Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Γειώθηκα

Λίγο πριν τις διακοπές του Πάσχα, είχα γράψει στο Facebook "Πότε θα τελειώσει το σχολείο; Θέλω να πάω στο χωριό για να γειωθώ".

Ήταν μια κραυγή αγωνίας να ξαναβρώ τον εαυτό μου.    Αυτή η τρελή καθημερινότητα με τη δουλειά, το τρέξιμο, τα προβλήματα,  το χρόνο που ποτέ δεν είναι αρκετός, τις υποχρεώσεις που δεν έχουν τελειωμό και τις "μικρές χαρές" που δεν έχω το χρόνο ή το κουράγιο να τις χαρώ, με κάνουν να νιώθω πως χάνω τον εαυτό μου, πως περνάει η ζωή μέσα από τα χέρια μου και δεν προλαβαίνω να τη χαρώ.

Στο χωριό πάλι, τα πράγματα γίνονται απλά. Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Ξαφνικά το βιολογικό μου ρολόι συντονίζεται με αυτό της φύσης και όχι με αυτό που μου επιβάλουν οι ρυθμοί και οι υποχρεώσεις της καθημερινής ζωής στην Αθήνα.  

Το πρωί ξυπνάω (πολλές φορές νωρίτερα κι από την ώρα που ξυπνάω για να πάω στη δουλειά) και η χαρά μου είναι να κάτσω στο μπαλκόνι, να βλέπω από μακριά τη θάλασσα και να πίνω τον καφέ μου.  Να απολαμβάνω το πρωινό.  Να βλέπω τα πουλιά που κουβαλάνε ξυλαράκια για να φτιάξουνε φωλιές.  Να μην κάνω απολύτως τίποτα (εντάξει, για όση ώρα σε αφήνει ένα παιδί 18 μηνών να μην κάνεις τίποτα...) Να μυρίζω το χώμα.  Να αφήνω το μάτι μου να ταξιδεύει και το μυαλό μου να ξεχνάει.... Να παρατηρώ τα δέντρα που έχει μέσα το περιβόλι μας.  Λεμονιές, πορτοκαλιές, ελιές, αχλαδιές...

Όταν τελειώσει ο καφές, βάζω την Έρικα στο καρότσι και πάμε βόλτα στη θάλασσα.

Δεν τρέχω στη δουλειά, δεν την βάζω στο σχολικό (για να περάσει 4 ώρες με τις εξαιρετικές ομολογώ νηπιαγωγούς του σχολείου μου, αλλά όχι με μένα...), δεν σκέφτομαι αλαφιασμένη πόσες υποχρεώσεις έχω σήμερα και πόσα ραντεβού και "to do" έχω γράψει στο κινητό μου, δεν σκέφτομαι τι σημειώματα έχω να γράψω για τους γονείς του σχολείου και πόσα προβλήματα έχω να λύσω.  Το μόνο που κάνω είναι να βεβαιωθώ πως το κουβαδάκι και τα φτιαράκια της είναι στο καλάθι του καροτσιού της, πως της έβαλα καπέλο και αντηλιακή και πήραμε μαζί μας νεράκι. Αυτά μόνο.  Τίποτα άλλο.  

Στη διαδρομή για τη θάλασσα περνάμε από σπίτια που έχουν κότες, χήνες, γαλοπούλες, γαϊδουράκια, κατσικάκια.  Το κάθε περιβόλι έχει άλλα λουλούδια και άλλα δέντρα.  Η κάθε διαδρομή μας είναι ένα μάθημα φυσικής ιστορίας από μόνο του.  Η 'Ερικα ενθουσιάζεται.  Μου δείχνει τα λουλούδια, τη μία τα κόκκινα, την άλλη τα κίτρινα. Μου γελάει και βγάζει κραυγές.  Σταματάμε και βλέπει και ακούει τις κότες, τις κατσίκες, τις χήνες και μαθαίνουμε πώς κάνει το κάθε ζώο ακούγοντάς το ζωντανά και όχι μέσα από ένα παιχνίδι ή μία (εξαιρετική, ομολογουμένως) εφαρμογή του i-phone με ήχους ζώων.  Ξαφνικά κάθεται στο καρότσι της επάνω μία πεταλούδα. Μου τη δείχνει με το δαχτυλάκι της.   Της τραγουδάω το "μια ωραία πεταλούδα" - υπάρχει καλύτερος τρόπος να το συνδέσει το μυαλό της;

