Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Προσδεθείτε ... απογειωνόμαστε!

Ομολογώ πως προβληματίστηκα σοβαρά ... Για πρώτη φορά τόσο σοβαρά.... ´Οντως για πρώτη φορά..

Είχα σκεφτεί και παλιά να φτιάξω ένα blog.  Και δεν το αποφάσισα ποτέ.
Ακόμη και όταν μου πρότειναν να κάνω ένα blog για τη δουλειά μου, πάλι δεν το έκανα.
Η σκέψη πάντα η ίδια: τι ενδιαφέρει τον κόσμο τι κάνω και τι σκέφτομαι εγώ;
Ποια είμαι εγώ;  Τι τους ενδιαφέρω εγώ;  Γιατί να πω σε αγνώστους, σε εντελώς αγνώστους τι σκέφτομαι, πώς νιώθω, τι με πειράζει, τι μου αρέσει, τι όνειρα έχω και τι δυσκολίες;  Τι κάνει και δεν κάνει το παιδί μου; Γιατί να διαβάσουν τα δικά μου γραπτά;

Στο Πανεπιστήμιο έμαθα πως για να γράψεις κάτι πρέπει να μπορείς να το τεκμηριώσεις, να κάνεις αναφορά πού το διάβασες, σε ποιο άρθρο επιστημονικό, σε ποιο βιβλίο...  Πώς να γράψω εγώ κάτι έτσι .... στα "ξεκούδουνα";;; Χωρίς αναφορά σε έρευνες; Χωρίς άλλα στοιχεία;

Ώσπου έμεινα έγκυος.  Τότε άρχισα να  παρακολουθώ ένα blog.  Και ήταν σα να πέρναγα την εγκυμοσύνη με μια φίλη που μου έδινε συμβουλές ή με προετοίμαζε για το τι με περίμενε... "Στην αυχενική διαφάνεια γίνεται αυτό.. ", "Την 23 εβδομάδα να περιμένεις αυτό..."  Συνειδητοποίησα πως αυτά που διάβαζα δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο... Δεν ήταν επιστημονικά τεκμηριωμένα, δεν ήταν η γνώμη της ειδικού... Ήταν μια κοπέλα που είχε περάσει τα ίδια που πέρναγα εγώ πριν από εμένα. Και μου τα περιέγραφε. Και δεν έτρεχε και τίποτα. Αν ήθελα την πίστευα, αν ήθελα την αγνοούσα... Αλλά γενικά την πίστευα ... και τη διάβαζα. Είχα ανάγκη την πληροφορία που μου έδινε, που ήταν πρωτόγνωρη για μένα.

Αφού πέρασαν οι εννέα μήνες και  γέννησα το μωρό μου, τα πράγματα άλλαξαν. Μπήκα σε ένα χωράφι που το ήξερα... Στο ΠΩΣ μεγαλώνει το παιδί. Οκ, αυτό το είχα! Αυτό σπούδασα!  Νηπιαγωγός. Παιδοψυχολόγος. Με μεταπτυχιακό. Πάνω σε αυτό δούλευα τόσα χρόνια.  Δεν είχα ανάγκη να διαβάζω τι έγραφε η άλλη μαμά...

Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα να τη διαβάζω.
Τότε πλέον έβαζε στο blog της ιστορίες από άλλες μαμάδες. Άρχισε να ανταλλάσει γνώμες, απόψεις, θεωρίες για τον τομέα που τον θεωρούσα "δικό" μου.  Τον τομέα που έχω σπουδάσει.... Πώς μεγαλώνει ¨σωστά¨ ένα παιδί. Πώς το μαθαίνεις να πέφτει στο κρεβάτι στην ώρα του. Πώς να μην έρχεται στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Πώς να τρώει ό,τι πρέπει, όταν πρέπει και όπως πρέπει. Και ένα σωρό άλλα....

Κι εκεί άρχισα να τα χάνω... Έχοντας δουλέψει γύρω στα 20 χρόνια με παιδιά, έχοντας δει στην πράξη τα οφέλη μιας εκπαίδευσης με όρια, έχοντας δεχτεί άπειρα συγχαρητήρια από σχολεία που παρέλαβαν τους μαθητές μου, έχοντας δεχτεί άπειρα ευχαριστώ από γονείς που ακολούθησαν τις συμβουλές μου και έβαλαν όρια στο παιδί τους, που φοβόντουσαν να τους πουν ¨όχι" σε ο,τιδήποτε τους ζήταγε, βρέθηκα αντιμέτωπη με μία τεράστια παρέα μαμάδων που διαφωνούσε κάθετα με τα όρια.  Διάβαζα ιστορίες που με τρόμαζαν.  Για παιδιά που ταλαιπωρούνται τα ίδια και τυρρανούν τους γονείς τους γιατί δεν τους βάζει κανείς όρια.

Πολλές φορές σκέφτηκα: "Αν τολμήσω να απαντήσω κι εγώ στο συγκεκριμένο post, και πω πως εγώ το δικό μου μωρό το πήγα στο δικό του δωμάτιο με το που έγινε 40 ημερών, πως κάθε βράδυ είναι στις 8 στο κρεβάτι της και είναι ήρεμη και ευτυχισμένη μέχρι τις 8 το άλλο πρωί, θα πέσουν να με φάνε... . Αν πω πως επειδή έχω τη μέση μου δεν κατάφερα ποτέ να την κρατήσω επάνω μου  με τα sling όλη την ημέρα, θα με βγάλουν άχρηστη. Αν, αν, αν ....."

Οπότε δε μίλαγα ποτέ.  Διάβαζα και δε μίλαγα.  Και συνεχίζω να μεγαλώνω τη 18 μηνών κόρη μου με όρια.  ΄Οπως έχω μάθει εγώ.  Που μπορεί τελικά να μην είναι σωστό ... Γιατί αν έμαθα κάτι στην  Ψυχολογία που σπούδασα είναι πως "δεν υπάρχει σωστό και λάθος" - είναι το ποια θεωρία ταιριάζει καλύτερα στον καθένα.... Ό.τι σου ταιριάζει, αυτό ακολουθείς. Τέλος.  Σ΄αυτές τις μαμάδες ταιριάζει το ένα μοντέλο ανατροφής του παιδιού τους, σε μένα ταιριάζει το άλλο. It's ok.

Δηλώνω λοιπόν ευθαρσώς πως είμαι μία μαμά με όρια.  Μία μαμά, νηπιαγωγός που της ταιριάζει η θεωρία πως το παιδί είναι ευτυχισμένο όταν ξέρει πού αρχίζει και πού τελειώνει η ελευθερία του.

Σήμερα λοιπόν παρακολούθησα (ολίγον από σπόντα, ομολογώ, μια και ήμουν απλά μια από τους υποστηρικτές της διοργάνωσης) το συνέδριο "Ψηφιακές γειτονιές", το οποίο απευθυνόταν σε γονείς bloggers (που ΔΕΝ ήμουν, ακόμη, τουλάχιστον).

Εκεί λοιπόν άκουσα από καταξιωμένους στο χώρο τους bloggers εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από το blogging και πώς τελικά, αν γράφεις αυτά που πραγματικά νιώθεις, βρίσκεις και άλλους που νιώθουν το ίδιο....

Και το αποφάσισα!  Ξεκίνησα! Πετάω σήμερα τη σαϊτα μου με τις σκέψεις μου στον απέραντο χώρο του internet... Και ψάχνω κι άλλες μαμάδες σαν και μένα. Μαμάδες που αγαπούν τα όρια.  Μπορεί και να τις βρω. Μπορεί και όχι. Δεν το ξέρω! Ξεκινάω και όπου με  βγάλει.....

Προσδεθείτε! Απογειωνόμαστε! Σας εύχομαι να έχετε μία άνετη πτήση μαζί μου! Μπορείτε να μπείτε και να βγείτε όποτε θέλετε από την πτήση μας.
Σ΄αυτό δεν βάζω όριο....

8 σχόλια:

  1. Καλές πτήσεις χωρίς όρια!
    Κι εγώ είμαι επαγγελματίας (παιδίατρος) και μανούλα δύο υπέροχων κοριτσιών (2 και 3μιση χρονών). Με τα κορίτσια είμαστε αυτοκολλητάκια (πως λέμε attachment parenting)- όσο επιτρέπει η χαοτική δουλειά μου. Δεν είμαι αυστηρή μαμά αλλά πιστεύω στα όρια και στους κανόνες στο αγαπησιάρικο σπιτικό μας!
    Αυτό που εντοπίζω κι εγώ σε blog και fora, είναι μια σύγχυση στο attachment parenting (AP) και στο permissive parenting. Σποραδικά προσπαθώ να εξηγήσω τη διαφορά, κι έχω δεκτεί φιλικά πυρά για τη χρήση όρων όπως όρια και κανόνες. Ειλικρινά, πιστεύω θα έπρεπε να σχολιάζεις κι εσύ (θα σε υποστηρίξω!), κυρίως γιατί πιστεύω στη συζήτηση. Δεν έχει νόημα να σε διαβάζουν 100 ομοιδεάτες σου, άλλα να εκθέσεις 1000 ανθρώπους που διαφωνούν σε ένα νέο τρόπο σκέψης, και ίσως να πείσεις 10 από αυτούς.
    Θα σε παρακολουθώ με ενδιαφέρον.
    Αθηνά
    PS είναι δύσκολη η υποβολή σχολίων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το σχόλιό σου! ΄Ηταν το πρώτο σχόλιο που έλαβα από κάποια που δεν με γνωρίζει προσωπικά και πολύ συγκινήθηκα.... Ειδικά με άγγιξε το επάγγελμά σου.... Η μητέρα μου, που την έχασα πολύ πρόσφατα ήταν παιδίατρος, και μου άγγιξες ευαίσθητες χορδές... Μου έδωσες και ιδέα για επόμενη ανάρτηση, επίσης...

      Σε ευχαριστώ για τις εύστοχες παρατηρήσεις σου .... θα προσπαθήσω όντως να δω αν υπάρχει τρόπος να πείσω έστω κάποιες μαμάδες για το πόσο πιο ήρεμα είναι τα παιδιά όταν μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με πολλή αγάπη, αγκαλιές, χάδια, παιχνίδια αλλά και σαφή όρια .... Το διαπιστώνω καθημερινά τόσο στο σχολείο μου όσο και με την κόρη μου και ελπίζω να τα καταφέρω...

      Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη στήριξή σου. Είμαι σίγουρη πως λόγω επαγγέλματος βλέπουν κι εσε΄να πολλά τα μάτια σου... Μου το λέει και η δική μου παιδίατρος όποτε βλέπει την μικρή μου...

      ΄Οσον αφορά τα σχόλια πρέπει κάτι να ρυθμίσω, αλλά δεν μπορώ ακόμη να το βρω.... Είμαι νέα στο blogging και το "ψάχνω" ακόμα... Σου υπόσχομαι να το διορθώσω το συντομότερο δυνατόν - θέλω πολύ να έχω feedback από όσες και όσους με διαβάζουν

      Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία μας και θα χαρώ να τα λέμε!

      Φιλικά

      Νατάσσα

      Διαγραφή
  2. Καλη αρχη λοιπον!
    Ποσο ταυτιζομαι!
    Ειμαι μαμα με ορια κι εγω..7,5 και 2,5 ετων τα παιδια μου.
    Και αυτο που βλεπω εγω σαν αποτελεσμα στα παιδια μου αλλα και αυτο που εισπραττω απο οικογενεια και σχολεια ειναι 2 παιδια ηρεμα,χαμογελαστα και συνεργασιμα.
    Σημαντικο σε αυτο οτι τα ορια τα θετουμε και τα τηρουμε μαζι με τον αντρα μου.
    Οταν πρωτοξεκινησαν τα blog που αναφερεις αρχισα να αναρρωτιεμαι αν κανω κατι λαθος..ποτε δεν σχολιαζα γιατι δεν αντεχω να βαλλομαι πανταχοθεν απο αγνωστους..
    Επιτελους δεν ειμαστε μονες,ε;)
    Καλες πτησεις λοιπον!
    Θα σε ακολουθουμε στο ταξιδι ,
    Αναστασια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ Αναστασία (έχουμε και το ίδιο όνομα....)
      Κι εγώ έχω την ευτυχία να είναι και ο άντρας μου της ίδιας φιλοσοφίας!

      Χαίρομαι που γινόμαστε πολλές σιγά-σιγά και αποκτάμε φωνή.

      Ευχαριστώ που επέλεξες την πτήση μου!

      Καλή σου ημέρα

      Διαγραφή
  3. Να 'μαι κι εγώ! Προχώρα! Ταυτίζομαι απόλυτα μαζί σου! Βρες με στα Φτερουγίσματα. Θα τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Φλώρα! Και βέβαια θα σε βρω άμεσα! Θα φτερουγίσουμε παρέα!

      Καλή μου μέρα!

      Διαγραφή
  4. Καλή αρχή και καλό ταξίδι... σε αυτό το μαγικό κόσμο
    Αν χρειαστείς κάτι μη διστάσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή