Feelings....

Χθες ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για την Έρικα κι εμένα. 

Από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν σε μία κατάσταση γεμάτη ένταση. Ό,τι και να κάναμε γινόταν με νεύρα, κλάματα και με το να χτυπιέται στα πατώματα.  Το βράδυ μας έκλεισε με την Έρικα να κλαίει, τα δικά μου νεύρα κουρέλια και με διάθεση να σκίσω όλα τα παιδαγωγικά και ψυχολογικά μου διπλώματα. 

Την άφησα στο σπίτι με την κοπέλα που μας βοηθάει και βγήκα, γιατί αν έμενα κι άλλο μαζί της, θα περνάγαμε ένα πολύ δύσκολο βράδυ. Ένιωθα τόσο θυμωμένη και απογοητευμένη που δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Δεν άντεχα άλλο....

Πριν από λίγο που γύρισα και μπήκα στο δωμάτιο, μόλις με άκουσε,  ξύπνησε. Ανακάθισε στο κρεβάτι, με κοίταξε μισονυσταγμένη και μου είπε "Μαμά μου, σ' αγαπάω. Πάρα πολύ". Δεν το έχει κάνει ποτέ άλλοτε να ξυπνήσει όταν γυρνάω και τη βρίσκω κοιμισμένη. Δεν το πίστευα. "Κι εγώ σ' αγαπάω μωρό μου. Σε λατρεύω!" "Κι εγώ μαμά"...

Κάναμε μια τεράστια αγκαλιά και μετά ακούμπησε το κεφαλάκι της στο μαξιλάρι της και κοιμήθηκε.

Σκέφτομαι πόσο την πόνεσε και την ίδια η σημερινή ένταση μεταξύ μας, που είχε το νου της να με ακούσει να γυρίζω για να μου πει πως μ' αγαπάει. 

Προσπαθώ να καταλάβω τι είχε μέσα στην ψυχούλα της και έβγαλε σημερα τόση ένταση. Θέλω να κάνω αύριο μια κουβέντα μαζί της και να ψάξουμε μαζί να δώσουμε ένα όνομα στα συναισθήματα που είχε. Φαντάζομαι πως θα είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις κάποια πράγματα και να μην ξέρεις πώς να τα ονομάσεις... Και όταν είσαι τόσο μικρός, σίγουρα δεν έχεις ονοματίσει όλα αυτά που νιώθεις.

Ελπίζω να το καταφέρω. Κι ελπίζω σύντομα να μπορεί να έχει τα κατάλληλα λόγια να μου περιγράψει αυτά που νιώθει. 

Και βέβαια αναπόφευκτα σκέφτομαι,  πόσο διαφορετική θα ήταν ενδεχομένως η δική μου ζωή, αν είχα μάθει από μικρή να εκφράζω όλα τα συναισθήματά μου άμεσα, αν είχα μάθει να τα συζητάω και όχι να τα κρατάω μέσα μου και να με πνίγουν. Και αν είχα το νου μου να βρω αυτόν ή αυτήν με την οποία παρεξηγήθηκα, να μιλήσω μαζί της και στο τέλος να της κάνω μια αγκαλιά και να της πω πως την αγαπάω .... - ειδικά αν επρόκειτο για κάποιο άτομο του οικογενειακού ή στενού φιλικού μου περιβάλλοντος - .

Όπως λένε και οι Άγγλοι "never too late" ... Θα τα μάθω κι εγώ μαζί με την Έρικα ... Πού θα μου πάει....

I used to hate Christmas... (ή πόσο μισούσα τα Χριστούγεννα)

Έχω να εξομολογηθώ μία αμαρτία μου: τα τελευταία 19 χρόνια ανήκα σταθερά στην ομάδα όσων μισούν τα Χριστούγεννα.  

Λόγω του "υποχρεωτικού" της δουλειάς μου, που "έπρεπε" να στολίσουμε το σχολείο, "έπρεπε" να κάνουμε γιορτή, "έπρεπε" να τυλίξουμε δώρα και "έπρεπε" να τραγουδήσουμε 3000 φορές το "Ρούντολφ το ελαφάκι", το "we wish you a Merry Christmas", τα "τρίγωνα, κάλαντα" και όλα τα σχετικά τραγούδια, τα Χριστούγεννα είχαν γίνει το χειρότερό μου. 

Όταν επιτέλους έφταναν - γιατί εμείς στο σχολείο τα περιμέναμε και τα προετοιμάζαμε από τα μέσα Νοεμβρίου - είχα μπουχτίσει τα πάντα, δέντρα, τραγούδια, στολίσματα...(μόνο στα χριστουγεννιάτικα γλυκά έδειχνα ανοχή, για ευνόητους λόγους, όπως καταλαβαίνετε...)

Αυτό ειδικά με τα τραγούδια... με σκότωνε!!! Είχα ορκιστεί πως, αν ποτέ έκανα παιδί, θα του έβαζα να ακούει μόνο Βίσση, Βανδή, Ρέμο, Αρβανιτάκη κτλ. και ούτε ένα παιδικό τραγούδι, ούτε μία "ωραία πεταλούδα", ούτε μία "η καλή μας αγελάδα", ούτε ένα "Ρούντολφ το ελαφάκι"....

Δέντρο ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό να στολίσω, το πολύ πολύ να έβαζα φωτάκια και καμμιά 10αρια στολίδια σε έναν "Μπέντζαμιν" και να τραγούδαγα "ω, Μπέντζαμιν, ω Μπέντζαμιν, μ´ αρέσεις πώς μ´ αρέσεις..." (Στα μεγάλα κέφια όμως, έτσι;;;). Μέχρι που μία χρονιά έφτασα η αθεόφοβη να αγοράσω ένα δέντρο μινιατούρα από το ΙΚΕΑ - το πολύ να είχε ύψος 30 πόντους - και δεν το στόλισα ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ!!!

Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι το μισούσα, γιατί έπρεπε να φάμε σχετικά νωρίς, ενώ εγώ ως ατίθασο νιάτο ήμουν πάντα ξενυχτισμένη από την Παραμονή, άρα ποιος τρώει γαλοπούλα στις 13.30, όταν μέχρι τις 7.00 έπινε βότκες;;;  Επίσης, δεν άντεχα την ιδέα του οικογενειακού τραπεζιού... Booooooring!!!! Μαμά, μπαμπάς, παππούδες, γιαγιάδες, θείες.... Δεν την πάλευα! 

Και μετά... ήρθε η Έρικα!

Και ξαφνικά όλα άλλαξαν... και τα Χριστούγεννα απέκτησαν νόημα...

Ξαφνικά, οι 3-4 γιορτές του σχολείου - παρότι ήταν κουραστικές να προετοιμαστούν - έγιναν πιο ευχάριστες... Στη θέση των αγγέλων, αστεριών, καλλικαντζάρων και Άγιο Βασιλάκηδων, που χρόνια τώρα προετοίμαζα για να καμαρώσουν οι γονείς τους, έβλεπα τώρα το πρόσωπο της ´Ερικας .... (Η οποία παίρνει φέτος μέρος στην πρώτη της Χριατουγεννιάτικη γιορτή!!!). Οπότε η προετοιμασία απέκτησε άλλο νόημα... Να μην αναφερθώ στην περηφάνεια που με πλημμυρίζει την ώρα που η Έρικα σηκώνεται να πει το ποίημά της και να χορέψει κατά τη διάρκεια της πρόβας... Χαμογελάω "κάτω από τα μουστάκια" μου, για να μην καταλάβουν οι νηπιαγωγοί και τα άλλα παιδάκια πόσο χαζομαμά έχω γίνει ....

Το δέντρο, που τόσα χρόνια απέφευγα να στολίσω, κατάφερε τελικά και μπήκε στο σπίτι μου.  Πέρσι με τη μορφή ενός αληθινού δέντρου ύψους 2,5 μέτρων και φέτος με τη μορφή ενός ψεύτικου, λίγο πιο μικρού.  Και τα δύο στολίστηκαν μαζί με την Έρικα με κόκκινες και ασημένιες άθραυστες μπάλες (ευτυχώς δηλαδή, γιατί όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων, η Έρικα, πέρσι τουλάχιστον, θεώρησε καλό να παίζει ποδόσφαιρο μαζί τους...), κόκκινα φωτάκια και μια υπέροχη κορδέλα ( που, ναι, το ομολογώ, έμαθα να τη δένω όμορφα χάρη στη φίλη μου τη Λένα τη διακοσμήτρια) κάτω από τον χαρμόσυνο ήχο χριστουγεννιάτικων τραγουδιών.

Το κινητό μου ξαφνικά απέκτησε playlist με τίτλο "Erica's Christmas Songs" και (ΝΑΙ!!!) περιέχει τον "Ρούντολφ το ελαφάκι", το "τρίγωνα καλάντα" και το "we wish you a Merry Christmas" και όλα τα γνωστά χριστουγεννιάτικα hits, προκειμένου να συνοδεύουν το παιδί μου όταν τα τραγουδάει με χαρά και με τις ανάλογες κινήσεις... Και να τα τραγουδάω ΚΑΙ εγώ μαζί της σα χαζομαμά  (η Βίσση, η Βανδή και ο Ρέμος θα χάσουν πάσα ιδέα για μένα...). Με το που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μου δηλώνει "μαμά θέλω Χριστούγεννα!!" και το εορταστικό πρόγραμμα αρχίζει !!! (Εντάξει, όσοι με ξέρουν από παλιά δεν θα πιστεύουν αυτά που διαβάζουν!!!)

Έχω διαβάσει την ιστορία της γέννησης του Χριστού σε όλες τις δυνατές versions τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά και δεν χορταίνω να ακούω το παιδί μου να μου ζητάει να της πω την ιστορία με το "Χιστούλη".  Και την ξαναδιαβάζω αγόγγυστα. Το σπίτι μου έχει γεμίσει αυτοκόλλητα ταρανδάκια, αγιοβασιλάκια, γκι, ου, μπάλλες, ξωτικά και όλα τα συναφή - και όταν λέω "έχει γεμίσει" εννοώ σε τοίχους, τραπέζια, χαρτιά κτλ., κτλ.

Θυμάμαι τη χαρά που έκανε πέρσι όταν βρήκε τα δώρα της κάτω από το δέντρο... Τη λάμψη στα μάτια της όταν της είπα πως τα άφησε ο Άγιος Βασίλης.  Βλέπω τη λαχτάρα της όταν της λέω πως και φέτος θα έρθει και μπορεί να του ζητήσει να της φέρει ένα δώρο και ψάχνω τρόπους να της το κάνω όσο πιο μαγικό γίνεται...

Βγαίνω στους δρόμους και βλέπω πλέον τα δέντρα τα στολισμένα με λαμπάκια με άλλο μάτι... Βλέπω τον ενθουσιαμό της "κι άλλο δεντάκι μαμά!!!" και ενθουσιάζομαι μαζί της, σα να τα βλέπω κι εγώ πρώτη φορά... Αλήθεια, πάντα τόσα δέντρα στολισμένα υπήρχαν στους δρόμους και τα μαγαζιά;;;

Όσον αφορά το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, που τόσο βαριόμουνα ... η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια... Τώρα που, αφενός δεν ξενυχτάω (και δεν πίνω βότκες μέχρι τις 7.00 το πρωί....) και αφετέρου λαχταράω να φάω την Παραμονή και ανήμερα σε ένα οικογενειακό τραπέζι, η μαμά μου μαζί με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους θείους "έχουν φύγει", η αδερφή μου με τα παιδιά της ζουν σε άλλη χώρα (ευτυχώς έχω τη μεγάλη μου αγαπημένη ανηψιά κοντά μου), με τον πατέρα της κόρης μου δεν είμαστε πλέον μαζί και, όπως και να το κάνεις, ο πατέρας μου, η κόρη μου κι εγώ δεν είμαστε αρκετοί για το "οικογενειακό τραπέζι".... Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο διαφορετικά θα τα έκανα όλα τα πράγματα, αν ήξερα τι μου επιφύλασσε το μέλλον...

