Η καλύτερη παρέα στο "κρεβάτι του πόνου" ....

Χθες γύρισα από τη δουλειά σε κακά χάλια. Τρομερά κουρασμένη και με τρομερό πονόλαιμο.   Και με το μαλλί "λάχανο-κομμωτηρίου", μια και είχαμε κανονίσει να φύγουμε για τριήμερο να πάμε σε ένα γάμο στη Λίμνη Ευβοίας. Το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία για να ξεφύγω λίγο και να ξεκουραστώ....

Με την κατάσταση στην οποία ήμουν όμως, ήταν αδύνατο να ξεκινήσω για ταξίδι. Είπα στον καλό μου: "Θα κοιμηθώ λίγο και ξεκινάμε αργότερα. Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα..."

'Οπως προφανώς υποψιάζεστε, μετά τον ύπνο, ήμουν ακόμη χειρότερα.  Με πρησμένους αδένες, τρομερή αδυναμία, πόνο σε όλο μου το σώμα και δέκατα.

Περιττό να πω πως χάσαμε το γάμο....και πως από χθες είμαι στο "κρεβάτι του πόνου", με αντιβίωση, panadol extra κάθε 4ωρο και (φυσικά!) πάντα με το μαλλί λάχανο-κομμωτήριου.

Το σημαντικό όμως της ιστορίας είναι το εξής:

Το τρομερό παιδί μου, όταν είμαι στα καλά μου και έρχομαι κουρασμένη από τη δουλειά, και πέφτω λίγο να ξαπλώσω για να ξεκουραστώ, με ψιλοαγνοεί και προτιμά να πάει να παίξει με την κοπέλα που μας βοηθάει στο σπίτι, μέχρι να σηκωθώ και να ασχοληθώ μαζί της.

Χθες ειδικά, που είπα στην κοπέλα "κράτησέ την μακριά, μήπως είναι κολλητικό και το αρρωστήσω το παιδί", ΛΥΣΣΑΞΕ!  Ήθελε να κάτσει στην αγκαλιά μου στο κρεβάτι και ούρλιαζε, όταν προσπαθούσε να την πάρει.... Αφού κάναμε μία δύο προσπάθειες, πήρα απόφαση, αυτό που ξέρω τόσο καλά, το διατυμπανίζω παντού, αλλά κάποιες φορές τείνω να ξεχνάω:

Το ένστικτο των παιδιών είναι ΠΑΝΤΑ αλάνθαστο... Ό,τι και να τους λες, ό,τι και να τους κάνεις, αυτά ξέρουν ΠΑΝΤΑ την αλήθεια.  Το παιδί μου είχε καταλάβει πως η μαμά είναι άρρωστη... Το παιδί ήξερε πως δεν είμαι απλά κουρασμένη, όπως κάθε μέρα...Και ήθελε να μου κρατήσει παρεούλα... 

Και πραγματικά, είναι η πιο καλή παρέα που είχα ποτέ μου σε αρρώστεια... (πράγμα που δεν το είχα φανταστεί, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα...)

Και χθες και σήμερα, λοιπόν, το Ερικάκι έχει στρατοπεδεύσει στο κρεβάτι μου.  Και είναι απίστευτα φρόνιμο.  Κάθεται ήσυχα, ήσυχα κοντά μου, μου γελάει και βρίσκει χίλιους τρόπους να περνάει καλά, απλά με το να κάθεται κοντά μου.... Προσπαθεί να ανέβει στο κρεβάτι μου σκαρφαλώνοντας (το είχα κάνει ψηλό, την εποχή που πίστευα πως δεν θα κάνω ποτέ παιδιά και πως θα έχω μόνο σκυλιά...), κάθεται για λίγο επάνω μου και αμέσως μετά δίπλα μου.

Η Έρικα σε στάση ανάβασης στο κρεβάτι μου... (με θερμόμετρο σε απόσταση αναπνοής, πάντα)

Έχει βάλει το θερμόμετρο στη μασχάλη της τουλάχιστον 100 φορές.  Σηκώνει το χεράκι της,  κατεβάζει το λαιμό από την μπλούζα της και προσπαθεί να βάλει το θερμόμετρο στη μασχάλη (για ένα μωρό 20 μηνών δεν είναι και τόσο αυτονόητη αυτή η κίνηση, ξέρετε...)

Επιχείρηση θερμόμετρο 1

Επιχείρηση θερμόμετρο 2

Το κοιτάει με προσοχή, περιμένει να κάνει μπιπ-μπιπ και άντε πάλι από την αρχή...  Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως ένα θερμόμετρο θα μπορούσε να κρατήσει ένα μωρό απασχολημένο για τόσες ώρες... (τύφλα να έχει η δημιουργική απασχόληση...)

Στο τέλος αρχίζει να δοκιμάζει και άλλα σημεία του σώματός της, όπως στα δαχτυλάκια του ποδιού της... 

                    

Το είχατε σκεφτεί ποτέ να βάλετε το θερμόμετρο στα δάχτυλα του ποδιού σας;;;

Μου φέρνει και δύο από τα αγαπημένα της βιβλία, τα βάζει επάνω στο κρεβάτι και με κοιτάζει με νόημα... Άρρωστη, ξε-άρρωστη, όταν σε κοιτάει το παιδί σου με τέτοιο τρόπο, τα διαβάζεις τα βιβλία (τουλάχιστον 10 φορές, γιατί μετά σταμάτησα το μέτρημα ).  Και το εντυπωσιακό είναι πως δεν με κουράζει η όλη διαδικασία - αντίθετα με ξεκουράζει ....

Επίσης, με ακολουθεί στις μικρές "γουρουνιές" που κάνω στο κρεβάτι του πόνου... 

Τρώω σούπα, απαιτεί να φάει κι αυτή. 

Τρώω κρεμούλα (ξέρετε, αυτή του Βάρσου, που είναι σα σπιτική και που τρώω πάντα όταν είμαι άρρωστη, γιατί μου θυμίζει τη γιαγιά μου και τη μαμά μου, που πάντα μου έδιναν "μία κρεμούλα" όταν ήμουν άρρωστη), μου αρπάζει το κουτάλι από το χέρι και το βάζει χωρίς  καμμία απολύτως ενοχή μέσα στην κρέμα μου... 

Τρώω λίγο ψωμί με βούτυρο, χώνει το δαχτυλάκι της μέσα στο βούτυρο και με κοιτάει και πάλι με νόημα: "Βάλε λίγο βούτυρο στο ψωμάκι καλέ μαμά!!! Πώς θα σου κάνω παρέα ΚΑΙ στο φαγητό;)

Ξέρω πως έχω ρισκάρει να κάνω το παιδί μου να αρρωστήσει.

Ξέρω πως πολλοί θα πουν "τι κακούργα μάνα είναι αυτή".

Ξέρω όμως επίσης, πως ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ να κρατήσω το παιδί μου μακριά μου αυτές τις δύο μέρες.  Και ξέρω επίσης πως δύο από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου, όπου πέρασα "ποιοτικό χρόνο" με το παιδί μου, ίσως με πιο ωραίο, ζεστό και τρυφερό τρόπο,  απ΄ό,τι τις ημέρες που είμαι καλά..

Σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ Ερικάκι μου... Έκανες στη μαμά το καλύτερο δώρο... Και, ΑΝ σε κόλλησα (που πραγματικά απεύχομαι) θα είμαι, όπως πάντα, κι εγώ δίπλα σου... Να παίζω με το θερμόμετρο ....