Και μετά, φτάνουμε στη θάλασσα.  Η παραλία του χωριού μας είναι μεγάλη, με ελάχιστο κόσμο.  Για κάποιο λόγο οι κάτοικοι (τους ευγνωμονώ γι΄αυτό...)  δεν θέλαν να υπάρχει στο χωριό ούτε περίπτερο, ούτε καφετέρια, ούτε τίποτα. Υπάρχει μόνο ένα ταβερνάκι που ανοίγει μόνο το καλοκαίρι. Οπότε, η παραλία μας δεν έχει ξαπλώστρες, δεν έχει beach bar, δεν έχει τίποτα.  Έχει μόνο καμμιά δεκαριά ομπρέλες  σε όλο το μήκος της (οι οποίες πρέπει να απέχουν 100 μέτρα η μία από την άλλη).  Αν είμαστε 30 άτομα μαζεμένα το καλοκαίρι σε όλη την παραλία λέμε πως "έχει πολυκοσμία" και δυσφορούμε...

Όταν λοιπόν φτάνουμε στη θάλασσα είμαστε μόνο εμείς ... και η θάλασσα. Κάθομαι στην άμμο,  βάζω και την Έρικα και κάθεται ανάμεσα στα πόδια μου, της βγάζω τα παπούτσια για να έχουν τα ποδαράκια της επαφή με τη γη και και την αφήνω να παίζει με τα κουβαδάκια της. Και νιώθω πως ηρεμεί. ΄Οπως ηρεμώ κι εγώ.  Σα να συντονιζόμαστε με τον ήρεμο παφλασμό της θάλασσας και να μην μας αφορά τίποτε άλλο.  Γυρνάει και μου γελάει.  Ξέρω πως είναι πολύ πιο χαρούμενη από να της είχα δώσει ένα πανάκριβο παιχνίδι να παίξει.  Ξέρω πως αυτή η επαφή με τη φύση δεν συγκρίνεται με τίποτα.



Θεωρώ πως τα μαθήματα που παίρνει ένα παιδί από τη φύση είναι ανεκτίμητα... Χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι... όλες οι αισθήσεις δέχονται ερεθίσματα, ταυτόχρονα, που μπορούν να διδάξουν τόσα πολλά στα παιδιά...  Μιλάς για τα χρώματα και τα βλέπεις ζωντανά στα λουλούδια μπροστά σου, μιλάς για τα ζώα και τα ακούς και τα βλέπεις στο διπλανό κτήμα, μιλάς για γεύσεις και μυρωδιές και κόβεις το πορτοκάλι και το λεμόνι κατευθείαν από το δέντρο, τα μυρίζεις και κάνεις διάκριση στο γλυκό και το ξυνό...

Το ξέρω πλέον καλά πως αυτή η επαφή με τη φύση και με τους ρυθμούς της "με φέρνει στα ίσια μου".   Με γειώνει.  Με φέρνει σε επαφή με τη "μάνα γη".  Κάτι που το χάνω όταν είμαι στην Αθήνα. Κάτι που το έχω τόσο πολύ ανάγκη και πιστεύω πως το έχει και το παιδί μου.  Το χαμόγελό της και η ηρεμία της μου το επιβεβαιώνουν.

Αυτός είναι κι ένας λόγος που δεν έγραψα τίποτα τόσες μέρες.  Για μένα ο υπολογιστής είναι συνδεδεμένος με τη δουλειά.  Αν έγραφα κάτι, θα ήταν σα να είχα γυρίσει στη δουλειά και στην Αθήνα.  Ενώ ήμουν στο χωριό.  Και στο χωριό η ζωή κυλά με άλλους ρυθμούς.  Και δεν θέλω να τους αλλάξω.

3 σχόλια:

  1. Σε καταλαβαίνω! Τέλειο πράγμα το "γείωμα". Τι ωραία να έχεις ένα παραθαλάσσιο χωριό...τι ωραία εικόνα εσύ με το μικρό με τα γυμνά ποδαράκια στην άμμο!...Αυτή η επαφή είναι μοναδική!Χρόνια Πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όντως, το παραθαλάσσιο χωριό είναι μεγάλη τύχη..

    Χρόνια πολλά και σε σένα - απ´ ό,τι διάβασα κι εσείς έτσι γειωμένα περάσατε τις διακοπές σας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σ'ευχαριστώ που έβαλες μια τόσο ωραία εικόνα σε αυτά που λέμε τόσα χρόνια.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή