Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Περάσαμε τις εξετάσεις;

Είμαι πολύυυυυ χαρούμενη....

Από τη στιγμή που πάτησα χθες το κουμπί "Δημοσίευση" στην πρώτη μου ανάρτηση, άρχισε να με πνίγει η αγωνία: Έκανα καλά; Μήπως έκανα βλακεία που άρχισα να γράφω; Μήπως είχα δίκιο που είχα διστάσει στο παρελθόν; 

Πρώτα έστειλα το link με mail στη φίλη μου τη Στέλλα Κάσδαγλη, γνωστή από το πολύ αγαπημένο μου blog http://koilitsa.com/.  Περίμενα με αγωνία την απάντησή της. Ήρθε σχεδόν αμέσως, παρότι ήταν αργά το βράδυ! (ευχαριστώ Στελλίτσα μου!!! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που είσαι νυχτοπούλι).  Μου είπε "προχώρα",  αφού μου έκανε μερικές εύστοχες παρατηρήσεις.

Ήθελα και δεύτερη επιβεβαίωση (η υψηλή αυτοεκτίμηση δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο...) Το έστειλα σε άλλη μία αγαπημένη μου φίλη, Θεσσαλονικιά (ξέρει αυτή ποια είναι...). Μου έδωσε και αυτή το πράσινο φως!  Προχώρα! Οκ, πήρα το μήνυμα ... προχωράω!

Από τον καλό μου δεν τόλμησα να ζητήσω επιβεβαίωση. Άφησα να το δει μόνος του την επόμενη μέρα ... Μην με ρωτήσετε γιατί, δεν ξέρω...

Πέρασα όλη τη σημερινή μέρα σκεπτόμενη αν θα έπρεπε να κοινοποίησω στους υπόλοιπους φίλους μου στο facebook την ύπαρξη αυτής της ανάρτησης ή θα έπρεπε να την αφήσω στην τύχη της ... κι όποιος την δει, την είδε.  Τελικά έκανα ΚΑΙ αυτή την υπέρβαση. Το κοινοποίησα στο facebook και στο twitter. Και περίμενα.  Σα να είχα δώσει εξετάσεις και να περίμενα τους εξεταστές να βγουν από την αίθουσα, να με κοιτάξουν με νόημα στα μάτια και να μου πουν "Συγχαρητήρια παιδί μου Χρηστάκη, καλά τα πήγες" ή "Λυπάμαι καλή μου, θα σε δούμε ξανά το Σεπτέμβρη". Πέρασα μεγάλο μέρος της ημέρας τσεκάροντας το facebook για σχόλια και το blog για να δω πόσοι το διάβασαν...

Ευτυχώς έχω καλούς φίλους  (και τους ευχαριστώ θερμά κι αυτούς) και μου έδωσαν πολύ γρήγορα κι αυτοί θετικό feedback. Ουφ! Δεν ξέρετε τι βάρος έφυγε από τους ώμους μου!  

Το μυαλό μου άρχισε να κατακλύζεται από θέματα που θα μπορούσα να συζητήσω σε επόμενες αναρτήσεις. Εκεί που φοβόμουν πως δεν θα ξέρω τι να γράψω, τώρα ξαφνικά δεν ξέρω τι να πρωτο-γράψω. Χιλιάδες θέματα που αφορούν τα παιδιά, την αγάπη για την κόρη μου, τα όρια, τον βραδυνό ύπνο, την φάση των "terrible twos", τη δημιουργική απασχόληση, διάφορα ψυχολογικά θέματα, τη σχέση μαμάς-κόρης, χορεύουν μέσα στο μυαλό μου, σπρώχνονται να πάρουν σειρά ποιο θα πρωτοβγεί στη σκηνή του blog...

Ώσπου σήμερα το βράδυ ήρθε το πρώτο σχόλιο από κάποια μαμά που δεν ήταν φίλη μου ούτε στο facebook ούτε στη ζωή. Την Αθηνά.   

Αθηνά, αν ήξερες πόση χαρά μου έδωσε το μήνυμά σου! Διάβασε την ανάρτησή μου μια "άγνωστη" και μου είπε "Προχώρα, θα σε διαβάζω κι εγώ! " Ήταν σα να μου έδωσες ένα ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΟ δώρο που δεν το περίμενα.  Και, όπως απάντησα στην Αθηνά προσωπικά, το δικό της μήνυμα είχε μια ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα, λόγω του επαγγέλματός της, που είναι Παιδίατρος. Όπως ήταν η δική μου μαμά, που την έχασα πρόσφατα.  Που ήταν μια "αυστηρή μαμά".  Μια μαμά με "άκαμπτα όρια".  (Μια μαμά που ανακάλυψα πολύ αργά πόσο την αγαπούσα και πόσο με αγαπούσε και αυτή με τον τρόπο της, αλλά αυτό το θέμα θα το πιάσω σε μελλοντική ανάρτηση.... Είναι μεγάλο...)

Θέλω λοιπόν να διευκρινίσω κι εγώ, όπως μου επεσήμανε και η Αθηνά, πως το "μαμά με όρια", δεν σημαίνει "αυστηρή μαμά" ή μαμά που δεν αγκαλιάζει, δεν ζουζουνίζει, δεν χαϊδολάει το μωρό της... Είμαι μια χαζομαμά, που ζουζουνίζω, αγκαλιάζω σφιχτά και με μανία, φιλάω μέχρι τελικής πτώσης, γαργαλάω, διαβάζω παραμύθια και τραγουδάω τραγούδια στην κόρη μου. Τα κάνω όλα αυτά. Και της ψιθυρίζω γλυκόλογα στο αυτί ... και πολλά πολλά άλλα, που κάνουν όλες οι μαμάδες.

Είμαι απλά, μια μαμά (νηπιαγωγός) με όρια και σας ευχαριστώ που μου δώσατε την επιβεβαίωση που χρειαζόμουν και θα με συνοδεύσετε στο ταξίδι μου...

Μεγάλη αγκαλιά σε όλους...

10 σχόλια:

  1. Να,μαι κι εγώ για να σου ευχηθώ καλό ξεκίνημα.Γράφεις ωραία.Εχεις αναζητήσεις.Εχεις όιρεξη...γιατί να μην δοκιμάσεις κάτι καινούριο; Χαίρομαι που τόλμησες να πατήσεις δημοσίευση κι εδώ που λέμε...σιγά το πράγμα, εδώ τόλμησες κι έγινες μαμά...και νηπιαγωγός και με όρια! Τέλεια λοιπόν το΄χεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ πολύ KaPa! Έχεις απόλυτο δίκιο... αφού τόλμησα και έγινα μάνα, τίποτα δεν πρέπει να με τρομάζει πλέον!

      Διαγραφή
  2. Κι εγώ λέω "προχώρα"! Καλώς βρεθήκαμε λέμε σ'αυτή τη γειτονιά!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή αρχή και καλύτερη συνέχεια από μια μαμά (φιλόλογο) που πιστεύει κι αυτή στα όρια και ότι τα παιδιά αισθάνονται πιο ασφαλή κι ευτυχισμένα μέσα σε αυτά! Καλή επιτυχία και σ᾽ αυτό το ξεκίνημά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χριστίνα Παντούση28 Απριλίου 2013 στις 1:56 π.μ.

    Καλή αρχή Νατάσα κι από μένα, μία μαμά που πιστεύει επίσης στην αναγκαιότητα των ορίων αλλά δεν είναι σίγουρη ότι καταφέρνει να τα κρατάει πάντα σταθερά... (μάλλον όχι και πολύ πρωτότυπο αυτό). Γράφεις στ' αλήθεια καλά, φαίνεται ότι έχεις να δώσεις πράγματα και έχω την αίσθηση ότι σύντομα θα περιλαμβάνεσαι στις πολύ δημοφιλείς μπλογκομαμάδες! Και ναι, πέρασες τις εξετάσεις, γι' αυτό ακριβώς θέλουμε να σε ξαναδούμε (όχι φυσικά τον Σεπτέμβριο). Και εξασφάλισες ήδη μία τουλάχιστον αναγνώστρια από την αλλοδαπή. Καλή αρχή λοιπόν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χριστίνα Παντούση28 Απριλίου 2013 στις 2:07 π.μ.

    Α, το ξέχασα, οι Όρνιθες κτλ. είμαι εγώ. Έγραψα το σχόλιο και κατά λάθος το δημοσίευσα με το όνομα του μπλογκ που δημιούργησα πριν από πολύ καιρό, στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου και το οποίο είναι ουσιαστικά ανενεργό. Για να μην απορείς δηλαδή, τι μπορεί να σου είχε γράψει κάποιος που μάλιστα αυτοαποκαλείται κότα (χαχα!) και κατόπιν μετάνιωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Χριστίνα!
      Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια! Μου δίνεις "φτερά", ειλικρινά... Πολύ χαίρομαι που πέρασα τις εξετάσεις, για κάποιους από τους "εξεταστές" μου, τουλάχιστον και θέλετε να με ξαναδείτε....

      Σου εύχομαι να περάσεις μια όμορφη Κυριακή, σε όποιο μέρος του πλανήτη κι αν βρίσκεσαι...

      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή