Τελικά ... να κοιμόμαστε ή να μην κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι με το παιδί;;;

Σας έχω δηλώσει ευθαρσώς πως είμαι μια "μαμά με όρια".

Αυτό περιελάμβανε, πέραν όλων των άλλων, την απόλυτη πεποίθηση μου, πως τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να κοιμούνται στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Έχοντας ακούσει άπειρες ιστορίες "πόνου" από τις μαμάδες του σχολείου μου για το πόσο είχαν ταλαιπωρηθεί από τις νυχτερινές επισκέψεις των παιδιών τους στο κρεβάτι τους και αφού είχα "μαλώσει" άγνωστο αριθμό μαμάδων που στην αίτηση εγγραφής των παιδιών τους στον παιδικό σταθμό μου δήλωναν πως "το παιδί κοιμάται μαζί μας", ήμουν αποφασισμένη να μην το επιτρέψω ποτέ να το κάνει το δικό μου παιδί. 

Με το που έγινε η Έρικα 40 ημερών έφυγε από το δωμάτιό μας και πήγε στην κούνια της στο δικό της δωμάτιο. Με κάμερα για να την παρακολουθώ, βέβαια, αλλά στο δικό της δωμάτιο. 

Αυτό συνεχίστηκε με μεγάλη επιτυχία μέχρι που έγινε 2 χρονών. Χωρίς κλάματα και γκρίνιες και με μένα να νιώθω το απόλυτο συναίσθημα επιτυχίας... Τα είχα καταφέρει. Οι άλλες μαμάδες δεν ήξεραν τι έκαναν, ενώ εγώ τα είχα καταφέρει από την αρχή. Μέχρι τότε,  φυσικά. Γιατί όταν η Έρικα έγινε δύο χρονών, η παιδίατρος μου συνέστησε να βγάλω τα κάγκελα από την κούνια της. 

Εκείνη την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ!  
Για την ίδια ήταν σα να έπεσε "το τείχος του Βερολίνου".

(Για μένα ήταν σα να την έστειλα -τουλάχιστον - για μεταπτυχιακό στην Αμερική…)

Θυμάμαι πως άρχισε να χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι της, να κάνει τούμπες και να ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα. Είχε βιώσει ένα απίστευτο συναίσθημα ελευθερίας. Ήταν ελεύθερη να μπαινοβγαίνει στο κρεβάτι της όποτε ήθελε αυτή. Δεν την περιόριζε τίποτα! Ουάου!!!

(Εγώ πάλι ένιωθα πως άνοιξα μια πόρτα στο παιδί μου για την απόλυτη ελευθερία!!!! Ήταν η πρώτη της επανάσταση. Δεν θα είχα πλέον εγώ τον έλεγχο του βραδινού της ύπνου, αλλά η ίδια... Φαντάστηκα πως είναι θέμα χρόνου να μου ζητήσει να πάει μόνη της σινεμά με τις φίλες ή να πάει για ποτό με το φιλαράκο της. Ξέρω, ήμουν υπερβολική, όμως έτσι το βίωσα, να μην το πω;;;;)

Η "πτώση του τείχους του Βερολίνου" της Έρικας, άνοιξε την πόρτα για να  αρχίσω να ζω κι εγώ από πρώτο χέρι, αυτά που μου διηγούνταν οι άλλες μαμάδες. Άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες πως δεν ήθελε να κοιμηθεί στο κρεβάτι της, αλλά μαζί μου και φυσικά, εφόσον πλέον και περπατούσε και είχε ελευθερία κινήσεων χωρίς το κάγκελο, άρχισε να "κόβει βόλτες". 

Και έτσι κάπως σεμνά και ταπεινά άρχισα να ζω κι εγώ το δικό μου δράμα...

Περάσαμε αυτό τον πρώτο χρόνο με πολλά σκαμπανεβάσματα. Τις περισσότερες φορές κοιμόταν μόνη της, αλλά πλέον πολύ συχνά διεκδικούσε την παρέα μου. Σας ορκίζομαι, πως λόγω των πεποιθήσεών μου, προσπαθούσα σθεναρά να μην ενδώσω. Της έβαλα κάγκελο στην πόρτα για να μην μπορεί να βγαίνει από το δωμάτιο, τουλάχιστον,  δοκίμασα τις τεχνικές του βιβλίου "Κοιμήσου παιδί μου"... (Φυσικά φρόντιζα παράλληλα να την παίρνω στο κρεβάτι μου τα πρωινά για να ξέρει πως έχει το χρόνο που θέλει στο κρεβάτι μαζί άλλη ώρα και όχι απαραίτητα το βράδυ).

Η αλήθεια είναι όμως, πως ο ύπνος της είχε γίνει πιο ανήσυχος. Ξυπνούσε πολλές φορές και με φώναζε, έλεγε πως φοβάται. Η ψυχολόγος και η παιδίατρος μου είπαν πως εκεί κάπου μεταξύ δύο και τριών είναι η ηλικία που αρχίζει να βλέπει όνειρα, να φοβάται σκιές στο δωμάτιό της κτλ.

Επίσης, δεν μπορώ να σας κρύψω πως, πολλές φορές, τη βρήκα να κοιμάται στο πάτωμα δίπλα στην πόρτα (αγκαλιά με την κουβερτούλα της και την κούκλα της), πολλές φορές πήγα δίπλα της το κρεβάτι της και περίμενα να κοιμηθεί για να φύγω (που, όχι, δεν το πετύχαινα να φύγω, γιατί μόλις με καταλάβαινε, ξύπναγε και αρχίζαμε ξανά μανά την ίδια ιστορία από την αρχή), πολλές φορές τσακωθήκαμε, κλάψαμε, υποφέραμε μπροστά σε αυτό το περίφημο κάγκελο που είχα βάλει στην πόρτα της... Πολλές φορές... 

Αφού το πάλεψα έτσι σχεδόν ένα χρόνο, και με την έναρξη της σχολικής χρονιάς είχα πολλή δουλειά και γύριζα σπίτι πάντα κουρασμένη και έχοντας ελάχιστη ενέργεια, τόσο για να παίξω μαζί της όσο και για να αντιμετωπίσω τις βραδινές γκρίνιες και τα δράματα "δεν θέλω να κοιμάμαι μόνη μου, θέλω παρέα, θέλω να κοιμηθώ μαζί σου", έκανα την πρώτη υποχώρηση. Την άφησα να έρθει στο κρεβάτι μου. 

Από εκείνη την ημέρα δεν έχει φύγει ποτέ. Υποθέτω πως ένιωσε πως έπεσε άλλη μια φορά το τείχος του Βερολίνου.... αυτή τη φορά ήταν αυτό που είχα χτίσει εγώ και που την κράταγε μακριά μου τα βράδια ...

Και τώρα έρχεται το σοκαριστικό κομμάτι για μία "μαμά με όρια", όπως εγώ... 

Από εκείνη τη μέρα που κοιμήθηκε στο κρεβάτι μαζί μου, συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη το είχε (και το είχα...). Αυτές  οι ώρες που κοιμόμαστε αγκαλιά κατέληξαν να γίνουν οι πιο όμορφες ώρες της ημέρας μας. Την ένιωθα πως κολλούσε επάνω μου και μπορούσα (και μπορώ ακόμη και σήμερα που ακόμη κοιμάται στο κρεβάτι μου) να την κρατήσω αγκαλιά, να τη χαϊδολογήσω, να της πω τα παραμύθια της, να τη ζουλήξω, να τη νιώσω κοντά μου. Ένιωθα τη δική της ανάγκη να είναι κοντά μου.

Το πιο συγκλονιστικό είναι πως τώρα που είναι 5 χρονών μου λέει πολλές φορές: "Μαμά θυμάσαι που ήμουν μωρό και με έβαζες στο κρεβάτι μου; Φοβόμουν και σε ήθελα" ή "Μαμά, βλέπεις αυτό το καδράκι που κρέμεται στον τοίχο" - ένα καδράκι με ένα κοριτσάκι που της είχαν κάνει δώρο όταν ήταν μωρό - "Όταν με άφηνες μόνη μου τα βράδια, το κοίταγα και έκλαιγα και παρακαλούσα να έρθεις να με πάρεις". Το φαντάζεστε πώς το έχει νιώσει αυτό που προσπαθούσα να κάνω; Το θυμάται και το μοιράζεται μαζί μου σαν μια στιγμή αγωνίας.

Δεν ξέρω και δεν θέλω να εξηγήσω επιστημονικά τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά στο θέμα αυτό. 
Σαν εκπαιδευτικός/ψυχολόγος πάντα έλεγα (δε λέω πλέον, όπως έχετε καταλάβει) να κοιμάστε χωριστά. 
Σα μαμά, λέω: να κάνετε ό,τι σας κάνει ΟΛΟΥΣ να νιώθετε καλύτερα - και με το "όλους" εννοώ και τον πατέρα και τη μητέρα και το ίδιο το παιδί - γιατί είναι μία απόφαση που έχει συνέπειες για όλα τα μέλη της οικογένειας που μοιράζονται στο τέλος το ίδιο κρεβάτι.- Και κυρίως τα παιδιά.  Που έχουν τόση ανάγκη από "μανούλα" και αγκαλιά και τους τα στερούμε, γιατί τρέχουμε όλη την ημέρα σαν τις παλαβές για να προλάβουμε την καθημερινότητά μας.

Αν κάτι έμαθα από την ψυχολογία και το λέω πάντα, είναι πως στη ζωή δεν υπάρχει "σωστό" και "λάθος". Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το κάθε θέμα και τελικά επιλέγεις αυτή που για τον οποιοδήποτε λόγο ταιριάζει σε εσένα.

Αν λοιπόν νιώθετε πως σας ταιριάζει το να κοιμάστε όλοι μαζί να κοιμάστε. Αν σας ταιριάζει - και ΤΟΥ ταιριάζει - να πηγαίνει το παιδί στο κρεβάτι του, ας κοιμάται στο κρεβάτι του.

Είμαι σίγουρη πως τα παιδιά θα φύγουν από το "οικογενειακό κρεβάτι" όταν είναι ο κατάλληλος χρόνος γι αυτά, και για σας. Τα παιδιά τα κάνουν όλα στον "κατάλληλο χρόνο".  Αρκεί εμείς, ως γονείς να είμαστε σε επιφυλακή και να αφουγκραζόμαστε πως έφτασε ο κατάλληλος χρόνος για οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή τους (να βγάλουν την πάνα, να κόψουν την πιπίλα κτλ ...)

Τα παιδιά θα πάνε στο κρεβάτι τους όταν ΚΑΙ εσείς το θέλετε και αυτά το θέλουν.  Γιατί να θυμάστε πάντα πως τα παιδιά πιάνουν συναισθήματα, ακόμα και εκείνα που δεν τους τα λέμε. Ακόμα περισσότερο αυτά. Επομένως, πριν σκεφτείτε ποια θεωρία θέλετε να ακολουθήσετε στον τομέα αυτό, να έχετε πάντα στο νου σας τι θέλετε ΕΣΕΙΣ πραγματικά και τι ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ σε εσάς. Και αυτό θα κάνουν και τα παιδιά σας...

Και μη φοβάστε τις αγκαλιές ... Κανείς δεν έπαθε τίποτα από τις πολλές αγκαλιές...

"Μαμά μου, τώρα εσύ είσαι η μεγάλη κι εγώ η μικρή"...

Το Ερικόνι μου μού είπε προχθές "Μαμά μου, τώρα εσύ είσαι η μεγάλη κι εγώ η μικρή"...

Για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή αυτή η φράση προφανώς δεν σημαίνει τίποτα, πέρα από το αυτονόητο. Φυσικά η μαμά είναι η μεγάλη και η κόρη είναι η μικρή! So what???

Για όσους "ξέρουν" - και για όσους έχουν διαβάσει την ανάρτησή μου "Τη βλέπω τη μεγάλη σου αγάπη" (19-6-15) - σημαίνει κάτι παραπάνω: 

"Μαμά μου, νιώθω μετά από πολύ καιρό πως έχεις αρχίσει επιτέλους να πατάς στα πόδια σου και δεν χρειάζεται να σε στηρίζω εγώ. Μαμά μου, μέχρι τώρα σου επαναλάμβανα συνέχεια πως εγώ ήμουν η μεγάλη και εσύ η μικρή, γιατί σε ένιωθα αδύναμη και ένιωθα πως είχα την ευθύνη σου. Μαμά μου, επιτέλους μπορώ τώρα να πάω στη θέση μου σαν μικρή κόρη και εσύ να πάρεις τη θέση που σου αρμόζει σα μητέρα".

Πόσο μαγικά πράγματα μας λένε τα παιδιά μας... Πόσο ατελείωτα μας νοιάζονται και μας φροντίζουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές...Πόσο βαριά ευθύνη έπεσε επάνω στους μικρούς της ώμους αυτό τον καιρό που είχα παρατήσει τα πάντα και είχα παραιτηθεί ...

Σ´ ευχαριστώ πολύ Ερικάκι μου... Σε ευχαριστώ για το δύσκολο ρόλο που επωμίστηκες σε τόσο μικρή ηλικία. Σε λατρεύω και ελπίζω να μπορώ πάντα να είμαι στη θέση μου σα μαμά για να μπορείς κι εσύ να απολαμβάνεις τη θέση σου ως παιδί ...

"Η κατάθλιψη δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Σημαίνει πως ήσουν πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα"

Δεν ήμουν σίγουρη για το αν πρέπει να δημοσιεύσω αυτή την ανάρτηση. Έχω αρχίσει να τη γράφω και την έχω αφήσει στη μέση πολλές φορές. Αλλά κάτι με ξαναγυρνάει σε αυτήν. Κάτι με πιέζει να την ολοκληρώσω, δεν ξέρω τι... Ίσως απλά να ήθελε το χρόνο της. Όπως όλα θέλουν το χρόνο τους στη ζωή τελικά...

Νομίζω πως δεν καθόμουν να την γράψω όχι για προσωπικούς λόγους. Για επαγγελματικούς κυρίως. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό να μαθαίνει ο κόσμος τον προσωπικό αγώνα που δίνει αυτός με τον οποίο συνεργάζεται επαγγελματικά. Σκεφτόμουν πως το ρητό "τα εν οίκω μην εν δήμω" κάποιο λόγο ύπαρξης θα έχει...

Από την άλλη σκέφτηκα πως ο καθένας μας σήμερα δίνει τον προσωπικό του αγώνα με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. Οπότε ποιος πραγματικά μπορεί να κρίνει ή να κατακρίνει τον άλλον; Είναι κανένας μας καλύτερος; 

Για κάποιο λόγο κάτι με κάνει να πιστέψω πως όταν μιλάς τόσο ανοιχτά για ένα προσωπικό σου θέμα, ενδέχεται περισσότερο να μπορείς να βοηθήσεις και άλλους που νιώθουν τα ίδια παρά να κατηγορηθείς. Μπορεί απλά να βοηθήσεις. Εμένα με βοηθούσε να διαβάζω παρόμοιες ιστορίες από ανθρώπους που ξαφνικά τους άφησαν οι δυνάμεις τους και έδωσαν τον αγώνα τους για να επανέλθουν. 

Ειδικά διαβάζοντας τη λεζάντα αυτής της φωτογραφίας, ένιωσα καλύτερα και το πήρα απόφαση: 

"Η κατάθλιψη δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Σημαίνει πως ήσουν πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα".

Κι αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ. Πως υπήρξα πολύ δυνατή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Και στο τέλος λύγισα. Δεν ξέρω πραγματικά ποιο είναι το όριο του καθενός. Το δικό μου όμως το έφτασα. Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Και βρέθηκα πλήρως ακινητοποιημένη. Εντάξει, είχα σημάδια κούρασης από καιρό, αλλά κατάφερνα και επανερχόμουν. Κι έφτασε ξαφνικά η στιγμή που δεν επανήλθα από μόνη μου. Τσάκισα... 

Τώρα συνειδητοποιώ πως η τελευταία ανάρτηση που είχα κάνει στο blog μου ήταν τον Ιούνιο του 2015. Και ήδη έλεγα πως ήμουν πολύ κουρασμένη. Και τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση έχουν περάσει σχεδόν 9-10 μήνες. Μεγάλο διάστημα σιωπής... Μεγάλο διάστημα κούρασης... 

Άρχισα να διαβάζω πάρα πολλά άρθρα για την κατάθλιψη. Για τα συμπτώματα, για τις αιτίες, τα φάρμακα, πόσο μπορεί να βοηθήσουν οι φίλοι και η οικογένεια αυτού που έχει κατάθλιψη, για τον αν περνάει ποτέ…

Διαπίστωνα  πως είχα τα περισσότερα σημάδια της κατάθλιψης... Το διαπίστωναν και οι γύρω μου σιγά σιγά...

Άρχισα να μην είμαι καθόλου αποδοτική στη δουλειά μου. Να μη δουλεύει το μυαλό μου. Να μην μπορώ να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι. ΄Η να μην μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ μέχρι πολύ πολύ αργά. Να μην μπορώ να συγκεντρωθώ για πάνω από μία ώρα, το πολύ. Ποιος; Εγώ; Που δούλευε το μυαλό μου με 1000 στροφές το λεπτό. Που θυμόμουν τα πάντα. Brain dead. Τίποτα. Τα βασικά και με το ζόρι. Προσπαθούσα να γράψω μία επιστολή που σε κανονικές συνθήκες θα μου έπαιρνε μισή ώρα το πολύ και κατέληγα να παιδεύομαι 5 ώρες..

Μου έλεγαν οι συνεργάτες μου για θέματα που προέκυπταν στη δουλειά και τους έλεγα: "Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις ..."

Άρχισα να μη θέλω να βγαίνω έξω. Όταν πίεζα τον εαυτό μου να βγω έξω, δεν πέρναγα καλά. Έφτασα στο σημείο να φύγω από νυχτερινό μαγαζί γιατί με έπιαναν τα κλάμματα στα καλά καθούμενα (ποιος φεύγει με κλάμματα από τα μπουζούκια;;;) Έβγαινα με φίλους και ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι μου ακόμα πέσω στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ. 

Δεν μπορούσα να φάω. Τίποτα. Με το ζόρι. 

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κοιμάμαι. Το να πάω στο σούπερ μάρκετ μου φαινόταν τουλάχιστον άθλος. Οποιαδήποτε μικρή δουλειά στο σπίτι Γολγοθάς.  

Άρχισα να φοράω μόνο μαύρα. Εγώ που απεχθανόμουν τα μαύρα. Να μην θέλω να ασχοληθώ με το τι θα φορέσω, πώς να περιποιηθώ τον εαυτό μου, πώς να βαφτώ ή να χτενιστώ.

Οι "λογικές" συμβουλές των φίλων μου "Μη στενοχωριέσαι. Σημασία έχει που είσαι καλά, που είναι το παιδί σου καλά, που πάει η δουλειά σου καλά. Όλα τα άλλα γίνονται... Τι άλλο θες;;;" δεν ήταν ικανές να με παρηγορήσουν. Οκ, νοητικά και λογικά ήξερα πως έχουν απόλυτο δίκιο. Δεν είχα το δικαίωμα να καταρρεύσω αφού έχω κι εγώ και το παιδί μου την υγεία μας και ένα σπίτι και δουλειά και φίλους. 

Η άτιμη η κατάθλιψη όμως δεν λειτουργεί έτσι... Ό,τι και να λες στη λογική μου, όσο και να συμφωνώ μαζί σου, δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω αυτό που νιώθω. Απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πως η ζωή μου δεν έχει νόημα, δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω τα πάντα είναι μάταια, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την άρνηση του μυαλού μου να συνεργαστεί. Δεν είναι θέμα μυαλού. Είναι θέμα άλλων πραγμάτων που δεν αντιμετωπίζονται λογικά ... Δυστυχώς....

Το καλό σε τέτοιες περιπτώσεις που νιώθεις αδυναμία είναι πως παρουσιάζονται δίπλα σου άνθρωποι και σε βοηθάνε. Και πολλές φορές τυχαίνει να είναι και άνθρωποι τους οποίους δεν περίμενες ποτέ πως θα ήταν εκεί για σένα. Κι είναι μια τόσο ευχάριστη έκπληξη, όταν νιώθεις ότι σε έχουν εγκαταλείψει όλες σου οι δυνάμεις να εμφανίζονται εξωτερικές δυνάμεις για να σε στηρίξουν...

Αφού καμιά φορά πιστεύω ότι επίτηδες μας βγάζει λίγο off "ο Θεός", "το σύμπαν" (ή όποια τέλος πάντων δύναμη αποφασίζει ότι πρέπει να βγούμε για λίγο off...) για να μας δείξει ότι υπάρχει βοήθεια εκεί που δεν το φανταζόμαστε και δεν είμαστε όσο μόνοι νομίζουμε...

Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα μου εκεί που δεν τους περίμενα ... ξέρουν αυτοί ποιοι και τους ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου.... Οι φίλοι και οι καλοί συνεργάτες όντως τελικά φαίνονται τις δύσκολες στιγμές... "Έβαλαν πλάτη" για να κρατήσουν έναν τοίχο που κατέρρε... Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά ... Χίλια ευχαριστώ...

Χρωστάω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια τεράστια συγνώμη συγχρόνως στην τετράχρονη Έρικα. Ευχαριστώ για την υπομονή της, τα χάδια της, την αγάπη της, την παρέα της και το γέλιο της που μου προσέφερε απλόχερα. Συγνώμη που πολλές φορές την απογοήτευσα. Που την άφησα να με βλέπει έτσι αγέλαστη και παραδομένη. Που την έφτασα να  με τραβάει από το χέρι και μου λέει "μαμά σήκω από το κρεβάτι και έλα να παίξουμε". Και με έκανε να νιώθω πως με τράβαγε η ζωή η ίδια από το χέρι και μου έλεγε "σήκω από το κρεβάτι και ζήσε ξανά"... Που χάρη σε αυτή βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω όλα... που ήταν το φως στο τούνελ μου..

Νομίζω πως το πήρα απόφαση να ολοκληρώσω τώρα αυτό το κείμενο γιατί τώρα νιώθω πλέον ότι είμαι καλά μετά από πολύ καιρό...  The good news is ότι τελικά μπορείς να βοηθηθείς στην κατάθλιψη... με φαρμακευτική αγωγή, ιατρική παρακολούθηση και στήριξη, με θεραπεία με άλογα (thank you hippolysis) και ανθρώπους (thank you Φαίδρα, Φρόσω, Νϊκη, Τιτίκα και άλλοι πολλοί...), με ανοχή και υποστήριξη από την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες, με  περπάτημα στην εξοχή, με γυμναστική, με στιγμές απομόνωσης και περισυλλογής και στιγμές που είσαι κοντά σε αγαπημένους, με καλή διατροφή, με λίγη παραπάνω προσοχή στον παραμελημένο και καταπονημένο εαυτό σου...

Good news is πως άρχισε ξανά να δουλεύει το μυαλό μου. Μπορώ να κάνω πράγματα που έκανα παλιά: να παίζω με την Έρικα, να βγαίνω έξω με φίλους και γελάω και να περνάω καλά, να μπορώ και δουλεύω και να φέρνω εις πέρας απλές, καθημερινές δουλειές. Και έχω καλλιεργήσει και ένα ταλέντο που αναπτύχθηκε μέσα στις δύσκολες μέρες που καθόμουν μόνη μου στο σπίτι και που μου αρέσει πάρα πολύ...

Τα καλά νέα είναι επίσης πως το "ουδέν κακόν αμιγές καλού" ισχύει... Μέσα στην αδυναμία μου και το "κακό" που με βρήκε, άφησα χώρο σε άλλους να κάνουν πράγματα για μένα και τα έκαναν καλά...! Και με εξέπληξαν ευχάριστα. Και μου έδωσαν ιδέες και νέα ώθηση να ξεκινήσω κι εγώ νέα πράγματα...

Συνεχίζω να περπατάω και να ελπίζω λοιπόν... Η κατάθλιψη μπορεί να βοηθηθεί. Υπάρχει φως στο τούνελ.  Ίσως τελικά να μην πρέπει να μένουμε δυνατοί για τόσο καιρό ... Ίσως είναι καλό να δείχνουμε αδυναμία και να ξεκουραζόμαστε...