Αλλά πάλι, ποιος το περίμενε πως εγώ που κάποτε μισούσα τα Χριστούγεννα, τώρα θα τα λάτρευα;;;

Εύχομαι να περάσουμε όλοι υπέροχα Χριστούγεννα ... Και να βλέπουμε όλοι μέσα από τα μάτια των παιδιών.  Είναι απίστευτο πώς αλλάζει η ματιά σου όταν κοιτάς έτσι τη ζωή...

Όσα θα ήθελα να πω στη νηπιαγωγό του παιδιού μου τις πρώτες μέρες του Παιδικού Σταθμού...

Αγαπημένη μου!

(σε προσφωνώ "αγαπημένη", γιατί από εδώ και πέρα θα έχεις στα χέρια σου κάθε μέρα το παιδί μου, που είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω.  Άρα πρέπει να είσαι αγαπημένη δική μου, γιατί θα πρέπει να είσαι και αγαπημένη δική του...)

Αυτές τις μέρες ξεκίνησα να σου φέρνω στον Παιδικό Σταθμό το παιδί μου.  Δεν ξέρω αν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόση συναισθηματική φόρτιση μπορεί να έχει αυτή η διαδικασία για μένα...

Το παιδί μου, που το είχα μέσα στην κοιλιά μου για 9 ολόκληρους μήνες, που το κράτησα στην αγκαλιά μου, το τάισα, ξενύχτησα στο προσκεφάλι του, του έμαθα τα πρώτα του βήματα και τις πρώτες του λέξεις, ήρθε η εποχή που πρέπει να το εμπιστευτώ σε μια άλλη γυναίκα.  Έξω από το σπίτι μας. Έξω από το χώρο που έχει συνηθίσει και με τους ανθρώπους που έχει συνηθίσει να το λατρεύουν. Μακριά από τα αγαπημένα του παιχνίδια  - που ήταν μόνο δικά του.

Καταλαβαίνω πως αυτή είναι η δουλειά σου και πως για σένα θα είναι ένα παιδάκι σαν όλα τα άλλα.  Είμαι σίγουρη πως θα το αγαπάς και θα το προσέχεις και πως θα κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα μπορείς. Αλλά ήθελα να σου πω μερικά πράγματα για το παιδί μου και για μένα, προκειμένου να είμαστε και οι δυο ήσυχες πως η μεταξύ μας συνεργασία θα πάει καλά.

Όπως λοιπόν σου προανέφερα, για μένα το παιδί μου είναι μοναδικό.  Ξέρω όλα όσα του αρέσουν και δεν του αρέσουν, μπορώ να καταλάβω μόνο με ένα βλέμμα του τι θέλει και τι δεν θέλει, δεν αντέχω να το βλέπω να κλαίει και να χτυπιέται και να με κοιτάει με τα μάτια βουρκωμένα.

Χρειαζόμαστε και οι δύο χρόνο για να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλον.  Θέλω κι εγώ να συνηθίσω στην ιδέα πως πλέον δεν είναι συνέχεια μαζί μου και αυτό να συνειδητοποιήσει πως πλέον δεν θα είμαστε μαζί. Χρειαζόμαστε τόσο αυτό, όσο κι εγώ, χρόνο για να σε γνωρίσουμε και να σε εμπιστευτούμε.  

Αν μπορούσα θα σου έγραφα μια ολόκληρη λίστα με όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για το παιδί μου.  Για το τι σημαίνει το κάθε βλέμμα και η κάθε λέξη του (που σε σένα μπορεί να είναι ακατανόητη, αλλά σε μένα είναι εξαιρετικά σαφής. Είναι μόνο 2,5 χρονών βλέπεις και δεν μιλάει καθαρά....). Για το ποια φαγητά τρώει. Για το ποιες είναι οι αγαπημένες μου δραστηριότητες.  Ξέρω πως δεν γίνεται.  Καταλαβαίνω πως δεν μπορείς να το ταϊζεις όπως το τάιζα εγώ ή να του κάνεις όλα τα χατήρια όπως του τα έκανα εγώ. Αλλά αν έστω και για λίγο στη διάρκεια της ημέρας μπορούσες να το κάνεις να νιώθει ξεχωριστό, όπως ένιωθε στο σπίτι, νομίζω πως θα του έκανε πάρα πολύ καλό.

Ενθάρρυνέ το να δοκιμάσει να κάνει καινούρια πράγματα, όπως θα έκανα εγώ. Επιβράβευσέ το.  ΄Οταν του λέμε μπράβο, λάμπει στο πρόσωπό του και  προσπαθεί ακόμη περισσότερο.   Σε ποιον δεν αρέσει να του λένε μπράβο;

Καμμιά φορά μπορεί να χαϊδεύεται.  Είναι μικρό ακόμα.  Μην τσιγκουνευτείς τις αγκαλιές σου, σε παρακαλώ.  Ξέρω πως πρέπει να έχεις μια ΤΕΡΑΑΑΑΑΣΤΙΑ αγκαλιά για να χωρέσει όλα τα παιδάκια που έχεις στην ευθύνη σου, αλλά φαντάζομαι πως δεν ζητάνε όλα μαζί συγχρόνως αγκαλιά. Ξέκλεψε λίγο χρόνο μία στο τόσο για να κάνεις μια αγκαλιά και για το δικό μου το παιδάκι. Θα το κάνεις να νιώσει ασφάλεια.

Ξέρω πως σκοπός του Παιδικού Σταθμού είναι να βάζει όρια και κανόνες και σιγά-σιγά να το προετοιμάζει για τη σχολική του ζωή.  Και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αποφάσισα να σου το εμπιστευτώ. Αλλά, σε παρακαλώ πολύ, μην του φωνάζεις όταν δεν τους ακολουθεί τους κανόνες.  Τρομάζει.  Σίγουρα θα προσπαθήσει να κάνει ζουζουνιές, να μην μαζέψει τα παιχνίδια του, μπορεί και να χτυπήσει κανένα παιδάκι.  Αν του μιλήσεις όμορφα, του εξηγήσεις, το βάλεις λίγο να ηρεμήσει και να σκεφτεί σε μία καρεκλίτσα δίπλα από τα άλλα παιδάκια (όχι μόνο του, σε παρακαλώ πολύ!), είμαι σίγουρη πως θα σε ακούσει.  Δεν θα τα μάθει όλα αμέσως... Και θα σε προκαλέσει πολλές φορές για να δει αν όντως εννοείς αυτό που λες. Τα όρια που βάζουμε στο σπίτι είναι πιο χαλαρά από ό,τι στο σχολείο... (Κι εμείς το μαλώνουμε, όταν χρειάζεται, αλλά ξέρεις πώς έχουν τα πράγματα... Μου λέει ένα "μαμά μου" όλο παράπονο και λιώνω)

Επειδή μόλις έχει μάθει να πηγαίνει μόνο του στην τουαλέτα μπορεί καμμιά φορά να έχει κάποιο ατύχημα.  Σε παρακαλώ δείξε κατανόηση. Ξέρω πως δεν σου είναι εύκολο να το αλλάζεις, αφού έχεις τόσα παιδιά, αλλά σκέψου τι άσχημα που νιώθει κι αυτό για το μικρό ατύχημα που είχε... Να κάθεται με τα βρεγμένα ρούχα και να περιμένει να αλλαχτεί...

Αν μου επέτρεπες, θα σε έπαιρνα ακόμα και 5 φορές την ημέρα τηλέφωνο για να βεβαιωθώ πως το παιδί μου είναι καλά και χαρούμενο. Και να σου πω ό,τι άλλο θυμάμαι κατά τη διάρκεια της ημέρας - έτσι έκανα και μέχρι τώρα που το κράταγε στο σπίτι η κοπέλα και η μητέρα μου.  Επειδή ξέρω πως θα με πεις τρελή αν το κάνω, θα προσπαθώ να σε ενοχλώ το λιγότερο δυνατό. Αλλά πότε πότε θα σε παίρνω τηλέφωνο.  Να μην ξεχνιόμαστε...

Αφού λοιπόν δεν σε μπορώ να σε παίρνω όλη την ώρα τηλέφωνο, θέλω να ξέρεις πως με όποιον τρόπο μπορώ θέλω να μαθαίνω "με το νι και με το σίγμα" πώς πέρασε τη μέρα του μαζί σου. Με κάθε γαργαλιστική λεπτομέρεια. Γι' αυτό και δίνω τόση σημασία στο σημείωμα που βάζεις κάθε μέρα στην τσάντα του για το πώς πέρασε την ημέρα του. Θέλω να ξέρεις πως το εκτιμώ πάρα πολύ που το κάνεις. Και θέλω να ειναι όσο πιο ακριβές γίνεται. Μανούλα είμαι! Δεν πρέπει να ξέρω να έφαγε το παιδάκι μου ή αν βγήκε στον κήπο ;;; Ξέρω πως συμπληρώνεις για πολλά παιδιά συγχρόνως, αλλά ΕΙΔΙΚΑ για το δικό μου το παιδί, μην κάνεις λάθη σε παρακαλώ!!! (Τώρα, να σου πω την αμαρτία μου, ξέρω πως  έχεις παρατηρήσει πως κάποιες φορές δεν το βλέπω ούτε το διαβάζω το σημείωμά σου.  Απλά είμαι και εγώ εργαζόμενη και τρέχω να τα προλάβω όλα και πολλές φορές αμελώ να το διαβάσω.  Είναι ενοχλητικό για σένα το ξέρω, αλλά δείξε μου λίγη κατανόηση κι εσύ...)

Έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως μπορεί κάποια φορά να πέσει και να χτυπήσει όταν θα είναι μαζί σου.  Να ξέρεις πως η πρώτη μου αντίδραση θα είναι πως δεν μου το πρόσεχες.  Όταν βέβαια το σκεφτώ ώριμα, θα συνειδητοποιήσω πως το ίδιο ακριβώς θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ήταν και μαζί μου.  Αλλά η πρώτη μου αντίδραση θα είναι να κατηγορήσω εσένα. Το παιδί μου δεν θα φταίει ποτέ. (ξέρω βέβαια πως είναι λάθος αυτό, αλλά "I can't help it", που λένε και οι Άγγλοι...)  Για ό,τι παθαίνει το παιδί μου όσο δεν είμαι εγώ μαζί του, θα φταις εσύ. Πάρτο απόφαση....

Να σε παρακαλέσω κάτι ακόμα; Αν το δεις πως σε σύγκριση με τα άλλα παιδάκια κάπου υστερεί, θέλω να μου το πεις "με το μαλακό". Στα δικά μου μάτια είναι ΑΣΤΕΡΙ.  Δεν έχω βλέπεις και το μέτρο σύγκρισης που έχεις εσύ.  Άσε που το δικαιολογώ για τα πάντα: "Άργεί να μιλήσει γιατί άργησε και ο μπαμπάς του", "δεν συγκεντρώνεται γιατί έτσι ήμουν κι εγώ"... Καταλαβαίνεις τώρα... Ποια μάνα-κουκουβάγια θα δεχτεί πως το καμάρι της υστερεί έναντι των άλλων; Οπότε, σε παρακαλώ πολύ, "με το μαλακό"! Θέλω χρόνο για να το χωνέψω, να το αποδεχτώ και να κάνω κατι γι' αυτό. Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε : Πάλι εσύ θα πω ότι φταις στην αρχή... Που δεν είσαι καλή δασκάλα!!! Κάπου αλλού πρέπει να ρίξω το φταίξιμο η μάνα! 

Τα ρουχαλάκια του βρε παιδί μου... θα μπορείς να τα προσέχεις λιγο σε παρακαλώ ; Θα του βάζω τα καλύτερα για να ειναι περιποιημένο και πιο όμορφο από τ' άλλα... Έχε λίγο του νου σου σε παρακαλώ! Μην ξεχνάς να του βάζεις μία ποδίτσα όταν βάφετε! Δεν μας περισσεύουν να αγοράζουμε καινούρια ρούχα όλη την ώρα...

Κι ένα τελευταίο: δεν ξέρω αν είσαι μαμά η ίδια, αλλά όταν έχεις να ετοιμάσεις συγχρόνως μικρό παιδί ΚΑΙ να ετοιμαστείς κι εσύ για τη δουλειά, δεν το πετυχαίνεις εύκολα. Οπότε δείξε λίγη κατανόηση όταν αργούμε καμιά φορά... Δεν βγαίνει αλλιώς! Πίστεψέ με! 

Αυτά τα λίγα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου. Ελπίζω να μη σε κούρασα. Θα περάσουμε όμως μια ολόκληρη σχολική χρονιά μαζί, κρατώντας εγώ από τη μία και εσύ απο την άλλη το χεράκι του παιδιού μου... Δεν έπρεπε να σου πω ένα-δυο πράγματα για μας;;;;

Καλή χρονιά αγαπημένη μου! 

(Ένα τελευταίο μυστικό: Όταν το παιδί μου σε συνηθίσει και περνάει τόσο καλά μαζί σου που δεν θα το πολυενδιαφέρει που το αφήνω στον Παιδικό Σταθμό, δεν θα με κοιτάει με τα μάτια βουρκωμένα, δεν θα μου λέει "μαμά μείνε", αλλά θα μου γυρίζει την πλάτη και θα τρέχει στη δική σου αγκαλιά, θα ΣΕ ΖΗΛΕΨΩ!!! Πολύ. Χωρίς να το θέλω όμως... Όλα κι όλα! Είπαμε να είσαι σα δεύτερη μαμά του, να το προσέχεις, να το αγαπάς, αλλά η ΜΑΜΑ ΤΟΥ δεν θα είσαι. Μαμά του θα είμαι πάντα εγώ, κι εμένα πρέπει να αγαπάει πιο πολύ από όλες! Σε φιλώ αγαπημένη!)

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησής μου με τίτλο "9 μυστικά που θα ήθελαν να πουν οι νηπιαγωγοί των παιδικών σταθμών στις μαμάδες". Και γράφτηκε γιατί κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις... Και σα μαμά-νηπιαγωγός έχω την πολυτέλεια να ζω και τις δύο....

9 μυστικά που θα ήθελαν να πουν οι νηπιαγωγοί των παιδικών σταθμών στις μαμάδες....

Θέλω να σας πω ένα μυστικό: Πριν γίνω η ίδια μαμά, μου ήταν αδύνατο να κατανοήσω ουσιαστικά την αγωνία που ένιωθαν οι μαμάδες, όταν μας εμπιστεύονταν για πρώτη φορά τα παιδιά τους. Τις θεωρούσα πάρα πολλές φορές υπερβολικές. ΄Ηξερα πως τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου κάνουμε καλά τη δουλειά μας, αγαπάμε τους μικρούς μαθητές μας, τους κρατάμε ενήμερους για το τι συμβαίνει στο σχολείο με καθημερινά σημειώματα ... οπότε, γιατί τόση αγωνία;;;

Ώσπου έγινα η ίδια μαμά! Και βρέθηκα στην "άλλη πλευρά" ... Και κατάλαβα πολλά!

Παρότι λοιπόν καταλαβαίνω απόλυτα πλέον την πλευρά της μαμάς, νιώθω την υποχρέωση να σας ενημερώσω και για την πλευρά της νηπιαγωγού. Αφήστε με λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας κάποια μυστικά που θα ήθελαν οι νηπιαγωγοί να σας πουν, προκειμένου αφενός να είστε ήσυχες και αφετέρου να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα... (σε επόμενη ανάρτηση θα γράψω και την πλευρά της μαμάς, η οποία είνα εξίσου σημαντική...)

Μυστικό Νο 1.

Οι περισσότερες (για να μην πως όλες, και με θεωρήσετε υπερβολική) νηπιαγωγοί αγαπάμε τη δουλειά μας. Γιατί είναι μια δουλειά που, αν ΔΕΝ την αγαπάς, δεν μπορείς να την κάνεις. Τόσο απλά! Και προσπαθούμε να την κάνουμε με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε (πιστέψτε με, σε πολλά σχολεία, οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές... Μεγάλος αριθμός παιδιών ανά νηπιαγωγό, περιορισμένο εκπαιδευτικό υλικό, δύσκολοι και απαιτητικοί διευθυντές/ιδιοκτήτες...)

Έχουμε, λοιπόν, ανάγκη να μας το αναγνωρίσετε αυτό και να μας εμπιστευτείτε. Αν δεν μας εμπιστευτείτε εσείς, δεν θα μας εμπιστευτούν ούτε τα παιδιά σας... Ακόμα και αν, για οποιοδήποτε λόγο, δεν μας συμπαθείτε και έχετε παράπονα από εμάς, μην μας κατηγορείτε μπροστά στο παιδί σας. Θα αποκτήσει και αυτό αμέσως την ίδια άποψη. Μιλήστε μαζί μας κατ ιδίαν, με τη Διεύθυνση του σχολείου, κάντε τα παράπονά σας, προσπαθήστε να βρείτε λύση με τους ενήλικες και αν δεν βρείτε λύση, αλλάξτε άμεσα περιβάλλον (σχολείο ή τμήμα). Καμμία νηπιαγωγός δεν μπορεί να συνεργαστεί καλά με γονείς που δεν την εμπιστεύονται. Και θα περάσουμε όλοι μια δύσκολη χρονιά.

Μυστικό Νο 2:

Σας παρακαλώ πολύ να θυμάστε πως δεν είμαστε "η κοπέλα που έχετε στο σπίτι και της λέτε πώς θέλετε να κάνει τα πάντα με το παιδί σας". Είμαστε κοπέλες που έχουμε να ασχοληθούμε συγχρόνως με 12-15 παιδιά και είναι αδύνατον να κάνουμε τα χατήρια του κάθε παιδιού. Εσείς πώς θα νιώθατε αν έπρεπε συχγρόνως να πείσετε το ένα παιδάκι να φάει ταϊζοντάς το, το άλλο διαβάζοντάς του παραμύθι, το άλλο ξεχωρίζοντας τα καρότα από τη φασολάδα και το άλλο κρατώντας το στην αγκαλιά σας; Σα νηπιαγωγοί πρέπει να κρατήσουμε μια κοινή γραμμή για όλα τα παιδιά. Θα ακούσουμε αυτά που θα μας πείτε, αλλά είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τα τηρήσουμε όλα.

Μυστικό Νο 3:

Η νηπιαγωγοί γράφουμε κάθε μέρα είτε σε κάποιο χαρτί είτε σε ένα βιβλίο επικοινωνίας πώς πέρασε το παιδί στον Παιδικό Σταθμό. Και αφιερώνουμε χρόνο σ' αυτό. Και καμμιά φορά κάνουμε και λάθη πάνω στην προσπάθειά μας να συμπληρώσουμε αυτό το περίφημο χαρτί/τετράδιο. Σας παρακαλούμε πολύ, κάντε τον κόπο να τα διαβάζετε και να στέλνετε τα πράγματα που ενδεχομένως σας ζητάμε ή να απαντάτε στα σχόλια που κάνουμε. Επίσης, μην μας κρίνετε τόσο αυστηρά αν κάνουμε λάθος μια φορά και γράψουμε πως το παιδί σας βγήκε στον κήπο, ενώ δεν βγήκε. Όλα ανθρώπινα είναι. Έχουμε κι εμείς δύσκολες μέρες που έχουμε τσακωθεί με τον άντρα μας ή έχουμε το παιδί μας άρρωστο στο σπίτι...

Μυστικό Νο 4:

Θέλουμε να μην ξεχνάτε πόσο σημαντική είναι η συνεργασία σπιτιού - σχολείου. Είναι τόσο σημαντικό για μας να μπορείτε να συνεχίζετε στο σπίτι όσα μαθαίνουμε εμείς τα παιδιά στο σχολείο, όσο σημαντικό είναι για σας να κάνουμε εμείς για τα παιδιά σας, όσα τους κάνετε εσείς στο σπίτι.  Όταν σας λέμε πως το παιδί σας έχει μια δυσκολία, δεν το κάνουμε επειδή θέλουμε να το απορρίψουμε ή να βγάλουμε εσάς άχρηστους γονείς.  Σας το λέμε γιατί θέλουμε τη βοήθειά σας. Σας το λέμε, γιατί εσείς και εμείς έχουμε έναν κοινό στόχο: το καλό του παιδιού σας. Γιατί θέλουμε να συνεργαστούμε για να βοηθήσουμε το παιδί σας να ξεπεράσει την όποια δυσκολία του.  Για παράδειγμα, όταν σας λέμε πως το παιδί σας δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε μία δραστηριότητα ή να κόψει με το ψαλίδι, ουσιαστικά σας ζητάμε να μας βοηθήσετε προκειμένου να κάνετε κι εσείς μαζί του, όσο μπορείτε, κάποιες δραστηριότητες που θα αναπτύξουν την ικανότητα συγκέντρωσής του ή την ικανότητά του να κόβει με το ψαλίδι.

Επίσης, μην δικαιολογείτε πάντα την όποια αδυναμία του παιδιού σας με τη φράση "κι ο μπαμπάς του έτσι ήταν μικρός" ... Όπως και να είσαστε εσείς μικροί, υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης.  Σίγουρα σας μοιάζουν τα παιδάκια σας, αλλά μην επαναπαύεστε σ' αυτό.  Οι άνθρωποι εξελίσσονται...

Μυστικό Νο 5:

Ξέρουμε πως σε καμμία από εσάς δεν αρέσει να λερώνονται τα ρούχα των παιδιών της με μπογιές ή με χώματα από τον κήπο.  Αλλά όσο κι εμείς οφείλουμε να βάλουμε στα παιδιά σας μια ποδιά για να μη λερώνουν τα ρούχα τους, άλλο τόσο είναι φρόνιμο και από την πλευρά σας να μην φοράτε στα παιδιά σας ρούχα που, αν χαλάσουν ή λερωθούν, θα στενοχωρηθείτε.  Και η χαρά των παιδιών που παίζουν με την άμμο και τα χώματα είναι τεράστια ... που δεν μας κάνει καρδιά να τους πούμε "μην παίζεις με τα χώματα, θα λερωθείς!", όπως ενδεχομένως θα κάνατε εσείς.

Επίσης, αν επιμένετε να στέλνετε τα παιδιά σας στο σχολείο με παπούτσια με κορδόνια, πώς θα σας φαινόταν η ιδέα να τα βοηθήσετε να μάθουν να τα λύνουν και να τα δένουν μόνα τους;  Είναι σημαντικό για τα παιδιά να νιώθουν ανερξάρτητα και αν κυκλοφορούν μονίμως με λυμένα κορδόνια που πρέπει να τους τα δέσουμε εμείς, δεν τα βοηθάμε ιδιαίτερα.

Μυστικό Νο 6:

Είναι αλήθεια πως η δουλειά ενός παιδικού σταθμού δεν φαντάζει τόσο σοβαρή, όσο ενός σχολείου (η προσωπική μου άποψη βέβαια είναι πως είναι εξίσου σοβαρή, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο από μόνο του).  Και εσείς νιώθετε πως μπορείτε να φέρνετε τα παιδιά το πρωί όποια ώρα σας βολεύει, για να μην τα ξυπνήσετε νωρίς ή γιατί σκέφτεστε "έλα μωρέ, σιγά μη χάσει το μάθημα της πρώτης ώρας"..  Παρόλα αυτά, ο παιδικός σταθμός είναι αφενός μια πρώτη μορφή "υποχρέωσης" για το παιδί - πρώτη από μία σειρά χιλιάδων άλλων υποχρεώσεων που θα έχει στη ζωή του - και αφετέρου έχει και αυτός ένα πρόγραμμα και μία δομή, η οποία διαταράσσεται από τα παιδάκια που μπαίνουν στην τάξη όποτε να είναι. Βοηθήστε τα παιδιά να καταλάβουν πως υπάρχει ένα πρόγραμμα και μία ομάδα συμμαθητών που οφείλουν να σέβονται. Θα τα βοηθήσει σε όλους τους τομείς της ενήλικης ζωής τους.

Μυστικό Νο 7:

Αφήστε μας να μάθουμε στα παιδιά σας πώς να τα βγάζουν μόνα τους πέρα στη ζωή τους και πώς να βρίσκουν ισορροπίες με τους συμμαθητές τους.  Αφήστε τα να κάνουν λάθη, να χτυπήσουν, να τσακωθούν, να ζητήσουν συγνώμη, να υποχωρήσουν.  Δεν θα είστε ούτε εσείς, ούτε εμείς πάντα δίπλα τους στη ζωή τους για να τους δίνουμε λύσεις.

Επίσης, μην συμπεραίνετε πάντα πως αν χτυπήσει το παιδί σας στον παιδικό σταθμό είμαστε άχρηστες και δεν το προσέχαμε.  Τα ατυχήματα συμβαίνουν σε κλάσματα του δευτερολέπτου... Το ξέρετε κι εσείς από το σπίτι.  Θυμώστε μόνο μαζί μας αν δεν σας ενημερώσουμε για το τι έγινε και πώς το φροντίσαμε.

Μυστικό Νο 9:

'Ο,τι και να κάνουμε εμείς, ΕΣΕΙΣ θα είστε πάντα το πρότυπο και ο πρώτος και καλύτερος δάσκαλος του παιδιού σας. Μην αφήνετε τα πάντα σε μας. Φροντίστε να είστε πάντα ο άνθρωπος που θέλετε το παιδί σας να γίνει και μη σταματήσετε ποτέ να του προσφέρετε όσο πιο πολλά ερεθίσματα μπορείτε καθώς και τις αρχές που θέλετε να ακολουθεί στη ζωή του...

Ας  έχουμε όλοι μια καλή σχολική χρονιά και μια άριστη συνεργασία! Και μην ξεχνάτε πως είμαστε όλοι εδώ για να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τα παιδιά σας!

Προσαρμογή στον Παιδικό Σταθμό: Σύντομος (;) οδηγός επιβίωσης

Έφτασε κιόλας η μεγάλη μέρα που θα παει το παιδάκι σας για πρώτη φορά στον Παιδικό Σταθμό; Σας πνίγει η αγωνία για το πώς θα προσαρμοστεί, πώς θα περνάει εκεί, αν θα κλαίει, αν θα σας το προσέξουν, αν θα σας ενημερώσουν αν κάτι δεν πάει καλά;;;

Σας νιώθω απόλυτα! Να λοιπόν μερικά μικρά μυστικά που αφορούν την προσαρμογή των παιδιών στον Παιδικό σταθμό.  Ένας μικρός οδηγός επιβίωσης που πιστεύω πως θα σας βοηθήσει αυτές τις πρώτες "δύσκολες" μέρες....

Το πρώτο που πρέπει να συνειδητοποιήσετε είναι πως η μετάβαση του παιδιού από το σπίτι στον Παιδικό Σταθμό είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή στη ζωή του.  Πιθανότατα η πρώτη σημαντική αλλαγή (αν δεν έχει έρθει ήδη δεύτερο παιδάκι στην οικογένεια ή αν δεν έχει συμβεί κάποιο άλλο σημαντικό γεγονός/απώλεια στη μέχρι τώρα ζωή του...).

Φεύγει από το σπίτι του, που ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος, που ήταν όλα τα πράγματα και τα παιχνίδια δικά του, που όλοι έτρεχαν να το εξυπηρετήσουν μόλις ζήταγε κάτι, που πάντα κέρδιζε με όποιον μεγάλο και αν έπαιζε μαζί του, που με τον έναν τρόπο ή τον άλλον ήταν ένας "μικρός βασιλιάς" ή μια "μικρή βασίλισσα". Και αναγκάζεται ξαφνικά να μπει σε ένα καινούριο περιβάλλον που δεν θα είναι πλέον το κέντρο του σύμπαντος, που δεν θα του γίνονται όλα τα χατήρια, που δεν θα κερδίζει πάντα, που θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει στη δασκάλα ή να παίξει με κάποιο παιχνίδι, ένα περιβάλλον που έχει διαφορετικούς κανόνες και όρια από ό,τι στο σπίτι.  Κοινώς, να γίνει "από δήμαρχος κλητήρας"...

Για κανέναν δεν είναι εύκολη μια τέτοια αλλαγή.... Θέλει χρόνο, υπομονή και πολλή συζήτηση.

Αρχικά μιλήστε στο παιδί σας για την απόφαση που πήρατε ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ με τον πατέρα του (εφόσον φυσικά ζείτε μαζί του) να το στείλετε στον Παιδικό Σταθμό. Τους λόγους που σας έκαναν να το αποφασίσατε (επειδή είναι η σωστή ηλικία, επειδή η μαμά δουλεύει ή όποιος είναι πραγματικά ο λόγος που πήρατε αυτή την απόφαση).  Τονίζω το "ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ", γιατί αν αφήσετε αμφιβολία στο παιδί πως πρόκειται για μία κοινή απόφαση, τις πρώτες "δύσκολες μέρες" θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τον γονιό που θα διαισθάνεται πως δεν ήταν σύμφωνος με αυτή την απόφαση.

Πείτε του πως καταλαβαίνετε πως αυτή θα είναι μια μεγάλη αλλαγή για τη ζωή του, αλλά πως είστε σίγουροι πως θα τα καταφέρει και πως θα περνάει καλά.  

Εξηγείστε του 

1) πώς θα περνάει τις ημέρες του στον Παιδικό Σταθμό και τι θα κάνει εκεί  

2) πόσο χρόνο θα περνάει στον Παιδικό Σταθμό  

3) ποιος θα τον φροντίζει όταν θα είναι εκεί

4) πως ΠΑΝΤΑ θα γυρνάει στο σπίτι και πως ΠΑΝΤΑ θα το περιμένετε με χαρά   

5) πού θα είστε ΕΣΕΙΣ και τι θα κάνετε την ώρα που αυτό θα είναι στον Παιδικό Σταθμό (για ένα παιδί που πέρναγε όλο το χρόνο του με τη μητέρα του στο σπίτι, δεν είναι περίεργο να απορεί με τι θα ασχολείται η μαμά του τώρα που αυτό δεν θα είναι εκεί...)

Για σας όλα αυτά είναι αυτονόητα... για το παιδί σας όχι!

Στη συνέχεια, νιώστε μέσα σας εμπιστοσύνη για τις νηπιαγωγούς που θα αναλάβουν το παιδί σας.  (Αν δεν το νιώσετε εσείς, δεν θα το νιώσει ούτε το παιδί σας...).

Είναι γεγονός πως κανείς δεν μπορεί να φροντίσει και να αγαπήσει το παιδί σας περισσότερο από εσάς.  

Μην ξεχνάτε όμως δύο πολύ σημαντικούς παράγοντες:

1) οι νηπιαγωγοί ΕΧΟΥΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ να κάνουν αυτό που εσείς κάνετε για το παιδί σας (στο κομμάτι της φροντίδας αναφέρομαι, γιατί η δική σας η αγάπη είναι αναντικατάσταση και αδιαμφισβήτητη)

2) οι νηπιαγωγοί έχουν ασχοληθεί με πολύ περισσότερα παιδιά από όσα εσείς. Ακόμη και αν είστε μια πολύτεκνη μητέρα, αποκλείεται να έχετε ασχοληθεί με περισσότερα παιδιά από όσα μια νηπιαγωγός.  Άρα οι νηπιαγωγοί ξέρουν πώς να χειριστούν και ένα παιδί που κλαίει, και ένα παιδί που χτυπάει, και ένα παιδί που δεν μαζεύει τα παιχνίδια του, και ένα παιδί που λερώθηκε επάνω του και ένα παιδί που δεν τρώει το φαγητό του...

Όσο, λοιπόν,  και να σας πνίγει η αγωνία για το πώς μια άγνωστη θα φροντίσει το δικό σας μοναδικό παιδί, δείξτε της εμπιστοσύνη... Είναι το δεύτερο σημαντικό βήμα για την ομαλή προσαρμογή του στον Παιδικό Σταθμό.  Αν το παιδί σας διεσθανθεί, έστω και για λίγο, πως αμφιβάλετε για τις γνώσεις, την εμπειρία, τις ικανότητες της νηπιαγωγού του, θα φερθεί ανάλογα: θα κλαίει και θα αποδείξει πως έχετε απόλυτο δίκιο... "Αυτή η νηπιαγωγός δεν είναι τόσο καλή όσο η μαμά μου και πρέπει να μείνω σπίτι με τη μαμά μου!"

Το τρίτο σημαντικό βήμα είναι να γίνει γνωριμία του χώρου και των προσώπων που θα φροντίζουν το παιδί και ο σταδιακός αποχωρισμός από τη μητέρα.  Το παιδί είναι καλό να έχει το χρόνο να γνωρίσει το χώρο του Παιδικού Σταθμού και να εμπιστευτεί τη νηπιαγωγό του, ενώ η μητέρα του είναι παρούσα και μπορεί να πάει να τη βρει για να το πάρει μια αγκαλιά ή για να της δείξει τη ζωγραφιά που έφτιαξε... Σιγά-σιγά θα καταλάβει πως η νηπιαγωγός μπορεί να το φροντίσει και να το απασχολεί δημιουργικά, όσο και η μαμά του, και θα δεχτεί την απομάκρυνση της μαμάς από κοντά του.  

(Εδώ πρέπει να πω πως αρκετοί Παιδικοί Σταθμοί δεν δέχονται να είναι οι γονείς παρόντες την περίοδο της προσαρμογής. Προσωπικά πιστεύω πως ΠΡΕΠΕΙ να είναι και αυτή την πολιτική ακολουθούμε στο δικό μου σχολείο. Όταν επιλέξετε Παιδικό Σταθμό, ρωτήστε πώς γίνεται η προσαρμογή, για να δείτε αν σας ταιριάζει η πολιτική που ακολουθεί ο κάθε Σταθμός. Αν είστε οπαδοί του "μια κι έξω" κι ας κλαίει το παιδί, δεν θα σας πειράξει αν αυτή είναι και η πρακτική που ακολουθεί ο Π.Σ. που επιλέξατε, αν όμως δεν είστε, θα περάσετε κι εσείς δύσκολες ώρες!)

Τέλος, πρέπει να θυμάστε πως η προσαρμογή θέλει χρόνο, επιμονή, υπομονή και σταθερότητα.  Η πείρα μου έχει δείξει πως τα περισσότερα παιδιά προσαρμόζονται οριστικά στον Παιδικό Σταθμό μετά από ένα ή ενάμιση μήνα.  Μέχρι τότε, μπορεί να κλαίνε πότε-πότε, να προσπαθούν να σας πείσουν πως "εντάξει καλά περνάω εκεί που πάω, αλλά πιο καλά περνάω μαζί σου μανούλα", μπορεί να αλλάξουν οι συνήθειές τους στο φαγητό και τα ωράριά τους στον ύπνο. Να είναι νευρικά ή πολύ κουρασμένα. Μπορεί να αρχίσουν να κάνουν τσίσα επάνω τους, παρότι είχαν βγάλει ήδη τις πάνες.  Όλα είναι φυσιολογικά στάδια μέχρι την τελική αποδοχή του νέου τρόπου ζωής.  Μην αγχωθείτε!  Όλα θα γίνουν με τον καιρό και το παιδί σας θα βάλει σιγά-σιγά τα πάντα σε τάξη!  Σκεφτείτε πόσες άλλες προσαρμογές θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά σας στη ζωή τους (δημοτικό σχολείο, αλλαγή σπιτιού, απώλεια αγαπημένων προσώπων, γυμνάσιο, πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη ή χώρα κτλ, κτλ.).  Από κάπου δεν πρέπει να αρχίσουν;;;;

Μείνετε σταθερές στην απόφασή σας να πάει το παιδί στον Παιδικό Σταθμό, όσο και να κλαίει στην προσπάθειά του να σας πείσει πως πιο καλά πέρναγε μαζί σας (διευκρινίζω: δεν εννοώ να κλαίει ένα παιδί τρεις μήνες... Εννοώ να κλαίει, για περιορισμένο χρονικό διάστημα που θεωρείται εύλογο για την περίοδο της προσαρμογής...) Το παιδί πολλές φορές θα σας ζητήσει τις πρώτες μέρες να μην ξαναπάει σχολείο με τα μάτια βουρκωμένα. Αυτές τις ημέρες, μείνετε σταθερή, και πηγαίνετέ το στον Παιδικό Σταθμό έστω και για μία ώρα. Είναι σημαντικό να καταλάβει πως αυτό είναι το καινούριο του πρόγραμμα, η καινούρια του καθημερινότητα, την οποία δεν μπορεί να αλλάξει με κλάμματα και παρακάλια.  Πιστέψτε με, σύντομα θα περνάει τόσο καλά με τα άλλα παιδάκια, που θα σας ζητάει να το πάτε σχολείο και τα Σαββατοκύριακα.  Παρότι είμαι νηπιαγωγός η ίδια, σας διαβεβαιώ πως ποτέ δεν έχω τις ιδέες και τη διάθεση που έχουν οι νηπιαγωγοί το πρωί που είναι στο σχολείο για να απασχολήσουν την 2,5χρονη κόρη μου... Και σίγουρα, δεν μπορώ, ούτε κατά διάνοια, να της προσφέρω τις εμπειρίες που της προσφέρει η καθημερινή συνύπαρξη με συνομήλικα παιδάκια.

Καλή αρχή στον Παιδικό Σταθμό, λοιπόν!
Προετοιμάστε τα παιδιά σας, προετοιμαστείτε ψυχολογικά εσείς, δείξτε εμπιστοσύνη, υπομονή, επιμονή και σταθερότητα και σε λίγο καιρό θα αναρωτιέστε πώς μπορούσατε να ανησυχείτε για κάτι τόσο απλό....

Μαμά... (δεύτερη "γιορτή της μητέρας" χωρίς εσένα...)

Το μυαλό μου κατακλύστηκε πάλι σήμερα, με την ευκαιρία της "Γιορτής της Μητέρας" με χιλιάδες σκέψεις... Συγκινήθηκα, που όταν ρώτησα το Ερικάκι μου το πρωί δήθεν αδιάφορα "ποιος γιορτάζει σήμερα;;;", μου έσκασε ένα πελώριο, όλο γλύκα χαμόγελο και ένα φιλί και μου είπε "ΕΣΥ μαμά!!!" ( να είναι η καλά η δασκάλα της, που της είχε μιλήσει γι' αυτό...) 

Νόμιζα πως επειδή είναι ακόμη μικρή και δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι να της πει "γιορτάζει η μαμά σήμερα, έλα να της πούμε χρόνια πολλά", δεν θα θυμόταν... 

Και φυσικά, θυμήθηκα... Θυμήθηκα τη δική μου μαμά, που για δεύτερη χρονιά φέτος δεν είναι κοντά μου, για να γιορτάσουμε μαζί τη γιορτή μας, σα μαμάδες και οι δύο πλέον... Που δεν είναι εδώ για να της πω όσα δεν πρόλαβα... κυρίως για το πως τώρα, που είμαι κι εγώ μαμά, μπορώ να καταλάβω την πραγματική έννοια, την ατελείωτη αγάπη, την άνευ όρων παραγνώριση των προσωπικών αναγκών, την χωρίς εγωισμούς και όρια φροντίδα που περικλείει η λέξη "μαμά"... Πως τα ξενύχτια, μέχρι να γυρίσω από τη βραδινή έξοδο, ο ενθουσιασμός και ο παρορμητισμός της για να ολοκληρώσει κάτι, που είχε αποφασίσει μόνη της πως ήταν καλό για μένα, άσχετα αν εγώ το ήθελα ή όχι, τα φαγητά που μου ετοίμαζε για να τρώω κι εγώ δεν ήθελα, τα προξενιά που μου έκανε με "καλά παιδιά", και τα σνόμπαρα και το βλέμμα της, το γεμάτο πόνο, όταν της κράταγα μούτρα και δεν της μίλαγα και δεν πήγαινα να τη δω, επειδή "δεν ήταν καλή μαμά" , όλα μα όλα απέκτησαν άλλο νόημα για μένα και ξαφνικά "they all make sense"... 

Και δεν είναι εδώ να της το πω... Ώρες ώρες νομίζω πως το έκανε επίτηδες και έφυγε 11 μήνες αφού έγινα εγώ μαμά... Για να με βλέπει απο ψηλά και να χαμογελάει ... και να μην μπορώ να της πω όλα όσα έπρεπε να της είχα πει και δεν τα είπα ... ´Ίσως για να μη με φέρει στη δύσκολη θέση να παραδεχτώ πόσο λάθος έκανα...  Με προστάτεψε για μια τελευταία φορά... Μου έδωσε ένα τελευταίο μάθημα αξιοπρέπειας και μεγαλείου ψυχής...

Μαμά... όπου κι αν είσαι... Να ξέρεις ότι τώρα ξέρω ... Μόνο αυτό... Τώρα ξέρω...και σ´ αγαπάω... πιο πολύ από ποτέ...

Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να στείλω το παιδί μου στον Παιδικό Σταθμό;

Πολλές μαμάδες με ρωτάνε ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να αρχίσουν να στέλνουν το παιδάκι τους στον Παιδικό Σταθμό.

Φαντάζομαι πως βλέποντας τον τίτλο, περιμένατε να διαβάσετε απλά ένα νούμερο "ενός έτους, δύο ετών, τριών ετών" και μία εξήγηση γιατί συστήνω αυτή την ηλικία...

Στο συγκεκριμένο θέμα, εγώ θέλω να δώσω δύο παραμέτρους. 
Η μία είναι όντως η ηλικία του παιδιού και η δεύτερη είναι οι ειδικές συνθήκες σε κάθε οικογένεια. Τι εννοώ;

Πιστεύω ακράδαντα πως τα παιδιά μας προσαρμόζονται απόλυτα στις δικές μας συνθήκες ζωής. Αν σας πω εγώ, ή οποιοδήποτε "ειδικός", πως "η σωστή ηλικία για να ξεκινήσει ένα παιδί Παιδικό Σταθμό είναι τα 3 του χρόνια" και εσείς είστε μια εργαζόμενη μητέρα, χωρίς βοήθεια από μία γιαγιά ή κάποια κοπέλα, δεν θα αναγκαστείτε να το πάτε από 6 ή 9 μηνών; Αν σας πω πως η ιδανική ηλικία είναι τα 2,5 χρόνια, αλλά εσείς δεν εργάζεστε και δεν έχετε την οικονομική ευχέρεια να πληρώνετε παιδικό σταθμό (αν δεν το δεχτούνε σε δημόσιο Π.Σ.), δεν θα πρέπει να το κρατήσετε στο σπίτι μαζί σας ενδεχομένως μέχρι τα 4;

Επομένως, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για το πότε θα αρχίσει το παιδάκι σας Παιδικό Σταθμό είναι οι συνθήκες της ζωής σας. Όσον αφορά αυτήν την παράμετρο, να είστε σίγουρη πως σε όποια ηλικία και να το στείλετε τελικά, είναι η κατάλληλη. Αυτό ταιριάζει στη ζωή σας και στο πρόγραμμά σας, και αυτό ακολουθείτε. Και θα είναι σίγουρα καλό για το παιδί σας και θα ωφεληθεί εξίσου από όλα όσα έχει να προσφέρει ο Παιδικός Σταθμός, είτε είναι 6 μηνών είτε είναι 4 ετών. (Για την ιστορία σας αναφέρω πως εγώ την κόρη μου την πήγα 6 μηνών στον Παιδικό...)

Εφόσον δεν συντρέχουν ειδικοί λόγοι, και το μόνο θέμα είναι όντως καθαρά η ηλικία του παιδιού, η άποψή μου είναι η εξής:

Τα παιδιά σήμερα έχουν πάρα πολλά ερεθίσματα και είναι πολύ προχωρημένα στη νοητική, ψυχοσωματική και συναισθηματική τους ανάπτυξη σε σχέση με τα παιδιά πριν από 10-20 χρόνια. Η εμπειρία μου, λοιπόν, έχει δείξει, πως γύρω στα 2 με 2,5 χρόνια αρχίζουν να βαριούνται στο σπίτι, όσες δραστηριότητες και αν τους κάνετε.  Αρχίζουν να έχουν έντονα την ανάγκη της παρουσίας άλλων παιδιών για να παίξουν και μεγαλύτερο εύρος δραστηριοτήτων από αυτές που μπορεί να κάνει μια μαμά στο σπίτι. Και πιστέψτε με, όσο καλή μαμά και να είστε, όση διάθεση και γνώσεις και να έχετε δεν μπορείτε με τίποτα να καλύψετε αφενός το εύρος των δραστηριοτήτων ενός παιδικού σταθμού και αφετέρου τα οφέλη που θα έχει το παιδί σας από τη συνύπαρξη με άλλα συνομήλικα παιδιά.

Επομένως, αν αυτό ταιριάζει και στις υπόλοιπες συνθήκες ζωής σας, η ηλικία των 2,5 ετών θεωρώ πως είναι μια πολύ καλή ηλικία για να στείλετε το παιδάκι σας στον Παιδικό Σταθμό. 

Μερικά από τα οφέλη που θα έχει το παιδί σας, αν ξεκινήσει σ' αυτή την ηλικία, είναι:

• Θα γίνει πιο ανεξάρτητο και θα αρχίζει να αυτοεξυπηρετείται (είναι η εποχή που, ούτως ή άλλως, τα παιδιά αρχίζουν να θέλουν να τα κάνουν όλα μόνα τους και ακούτε συνέχεια τη φράση "μόνοοοοος μου!!!") 
• Θα βγάλει πολύ πιο γρήγορα και πιο εύκολα τις πάνες, απ' όσο θα το έκανε αν έμενε στο σπίτι - το κίνητρο των υπολοίπων παιδιών που έχουν αρχίσει ήδη και τις βγάζουν είναι μεγάλο.
• Θα δοκιμάσει φαγητά, που εσείς δεν καταφέρατε ποτέ να το πείσετε να φάει. Η επιρροή της ομάδας είναι μεγάλη στο θέμα του φαγητού..."Αφού το τρώνε τα άλλα παιδάκια, ας το δοκιμάσω κι εγώ..."
• Θα αρχίσει να μαθαίνει να μοιράζεται: τα πράγματά του, τα παιχνίδια του, τους μαρκαδόρους του και, πολύ σημαντικό, την προσοχή του ενήλικα που ασχολείται μαζί του (η νηπιαγωγός μοιράζει την προσοχή της σε μία ομάδα παιδιών, σε αντίθεση με τη μαμά που του δίνει αποκλειστική προσοχή)
• Θα κοινωνικοποιηθεί: θα μάθει πώς να παίζει με άλλα παιδάκια της ηλικίας του και πώς να κάνει τους πρώτους του φίλους χωρίς την καθοδήγηση και τη μεσολάβηση της μαμάς
• Θα συνειδητοποιήσει πως, όταν είναι μέλος μιας ομάδας συνομηλίκων - και όχι "το μωρό της οικογένειας" που του γίνονται όλα τα χατήρια - πρέπει να ακολουθεί κανόνες και πως είναι μέσα στη ζωή και το να κερδίζει και το να χάνει.
• Θα εμπλουτίσει το λεξιλόγιό του και τις γνώσεις του (ειδικά σε αυτή την ηλικία που αναπτύσσεται ταχύτατα ο λόγος του) με τα θέματα τα οποία θα συζητά κάθε μέρα με τη νηπιαγωγό του, τα βιβλιαράκια που θα διαβάζουν, τα ποιήματα που θα μαθαίνουν
• Θα αναπτύξει τη φαντασία του, τη λεπτή κινητικότητά του, θα μάθει να ζωγραφίζει, να πειραματίζεται με νέα υλικά (πλαστελίνες, δαχτυλομπογιές, πηλό), να κάνει τις πρώτες του χειροτεχνίες, θα μάθει τραγούδια, θα χορέψει και θα γελάσει
• Θα περνάει καλά κάποιες ώρες της ημέρας και θα είναι χαρούμενο.

Το ΜΟΝΟ "κακό" που μπορεί να πάθει το παιδί σας από τον παιδικό σταθμό είναι να αρρωσταίνει τον πρώτο καιρό... Αλλά εδώ πρέπει να σας πω ένα "μυστικό": σε όποια ηλικία και να πάει ένα παιδί στον παιδικό σταθμό, θα αρρωστήσει. Είτε πάει 9 μηνών, είτε 2,5 ετών είτε 5 ετών, η πρώτη χρονιά θα είναι λίγο δύσκολη.  Παίζει ρόλο η κράση του παιδιού και πόσο έχει ήδη εκτεθεί σε μικρόβια, προκειμένου να αναπτύξει αντισώματα, για το πόσο συχνά θα αρρωσταίνει, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, σε όποια ηλικία και αν είναι η πρώτη του χρονιά.

Αν, όταν αρρωσταίνει, το κρατάτε στο σπίτι μέχρι να γίνει εντελώς καλά και κάνουν το ίδιο και ΟΛΕΣ οι μανούλες του σχολείου, προκειμένου να μην γίνεται "ανακύκλωση" των ιώσεων, πολύ σύντομα, το παιδάκι σας θα αρρωσταίνει όλο και λιγότερο και θα απολαμβάνετε μόνο τα θετικά του Παιδικού Σταθμού.

Εφόσον νιώθετε έτοιμη να αποχωριστείτε το παιδάκι σας για μερικές ώρες της ημέρας και να απολαύσετε τα οφέλη του Π.Σ., μην το σκέφτεστε! Αρχίστε τις επισκέψεις στους Παιδικούς Σταθμούς που σας ενδιαφέρουν και επιλέξτε το χώρο που σας αρέσει, για να το εμπιστευθείτε.

Καλή αρχή!

Δημιουργική απασχόληση με αυτοκόλλητα

Αρέσουν και στα δικά σας παιδιά τα αυτοκόλλητα; Η Έρικα τα λατρεύει και περνάμε πολλές φορές την ώρα μας μαζί τους. Είναι μια εξαιρετική απασχόληση για τα παιδιά, αναπτύσσει τη λεπτή τους κινητικότητα, τη φαντασία τους και ενισχύει τη γλωσσική τους ανάπτυξη (με την προϋπόθεση πως κάποιος ενήλικας μιλάει μαζί τους σχετικά με το τι είναι η κάθε εικόνα, γιατί το κολλάς εκεί κτλ.)

Ειδικά όταν τα παιδιά δεν είναι κάπου που μπορούν να κινηθούν ή να τρέξουν και έχουν αρχίσει να βαριούνται - όπως σε καράβια, αεροπλάνα κτλ., είναι μια εξαιρετική λύση, που θα κρατήσει απασχολημένα για αρκετή ώρα.

Έψαχνα εδώ και καιρό ωραία βιβλία με αυτοκόλλητα που θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε ξανά και ξανά (reusable). 

Στα βιβλιοπωλεία που έψαξα είχα βρει μόνο μια σειρά των εκδόσεων Ψυχογιός, που άρεσαν πολύ και στις δυο μας,  τα οποία δυστυχώς δεν μπορώ να ξαναβρώ.   

Άρχισα λοιπόν να ψάχνω στο διαδίκτυο  βρήκα κάποια στο amazon.com που μου αρέσουν πάρα πολύ! Σας τα παρουσιάζω, λοιπόν, μήπως σας φανούν χρήσιμα, τώρα που πλησιάζουν οι διακοπές και ίσως ταξιδέψετε για ώρες μαζί με τα παιδιά σας ή γενικά θα έχετε περισσότερο χρόνο μαζί τους ...

Λέγονται "Melissa and Doug Reusable sticker pad" και τα εξώφυλλά τους είναι κάπως έτσι:

Έχουν πολλά θέματα, και για αγόρια και για κορίτσια (προφανώς σας δείχνω τα κοριστίστικα, γιατί αυτά αγόρασα εγώ!).

Έχουν επίσης γύρω στα 170 αυτοκόλλητα το κάθε βιβλίο και 5 "σκηνικά" πάνω στα οποία μπορείς να κολλήσεις τα αυτοκόλλητα. 

Η κουζίνα

Αυτοκόλλητα κουζίνας

Έχει, για παράδειγμα, την κουζίνα και ένα σωρό αυτοκόλλητα για αυτή την εικόνα, το υπνοδωμάτιο, το σαλόνι, το μπάνιο, τον κήπο, με αντίστοιχα αυτοκόλλητα για την κάθε σελίδα.

Ή έχει ρούχα για ένα χορό, η για τον ύπνο

Και τα αντίστοιχα παιδάκια ή κυρίες για να τα "ντύσεις" με τα ρούχα αυτά.

Το πιο σημαντικό;;; Είναι πραγματικά επαναχρησιμοποιούμενα (reusable)! Δεν έχουν κόλλα επάνω τους, αλλά κολλούν και ξεκολλούν άπειρες φορές, αν τα τοποθετήσεις πάνω στα συγκεκριμένα βιβλία! Άρα προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες στα παιδιά για να τα χρησιμοποιήσουν ξανά και ξανά.

Η τιμή τους θεωρώ πως είναι λογική - γύρω στις 5 £ Αγγλίας συν τα μεταφορικά (φροντίστε όταν ψωνίζετε από το Amazon να παίρνετε πιο πολλά πράγματα μαζί, σας έρχονται πιο φθηνά τα μεταφορικά τους έτσι...)

(για να διευκολύνω την αναζήτησή σας, αν τα ψάξετε, ακολουθήστε αυτό το link)

Καλή διασκέδαση με τα παιδάκια σας!

Δημιουργικές ώρες με τα παιδάκια σας στις διακοπές...

Τώρα που έρχονται οι διακοπές του Πάσχα και θα περάσετε αρκετό χρόνο με τα παιδάκια σας, προσπαθήστε να περάσετε δημιουργικές ώρες μαζί τους, χωρίς τη χρήση tablets και ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Είναι σημαντικό γι' αυτά να κάνετε απλά, καθημερινά πράγματα μαζί τους, μέσα ή έξω από το σπίτι και να χαρείτε ο ένας την παρέα του άλλου!!!

Βρήκα αυτό το link στο διαδίκτυο http://www.flandersfamily.info/web/encouraging-creativity-in-young-children/  με πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας...

Μπορεί να σας φανούν χρήσιμες!

Καλές διακοπές!

"To blog or not to blog?": ένα χρόνο μετά...

Και να που πέρασε σχεδόν ένας χρόνος...

Οι συνεχείς υπενθυμίσεις από τις "Ψηφιακές Γειτονιές" πως πλησιάζει ο καιρός που θα συναντηθούμε για δεύτερη φορά με έκαναν να το συνειδητοποιήσω....Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος...

Από τότε, που εντελώς τυχαία και χωρίς να ξέρω πραγματικά περί τίνος πρόκειται, βρέθηκα να παρακολουθώ τις πρώτες "Ψηφιακές Γειτονιές" και να συνειδητοποιώ πως υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω για τον όποιον δεν γνώριζα τίποτα ... Ένας "άλλος" κόσμος... Ένας κόσμος, τον οποίον αποφάσισα, την επόμενη μέρα (για να μην πως την επόμενη ώρα και με πείτε παρορμητική...) πως πρέπει να γνωρίσω...

Και το τόλμησα... Πήρα βαθιά ανάσα, έκλεισα τη μύτη μου, έκανα το σταυρό μου και έριξα τη βουτιά στο κενό...

Η προσγείωση ήταν ομαλή... Δεν το περίμενα! Αυτός ο καινούριος κόσμος με υποδέχτηκε ζεστά!  Ξαφνικά, σκέψεις και συναισθήματα που κράταγα για μένα, τα πέρναγα στον υπολογιστή, τα ξαναδιάβαζα, τα διόρθωνα και τα μοιραζόμουν με άγνωστους σε μένα ανθρώπους. Και κάποιοι από αυτούς μου έγραφαν τα δικά τους σχόλια, τις δικές τους σκέψεις. Κάποιοι δεν μου έγραφαν τίποτα.  Αλλά, πάντως, κάποιοι τα διάβαζαν...

Τον πρώτο καιρό ήμουν μια εξαιρετικά επιμελής blogger.  Έγραφα σε τακτά (για μένα, τουλάχιστον) χρονικά διαστήματα, γύρω στις δύο φορές το μήνα, όσο περίπου χρειαζόμουν για να μαζέψω υλικό.  Ή κάθε τόσο, μου ξαναγεννιόταν η διάθεση να γράψω πάλι...

Από τον Σεπτέμβριο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.  Άλλαξε η οικογενειακή μου ζωή και ξαφνικά ένιωσα λίγο μπερδεμένη.  Είχα παρουσιαστεί με το προφίλ της "μαμάς-νηπιαγωγού" και ξαφνικά ήμουν μια "χωρισμένη-μαμά-νηπιαγωγός", με εντελώς διαφορετικά προβλήματα και θέματα από αυτά που είχα όταν ξεκίνησα το blogging.  Άρχισα να αναρωτιέμαι πού τραβιέται αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του μοιράζομαι-σκέψεις-και-συναισθήματα-σαν-μαμά και μεταξύ του λέω-τον-πόνο-μου-σαν-χωρισμένη-μάνα-δημόσια...  

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα κάποιες φορές και ξεκίνησα να γράφω για κάποια θέματα καθαρά μαμαδίστικα που μου προέκυπταν.  Για το βραδυνό ύπνο της Έρικας (που ξαφνικά έγινε μαρτύριο), για τα terrible twos, για τα Χριστούγεννα που γιορτάσαμε οι δυο μας για πρώτη φορά μαζί, αλλά για κάποιο λόγο δεν κατάφερα να τα ολοκληρώσω ποτέ.  Ο πιο συχνός λόγος, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν μάλλον η έλλειψη χρόνου... Kαι ότι "έχασα την ταυτότητά μου" ως blogger - προσωρινά τουλάχιστον...

Τώρα όμως, που πλησιάζει να κλείσει χρόνος από την ημέρα που εντάχθηκα στον κόσμο του blogging, και που συμπτωματικά είμαι με ίωση στο κρεβάτι τρεις μέρες (άρα έχω άπλετο χρόνο στη διάθεσή μου) ένιωσα τη διάθεση να γράψω κάποιες σκέψεις και διαπιστώσεις σχετικά με το blogging.

Τελικά μπορεί ο καθένας να γίνει blogger?
Από ότι διαπίστωσα, μάλλον ναι.  Υπάρχουν άπειρα θέματα που μπορείς να θίξεις και είναι σίγουρο πως κάποιους θα ενδιαφέρουν αυτά που θα γράψεις και θα διαβάσουν.  Επίσης, δεν έχει σημασία πόσοι άλλοι έχουν γράψει για το ίδιο θέμα με σένα.. Ο καθένας μας το "πιάνει" από άλλη σκοπιά... Πάντα υπάρχει κάτι νέο να γράψεις σε ένα θέμα που έχει συζητηθεί πολύ...

Τα κείμενα που γράφεις στο blog σου δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
Εσύ έγραψες κάτι πέρσι, αλλά κάποιοι "έπεσαν" επάνω στο κείμενό σου φέτος. Δεν σταματάει να με εντυπωσιάζει το γεγονός πως ενώ είχα να γράψω στο blog από το Νοέμβριο μέχρι το Φεβρουάριο, 225 άτομα διάβασαν κάποια από τα κείμενά μου μόνο το Φεβρουάριο. Αυτό είναι ανακουφιστικό να το ξέρεις όταν περνάς περιόδους "νέκρας", που πιστεύεις πως θα σε έχουν ξεχάσει ακόμα και οι ίδιοι σου οι φίλοι.  Ξέρεις πως σε βγάζουν τουλάχιστον ασπροπρόσωπο τα γραπτά του  παρελθόντος σου, που ήταν πιο καρπερό.

Χρειάζεται το blogging χρόνο;
Χμ… φοβάμαι πως ναι.  Τουλάχιστον εγώ νιώθω πως για να γράψω κάτι που θα είναι αξιοπρεπές για να το διαβάσουν κι άλλοι άνθρωποι, πρέπει να έχω αφιερώσει χρόνο.  Να το σκεφτώ, να το διατυπώσω σωστά, να το διαβάσω και να το ξαναδιαβάσω, να διορθώσω ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, να ψάξω να βρω μια φωτογραφία που να το συνοδεύει, να σκεφτώ τις ετικέτες…  Χρόνος που πολλές φορές - δυστυχώς - δεν είναι διαθέσιμος όταν είσαι εργαζόμενη-single-μητέρα, οπότε αναγκαστικά αναγκάζεσαι να διαλέξεις τι θα θυσιάσεις.  Νομίζω πως η δική μου αποχή από το blogging έκανε σαφές τι διάλεξα εγώ τις περισσότερες φορές..

Με βοήθησε το blogging σε προσωπικό επίπεδο;

Θα πρέπει να πω ναι... Με έκανε να οργανώσω τις σκέψεις μου, τις απόψεις μου, να τις διατυπώσω στο χαρτί, να τις μοιραστώ και να διαπιστώσω πως κάποιοι άνθρωποι όντως τις διαβάζουν.  Ειδικά όταν έγραψα ένα κείμενο πολύ προσωπικό για την απώλεια της μητέρας μου, δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα την ανταπόκριση που θα έβρισκε… Είναι σα να κρατάς ένα ημερολόγιο, που το έχεις όμως ανοιχτό όλη την ώρα και μπορεί να το διαβάσει οποιοσδήποτε.

Με βοήθησε το blogging σε επαγγελματικό επίπεδο ;

Εδώ η απάντηση είναι σίγουρα ναι.  Ήταν συνειδητή απόφασή μου να συνδέσω το blogging με τη φύση της δουλειάς μου.  Νιώθω σα να έκανα το εξής: Σαν να πήρα ένα ψηλό τραπέζι, το έστησα στη μέση της πλατείας του χωριού,  στάθηκα επάνω του και άρχισα να διαλαλώ "Είμαι η Νατάσσα, μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, αντιπαθώ αυτά τα πράγματα, με έχουν πονέσει αυτά τα πράγματα, ο χαρακτήρας μου είναι έτσι κι έτσι κι έτσι".  Βγήκα και έδωσα ένα "στίγμα" στη μελλοντική μου πελατεία.  Αυτή είναι η Νατάσσα που σκέφτεστε να της εμπιστευτείτε το παιδί σας. Σας αρέσει; Πάτε να τη γνωρίσετε.  Δεν σας αρέσει; Don't bother.

Με λίγα λόγια νιώθω πως γλύτωσα πολύ κόσμο από τον κόπο να έρθει να κάνουμε ένα ραντεβού στο γραφείο μου και μετά να πει "πω, πω, δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η γυναίκα να ασχοληθεί με την εκπαίδευση του παιδιού μου"
Αλλά συγχρόνως, "τράβηξα" και άλλο τόσο κόσμο μέσα στο γραφείο μου, κόσμο που ίσως δεν φανταζόταν πως ταίριαζαν οι φιλοσοφίες μας και το διαπίστωσε μέσα από τα κείμενά μου στο blog.  "Ωραία τα λέει η Νατάσσα, ας πάω να τη δω από κοντά". Έχω γράψει και σε άλλη ανάρτησή μου πως φέτος πολύ το χάρηκα όταν μια μαμά που έγραψε το παιδί της στο σχολείο, μου είπε: "Σας έψαξα πολύ πριν σας φέρω τη μικρή μου.  Στο Google, στο Facebook, διάβασα το blog σας... Είμαι απόλυτα σίγουρη για την επιλογή που έκανα! Μου αρέσετε!"

Δεν ξέρω αν θα με πιστέψετε, αλλά πιστεύω πως φέτος ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές από πλευράς γονέων στο σχολείο.  ΄Ενιωθα πως όσοι ήταν φέτος μαζί μας, ήξεραν γιατί με διάλεξαν.  Και όσοι θα είχαν βρεθεί κατά λάθος κοντά μας, γλύτωσαν κι αυτοί... Πήγαν κατευθείαν αλλού και βρήκαν αυτό που πραγματικά τους ταίριαζε.

Τι με φοβίζει στο blogging?

Με φοβίζει αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει αυτά που πρέπει να κρατήσεις για τον εαυτό σου και αυτά που είναι οκ να τα μοιραστείς με τον κόσμο όλο.  Πολλά κείμενά μου δεν ¨ανέβηκαν¨ ποτέ γιατί ένιωσα πως δεν ήταν σωστό να τα μοιραστώ.  Σα να φοβάμαι πως θα δώσω μόνη μου τροφή για κουτσομπολιό... (αυτό έχει μάλλον να κάνει με το άγχος που έχω στη δουλειά μου: να μην μπλέκω τα προσωπικά μου με τα επαγγελματικά μου). Από την άλλη, κάποια κείμενα προσωπικά που ανέβηκαν, δέχτηκαν θερμότατη υποδοχή, σε σημείο που με τρόμαξε...  Κι εγώ ταυτίζομαι όταν διαβάζω κείμενα από άλλες bloggers και νιώθω πως θέλω να τους γράψω μέσα από την καρδιά μου "μπράβο" ή "πόσο λυπάμαι γι' αυτό που σου έτυχε".  Οπότε πιθανώς να είναι απλά δική μου ανασφάλεια, που θα ξεπεράσω με τον καιρό... Να αποφασίσω μέσα μου πού βρίσκεται αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή.

Θα συνιστούσα σε κάποιον να ασχοληθεί με το blogging;

Αναμφισβήτητα!  Το έχω κάνει ήδη και κάποιες φορές πιεστικά, σε φίλες μου που ξέρω πως "το έχουν" να γράφουν όμορφα και με θέματα που ξέρω πως ενδιαφέρουν πολλούς από εμάς.  Πιστεύω πως ο χώρος του Internet είναι ανοιχτός πάντα για νέους bloggers... The sky is the limit....

Κάνεις φίλους μέσω του blogging?
Αν το θες, ναι. Πολλούς! Είναι σα μία γειτονιά, που με το εμφανίζεσαι όλοι βγαίνουν στην πόρτα να σε καλωσορίσουν, να σου πουν ένα καλό λόγο, να σε κεράσουν κάτι. Αν λοιπόν θες να λες την καλημέρα σου με τους νέους γείτονες και την καλή σου την κουβέντα, είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις εύκολα.  Και να έρθεις πολύ κοντά με όσους νέους γείτονες θες, να μπεις στα σπίτια τους, να βγεις μαζί τους και για ένα ποτό και να τα πείτε. Και να μοιραστείτε τον πόνο σας, την αγωνία σας και τη χαρά σας. Πρέπει να θυμάσαι όμως πως οι φιλίες δουλεύουν αμφίδρομα... It takes two to tango... Αν δεν φροντίσεις να συντηρήσεις τις φιλίες σου, θα χαθούν όπως χάνονται και στην καθημερινή ζωή. 

Λεφτά μπορεί να βγάλει κανείς με το blogging?
Φαντάζομαι πως ναι.  Έμμεσα και άμεσα.  Άμεσα, αν ασχολείσαι εντατικά με το blog σου, και ασχοληθείς με adwords, διαφήμιση κ.τ.λ.  Θα σου πω τη δική μου εμπειρία: Προσωπικά δεν άρχισα να γράφω το blog για να βγάλω λεφτά.  Δεν είναι η αποκλειστική μου απασχόληση, οπότε δεν το έψαξα το θέμα των διαφημίσεων.  Μου έφερε όμως το blogging έμμεσα χρήματα, με το να κάνει τον κόσμο να με γνωρίσει και να μου φέρει - ενδεχομένως - νέους πελάτες στη δουλειά μου, ανθρώπους που με γνώρισαν μέσω από την έκθεσή μου αυτή.

Θα συνεχίσω να γράφω στο blog μου;

Φυσικά! Όσο νιώθω πως έχω πράγματα να μοιραστώ σα Μαμά Νηπιαγωγός με άλλες μαμάδες και όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος μου, θα συνεχίζω να γράφω.  Ειλικρινά, δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου όταν διαπιστώνω πως τα γραπτά μου τα διαβάζουν σε όλο τον κόσμο (Κίνα, Ρωσία, Αραβικά Εμιράτα, ΗΠΑ, Ολλανδία και τόσα άλλα μέρη). Πώς μπορείς να σταματήσεις κάτι που σε ανταμοίβει με τέτοιο τρόπο;;;;

Ραντεβού στις Ψηφιακές γειτονιές 2014, λοιπόν! Που φέτος θα πάω γνωρίζοντας πλήρως ΓΙΑΤΙ πάω!  Και θα το απολαύσω, γιατί έχω πολλά να μάθω!!!!

Περί διατροφής και άλλων δαιμονίων ....

Η αφορμή γι' αυτό το κείμενο μου δόθηκε από σχετική ερώτηση μιας μαμάς του σχολείου "πείτε μου, τι να πω στην 4χρονη κόρη μου, που μου λέει πως δεν πρέπει να τρώει πολύ, επειδή μια συμμαθήτριά της λέει πως θα κάνει χοντρή κοιλιά;"

Η αλήθεια είναι πως το θέμα της διατροφής με είχε απασχολήσει από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου (ήμουν πάντα χαριτωμένη, αλλά πάντα "χοντρούλα") και με απασχόλησε πολύ πιο ουσιαστικά, και με άλλον τρόπο, όταν έγινα εγώ η ίδια μητέρα.

Οκ, εγώ πέρασα όλη μου τη ζωή ως "χοντρούλα", ως "τι όμορφη κοπέλα, κρίμα να μην είναι πιο αδύνατη",  ως "αν ήταν πιο αδύνατη, θα τα έφτιαχνα αμέσως μαζί της", ως "δεν έχουμε ρούχα στο μέγεθός σου στο μαγαζί μας, δεσποινίς, δοκίμασε την Ulla Popken"... 

Είχα μια μαμά που - καλή της ώρα εκεί που είναι- δεν αποδέχτηκε ποτέ της το σωματότυπό μου, που, από τότε που με θυμάμαι δεν με άφηνε να τρώω συγκεκριμένα φαγητά "για να μην παχύνω", που ποτέ δεν μου είπε "τι όμορφη που είσαι, όπως είσαι", που ποτέ δεν άφησε το βλέμμα της να μου δείξει πως αποδέχεται πως "έτσι ήμουν τέλος πάντων" και δεν επρόκειτο ποτέ να γίνω με άλλο σώμα... (και τώρα που το σκέφτομαι, δεν είχε αποδεχτεί ποτέ ούτε το δικό της...)

Το αποτέλεσμα: 

• θυμάμαι ακόμα πως, όταν πήγαινα επίσκεψη σε ξένα σπίτια και με ρώταγαν τι ήθελα, ζήταγα "λίγο ψωμάκι παρακαλώ" (διότι ήταν απαγορευμένη τροφή), 
• πέρασα όλα μου χρόνια τρώγοντας κρυφά γλυκά και ψωμιά και διάφορα φουντούνια, γαριδάκια και διάφορα άλλα ανθυγιεινά και βάζοντας συνέχεια κιλά
• έμαθα απ΄έξω κι ανακατωτά όλες τις δίαιτες της εποχής (βλέπε Weight Watchers και τα σχετικά)
• ήμουν σε μία συνεχή διαμάχη με τη μητέρα μου για το τι φάω και γιατί επιτέλους δεν μπορώ να αδυνατίσω, και γιατί δεν είμαι σαν την κόρη της φίλης της που έχασε 10 κιλά, και γιατί δεν τρώω τα μπιφτεκάκια που μου ετοιμάζει αυτή μέχρι τα 44 χρόνια μου (είναι σημαδιακή η ηλικία...)
• έχανα πάντα λίγα κιλά, με χίλια ζόρια και τα ξαναέβαζα τάχιστα
• έβαλα "δακτύλιο" στο στομάχι μου και κατάφερα και παρέμεινα χοντρή ακόμη και με το δακτύλιο
• είχα μια αυτοπεποίθεση που σερνόταν στα πατώματα, γιατί επικεντρωνόμουν πάντα στο βάρος μου, και όχι σε όλα τα άλλα που μπορούσα να κάνω τόσο καλά στη ζωή μου (αλλά, τα οποία, η "ματιά της μαμάς" δεν τα αναγνώριζε ποτέ...)

Στα 44 μου χρόνια, λοιπόν,  απέκτησα την κόρη μου. 

Ήταν καθοριστικό για μένα να μην ζήσει με κανέναν τρόπο αυτό που έζησα εγώ. Ορκίστηκα πως θα βρω τρόπο, να μην περιστρέφω τη ζωή της γύρω από το βάρος της,  για να μην τυραννιστεί, όπως τυραννίστηκα εγώ. Και ως μαμά πλέον (όχι ως ειδική, διότι δεν είμαι διατροφολόγος), ένιωσα πως ο σωστός τρόπος να κινηθώ, ήταν ο εξής:

1) Καταρχήν, όταν άρχισα να διαβάζω βιβλία σχετικά με τα μωρά και τα ωράριά τους, συνειδητοποίησα πως τα μωρά έρχονται στον κόσμο "προγραμματισμένα" να τρώνε ανά τρίωρο.  Μου χτύπησε καμπανάκι... Αν ερχόμαστε έτσι προγραμματισμένοι στον κόσμο, γιατί να μην πρέπει να το διατηρήσουμε και αργότερα; Η φύση είναι σοφή. Αποφάσισα λοιπόν να διατηρήσω "το μικρό γεύμα ανά τρίωρο" για την κόρη μου... και φρόντισα ακόμη και όταν ξεπεράσαμε την ηλικία του τρίωρου, να έχει πρόσβαση σε ένα σνακ ανά τρίωρο. (πράξη σοφή, όπως μου επεσήμανε η διατρολόφος, αργότερα...)

2) Αποφάσισα πως θα σεβαστώ ΑΠΟΛΥΤΑ τις επιθυμίες, το ένστικτό και τη φυσική διάθεση που θα είχε το παιδί μου για φαγητό.  Τι εννοώ: Ακολουθώντας πάντα τις αρχικές οδηγίες της παιδιάτρου για το πότε έπρεπε να αρχίσει να τρώει κάθε είδους φαγητό, την άφηνα να τρώει τα πάντα.  Όταν λέω τα πάντα,  εννοώ τα πάντα.  Σε ηλικία 9 μηνών, που ακόμη λιώναμε τα πάντα στο μπλέντερ, η ΄Ερικα άρπαξε ένα παϊδάκι που βρισκόταν στο πιάτο μπροστά μου και άρχισε να το γλύφει.  Την άφησα.  Σε ηλικία 12 μηνών, την έχω σε video να τρώει τζατζίκι με το κουτάλι. Την άφησα.  Σε ηλικία 15 μηνών έτρωγε ελιές, κολοκυθάκια τηγανητά, ρεβύθια, γαρίδες, γαρδουμπάκια. Μόλις μου έδειχνε πως δεν ήθελε άλλο φαγητό, της έλεγα "οκ, εφόσον χόρτασες σταμάτα". Αν μου έδειχνε πως θέλει 2ο ή και 3ο πιάτο, της το έδινα.  Γενικά, δεν προσπάθησα ποτέ να της πω "Μα πρέπει να φας κι άλλο, δεν είναι αρκετό αυτό" ή "Μην τρως άλλο, θα σκάσεις".  Την άφησα να αφουγκράζεται μόνη της,  τι πραγματικά ζητάει το σώμα της (πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ εγώ, έτρωγα για να τρώω και να παρηγοριέμαι, γενικώς...)

Δεν άκουσα ΠΟΤΕ τη γιαγιά (από την πλευρά του μπαμπά, εννοείται) που φώναζε "μόνο τόσο θα φάει το παιδί;;; Τίποτα δεν έφαγε πάλι. Θα πεθάνει από την πείνα... τσ, τσ, τσ"

Το αποτέλεσμα αυτού είναι πως η Έρικα τρώει φυσιολογικά. Όταν πεινάει, τρώει. ΄Οταν δεν πεινάει, δεν τρώει.  Αν κάποια μέρα δεν φάει, διότι δεν πεινάει, το αναπληρώνει την επόμενη.  Δεν έχει πάθει ποτέ, τίποτα... Μου έχει τύχει να κοιμηθεί ένα βράδυ χωρίς να πιει καθόλου γάλα και το άλλο πρωί να πιει δυο μπουκάλια... fine with me....

3) Καθώς η Έρικα μεγάλωνε διαπίστωνα καθημερινά πόσο δυνατό παράδειγμα ήμουν γι' αυτήν.  Ό,τι έκανα, έκανε. Ό,τι έτρωγα, έτρωγε. Ουπς!!! Συναγερμός! Ήμουν μια μαμά που έτρωγε άσχημα! Έτρωγα άτσαλα, χωρίς να κρατάω τα τρίωρα που προσπαθούσα να τηρώ για αυτήν, έτρωγα πολλά γλυκά, είχα τα ντουλάπια της κουζίνας γεμάτα τσιπς, μπισκότα και διάφορα άλλα αλμυρά και γλυκά για τις δύσκολες ώρες (ξέρετε τι εννοώ τώρα...) και γενικά ήμουν ένα τραγικό παράδειγμα προς αποφυγήν.  Η δική μου επίσκεψη σε διατροφολόγο, αυτή τη φορά, ήταν επιβεβλημένη.  Ο δακτύλιος στο στομάχι δεν απέδωσε (οπότε αφαιρέθηκε...), όπως προείπα, άρα η σωστή λύση ήταν πλέον μονόδρομος: ισορροπημένη διατροφή.  Τρώμε απ΄ όλα, με μέτρο και σε κατάλληλους συνδυασμούς. (God bless you Αλεξία και Χαρίλαε Παππή...)

Αποτέλεσμα: την ώρα που παλιά έτρωγα γλυκό (και κατ΄επέκτασιν και η Έρικα...), τώρα τρώμε γιαούρτι με φρούτα ή μπισκότα ολικής με μαύρη σοκολάτα ή ωμά αμύγδαλα και λίγο μέλι. Την ώρα που, εύκολα, έτρωγα "μία πίτσα με απ΄όλα" (ναι, και αυτήν έτρωγε η Έρικα), τώρα φτιάχνουμε μαζί, μια vegeterian pizza με αραβική πίττα ολικής άλεσης, φρεσκοκομμένα λαχανικά και νοστιμότατο τυράκι.

Για να μη γίνομαι κουραστική: αντικατέστησα όλα τα junk food που τρώγαμε παρέα στο σπίτι, με τα αντίστοιχα υγιεινά.  Διευκρινίζω: Αν πάμε έξω και τρώνε άλλα παιδάκια και μου ζητήσει να φάει κι αυτή παγωτό, γλυκό, τσιπς, γαριδάκια και όλα τα σχετικά, δεν της λέω ποτέ όχι.  Αλλά έχω πετύχει αυτό, που δεν είχε πετύχει η μαμά μου σε μένα: τρώει όσο νιώθει πως έχει ανάγκη και ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ. Δεν της έχω απαγορεύσει τίποτα.  Όταν το βρει, μπορεί να το φάει.  Απλά, δεν της τα φέρνω εγώ κάθε μέρα μέσα στο σπίτι, ώστε να βλέπει εμένα να τρώω και να της λέω "α, εσύ δεν πρέπει να φας..." Κι επειδή δεν της τα στερώ, δεν της μένει και απωθημένο, όπως μου έμενε εμένα...

4) Διαβάζοντας διάφορα άρθρα σχετικά με τη νευρική ανορεξία, τη βουλιμία και τα όλα τα σχετικά, έχοντας διαβάσει πρόσφατα το εξαιρετικά ενδιαφέρον για όλες τις μαμάδες κοριτσιών "'Ηθελα μόνο να χωρέσω, της Στέλλας Κάσδαγλη" και διαβάζοντας ΚΑΙ αυτό το άρθρο, που με άγγιξε πάρα πολύ, αποφάσισα και κάνω (ή ΔΕΝ κάνω) με την Έρικα, τα εξής:

• Δεν ανεβαίνω στη ζυγαριά (μπροστά της).
• Η ίδια ανεβαίνει στη ζυγαριά, όποτε έρχεται η παιδίατρος.  Εγώ δεν την ανεβάζω ποτέ.  Αν καμμιά φορά ανέβει από μόνη της στη ζυγαριά, γιατί βρίσκεται μέσα στο μπάνιο, και σηκώσει τα μάτια της σα να με ρωτάει "τι λέει η ζυγαριά" της λέω: "είσαι μια χαρά γερή, υγιής και δυνατή. Κατέβα τώρα και πάμε να παίξουμε".
• Την αφήνω να νιώσει άνετα με το σώμα της και με το σώμα μου.  Δεν της κρύβω την μεγάλη κοιλιά μου ή τον μεγάλο ποπό μου.  Έτσι είναι η μαμά και είναι μια χαρά. Κι έτσι είσαι εσύ, και είσαι μια χαρά.
• Την ενθαρρύνω να περπατάμε και να κάνουμε δραστηριότητες έξω παρεούλα.  Πάει κολύμπι μια φορά την εβδομάδα και κάνει αθλητικές δραστηριότητες στον παιδικό σταθμό. Όλα φυσιολογικά. Χωρίς πίεση.
• Επιμένω, όταν τρώμε να καθόμαστε κανονικά στο τραπέζι και όχι μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή.  Η ώρα του φαγητού είναι ιερή...

Αυτά τα ολίγα από τη μαμά Νατάσσα...  Δεν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα αυτά που σας έγραψα.  Οι εμπειρίες μιας υπέρβαρης, ταλαιπωρημένης μάνας είναι.  Που, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχει μια πολύ υγιή, όμορφη, χαρούμενη και δυνατή κόρη... Αν μπορέσω έστω και μία άλλη μαμά να βοηθήσω με αυτές τις σκέψεις μου, θα είμαι πολύ χαρούμενη...

Υ.Γ. Για όσες ζείτε με την αγωνία, σε τι φάση είμαι εγώ με τα κιλά μου, έχω να μοιραστώ μαζί σας πως: παραμένω μια "όμορφη, αλλά χοντρούλα", εδώ και έξι μήνες ακολουθώ την ισορροπημένη διατροφή που σας ανέφερα, προσπαθώ να περπατάω μαζί με την κορούλα μου ή με καμμία φιλενάδα μου, θεωρώ πως το σώμα μου αρχίζει πρώτη φορά μετά από χρόνια να ξαναβρίσκει και αυτό ισορροπία, όσον αφορά το φαγητό, τρώω από όλα, με μέτρο και με τους κατάλληλους συνδυασμούς, αποφεύγω τη ζυγαριά, νιώθω από μόνη μου πως σιγά-σιγά υποχωρούν τα λίπη που είχαν χτιστεί με τόσα χρόνια κακής διατροφής και ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε μία κόρη στα 44, για να μάθω, επιτέλους, να προσέχω τον εαυτό μου...

Σας γλυκοφιλώ!

(Υ.Γ. 2 Μη θεωρήσετε τυχαίο το γεγονός πως δεν έχω αγοράσει Barbie στην κόρη μου....)