίδρομα... It takes two to tango... Αν δεν φροντίσεις να συντηρήσεις τις φιλίες σου, θα χαθούν όπως χάνονται και στην καθημερινή ζωή. 

Λεφτά μπορεί να βγάλει κανείς με το blogging?
Φαντάζομαι πως ναι.  Έμμεσα και άμεσα.  Άμεσα, αν ασχολείσαι εντατικά με το blog σου, και ασχοληθείς με adwords, διαφήμιση κ.τ.λ.  Θα σου πω τη δική μου εμπειρία: Προσωπικά δεν άρχισα να γράφω το blog για να βγάλω λεφτά.  Δεν είναι η αποκλειστική μου απασχόληση, οπότε δεν το έψαξα το θέμα των διαφημίσεων.  Μου έφερε όμως το blogging έμμεσα χρήματα, με το να κάνει τον κόσμο να με γνωρίσει και να μου φέρει - ενδεχομένως - νέους πελάτες στη δουλειά μου, ανθρώπους που με γνώρισαν μέσω από την έκθεσή μου αυτή.

Θα συνεχίσω να γράφω στο blog μου;
Φυσικά! Όσο νιώθω πως έχω πράγματα να μοιραστώ σα Μαμά Νηπιαγωγός με άλλες μαμάδες και όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος μου, θα συνεχίζω να γράφω.  Ειλικρινά, δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου όταν διαπιστώνω πως τα γραπτά μου τα διαβάζουν σε όλο τον κόσμο (Κίνα, Ρωσία, Αραβικά Εμιράτα, ΗΠΑ, Ολλανδία και τόσα άλλα μέρη). Πώς μπορείς να σταματήσεις κάτι που σε ανταμοίβει με τέτοιο τρόπο;;;;

Ραντεβού στις Ψηφιακές γειτονιές 2014, λοιπόν! Που φέτος θα πάω γνωρίζοντας πλήρως ΓΙΑΤΙ πάω!  Και θα το απολαύσω, γιατί έχω πολλά να μάθω!!!!

2 σχόλια:

  1. Μου άρεσε πολύ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου πάνω σε αυτό το θέμα!
    Κι εγώ νιώθω ότι το blogging μπορεί πολλά να μου προσφέρει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τώρα είδα πως έχεις ήδη blog και πως είναι τέλειο! άρα τις γνωρίζεις τις χαρές του blogging! χαίρομαι που νιώθουμε τα ίδια λοιπόν! καλή συνέχεια!

      Διαγραφή