Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Να μου την προσέχετε, σε παρακαλώ...

Τη μητέρα μου την έχασα τον Οκτώβριο του 2012... Ξαφνικά.  Ενώ υπέφερε από μακροχρόνια αρρώστια, τελικά έπεσε μία μέρα στον κήπο του σπιτιού της και μετά από 10 μέρες στο νοσοκομείο, στην εντατική, αποφάσισε να ξεκουραστεί.

Εδώ και τόσους μήνες δεν την έχω δει ποτέ στον ύπνο μου... Ενώ ακούω τόσες ιστορίες για όσους μας επισκέπτονται ενώ έχουν φύγει, εγώ δεν την έχω δει ποτέ....

Μια φίλη μου, μου είχε πει εκείνες τις δύσκολες μέρες που η μαμά μου ήταν στην εντατική: "Μην την κρατάς άλλο εδώ.  Ελευθέρωσέ την. Έχει ανάγκη να φύγει και να ξεκουραστεί.  Όσο της λες πως την έχεις ανάγκη, δεν την αφήνεις να φύγει. Να ξέρεις όμως, πως θα είναι πάντα δίπλα σου όταν την έχεις ανάγκη. Δεν ξέρω πώς το κάνουν, αλλά όταν τις χρειαζόμαστε,  βρίσκουν τρόπο και μας φροντίζουν".

Όντως, την ελευθέρωσα. Και όντως, έφυγε...

Δεν ήρθε όμως ποτέ στον ύπνο μου. Ούτε έκανε με άλλο τρόπο την παρουσία της αισθητή...

Χθες είχα μια πολύ άσχημη μέρα... Πήγαν όλα στραβά στη δουλειά.  Και ήμουν πάρα πολύ χάλια. Όταν βράδυ βρέθηκα με κάποιες φίλες μου, μεταξύ τους κι αυτή που μου είχε πει το περίφημο "ελευθέρωσέ την", ήρθε πάλι η συζήτηση σ΄αυτό το θέμα.  Και πώς όσοι μας αγαπούν βρίσκουν τρόπο να κάνουν την παρουσία τους αισθητή, όταν τους χρειαζόμαστε.  Εγώ είπα πάλι το παράπονό μου "Η δικιά μου μαμά γιατί δεν έρχεται ποτέ; Γιατί δεν μου δίνει ένα σημάδι;"  Πήρα πάλι την ίδια απάντηση:  "Μην ανησυχείς.  Όταν την χρειαστείς θα είναι εκεί"...

Σήμερα το πρωί μπήκα στο σχολείο φουρτουνιασμένη και εξαντλημένη από τη χθεσινή μέρα (και νύχτα...) Ο πρώτος άνθρωπος που βρήκα, μια νηπιαγωγός μου. "Αχ κυρία Νατάσσα, δεν ξέρετε τι έπαθα! ΄Ολο το βράδυ έβλεπα τη μητέρα σας στον ύπνο μου..."

Δεν μπόρεσα να τη ρωτήσω τίποτα παραπάνω - βάλαμε κι οι δύο τα κλάμματα και πήγαμε η καθεμία στη δουλειά της ...

Πέρασα όλη την ημέρα πολύ δύσκολα. Το μεσημέρι φεύγοντας, προσπαθώντας να είμαι πιο ψύχραιμη, τη ρώτησα: "Πες μου βρε Βάσω μου, τι όνειρο είδες με τη μαμά μου; Τι σου είπε;"

"Αχ, ήταν πάρα πολύ καλά. Όμορφη και περιποιημένη, όπως όταν ερχόταν στο σχολείο.  Μου έδειχνε το ιατρείο της και μου έλεγε: εδώ εξετάζω τα παιδάκια. Και στο τέλος μου είπε: Τη βλέπεις τη Νατάσσα μου; Είναι έγκυος, το ξέρεις; Θα γεννήσει σε δύο μήνες" (είχα μείνει όντως έγκυος ένα μήνα μετά το θάνατό της και, αν όλα είχαν πάει καλά, σε 2 μήνες θα γεννούσα ....!!!)   "Βάσω μου, να μου την προσέχετε, σε παρακαλώ...."


11 σχόλια:

  1. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν όταν μεταδίδουμε όλα αυτά που μας έμαθαν στα δικά μας παιδιά, τις ιστορίες που μας είπαν, την αγάπη που μας έδωσαν, τις συμβουλές που μας είπαν με ανησυχία και λαχτάρα. Ο Θεός να τη συγχωρέσει και να περάσεις ένα όμορφο Πάσχα με την οικογένεια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με συγκινησες πρωί πρωι...Τελικα οι ανθρωποι που χάνουμε ίσως δεν φεύγουν ποτέ! Καλό Πάσχα σε σένα και την οικογένεια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προφανώς δεν φεύγουν Ελπίδα.... Το διαπιστώνω σιγά σιγά και η ίδια
      Καλημέρα και Καλό Πάσχα και σε σένα!

      Διαγραφή
  3. Σε μια συζήτηση που είχαμε κάποτε, κάποιος φίλος μου είπε πως λίγο καιρό μετά την ξαφνική απώλεια του κολλητού του, συνομιλώντας με έναν παππούλη εκείνος του είπε: Παιδί μου, πότε κάποιος πεθαίνει;
    Κι ο φίλος μου απάντησε ότι δεν ξέρει τι να απαντήσει... Τότε ο παππούλης συνέχισε: Μόνο αν τον βγάλεις από την καρδιά σου, μόνο αν πάψεις να τον αγαπάς.... Αυτός είναι ο θάνατος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ.... Αυτό λέω κι εγώ στα παιδιά στο σχολείο, όσες φορές έχουμε αντιμετωπίσει απώλεια αγαπημένων προσώπων....


    Ευχαριστώ Βασίλη και Βενετία....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Xαίρομαι πολύ που σε βρίσκω.. έχω παρόμοια εμπειρία :)
    Kαλή Ανάσταση σου εύχομαι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μυστήρια αλλά πόσο ζωογόνα αυτά που μας συμβαίνουν.
    Να είσαι γερή, να σε προσέχουμε κι εμείς με τη σειρά μας, να σου ζήσει το αγγελούδι σου. Και συνέχισε να μας γράφεις... Καλωσόρισες στην παρέα μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σ' ευχαριστώ πολύ και για τα καλά σου λόγια και που θα με προσέχετε! (όλοι την θέλουμε την προσοχή μας...!)

    Καλώς σας βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή